Σερενάδα
Σερενάδα[1] λέγεται το ερωτικό τραγούδι που τραγουδιέται με τη συνοδεία κιθάρας. Έχει ιταλική προέλευση και είναι ερωτικό τραγούδι που συνοδεύεται από μαντολίνο και κιθάρα. Το τραγουδούσαν ένας ή περισσότεροι νέοι τις νύχτες κάτω από τα παράθυρα των κοριτσιών. Μερικές φορές όμως, μπορεί να έχει και ειρωνικό περιεχόμενο.
Νεοελληνική λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη νεοελληνική λογοτεχνία η σερενάδα έρχεται μαζί με τα υπόλοιπα είδη ποίησης από την Ιταλία και εμφανίζεται για πρώτη φορά στα Επτάνησα. Νεοέλληνες ποιητές[2] που έχουν γράψει σερενάδες είναι ο Ιωάννης Γρυπάρης, ο Ιωάννης Πολέμης, ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου κ.α.
Ακολουθεί η σερενάδα με τίτλο Σερενάδα του Ιωάννη Γρυπάρη.
Δεν τη θέλω, θα την σπάσω την κιθάρα,
την καρδιά μου, την καρδιά μου θα κορδίσω,
την αγάπη της, τον πόνο, τη λαχτάρα,
να σου πω, να σε ξυπνήσω.Σε προσμένω· τ' αστροφώς θαμπό και λίγο,
θα φωτίζει το κρυφό μας το ζευγάρι.
Τόσο φτάνει! και δεν θα 'βγει πριν να φύγω,
το ζουλιάρικο φεγγάρι.Μη λυπάσαι τ' όνειρό σου που θα χάσεις,
τόσα ξέρει της αγάπης μου το στόμα,
τόσα μάγια, που και συ θέ να ξεχάσεις,
αν κοιμάσαι ή όχι ακόμα.Κι αν δεν έβγεις... την κιθάρα μου αφού σπάσω,
και την άμοιρη καρδιά μου τι θα κάνω;
σπαραγμένη από τον πόνο θα κρεμάσω,
στο παράθυρό σου επάνω. . .
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Γεράσιμος Αν. Μαρκαντωνάτος (2013). «Σερενάδα». ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΙ ΟΡΟΙ. Αθήνα: Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη Α.Ε. σελ. 310. ISBN 978-960-503-298-2.
- ↑ ΣΟΦΟΚΛΗ Γ. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ (1978). «ΜΕΡΟΣ Β΄ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε΄ - 2. Ποιήματα με σταθερή μορφή - Σερενάδα». ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ. Αθήνα: Ιδιωτική. σελ. 89.