Γιοάν Σαπουτό

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γιοάν Σαπουτό
Ο Γιοάν Σαπουτό, το 2014.
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση30  Ιουλίου 1978[1]
Μαρτίγκ[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[3]
Αγγλικά[4]
Εκπαίδευσηδιδακτορικό δίπλωμα
diplôme d'études approfondies
habilitation à diriger des recherches
French university master
πτυχίο
Μπακαλορεά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Παντεόν-Σορμπόν[5]
Εκόλ Νορμάλ του Φοντεναί-Σαιν-Κλου (1998–2001)
Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού (1999–2002)[6]
Λύκειο Ερρίκος Δ' (1996–1998)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιστορικός[1]
διδάσκων πανεπιστημίου (από 2014)
docent (2008–2014)
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο Παντεόν-Σορμπόν (από 2016)
Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόνης (2014–2016)
Pierre Mendès-France University (2008–2014)
Αξιοσημείωτο έργοΟ εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΒραβείο Εζέν Κολά (2011)[7]
γενικός διαγωνισμός (1995)[8]
γενικός διαγωνισμός (1996)[8]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Γιοάν Σαπουτό (γαλλικά: Johann Chapoutot), γεννημένος στις 30 Ιουλίου 1978, είναι Γάλλος ιστορικός, ειδικός επί της νεότερης ιστορίας, καθώς και του ναζισμού.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιοάν Σαπουτό είναι νικητής του γενικού διαγωνισμού Ιστορίας (1995)[9], πρώην φοιτητής της Εκόλ Νορμάλ του Φοντεναί-Σαιν-Κλου (απόφοιτος του 1998, πρώτος τη τάξει κατά τις εισαγωγικές εξετάσεις στην κατηγορία «ζωσών γλωσσών[10]»), επιτυχής στο διαγωνισμό «αγκρεγκασιόν» Ιστορίας (2001), κάτοχος διπλώματος του Ινστιτούτου Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού (απόφοιτος του 2002), διδάκτωρ Ιστορίας (2006)[11], καθώς και κάτοχος αναγνώρισης ικανότητας διεύθυνσης και διεξαγωγής ερευνητικών εργασιών (2013).

Καθηγητής νεότερης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Σορμπόν (πρώην Πανεπιστήμιο Παρί-Σορμπόν ή Πανεπιστήμιο Παρί 4) από το 2016, προηγουμένως, είχε, διαδοχικά, διατελέσει ακαδημαϊκός επιμελητής στο Πανεπιστήμιο Πιερ-Μεντές-Φρανς του Γκρενόμπλ[12] (2008-2014), και, στη συνέχεια, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης[13] (Παρί 3). Παράλληλα, έχει διατελέσει μέλος του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Γαλλίας[14] (2011-2016). Όντας υπότροφος από το Ίδρυμα Χούμπολτ, υπήρξε προσκεκλημένος ερευνητής στη Freie Universität του Βερολίνου (2015-2016).

Το 2015, αμφισβήτησε την ορθότητα της απόφασης επανέκδοσης του βιβλίου Ο Αγών μου του Αδόλφου Χίτλερ, καθώς αυτή θα ενθάρρυνε μία «χιτλεροκεντρική» προσέγγιση του ναζισμού, η οποία, εδώ και καιρό, θεωρείται ως ξεπερασμένη[15].

Το 2016, συνεργάστηκε ως ειδικός επί του ναζισμού με τον Κριστιάν Ινγκραό, στο πλαίσιο της παραγωγής του ντοκιμαντέρ Hitler et les Apôtres du mal, το οποίο παρουσίαζε τον «Χίτλερ ως ντιλετάντη και οκνηρό, ο οποίος δεν άντεχε  “την πνευματική προσπάθεια μακράς διάρκειας” , ωστόσο γνώριζε πώς να είναι περιστοιχισμένος από τα κατάλληλα άτομα[16].»

Διατελεί καθηγητής Ιστορίας της Γερμανίας, πιο συγκεκριμένη της νεότερης περιόδου της ιστορίας της, με σημείο εκκίνησης το 1806, των ευρωπαϊκών κοινωνιών του 19ου αιώνα (1815-1914), καθώς και της ιστορίας υπό το πρίσμα του κινηματογράφου[17] · [18] · [19].

