Ο Μωρίς ντε Πανιάκ (γαλλικά: Maurice de Pagnac) ήταν μέλος των Ιωαννιτών Ιπποτών, που τοποθετήθηκε για λίγο ως μέγας Μάγιστρος το 1317–19, μετά την ανατροπή από το Τάγμα τού Φουλκ του Βιλαρέ. Η εκλογή του δεν αναγνωρίστηκε από τον πάπα Ιωάννη ΚΒ΄, ο οποίος επανεγκατέστησε τον Βιλαρέ.
Λίγα είναι γνωστά για τον Mαυρίκιο, εκτός από το ότι πριν από την εκλογή του ως Μεγάλου Μαγίστρου, ήταν δραπέρος τoυ Τάγματος. [2] Το 1317, κουρασμένα από τον αυξανόμενο δεσποτισμό και την υπερβολή του μεγάλου Μαγίστρου Φουλκ του Βιλαρέ, καθώς και από τις στρατιωτικές του αποστολές στα Δωδεκάνησα —που περιελάμβαναν την κατάληψη του νησιού της Ρόδου, όπου το Τάγμα ίδρυσε εκεί ένα κυρίαρχο κράτος—, τα ηγετικά μέλη του Τάγματος επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον Βιλαρέ. Προειδοποιημένος από τον θαλαμηπόλο του, ο μέγας Μαγίστρος κατάφερε να διαφύγει στο κάστρο της Λίνδου, ενώ το Τάγμα επέλεξε τον Μαυρίκιο του Πανιάκ ως νέο μεγάλο Διδάσκαλο. [3][4] Στη συνέχεια η διαμάχη τέθηκε ενώπιον του πάπα, ο οποίος στις αρχές του 1319 απέρριψε την εκλογή του Μαυρικίου, κυρίως λόγω της συνεχιζόμενης δημοτικότητας του Βιλαρέ στη Δυτική Ευρώπη, αλλά αμέσως μετά ο Βιλαρέ πιέστηκε να παραιτηθεί και τον Ιούνιο του 1319 αντικαταστάθηκε από τον Ελιόν ντε Βιλνέβ. [4][5] Ο Μαυρίκιος αποζημιώθηκε με το ήμισυ της αρχηγίας της Κύπρου, όπου το άλλο μισό ανατέθηκε στον Αλβέρτο του Σβάρτσμπουργκ. [6]
Burgtorf, Jochen (2008). The Central Convent of Hospitallers and Templars: History, Organization, and Personnel (1099/1120–1310). Leiden and Boston: BRILL. ISBN978-90-04-16660-8.
Σχετικά πολυμέσα