Υποπλοίαρχος Μπάτσης P-17 (πυραυλάκατος)
 Η πυραυλάκατος ως «Διοσκουριά» (Μαύρη Θάλασσα, 2007) | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Ονομασίες | (1971–1976) «Καλυψώ P-54», (1976–2004) «Υποπλοίαρχος Μπάτσης P-17», (2004–2008) «Διοσκουριά» |
| Ναυπηγείο | C.M.N. Χερβούργου, Γαλλία |
| Έναρξη ναυπήγησης | 1968 |
| Καθέλκυση | 26 Απριλίου 1971 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 1 Μαΐου 1972 (Ελλάδα) 23 Απριλίου 2004 (Γεωργία)  |
| Χρήση | Πυραυλάκατος |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | 234 / 255 τόννοι |
| Μήκος | 47 μέτρα |
| Πλάτος | 7,1 μέτρα |
| Βύθισμα | 2,5 μέτρα |
| Πρόωση | 4 κινητήρες ντίζελ (MTU MD 872, 12.000 bhp), 4 έλικες |
| Ταχύτητα | 36,5 κόμβοι |
| Αυτονομία | 850 ν.μ. με 25 κόμβους., 2.000 ν.μ. με 15 κόμβους |
| Πλήρωμα | 40 |
| Οπλισμός | 2 δίδυμα πυροβόλα 35 χιλιοστών, 2 τορπιλοσωλήνες κατευθυνομένων τορπιλών, 4 βλήματα επιφανείας-επιφανείας Exocet |
| Σημειώσεις | |
Η Πυραυλάκατος Υποπλοίαρχος Μπάτσης P-17 (γνωστή και ως Μπάτσης P-17, πρώην Καλυψώ P-54 και μετέπειτα Διοσκουριά) ήταν γαλλικής κατασκευής πολεμικό πλοίο τύπου La Combattante II.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ναυπηγήθηκε το 1968 με το όνομα «Καλυψώ P-54» κατά παραγγελία της Ελληνικής Κυβέρνησης στα ναυπηγεία "C.M.N. Χερβούργου" στη Νορμανδία της Γαλλίας. Υπήρξε ένα από τα τέσσερα ταχέα περιπολικά Κ/Β που παραγγέλθηκαν από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση, τα άλλα τρία ήταν τα Άννινος, Αρλιώτης και Κονίδης.[1]
Υπηρεσία στο ελληνικό Ναυτικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καθελκύσθηκε στις 26 Απριλίου 1971 και παρελήφθηκε πολύ αργότερα στις 12 Ιανουαρίου 1972 από τον Υποπλοίαρχο Γεώργιο Τόγκα. Κατέπλευσε στην Ελλάδα και ενετάγη στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό την 1η Μαΐου 1972. Λίγο αργότερα, στις 26 Ιουνίου 1976, έλαβε την ονομασία «Υποπλοίαρχος Μπάτσης P-17» προς τιμήν του Υποπλοίαρχου Δημητρίου Μπάτση, ο οποίος σκοτώθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1943 κατά τη βύθιση του αντιτορπιλικού «Βασίλισσα Όλγα D-15» στο Λακκί της Λέρου, στα πλαίσια των εχθροπραξιών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το πλοίο παροπλίσθηκε στις 23 Απριλίου 2004 ύστερα από 32 χρόνια υπηρεσίας στον ελληνικό στόλο κατά την διάρκεια των οποίων διήνυσε 212.000 ναυτικά μίλια.[1][3]
Υπηρεσία στο γεωργιανό Ναυτικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 23 Απριλίου 2004 η πυραυλάκατος παραδόθηκε, στο γεωργιανό Ναυτικό προκειμένου να αποτελέσει το πλοίο Διοίκησης στο πλαίσιο της δύναμης της Μαύρης Θάλασσας (BLACKSEAFOR), τη διοίκηση της οποίας έχει αναλάβει η Γεωργία για το έτος 2004.[1] Οι γεωργιανοί το μετονόμασαν σε «Διοσκουριά» (διεθνώς: Dioskuria, γεωργιανά: დიოსკურია), από το όνομα της αρχαίας ελληνικής πόλης Διοσκουριάς στη Γεωργία, τη σημερινή πρωτεύουσα της Αμπχαζίας, το Σουχούμι. Η πυραυλάκατος «Διοσκουριά» έγινε η ναυαρχίδα και το πιο ισχυρό σκάφος κρούσης του γεωργιανού στόλου.[4] Το πλοίο πήρε μέρος στον πόλεμο της Νότιας Οσετίας το 2008, ενάντια στη Ρωσία, όπου υπέστη πολύ σοβαρές ζημιές και τελικά βυθίστηκε στις 19 Αυγούστου 2008 μέσα στο λιμάνι Πότι της Γεωργίας όπου έδρευε η ναυτική βάση του αρχηγείου του γεωργιανού ναυτικού, γεγονός που σηματοδότησε και την ουσιαστική λήξη του συντόμου αυτού πολέμου.[5]
Πλοία με το όνομα «Μπάτσης» και «Καλυψώ»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το «Υποπλοίαρχος Μπάτσης» P-17 είναι μέχρι σήμερα το μοναδικό πλοίο στον ελληνικό στόλο που ονομάστηκε έτσι, και ως «Καλυψώ» P-54 είναι το τελευταίo κατά σειρά από τα τρία πλοία συνολικά που φέρουν το όνομα αυτό. Το πρώτο πλοίο ήταν η Βελλού «Καλυψώ» που εντάχθηκε στον ελληνικό στόλο το 1830 και παροπλίσθηκε το 1832, ενώ το δεύτερο ήταν το Τορπιλοβόλο «Καλυψώ» που ενετάγη το 1873 και παροπλίσθηκε το 1890.[3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Combattante IIA». www.hellasarmy.gr. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2014.
- ↑ 3,0 3,1 «Καλυψώ P-54». www.hellasarmy.gr. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2014.
- ↑ «Τα μυστικά του γεωργιανού στρατού: Ракетный катер «Диоскурия»» (στα Ρωσικά). ИА ОСинформ. 14 Φεβρουαρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2014.
- ↑ «CBS-NEWS: Russia Pulls Back But Flexes Muscle». CBS Interactive. 19 Αυγούστου 2008. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2014.