Τερέζα Ράσελ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τερέζα Ράσελ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Theresa Russell (Αγγλικά)
Γέννηση20  Μαρτίου 1957[1][2][3]
Σαν Ντιέγκο[4][5]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΣπουδέςΙνστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου «Λι Στράσμπεργκ» και Burbank High School[6]
Ιδιότηταμοντέλο, ηθοποιός τηλεόρασης και ηθοποιός ταινιών
ΣύζυγοςΝίκολας Ρόουγκ (από 1982)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Τερέζα Λιν Ράσελ, γνωστή ως Τερέζα Ράσελ (αγγλικά: Theresa Russell, 20 Μαρτίου 1957 - )[7] είναι Αμερικανίδα ηθοποιός της οποίας η καριέρα εκτείνεται σε πάνω από τέσσερις δεκαετίες. Η φιλμογραφία της περιλαμβάνει πάνω από 50 ταινίες μεγάλου μήκους, από εμπορικές έως ανεξάρτητες και πειραματικές ταινίες.

Γεννημένη στο Σαν Ντιέγκο, η Ράσελ μεγάλωσε στο προάστιο του Μπέρμπανκ του Λος Άντζελες μέσα στη φτώχεια και παράτησε το σχολείο σε ηλικία 16 ετών. Η Ράσελ άρχισε στη συνέχεια να ασχολείται με το μόντελινγκ, επάγγελμα που τη γνώρισε με τον παραγωγό ταινιών Σαμ Σπίγκελ. Μέσω του Σπίγκελ, πήρε έναν ρόλο στην ταινία Ο τελευταίος των μεγιστάνων (1976) του Ελία Καζάν, υποδυόμενη την κόρη ενός εξέχοντος κινηματογραφικού στελέχους.

Το 1978, η Ράσελ πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Ντάστιν Χόφμαν στο επιτυχημένο αστυνομικό δράμα Ο κυνηγημένος. Ο επόμενος ρόλος της ήταν ο πρωταγωνιστικός στο αμφιλεγόμενο θρίλερ Η δύναμη της σάρκας (1980) του Άγγλου σκηνοθέτη Νίκολας Ρόουγκ, το οποίο κέρδισε τους κριτικούς. Η Ράσελ και ο Ρόουγκ τα έφτιαξαν στα γυρίσματα της ταινίας, η οποία ήταν ένα από τα έξι έργα στα οποία θα συνεργάζονταν μετά τον γάμο τους το 1982. Στη συνέχεια εμφανίστηκε στο δράμα του Ρόουγκ Εύρηκα (1983), ακολουθούμενο από την ταινία Στην κόψη του ξυραφιού (1984). Η Ράσελ υποδύθηκε τη Μέριλιν Μονρόε στην εναλλακτική πειραματική ταινία του Ρόουγκ Μια νύχτα με τη Μέριλιν (1985), η οποία ακολουθήθηκε από έναν πρωταγωνιστικό ρόλο ως κατά συρροή δολοφόνος στη νεονουάρ ταινία του Μπομπ Ράφελσον Διαβολική χήρα (1987), η οποία γνώρισε σημαντική εμπορική επιτυχία.

Η Ράσελ συνέχισε να συνεργάζεται με τον Ρόουγκ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εμφανιζόμενη σε ένα τμήμα της σπονδυλωτής ταινίας Aria (1987) σε σκηνοθεσία του Ρόουγκ, καθώς και στις ταινίες Παράνομη έλξη (1989) και Cold Heaven (1991). Άλλοι ρόλοι αυτής της εποχής περιελάμβαναν τα αστυνομικά δράματα Πειστήριο εγκλήματος (1989) και Παρόρμηση (1990).