Παράλληλα, έχει δημοσιεύσει γενικές εργασίες με αντικείμενο την Ιστορία της Γερμανίας, καθώς και την Ευρώπη των δικτατοριών της περιόδου του Μεσοπολέμου.

Θέσεις και εργασίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μία πολιτισμική ιστορία του ναζισμού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιοάν Σαπουτό εφαρμόζει μία πολιτισμική ιστορική προσέγγιση του ναζισμού: προκειμένου ο τελευταίος να γίνει κατανοητός, θα πρέπει «να αντιμετωπιστούν με σοβαρότητα»[20] οι ιδέες, καθώς και όσα πρέσβευαν οι Ναζί. Είναι αφοσιωμένος στην απόδειξη του γεγονότος πως αποτελούν συνέχεια της ευρωπαϊκής και δυτικής πολιτισμικής παράδοσης (προσπάθεια στο πλαίσιο της οποίας και προλόγισε το βιβλίο του Τζέιμς Κ. Ουίτμαν σχετικά με Το αμερικάνικο μοντέλο του Χίτλερ[21]). Οι συγκεκριμένες thématiques αποτέλεσαν το θέμα της διδακτορικής διατριβής του (Le National-socialisme et l'Antiquité, 2006), καθώς και της γραπτής πανεπιστημιακής εργασίας αναγνώρισης ικανότητάς του (« La loi du sang », 2014).

Η «εθνικοσοσιαλιστική πολιτισμική επανάσταση»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την έκδοση του βιβλίου του, La Révolution culturelle nazie (2017)[22], ο Σαπουτό εμβάθυνε περαιτέρω την θέση του, βασιζόμενος σε μία ευρέος μεγέθους βιβλιογραφία, τόσο γερμανική όσο και ευρωπαϊκή. Ο στόχος του παρέμεινε ο ίδιος: να καταδείξει την πνευματική και πολιτισμική συνοχή του εθνικοσοσιαλιστικού σχεδίου το οποίο ανέπτυξε ο Αδόλφος Χίτλερ[23].

Η θέση την οποία ανέπτυξε ο Σαπουτό αναφέρει πως ο εθνικοσοσιαλισμός δεν αποτελεί, σε καμία περίπτωση, «ατύχημα της ιστορίας», αλλά, αντιθέτως, έχτισε ένα σύστημα σκέψης ξεχωριστό της χριστιανικής και ευρωπαϊκής παράδοσης, έναν συλλογισμό «εξαγνισμένο από τις ουμανιστικές και οικουμενικές πτυχές του». Το συγκεκριμένο σύστημα, ωστόσο, είναι δυνατό να θεωρηθεί ως εξίσου ορθολογικό και έχων συνοχή, ενώ, παράλληλα, είναι προικισμένο με μία λογική την οποία το ανθρώπινο πνεύμα είναι σε θέση να αναλύσει και να κατανοήσει. Επρόκειτο για έναν ξεχωριστό κόσμο, του οποίου οι οπαδοί αφομοίωσαν τους κανόνες, αφότου, προηγουμένως, είχαν πραγματοποιήσει στους ίδιους τους εαυτούς τους την συγκεκριμένη «πολιτισμική επανάσταση». Η «πολιτισμική επανάσταση» είναι, καταρχάς, μία συντηρητική επανάσταση, καθώς στοχεύει στην «επιστροφή στις απαρχές, σε αυτό το οποίο ήταν ο γερμανικός άνδρας, τον τρόπο ζωής του, καθώς και την ενστικτώδη στάση του απέναντι στα άλλα πλάσματα και πράγματα». Παράλληλα, ορίζει το κοινωνικό σώμα ως μία λαϊκή κοινότητα (γερμανικά: Volksgemeinschaft), η οποία ακολουθεί μία οργανικιστική προσέγγιση της κοινωνίας. Το άτομο υπάρχει μόνον ως μέλος της ομάδας, ενώ η ύπαρξή του δεν δικαιολογείται παρά μόνον εφόσον οι πράξεις του έχουν θετικές επιπτώσεις για την τελευταία[23].

