Renault 1 000 kg
| Renault 1000 kg | |
|---|---|
 Renault 1000 kg | |
| Σύνοψη | |
| Κατασκευαστής |  Renault |
| Παραγωγή | 1949 — 1963 |
| Αμάξωμα και σασί | |
| Κατηγορία | Φορτηγό |
| Σχετική εξέλιξη | Renault Galion |
| Χρονολόγιο | |
| Επόμενο μοντέλο | Saviem SG3 |
Το Renault 1 000 Kg είναι ελαφρύ φορτηγό, αρχικά χωρητικότητας ενός τόνου, που εισήχθη από τον κατασκευαστή το 1947. Ακολούθησε μια έκδοση 1.400 κιλών το 1949 και το Renault 1.400 Kg έγινε σύντομα η πιο δημοφιλής επιλογή. Μια αλλαγή ονόματος το 1956 είδε τα φορτηγά με την ονομασία Renault Voltigeur (1.000 κιλά) και Renault Goélette (1.400 κιλά), αλλά αναδρομικά προτιμάται συχνά το όνομα Renault 1.000 Kg.
Το 1000 Kg παρουσιάστηκε αρχικά το 1945 ως ένα πρωτότυπο ελαφρύ φορτηγό σχεδιασμένο για το στρατό και προσφέρθηκε για γενικές πωλήσεις από τον Φεβρουάριο του 1947.
Το καλοκαίρι του 1944, το γαλλικό Υπουργείο Βιομηχανικής Παραγωγής παρουσίασε ένα καθορισμένο σχέδιο για τη μεταπολεμική αυτοκινητοβιομηχανία. Ήταν επικεφαλής του Paul-Marie Pons και έτσι ήταν γνωστό ως Plan Pons. Στην ενότητα "Το Σχέδιο", η Renault και η Peugeot (μαζί με τον οφειλέτη/θυγατρική εταιρεία Chenard & Walcker) περιορίστηκαν στην κατασκευή φορτηγών για την αγορά των 1000–1400 κιλών, ενώ η Citroën επρόκειτο να κατασκευάσει μικρά φορτηγά μεταξύ 2 και 3,5 τόνων. Στην συνέχεια, η Citroën, η οποία είχε ήδη αναπτύξει ένα φορτηγό στην τάξη των 1000 κιλών πριν από τον πόλεμο, προχώρησε με το σχεδιασμό του Citroën H Van, το οποίο ξεκίνησε το 1947. Ήταν το Citroën που θα ήταν ο πιο αποτελεσματικός αντίπαλος της Renault σε αυτόν το τομέα, αν και η Renault θα νικούσε τα πρώτα χρόνια του ανταγωνιστή της σε όγκο, χάρη εν μέρει στον μεγάλο αριθμό Renault που παράγονταν για στρατιωτική και αστυνομική χρήση και για άλλους φορείς εκμετάλλευσης οχημάτων του δημόσιου τομέα, όπως η γαλλική ταχυδρομική υπηρεσία. Οι εκδοχές της αστυνομίας απέκτησαν την άτυπη ονομασία «panier à salade» («paddy wagon»),[1][2] που εμφανίστηκε σε ειδησεογραφικά δελτία που απέμακρυνε υπόπτους μετά από περιπτώσεις αστικής αναστάτωσης κατά τη διάρκεια της ταραγμένης δεκαετίας του 1950 ή, πιο αξιομνημόνευτα για πολλές κινηματογραφιστές των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου στη δεκαετία του 1960, απομάκρυνση του Επιθεωρητής Κλουζώ ακολουθώντας τη σύλληψή του μετά από επιτυχή επιδρομή σε τράπεζα.
Η Renault ακολούθησε τη συμφωνία Plan Pons και σχεδίασε το 206 E1 ακολουθώντας γενικές προπολεμικές σχεδιαστικές ιδέες. Είχε ένα σασί πάνω στο οποίο βιδωνόταν το αμάξωμα του βαν και το αμάξωμα κατασκευάστηκε, μέχρι το 1950, τοποθετώντας μεταλλικά πάνελ σε ένα ξύλινο πλαίσιο. Σε μια εποχή που οι γαλλικοί βιομηχανικοί μισθοί ήταν χαμηλοί, η Renault ήταν γρήγορη και φθηνή στην παραγωγή.
Σε αντίθεση με τον αντίπαλο Citroën H Van, ο σχεδιασμός της Renault εφάρμοσε μια παραδοσιακή προσέγγιση, χρησιμοποιώντας διάταξη πίσω τροχού και άκαμπτους άξονες. Οι μεγάλοι τροχοί σε συνδυασμό με ένα κοντό μεταξόνιο επιτρέπαν έναν σφιχτό κύκλο περιστροφής και καλή απόσταση από το έδαφος. Αυτά τα χαρακτηριστικά αντικατοπτρίζουν σχέδια για μια έκδοση τετρακίνησης εν αναμονή των στρατιωτικών πωλήσεων και για την αντιμετώπιση της κακής κατάστασης πολλών γαλλικών δρόμων, ειδικά στην ύπαιθρο, αυτή τη στιγμή. Ο πίσω τροχός και οι μεγάλοι τροχοί οδήγησαν στο ύψος του εσωτερικού δαπέδου του οχήματος. Η Renault είδε μια σταθερή ζήτηση για το φορτηγό, ειδικά από αγοραστές του δημόσιου τομέα, και κατασκευάστηκαν 124,570 μονάδες οχημάτων.[εκκρεμεί παραπομπή] Με κάποια κριτήρια, ήταν το όχημα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στη Γαλλία στην κατηγορία του κατά τη δεκαετία του 1950.[3]
R 2087[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η στρατιωτική έκδοση του οχήματος παράχθηκε ως R 2087. Ήρθε με ακόμη μεγαλύτερη απόσταση από το έδαφος από το τυπικό όχημα και κατασκευάστηκε, με τετρακίνηση, από το 1952. Παρήχθη μια ποικιλία φορτηγών, με ή χωρίς επιπλέον πλευρικά παράθυρα, και παραλλαγές διάφορων αμαξωμάτων. Η στρατιωτική έκδοση ασθενοφόρων παρήχθη μέχρι το 1969, αρκετά χρόνια αφότου η Renault είχε σταματήσει να προσφέρει πολιτικές εκδόσεις του φορτηγού.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Pascal Meunier, Laurent Jacquot et Jean-Yves Hardouin, Un siècle de véhicules de la Gendarmerie nationale, éditions E.T.A.I.
- ↑ Brouard, Jean-Yves; Fonteny, Michel (1997), Les véhicules du service public de chez nous [Our public service vehicles] (in French), éditions MDM, ISBN 978-2909313320
- ↑ Halwart Schrader et Jan P. Norbye, Le dictionnaire des camions, éditions MDM.