Το 1991, η Ράσελ πρωταγωνίστησε ως πόρνη στο σατιρικό δράμα Πόρνη του Κεν Ράσελ, ακολουθούμενο από την πειραματική ασπρόμαυρη ταινία του Στίβεν Σόντερμπεργκ, Κάφκα, με συμπρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Άιρονς. Αφού εμφανίστηκε σε μια σειρά ανεξάρτητων ταινιών στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Ράσελ έπαιξε έναν δεύτερο ρόλο στο εμπορικά επιτυχημένο νεονουάρ Wild Things (1998) και στο δράμα Ο πιστός (2001) που πήρε πολύ καλές κριτικές. Το 2005, είχε έναν δεύτερο ρόλο στη μίνι σειρά τουHBO Όνειρα και αυταπάτες στο Empire Falls και στη συνέχεια έναν μικρό ρόλο στο Spider-Man 3 (2007) του Σαμ Ράιμι.

Το τραγούδι «Athena» του ροκ συγκροτήματος The Who γράφτηκε για μια τυχαία συνάντηση με τον Πιτ Τάουνσεντ, ο οποίος αιφνιδιάστηκε όταν εκείνη τον απέρριψε. Το σινγκλ εμφανίζεται στο άλμπουμ του 1982 It's Hard.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ράσελ γεννήθηκε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά της έφηβης μητέρας Κάρολ Πλατ (το γένος Μολ) και του Τζέρι Ράσελ Πόουπ.[8] Όταν ήταν πέντε ετών, οι γονείς της Ράσελ χώρισαν και ο πατέρας της μετακόμισε στο Μεξικό.[9] Η μητέρα της στη συνέχεια ξαναπαντρεύτηκε και μετακόμισε με την οικογένειά της στην κομητεία του Λος Άντζελες, όπου η Ράσελ μεγάλωσε κυρίως στο Μπέρμπανκ.[10][11] Από τον γάμο της μητέρας της με τον πατριό της, έχει δύο ετεροθαλή αδέρφια.[9] Η Ράσελ έχει πει ότι μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και ότι κατά καιρούς η οικογένειά της χρειαζόταν κουπόνια τροφίμων για να επιβιώσει.[10] Είχε μια ταραχώδη σχέση με τον πατριό της, τον οποίο περιέγραψε ως «απαισιόδοξο», «ανίκανο» και «μαλάκα» και στα 13 της είχε αρχίσει να πειραματίζεται με ψυχαγωγικά ναρκωτικά.[9] Η Ράσελ σχολίασε το 1991: «Δεν μου αρέσει όταν οι ηθοποιοί μιλούν για τις δύσκολες στιγμές που πέρασαν ως παιδιά. Αυτή ήταν η ζωή μου. Δεν ήταν φρικτή. Όταν είσαι ελεύθερος, λευκός και πάνω από 21, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να το ξεπεράσεις».[12]

Φωτογραφία από την επετηρίδα του λυκείου του Ράσελ το 1973

Σε ηλικία 14 ετών, ενώ ήταν μαθήτρια στο Γυμνάσιο του Μπέρμπανκ, ένας φωτογράφος προσέγγισε τη Ράσελ ενώ περπατούσε σε έναν δρόμο στο Λος Άντζελες και της πρότεινε να γίνει μοντέλο.[9] Υποψιαζόμενη ότι ο φωτογράφος ήθελε να την εκμεταλλευτεί, η Ράσελ του ζήτησε να γνωρίσει πρώτα τη μητέρα της, κάτι που αυτός έκανε.[9] Στη συνέχεια άρχισε να ασχολείται με το μόντελινγκ για έναν φωτογράφο μόδας που ήταν φίλος της μητέρας της.[9] «Κατέληξα να έχω αυτό που συνειδητοποιώ τώρα ότι ήταν μια μακρά, σχεδόν σαν σχέση Λολίτας /Χάμπερτ Χάμπερτ μαζί του—χωρίς σεξ. Ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί μου και με έβγαζε πολλές φωτογραφίες».[9]

