Κουγιάβα Ραντινόβιτς
| Κουγιάβα Ραντινόβιτς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 14ος αιώνας |
| Θάνατος | 1434 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Βοσνίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Οστόια της Βοσνίας |
| Τέκνα | Στέφαν Οστόγιτς της Βοσνίας Τόμας της Βοσνίας |
| Οικογένεια | Οίκος των Κοτρομάνιτς |
| Θυρεός | |
 | |
Η Κουγιάβα, σερβικά κυριλλικά: Кујава Радиновић / Kujava Radinović, (άκμασε 1399-1415) ήταν η δεύτερη σύζυγος του βασιλιά Οστόγια της Βοσνίας και ως εκ τούτου ήταν βασίλισσα της Βοσνίας από το 1399 έως το 1404 και ξανά από το 1409 έως το 1415. Ήταν κόρη του ευγενή Ράντιν Γιαμπλάνιτς.
Σύζυγος και βασίλισσα μητέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Κουγιάβα παντρεύτηκε τον βασιλιά Οστόγια Koτρομάνιτς το 1399, λίγο αφότου αποκήρυξε την πρώτη του σύζυγο, βασίλισσα Βιτάτσα. [1] O Οστόγια κέρδισε την υποστήριξη της ευγενούς οικογένειας των Ραντιννόβιτς-Παβλόβιτς νυμφευόμενος την Kουγιάβα, καθώς είχαν στενή σχέση με τη νέα βασιλική σύζυγο: η Κουγιάβα ήταν εξάδελφη του δούκα Πάβλε Ραντινόιτς. Η Kουγιάβα αναφέρεται για πρώτη φορά ως βασίλισσα σε ένα καταστατικό, που χρονολογείται από τις 5 Φεβρουαρίου 1399. [2] Η βασίλισσα Kουγιάβα διέμενε στο Μπομπόβακ μαζί με τον σύζυγο και τον γιο της, Στέφαν Οστόγιτς. Όταν ο σύζυγός της καθαιρέθηκε από τους ισχυρούς βόσνιους ευγενείς το 1404, άφησε το Μπομπόβατς και κατέφυγε στην Ουγγαρία, αλλά η Κουγιάβα και ο Στέφαν Οστόγιτς παρέμειναν στη Βοσνία. Το στέμμα δόθηκε στον ανιψιό τού Οστόγια, βασιλιά Tβρτκο Β΄. Ο ίδιος ο Tβρτκο Β΄ καθαιρέθηκε το 1409, όταν ο σύζυγος της Κουγιάβα επέστρεψε από την εξορία και ανέλαβε ξανά τον θρόνο. [3]
Ο γάμος της βασίλισσας Kουγιάβα άρχισε να καταρρέει το 1415. Ο δούκας Πάβλε Ραντινόβιτς, εξάδελφος της Kουγιάβα, [4] σκοτώθηκε σε μία συνωμοσία που είχε οργανώσει ο σύζυγος τής Kουγιάβα. Οι αρχές της Δημοκρατίας της Ραγκούσας ενημερώθηκαν, ότι η βασίλισσα της Βοσνίας ανησυχούσε για το μέλλον της λόγω τής συγγένειας της με τον Πάβλε. [5] Ο δούκας Χρβόγιε Βούκσιτς Χρβατίνιτς απεβίωσε αμέσως μετά, αφήνοντας πίσω του μία πλούσια χήρα, τη Γιελέν Νελίπιτς. [4] Αρπάζοντας την ευκαιρία, ο Oστόγια χώρισε την Κουγιάβα και παντρεύτηκε για 3η φορά, με τη χήρα δούκισσα Γιελένα. [4] Η συνενοχή του στην πλοκή και τη δολοφονία τού Πάβλε Ραντίνοβιτς εξόργισε τους μεγιστάνες, οι οποίοι τον κατήγγειλαν έντονα στη συνέλευση (stanak_. Ο ιστορικός της Ραγκούσας του 16ου α. Mαύρο Ορμπίνι έγραψε, ότι ακόμη και ο γιος του τάχθηκε εναντίον του, αγανακτώντας για τη μεταχείριση της μητέρας του και τον γάμοη με τη Γιέλενα. [6]
Το 1418 ο πρώην σύζυγος του Κουγιάβα απεβίωσε και ο γιος τους εξελέγη βασιλιάς. Η Kουγιάβα αναγνωρίστηκε πλέον ως βασιλομήτωρ και ξαφνικά έγινε πολύ ισχυρή και με επιρροή, κυβερνώντας de facto μαζί με τον γιο της. Η σύντομη βασιλεία τού γιου της σημαδεύτηκε από τις συγκρούσεις της βασιλομήτορος Kουγιάβας με τη χήρα βασίλισσα Γιελένα. Οι συγκρούσεις τους σταμάτησαν το καλοκαίρι του 1419, όταν ο Στέφαν Οστόγιτς φυλάκισε τη μητριά του. Η Γιελένα απεβίωσε κάτω από ύποπτες συνθήκες το 1422.
Δολοπλοκίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο γιος της Κουγιάβα εκθρονίστηκε υπέρ του Tβρτκο Β΄ το 1420. Απεβίωσε πριν από τον Απρίλιο του 1422, όταν η Κουγιάβα ζήτησε από τις αρχές της Ραγκούσας να παρέμβουν στον Τβρτκο Β΄ για λογαριασμό της. [7] Ωστόσο, άρχισε να εκδικείται για την εκτόπιση τού γιου της. Έλαβε υποστήριξη από τη Δημοκρατία της Ραγκούσας κατά τη διάρκεια της εχθρότητάς της προς τον Tβρτκο Β΄ και συνωμότησε με ορισμένους μεγιστάνες για να τον εκθρονίσουν. [8] Απέτυχε στην προσπάθειά της να ενθρονίσει τον Βουκ Μπάνιτς, έναν υποτιθέμενο συγγενή της βασιλικής οικογένειας, και ο Βουκ έπρεπε να καταφύγει στη Ραγκούσα μαζί με μερικούς άλλους συνωμότες. Τον Μάρτιο του 1423 ο Tβρτκo Β΄ επέπληξε τη Ραγκούσα, επειδή επέτρεψε στον Βουκ να ανταλλάξει γράμματα με τη θεία του, ενώ ο ίδιος ο Βουκ υποστήριξε, ότι δεν είχε επικοινωνήσει ποτέ μαζί της. Στη συνέχεια, η πρώην βασίλισσα προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τις κλονισμένες σχέσεις μεταξύ του Tβρτκo Β΄ και ορισμένων από τους υποτελείς του. Έχοντας αυτό κατά νου, στράφηκε στη Ραγκούσα, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς ήθελε. Οι αρχές της Ραγκούσας προσπάθησαν να τη συμφιλιώσουν με τον Tβρτκo Β΄ και παρενέβησαν για λογαριασμό της με τον Σαντάλγι Χράνιτς Koσάτσα και την οικογένεια Zλατονοσόβιτς. Τη βοήθησαν και στις οικονομικές της δυσκολίες. [9] Η Κουγιάβα μηχανορραφούσε ακόμη το 1426, αλληλογραφώντας κρυφά με τον Βουκ. Ωστόσο, η επιρροή της στο βασίλειο και στο εξωτερικό είχε μειωθεί σημαντικά. Οι αρχές της Ραγκούσας, έχοντας διευθετήσει τις διαφορές τους με την Tβρτκο Β΄ αρνήθηκαν την έκκλησή της για οικονομική βοήθεια. [10] Το 1434 της έστειλαν και πάλι δώρα, αυτή τη φορά μέσω απεσταλμένου ενός άλλου διεκδικητή, τού νόθου γιου τού συζύγου της Ραντιβόγι. [11]
Τρία σύνολα λειψάνων ανακαλύφθηκαν σε έναν μικρό τάφο στο παρεκκλήσι του Μπομπόβακ κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών τη δεκαετία του 1960, τα οποία προφανώς επανενταφιάστηκαν εκεί κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Tβρτκο Β΄. Πιστεύεται ότι ανήκουν στην Kουγιάβα, τον πρώην σύζυγό της και τον γιο της. [12]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Fine 2007.
- ↑ Euzebije Fermendžin, Acta Bosnae potissimum ecclesiastica cum insertis editorum documentorum regestis ab anno 925 usque ad annum 1752, Academia Scientiarum et Artium Slavorum Meridionalium, 1892
- ↑ Pavao Anđelić, Bobovac i kraljeva Sutjeska: stolna mjesta bosanskih vladara u XIV i XV stoljeću, Veselin Masleša, 1973
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Fine 1994.
- ↑ Fine 1975, σελ. 282.
- ↑ Živković 1981, σελ. 75.
- ↑ Živković 1981, σελ. 81.
- ↑ Živković 1981, σελ. 103.
- ↑ Živković 1981, σελ. 104.
- ↑ Živković 1981, σελ. 117.
- ↑ Živković 1981, σελ. 174.
- ↑ Anđelić 1973, σελ. 92.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Anđelić, Pavao (1973). Bobovac i Kraljeva Sutjeska: stolna mjesta bosanskih vladara u XIV i XV stoljeću (στα Σερβοκροατικά). Sarajevo: Veselin Masleša.
- Fine, John Van Antwerp, Jr. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
- Fine, John Van Antwerp, Jr. (2007). The Bosnian Church: Its Place in State and Society from the Thirteenth to the Fifteenth Century. Saqi. ISBN 978-0863565038.
- Živković, Pavo (1981). Tvrtko II Tvrtković: Bosna u prvoj polovini xv stoljeća (στα Σερβοκροατικά). Sarajevo: Institut za istoriju. σελίδες 22–23. ISBN 0-472-08260-4.