Η «πολιτισμική επανάσταση» βασίζεται, ακόμη, σε μία ρατσιστικής χροιάς αντίληψη της ιστορίας, η οποία και οδηγεί στην αναγκαιότητα ενός αγώνα για την διατήρηση της φυλής, η οποία έχει απέναντί της έναν βιολογικής φύσεως κίνδυνο. Ωστόσο, ο συγκεκριμένος κίνδυνος δεν είναι μόνο βιολογικός, καθώς είναι, επίσης, πνευματικός και ηθικός. Επρόκειτο για την άρση της αλλοτρίωσης της γερμανικής φυλής από τον Χριστιανισμό, την φιλοσοφία της περιόδου του Διαφωτισμού, τον υλισμό, επαναφέροντάς την στην αρχική μορφή της, καθώς και μέσω της επιτυχίας της επαναφοράς της αρχικής αρρενωπότητας της νορδικής φυλής, την οποία οι εξωτερικές επιρροές εκθήλυναν. Η συγκεκριμένη επανάσταση ή «επιστροφή στις αρχές» είναι πραγματοποιήσιμη τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, μέσω της προσωπικής δουλειάς του καθενός επάνω στον εαυτό του[23].

Μία «αντεπαναστατική» διάρκεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θέση του Σαπουτό τοποθετεί τον εθνικοσοσιαλισμό εντός μίας «αντεπαναστατικής» διάρκειας, η οποία τρέφεται από τον ρομαντισμό ο οποίος εξυψώνει την επιστροφή στην παράδοση, ωστόσο, εντός του πλαισίου του λαού και του έθνους, παράλληλα με μία ανακάλυψη, ακόμη προεπιστημονικού επιπέδου, της έννοιας των «φυλών». Παράλληλα, επισημαίνει το μίσος των Ναζί για τη Γαλλική Επανάσταση και τις αρχές της[24]. Συγκεκριμένα, ο Σαπουτό αναφέρει ως σχετικό παράδειγμα την ομιλία της 1ης Απριλίου 1933 του Γκέμπελς, ο οποίος διακήρυττε πως «σβήσαμε το έτος 1789 από τη γερμανική ιστορία[22]» ή την δήλωση του Ρόζενμπεργκ το 1934, σύμφωνα με την οποία «μέσω της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης, η φιλοσοφία και η νομική σκέψη της Γαλλικής Επανάστασης λαμβάνουν τέλος». Ο Σαπουτό αναφέρει πως παρά το γεγονός πως ο εθνικοσοσιαλισμός ήταν επαναστατικής φύσεως, ωστόσο, ήταν υπό την προεπαναστατική έννοια του όρου, καθώς, στην πραγματικότητα, η ναζιστική κανονιστική σκέψη επιθυμούσε την επανασύνδεση με την «φύση και τη γέννηση της φυλής, η οποία βρίσκεται σε λήθη έπειτα από αιώνες ιουδαιοχριστιανικής πολιτισμικής αφομοίωσης». Καθαρά αντεπαναστατικής φύσεως, η «επανάσταση», εντός του εθνικοσοσιαλιστικού λεξιλογίου, σήμαινε την «κυκλική επιστροφή στις αρχές», το οποίο και ήταν η έννοια του συγκεκριμένου όρου προτού οι Γάλλοι επαναστάτες τον οικειοποιηθούν κατά τη διάρκεια της περιόδου μεταξύ 1780-1790. Ο Σαπουτό επιμένει στο γεγονός πως «το ναζιστικό αρχέτυπο, ήταν, πράγματι, το αρχαϊκό: αυτός ο αρχαίος άνδρας του οποίου η ομορφιά θα ανευρεθεί μέσω των αρχαιοελληνικών αγαλμάτων, του οποίου το σώμα θα γίνει προσπάθεια να αποκτηθεί μέσω της άθλησης ή της ιατρικής, και του οποίου το ένστικτο θα ανευρεθεί χάρη στην επιστήμη[22]»[24].

Κριτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κύρια θέση του Γιοάν Σαπουτό, το γεγονός πως «οι Ναζί δεν ανακάλυψαν τίποτα απολύτως. Αντιθέτως, άντλησαν την ιδεολογία τους από τον επικρατούντα πολιτισμό της φιλελεύθερης Δύσης» αποτελεί αντικείμενο ορισμένης κριτικής εκ μέρους άλλων ιστορικών, οι οποίοι θεωρούνται ως ειδικοί επί της συγκεκριμένης θεματολογίας, όπως οι Ταλ Μπρυτμάν, Φρεντερίκ Σαλέ και Κριστόφ Ταρικόν. Οι τελευταίοι, παραδέχονται πως ορισμένα συστατικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ναζισμού όπως ο ευγενισμός, ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, ο κοινωνικός δαρβινισμός ή ο μιλιταρισμός, πράγματι, εκείνη την περίοδο, ήταν διαδεδομένα σε σημαντικό βαθμό εντός των ευρωπαϊκών και αμερικανικών κοινωνιών. Αντιθέτως, όμως, επισημαίνουν, μεταξύ άλλων, πως ούτε ο ευγενισμός ούτε και ο αντισημιτισμός είχαν αναχθεί ως κρατική πολιτική από τη Γαλλική Δημοκρατία ή το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου. Υπενθυμίζουν, επίσης, πως, ενόσω η Γερμανία δημοσίευε αντισημιτικής φύσεως νόμους, η Γαλλική Δημοκρατία, τον Απρίλιο του 1939, προχώρησε στη δημοσίευση του νομοθετικού διατάγματος Μαρσαντώ, το οποίο στρεφόταν νομικά κατά ρατσιστικής και αντισημιτικής φύσεως δημοσιευμάτων του Τύπου.

Οι συγκεκριμένοι τρεις ιστορικοί εκτιμούν, ακόμη, ως ιδιαιτέρως επικρίσιμο τον ισχυρισμό πως οι δυτικές δημοκρατίες επέδειξαν μία στάση ευγένειας απέναντι στον ναζισμό, καθώς και πως η συγκεκριμένη ευγένεια εξηγούνταν μέσω των κοινών ιδεών, έως αξιών, μεταξύ καθεστώτων χαρακτηριζόμενων από τον πολιτικό φιλελευθερισμό και ενός καθεστώτος το οποίο τον απέρριπτε απόλυτα. Τέλος, απορρίπτουν την ιδέα σύμφωνα με την οποία ο «καπιταλισμός» ήταν αυτός ο οποίος είχε οδηγήσει τον Χίτλερ στην εξουσία, βάσει και των σχετικών εργασιών του Χένρι Τέρνερ οι οποίες κατέδειξαν πως το κυριότερο μέρος της χρηματοδότησης του NSDAP προερχόταν από τα μέλη του, υπό την μορφή συνδρομών και δωρεών. Σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, αναφέρουν, επίσης, πως ο πυρήνας των στελεχών του κόμματος ήταν βαθιά αντικαπιταλιστές και πως το γεγονός αυτό προκαλούσε φόβο στην πλειονότητα των μεγαλοεργοδοτών. Για τους τελευταίους, εάν ο κόσμος της οικονομίας και των επιχειρήσεων, τελικώς, πέτυχε να βρεθεί σε ιδεολογική σύμπνοια με τον ναζισμό, το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι ακολούθησαν το παράδειγμα ολόκληρων κοινωνικών συνιστωσών της γερμανικής κοινωνίας, όπως η ακαδημαϊκή κοινωνική τάξη, η μεσαία κοινωνική τάξη και οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις[25].

Βραβεύσεις και διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Εθνικό Βραβείο Κεράσκο Στόρια για το Il Nazismo e la antichità (Ιταλία, 2019)[26]
  • Βραβείο Μωρίς Μπωμόν της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών για το La Révolution culturelle nazie (2017)[27]
  • Διεθνές Βραβείο Βιβλίου του Γιαντ Βασέμ για Έρευνα επί του Ολοκαυτώματος για το La Loi du sang (Ισραήλ, 2015)[28]
  • Βραβείο Πιερ Σιμόν «Ηθική και Σκέψη» του Madame Figaro για το La loi du sang (2015)[29]
  • Βραβείο Εμίλ Περώ-Σωσίν πολιτικής φιλοσοφίας για το La Loi du sang (2015)[30]
  • Βραβείο Εζέν Κολά της Γαλλικής Ακαδημίας για το Le Meurtre de Weimar (2011)[31]
  • Βραβείο βιβλίου της περιοχής του Ρον-Αλπ για το Le National-socialisme et l'Antiquité (2010)[31]
  • Βραβείο Ντεζ, αποδιδόμενο από τη Γαλλική Επιτροπή Ιστορικών Επιστημών για την εργασία του επί της διδακτορικής διατριβής του (2008)[31]
  • Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ - Πιστοποιητικό Διακεκριμένης Διδασκαλίας του Χάρβαρντ (2004)[31]

Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γιοάν Σαπουτό στο Σαλόνι Βιβλίου του Παρισιού, στις 14 Μαρτίου 2009.

Βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (Γαλλικά) Le National-socialisme et l'Antiquité. Quadrige. PUF. 2012 [2008]. ISBN 213060899X. 
    • (Ελληνικά) Ο εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα. Αθήνα: Πόλις. 2012. 
    • (Ισπανικά) El nacionalsocialismo y la Antigüedad. Μαδρίτη: Abada. 2013. 
    • (Γερμανικά) Die Nationalsozialismus und die Antike. Ντάρμστατ: WBG. 2014. 
    • (Αγγλικά) Greeks, Romans, Germans. How the Nazis Usurped Europe's Classical Past. University of California Press. 2016. 
    • (Ρουμανικά) Nazismul si antichitatea. Ιάσι: Editura Universitatii "Alexandru Ioan Cuza". 2016. 
    • (Ιταλικά) Il nazismo e l'antichita. Τορίνο: Einaudi. 2017. 
  • (Γαλλικά) L'Âge des dictatures. Régimes autoritaires et totalitarismes en Europe (1919-1945). Presses universitaires de France. 2008. 
    • Επανέκδοση: (Γαλλικά) Fascisme, nazisme et régimes autoritaires en Europe (1918-1945). Quadrige. PUF. 2013. ISBN 2130618758. 
    • Μεταφρασμένο στα πολωνικά (Βαρσοβία, Naukowa, 2012) και στα ιταλικά (Τορίνο, Einaudi, 2015)
  • (Γαλλικά) Le Meurtre de Weimar. Quadrige. PUF. 2015 [2010]. ISBN 2130653049.  (Βραβείο Εζέν Κολά 2011 της Γαλλικής Ακαδημίας.)
  • (Γαλλικά) «Le Nazisme. Une idéologie en actes». La documentation française. 2012. 
  • (Γαλλικά) Histoire de l'Allemagne (1806 à nos jours). Que-sais-je (2η έκδοση). PUF. 2017 [2014]. ISBN 2130787967. 
  • (Γαλλικά) La Loi du sang. Penser et agir en nazi. Bibliothèque des Histoires. Gallimard. 2014. ISBN 2070141934.  (Βραβείο Εμίλ Περώ-Σωσίν 2015)[32]
    • (Ιταλικά) La legge del sangue. Pensare e agire da nazisti. Τορίνο: Einaudi. 2016. 
    • (Γερμανικά) Das Gesetz des Blutes. Von der NS-Weltanschauung zum Vernichtungskrieg. Ντάρμστατ: WBG. 2016. 
    • (Αγγλικά) The Law of Blood. Thinkind and Acting as a Nazi. Harvard University Press. 2018. 
  • (Γαλλικά) Chapoutot, Johann· Vigreux, Jean (2015). Des soldats noirs face au Reich : Les massacres racistes de 1940. PUF. 
  • (Γαλλικά) La Révolution culturelle nazie. Bibliothèque des Histoires. Éditions Gallimard. 2017. σελ. 288. ISBN 2070117693. 
    • (Ελληνικά) Η πολιτιστική επανάσταση του ναζισμού. Αθήνα: Πόλις. 2021. 
    • (Ισπανικά) La revolution cultural nazi. Alianza. 2018. 
    • (Ιταλικά) La rivoluzione culturale nazista. Laterza. 2019. 
  • (Γαλλικά) Comprendre le nazisme. Tallandier. 2018. σελ. 426. ISBN 979-1021030428. 
  • (Γαλλικά) Libres d'obéir: Le management, du nazisme à aujourd'hui. NRF Essais. Gallimard. 2020. σελ. 176. ISBN 978-2072789243. 
    • (Ελληνικά) Ελεύθερος να υπακούς: Το μάνατζμεντ από το ναζισμό μέχρι σήμερα. Αθήνα: Άγρα. 2021. 