Η Ράσελ παράτησε το λύκειο στα 16 και μετακόμισε με έναν 28χρονο φίλο που εργαζόταν ως θεραπευτής κραυγών,[13] τον οποίο αργότερα περιέγραψε ως «ένα από τα πιο βαρεμένα άτομα που έχω γνωρίσει ποτέ».[9] Γράφτηκε στο Ινστιτούτο Λι Στράσεμπεργκ στο Δυτικό Χόλιγουντ για να σπουδάσει υποκριτική σε ηλικία 17 ετών.[14]

1976–1980: Αρχές σταδιοδρομίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ράσελ σε φωτογραφία για τον Τελευταίο των Μεγιστάνων (1976)

Μέσω της δουλειάς της στο μόντελινγκ, η Ράσελ γνώρισε τον φωτογράφο Πίτερ Ντάγκλας, γιο του Κερκ Ντάγκλας, ο οποίος τη σύστησε στον κινηματογραφικό παραγωγό Σαμ Σπίγκελ το 1975.[10] Εκείνη την εποχή, ο Σπίγκελ άρχιζε την παραγωγή μιας κινηματογραφικής μεταφοράς του Τελευταίου των μεγιστάνων του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν και προσαρμογή για την οθόνη από τον Χάρολντ Πίντερ.[10] Ο Σπίγκελ πρότεινε στη Ράσελ να κάνει ακρόαση για τον ρόλο της κόρης ενός στελέχους στούντιο (το οποίο υποδύεται ο Ρόμπερτ Μίτσαμ), έναν ρόλο για τον οποίο τελικά επιλέχτηκε.[10][15]

Σε μια συνέντευξη, η Ράσελ σχολίασε την εμπειρία με αμφιθυμία, λέγοντας: «Του Σαμ [Σπίγκελ] του άρεσε να τον βλέπουν με κοριτσάκια. Ήμουν 16 ετών και έμενα ακόμα στο πατρικό μου, με πήγε στο Bistroκαι προσπάθησε να χώσει τη γλώσσα του στο λαιμό μου. Νόμιζε ότι μπορούσε να αγοράζει και να πουλάει ανθρώπους».[10] Ο Καζάν το επιβεβαίωσε, υπενθυμίζοντας: «Ο Σαμ την πρότεινε. Είχα έντονες επιφυλάξεις, είδα κάποια πλεονεκτήματα αλλά περισσότερα μειονεκτήματα. Ήταν προφανές για μένα, και αργότερα οι συνομιλίες με την Τερέζα το επαλήθευσαν αυτό, ότι ο Σαμ είχε προσπαθήσει πολύ καιρό για να την ξαπλώσει στο κρεβάτι του».[10] Σύμφωνα με τη Ράσελ, πριν από τα γυρίσματα της ταινίας, ο Σπίγκελ προσπάθησε να τη βάλει να υπογράψει ένα συμβόλαιο που την έθετε υπό τον έλεγχό του για περίοδο εννέα ετών.[10] "Πήρα τηλέφωνο έναν δικηγόρο» θυμάται. «Ο Σαμ ήταν έξαλλος. Είπε ότι θα φρόντισε να μη φανεί πουθενά το όνομά μου στην ταινία. Και μέχρι σήμερα, αν δεις ποτέ διαφήμιση για τον Τελευταίο των μεγιστάνων, το όνομά μου είναι γραμμένο με μικροσκοπικά γράμματα. Έμεινα εντελώς έξω από τη δημοσιότητα για την ταινία. Τον ρώτησα: «Αν υπογράψω το συμβόλαιό σου, τι θα γίνει αν θέλω να παίξω κάποιο ρόλο σε κάποια άλλη ταινία». Αυτός είπε: "Θα πρέπει να έρθεις στο σκάφος μου στη Νότια Γαλλία". Ναι, και τι θα γίνει τότε;»[10]

