Τέμενος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Τέμενος (αποσαφήνιση).

Το τέμενος, <τέμνω,τέμενος,[1][2] είναι οριοθετημένος (τεχνητά ή όχι) χώρος μέσα στο οποίο λατρευόταν μια θεότητα ή συνηθέστερα ένας ήρωας στην αρχαία Ελλάδα. Ήταν συνήθως αλσύλλια που περιέκλειαν βωμούς ή και άλλες πρόχειρες, τυχαία τοποθετημένες κατασκευές για την τέλεση ιεροπραξιών. Αποτελούν ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της αρχαίας θρησκείας,[3] ιδίως στις απαρχές της, καθώς και μέσα από την οριοθέτηση και καθιέρωση του χώρου προήλθαν τα ιερά.

Ο όρος δεν έχει αντίστοιχό του στις λατινογενείς γλώσσες, γεγονός που καταδεικνύει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της έννοιας. Δυο από τα πιο γνωστά τεμένη ήταν αυτά του Πέλοπα στην Ολυμπία (Πελόπιον) και του Οφέλτη στη Νεμέα.[4]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. τέμενος, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon.
  2. τέμνω, Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon, on perseus
  3. Κωνσταντίνος Καβάφης«Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας» Αρχειοθετήθηκε 2013-01-21 στο Wayback Machine.
  4. Εγκυκλοπαίδεια Δομή των 30 τόμων, τ. 28, σ. 452 ISBN 9608177-80-4

}