Το επόμενο έτος, μετά την ολοκλήρωση του Τελευταίου των μεγιστάνων, η Ράσελ επιλέχτηκε στον ρόλο μιας διαταραγμένης νεαρής γυναίκας που συνδέεται με έναν εγκληματία (τον υποδύεται ο Ντάστιν Χόφμαν) στο δράμα Ο κυνηγημένος.[10] Ο Βίνσεντ Κάνμπι της εφημερίδας The New York Times επαίνεσε τη Ράσελ στην κριτική του για την ταινία, γράφοντας: «Η δεσποινίς Ράσελ, που ήταν τόσο καλή στον Τελευταίο των μεγιστάνων, είναι μια εξαιρετικά ελκυστική ηθοποιός, με ένα είδος σύγχρονης εξουσίας, αλλά φαίνεται τόσο αριστοκρατική, τόσο διακριτική, που θυμίζει κοπέλα ανώτερης τάξης που ο δρόμος της διασταυρώνεται με αυτόν του Μαξ μόνο στην παραλία ή ίσως σε ένα μπαρ για εργένηδες».[16] Το 1979, η Ράσελ πρωταγωνίστησε στη μίνι σειρά Blind Ambition για το CBS, ένα βιογραφικό δράμα που επικεντρώνεται στο σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, στο οποίο υποδύθηκε τη σύζυγο του συμβούλου του Λευκού Οίκου Τζον Ντιν (που υποδύθηκε ο Μάρτιν Σιν).[17]

Στη συνέχεια, η Ράσελ επιλέχτηκε για τον ρόλο της Μιλένα Φλάχερτι, μιας νεαρής Αμερικανίδας που ζει στη Βιέννη, η οποία κάνει μια δυσλειτουργική σχέση με έναν ψυχαναλυτή (τον οποίο υποδύεται ο Αρτ Γκαρφάνκελ) στη Δύναμη της σάρκας (1980).[9] Ήταν η πρώτη από τις έξι ταινίες στις οποίες θα πρωταγωνιστούσε η Ράσελ σε σκηνοθεσία του Άγγλου σκηνοθέτη Νίκολας Ρόουγκ, με τον οποίο τα έφτιαξε μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων. Η δύναμη της σάρκας αποτέλεσε αντικείμενο διαμάχης μετά την κυκλοφορία της λόγω της παραστατικής του απεικόνισης σκηνών σεξουαλικότητας και βιασμού, αν και η ερμηνεία της Ράσελ εγκωμιάστηκε από τον κριτικό Ρότζερ Ίμπερτ, ο οποίος έγραψε: «Αν υπάρχει κάποιος λόγος να δείτε αυτή την ταινία, ωστόσο, είναι η ερμηνεία της Τερέζας. Η Ράσελ (η οποία ήταν ερωμένη του Ντάστιν Χόφμαν στον Κυνηγημένο) είναι μόλις 22 ή 23 ετών κι όμως η ερμηνεία της είναι εκπληκτικά δυνατή)».[18]

1981–1986[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ράσελ ως Μέριλιν Μονρόε στο Μια νύχτα με τη Μέριλιν (1985)

Η Ράσελ έγινε μούσα του Ρόουγκ και οι δυο τους παντρεύτηκαν τον Φεβρουάριο του 1982 στο Ουέστμινστερ του Λονδίνου.[19] Το ζευγάρι απέκτησε δύο γιους τα επόμενα χρόνια, τον Στάτεν (1983 - ) και τον Μαξιμίλιαν (1985 - ) και έμεναν κυρίως στο Νότινγκ Χιλ, αν και η Ράσελ διατήρησε επίσης μια κατοικία στο Λος Άντζελες.[9] Μετά τον ρόλο της στη Δύναμη της σάρκας του Ρόουγκ, η Ράσελ ερμήνευσε την αγγλική ηχητική μεταγλώττιση του χαρακτήρα της Ντάρια Νικολόντι στην ταινία giallo Tenebre: Ο παρανοϊκός δολοφόνος (1982), σε σκηνοθεσία Ντάριο Αρτζέντο.[20] Ο επόμενος ρόλος της στην οθόνη ήταν στο δράμα του Ρόουγκ Εύρηκα (1983), όπου υποδύθηκε την κόρη του Τζιν Χάκμαν.[21]

Το επόμενο έτος, η Ράσελ εμφανίστηκε στην ταινία Στην κόψη του ξυραφιού, μια προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ, στην οποία συμπρωταγωνίστησε με τον Μπιλ Μάρεϊ. Η ταινία ήταν αποτυχία, με εισπράξεις κάτω από $2 εκατομμύρια[22] έναντι του προϋπολογισμού της που ήταν $13 εκατομμύρια.[23]

Στη συνέχεια υποδύθηκε τη Μέριλιν Μονρόε στην εναλλακτική πειραματική ταινία ιστορίας του Ρόουγκ Μια νύχτα με τη Μέριλιν (1985), βασισμένη στο έργο του Τέρι Τζόνσον, δίπλα στον Τόνι Κέρτις.[24] Εκ των υστέρων, Ράσελ περιέγραψε τον ρόλο ως "πολύ απαιτητικό γιατί στην αρχή δεν ήθελα να το κάνω".[25] Ο κριτικός Ρότζερ Ίμπερτ επαίνεσε την ερμηνεία της στην ταινία, γράφοντας: "Δεν μοιάζει πολύ με τη Μονρόε, αλλά τι σημασία έχει; Τα ξανθά μαλλιά και τα κόκκινα χείλη είναι εκεί".[24]

Η Ράσελ είναι το θέμα ενός φωτοκολάζ του Ντέιβιντ Χόκνεϊ με τίτλο Γυμνό 17 Ιουνίου 1984 #10.[26]

1987–1998[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1987, η Ράσελ έγινε γνωστή για την ερμηνεία της ως κατά συρροή δολοφόνος Κάθριν Πίτερσον, που αποπλανεί και δολοφονεί πλούσιους άντρες στο νουάρ θρίλερ του Μπομπ Ράφελσον Διαβολική χήρα, με συμπρωταγωνίστρια την Ντέμπρα Ουίνγκερ. Η ερμηνεία της Ράσελ κέρδισε τους κριτικούς.[27] Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε σε ένα τμήμα της σπονδυλωτής ταινίας Aria της ταινίας (μιας κινηματογραφικής εκδοχής της όπερας Χορός μεταμφιεσμένων) σκηνοθεσίας του Ρόουγκ. Το επόμενο έτος, εμφανίστηκε στο Track 29 (1988) του Ρόουγκ, υποδυόμενη μια νεαρή γυναίκα από το Νότο που γνωρίζει έναν μυστηριώδη Βρετανό, τον οποίο υποδύεται ο Γκάρι Όλντμαν.[28]

Στη συνέχεια, η Ράσελ απεικόνισε μια δικηγόρο στο αστυνομικό δράμα Πειστήριο εγκλήματος (1988), με πρωταγωνιστή τον Μπαρτ Ρέυνολντς σε σκηνοθεσία Μάικλ Κράιτον.[29] Η ταινία έλαβε κυρίως δυσμενείς κριτικές,[30] με μερικούς, όπως η Washington Post, να ξεχωρίζει την υποκριτική της Ράσελ ως βασικό μειονέκτημα.[31]

Το 1990, η Ράσελ πήρε τον ρόλο στην Παρόρμηση της Σόντρα Λοκ, όπου απεικόνιζε μια αστυνομικό που παρασύρεται στον κόσμο της πορνείας ενώ υποδυόταν μυστικά την πόρνη στο Λος Άντζελες.[32] Την επόμενη χρονιά, η Ράσελ έπαιξε ξανά μια πόρνη στο σατιρικό δράμα του Κεν Ράσελ Whore (1991).[33] Αν και η ταινία έτυχε ανάμεικτων κριτικών, η ερμηνεία της Ράσελ εγκωμιάστηκε από τους New York Times[34] και τους Chicago Sun-Times.[35] Την ίδια χρονιά, έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο δίπλα στον Τζέρεμι Άιρονς στο Κάφκα του Στίβεν Σόντερμπεργκ (1991), μια ασπρόμαυρη σουρεαλιστική μεταφορά πολλών διηγημάτων του Φραντς Κάφκα.[36] Ο Ντέιβιντ Άνσεν του περιοδικού Newsweek θεώρησε ότι η Ράσελ δεν είχε ερμηνεύσει ταιριαστό ρόλο.[37] Η Ράσελ επανενώθηκε με τον σύζυγό της Ρόουγκ στην ταινία του Cold Heaven (1991), πρωταγωνιστώντας δίπλα στον Μαρκ Χάρμον ως μια γυναίκα της οποίας ο σύζυγος ανασταίνεται.

Η Ράσελ ήταν αφηγήτρια του βρετανικού δράματος Το δίλημμα (1994), με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Ουίλιαμς,[38] και ακολούθησε η βρετανική κωμωδία Γκροτέσκο (1995), δίπλα στους Άλαν Μπέιτς και Στινγκ.

Στη συνέχεια, η Ράσελ επιλέχτηκε για το νεονουάρ θρίλερ Wild Things (1998), υποδυόμενη τη μητέρα του χαρακτήρα της Ντενίζ Ρίτσαρντς.[33] Η ταινία είχε εισπρακτική επιτυχία.[39]

1999–2014[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ράσελ περίπου το 2006

Αφού εμφανίστηκε στο αστυνομικό δράμα Luckytown (2000) δίπλα στους Τζέιμς Κάαν και Κίρστεν Ντανστ, η Ράσελ πήρε έναν ρόλο στην ταινία Ο πιστός (2001), ένα δράμα σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χένρι Μπιν, με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ ως έναν Εβραίο που γίνεται νεοναζί.[40] Η ταινία πήρε καλές κριτικές και έλαβε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance το 2001.[41]

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η Ράσελ εμφανίστηκε κυρίως σε χαμηλού προϋπολογισμού και ανεξάρτητες ταινίες, όπως The House Next Door (2002), Ερωτικό τρίγωνο (2002) και The Box (2003). Το 2005, ερμήνευσε τον ρόλο της Σαρλίν στη μίνι σειρά του HBO Όνειρα και αυταπάτες στο Empire Falls, δίπλα στον Εντ Χάρις. Εμφανίστηκε επίσης σε δεύτερο ρόλο στο Spider-Man 3 ως σύζυγος του Φλιντ Μάρκο (Τόμας Χέιντεν Τσερτς).[42] Την επόμενη χρονιά, εμφανίστηκε στο ανεξάρτητο δράμα Τζολίν, με πρωταγωνίστρια την Τζέσικα Τσάστεϊν, ενώ έπαιξε έναν μικρό ρόλο ως μητέρα του χαρακτήρα της Σκάρλετ Γιόχανσον στη ρομαντική κομεντί Απλώς δεν σε γουστάρει (2009), αν και οι σκηνές της τελικά κόπηκαν από την ταινία.[43]

Το 2012, εμφανίστηκε στην τηλεοπτική ταινία του Lifetime Liz & Dick, υποδυόμενη τη μητέρα της Ελίζαμπεθ Τέιλορ (Λίντσεϊ Λόχαν). Την επόμενη χρονιά, έπαιξε έναν γκεστ ρόλο στη μίνι σειρά Delete.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά) FemBio database. 23868. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000023023. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 12  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ «The International Who's Who of Women 2006» Routledge. Οκτώβριος 2005. ISBN-13 978-1-85743-325-8.
  6. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2021.
  7. ↑ «Russell, Theresa 1957- (Theresa Paup, Theresa Roeg) | Encyclopedia.com». www.encyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2024. 
  8. ↑ «Russell, Theresa 1957–». Russell, Theresa 1957–. https://www.encyclopedia.com/education/news-wires-white-papers-and-books/russell-theresa-1957-theresa-paup-theresa-roeg. Ανακτήθηκε στις January 4, 2021. 
  9. ↑ 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 Smith, Giles (1991). «Mistress of the disturbed». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  10. ↑ 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 Ebert, Roger (21 Σεπτεμβρίου 1988). «Interview with Theresa Russell». RogerEbert.com. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2016. 
  11. ↑ Horowitz, Joy (October 6, 1991). «Theresa Russell, Cool in the Heat». The New York Times: σελ. 2–18. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 5, 2021. https://archive.today/20210105045539/https://www.nytimes.com/1991/10/06/movies/theresa-russell-cool-in-the-heat.html. Ανακτήθηκε στις January 4, 2021. «Born in San Diego when her mother was 17, Ms. Russell was raised mostly in Burbank, Calif.» 
  12. ↑ «Russell runs from Valley Girl to director's wife to 'Whore'». Sioux City Journal: σελ. A10. October 21, 1991. https://www.newspapers.com/clip/66833715/sioux-city-journal/. 
  13. ↑ «Theresa Russell Biography and Filmography». Hollywood.com. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2016. 
  14. ↑ Rea, Steven (8 Φεβρουαρίου 1987). «Valley Girl, Mother And Film Star on Screen And Off, Theresa Russell's Roles Run The Gamut». Philadelphia Inquirer. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2016. 
  15. ↑ Kazan 2010, σελ. 312.
  16. ↑ Canby, Vincent (18 Μαρτίου 1978). «'Straight Time' a Film of Grim Wit». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  17. ↑ Shales, Tom (May 20, 1979). «Tonight It's John And Mo's Version». The Washington Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 4, 2021. https://archive.today/20210104030214/https://www.washingtonpost.com/archive/lifestyle/1979/05/20/tonight-its-john-and-mos-version/6955421c-be64-4d2d-93a0-e95eb7e12f92/. Ανακτήθηκε στις January 4, 2021. 
  18. ↑ Ebert, Roger (October 25, 1980). «Bad Timing Movie Review». Chicago Sun-Times (Chicago, Illinois: Sun-Times Media Group). http://www.rogerebert.com/reviews/bad-timing-1980. Ανακτήθηκε στις July 5, 2016. 
  19. ↑ "England and Wales Marriage Registration Index, 1837–2005," database, FamilySearch (https://familysearch.org/ark:/61903/1:1:QVXQ-DB2M : October 8, 2014), Theresa L Paup and null, Feb 1986; from “England & Wales Marriages, 1837–2005,” database, findmypast (http://www.findmypast.com : 2012); citing 1986, quarter 1, vol. 15, p. 815, Westminster, London, England, General Register Office, Southport, England.
  20. ↑ Gracey, James (31 Οκτωβρίου 2012). «30 Years On: Tenebrae Revisited». The Quietus. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  21. ↑ «Eureka (1982)». Time Out. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  22. ↑ «The Razor's Edge». Box Office Mojo. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  23. ↑ «The Unstoppables». Spy: 90. November 1988. https://archive.org/details/bub_gb_KJly6nVC7qkC/page/n91/mode/1up/search/%22green+ice%22+?q=%22green+ice%22+%22ryan+o%27neal%22. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Ebert, Roger (30 Αυγούστου 1985). «Insignificance». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  25. ↑ Reesman, Bryan (20 Ιουνίου 2012). «Theresa Russell: Fiercely Independent». Attention Deficit Delirium. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2021. 
  26. ↑ «Chronology – 1984». The David Hockney Foundation. The David Hockney Foundation. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2018. Hockey [sic] continues to advance his theories about how various modes of representation might be complicated through photography, for example by making a photocollage of the actress Theresa Russell playing Marilyn Monroe posing naked for a centerfold shot. Hockney divides Russell's body up by taking myriad shots of it, then reassembles her full figure as Nude, 17th June 1984. 
  27. ↑ Canby, Vincent (February 6, 1987). «Movie Review: Black Widow (1987)». The New York Times. https://www.nytimes.com/1987/02/06/movies/film-black-widow-from-bob-rafelson.html. Ανακτήθηκε στις July 4, 2016. 
  28. ↑ Ebert, Roger (7 Οκτωβρίου 1988). «Track 29». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  29. ↑ Emerson Emerson (January 29, 1989). «Actress keeps 'em guessing». Orange County Register: σελ. 7. 
  30. ↑ «Physical Evidence (1989)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2021. 
  31. ↑ Kempley, Rita (January 27, 1989). «'Physical Evidence'». The Washington Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 3, 2021. https://archive.today/20210103224256/https://www.washingtonpost.com/wp-srv/style/longterm/movies/videos/physicalevidencerkempley_a09fa2.htm. Ανακτήθηκε στις January 4, 2021. 
  32. ↑ James, Caryn (6 Απριλίου 1990). «Review/Film; An Officer Becomes The Other». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  33. ↑ 33,0 33,1 Burger, Mark (7 Μαρτίου 2012). «Actress Theresa Russell recalls the wild ride that was Track 29». Yes Weekly. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2016. 
  34. ↑ Canby, Vincent (October 4, 1991). «Review/Film; Ken Russell on a Day In 'the Life'». The New York Times (New York City). https://www.nytimes.com/1991/10/04/movies/review-film-ken-russell-on-a-day-in-the-life.html. Ανακτήθηκε στις July 7, 2016. 
  35. ↑ Ebert, Roger (October 18, 1991). «Whore Movie Review». Chicago Sun-Times. http://www.rogerebert.com/reviews/whore-1991. Ανακτήθηκε στις July 6, 2016. 
  36. ↑ Jagernauth, Keith (May 29, 2013). «Steven Soderbergh Says His New Cut Of 'Kafka' Will Be "A Hardcore Art Movie"». Indiewire. http://www.indiewire.com/2013/05/steven-soderbergh-says-his-new-cut-of-kafka-will-be-a-hardcore-art-movie-97532/. Ανακτήθηκε στις July 6, 2016. 
  37. ↑ Ansen, David (2 Φεβρουαρίου 1992). «A Grab Bag Of Gothic Styles». Newsweek. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  38. ↑ Maslin, Janet (6 Μαΐου 1994). «Reviews/ Film; Annals of Everybody, by Bill Forsyth». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2016. 
  39. ↑ «Wild Things (1998)». Box Office Mojo. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2016. 
  40. ↑ Ebert, Roger (14 Ιουνίου 2002). «The Believer». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2021. 
  41. ↑ «The Believer (2002)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2016. 
  42. ↑ «Theresa Russell Joins Spider-Man 3». ComingSoon.net. January 24, 2006. http://www.comingsoon.net/news/movienews.php?id=12859. Ανακτήθηκε στις November 2, 2006. 
  43. ↑ McGranaghan, Mike. «He's Just Not That into You». Aisle Seat. Ανακτήθηκε στις 2 Ιουλίου 2016. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Hellmann, Paul T. (2006). Historical Gazetteer of the United States. New York City, New York: Routledge. ISBN 978-1-135-94859-7. 
  • Kazan, Elia (2010). Kazan on Directing. New York City, New York: Vintage. ISBN 978-0-307-27704-6. 
  • Quigley, Eileen S., επιμ. (2004). International Television & Video Almanac (49th έκδοση). New York City, New York: Quigley Publishing Company. 
  • Willis, John (1994). Screen World 1993: Comprehensive Pictorial and Statistical Record of the 1992 Movie Season. New York City, New York: Applause Books. ISBN 978-1-557-83175-0. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τερέζα_Ράσελ&oldid=10552671"