Επιμελητής συλλογής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Histoire de la France contemporaine (10 τόμοι) (2012-2015)[33]

Συντακτικές επιτροπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άρθρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (Γαλλικά) «Le Nazisme. Une idéologie en actes». La Documentation photographique (La documentation française) (8085). 2012. 
  • (Γαλλικά) «Existe-t-il une pensée nazie ?». Philosophie Magazine. Les philosophes face au nazisme (13). 2012. 
  • (Γαλλικά) «L'historicité nazie. Temps de la nature et abolition de l'histoire». Vingtième Siècle. Revue d'histoire 1 (117): 43–55. 2013. 
  • (Γαλλικά) «Les nazis et la 'nature'. Protection ou prédation ?». Vingtième Siècle. Revue d'histoire 1 (113): 29-39. 2012. 
  • (Γαλλικά) «Les juristes nazis face au traité de Versailles (1919-1945)». Relation internationales 1 (149): 73-88. 2012. 
  • (Γαλλικά) «Hitler : l'homme providentiel qui ne croyait pas à la Providence». Parlement(s), Revue d'histoire politique 1 (13): 63–71. 2010. 
  • (Γαλλικά) «Comment meurt un Empire : le nazisme, l'Antiquité et le mythe». Revue historique 3 (647): 657-676. 2008. 
  • (Γαλλικά) «La charrue et l'épée. Paysan-soldat, esclavage et colonisation nazie à l'Est (1941-1945)». Hypothèses 1: 261-270. 2006. 
  • (Γαλλικά) «Le Nazisme, une histoire européenne». Europa notre histoire (Les Arènes). 2017. 
  • (Γαλλικά) «De Torquemada à la Stasi : les dossiers de la terreur». Europa notre histoire (Les Arènes). 2017. 
  • (Γαλλικά) «Le fantasme de la décadence». Europa notre histoire (Les Arènes). 2017. 

Συνεντεύξεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «BnF catalogue général». (Γαλλικά) general catalog of BnF. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Παρίσι. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ www.youtube.com/watch?v=70TdIKyxF7c. Ανακτήθηκε στις 21  Νοεμβρίου 2023.
  3. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb15803159w. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ CONOR.SI. 320898915.
  5. ↑ Agence bibliographique de l'enseignement supérieur: «Système universitaire de documentation». (Γαλλικά) SUDOC. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Μονπελιέ. Ανακτήθηκε στις 26  Μαΐου 2022.
  6. ↑ Ανακτήθηκε στις 8  Ιουλίου 2019.
  7. ↑ www.academie-francaise.fr/prix-eugene-colas.
  8. ↑ 8,0 8,1 www.ihtp.cnrs.fr/chercheurs/johann-chapoutot/. Ανακτήθηκε στις 21  Νοεμβρίου 2023.
  9. ↑ (Γαλλικά) «Le palmarès du Concours général 1995». lemonde.fr. 14 Ιουνίου 1995. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  10. ↑ (Γαλλικά) «Arrêté du 27 août 1998 portant ordre de classement au concours d'entrée en première année à l'Ecole normale supérieure de Fontenay - Saint-Cloud». Journal officiel (219): 14467. 22 Σεπτεμβρίου 1998. https://www.legifrance.gouv.fr/affichTexte.do?cidTexte=JORFTEXT000000390355&dateTexte=%20Arr%EAt%E9%20du%2027%20ao%FBt%201998%20portant%20ordre%20de%20classement%20au%20concours%20d%27entr%E9e%20en%20premi%E8re%20ann%E9e%20%E0%20l%27Ecole%20normale%20sup%E9rieure%20de%20Fontenay%20-%20Saint-Cloud. 
  11. ↑ (Γαλλικά) Johann Chapoutot. Robert Frank· Étienne François, επιμ. Le National-socialisme et l'Antiquité. sudoc.fr. 
  12. ↑ (Γαλλικά) «Johann Chapoutot». Ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου του Γκρενόμπλ. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. [νεκρός σύνδεσμος]
  13. ↑ (Γαλλικά) «Johann Chapoutot». Ιστοσελίδα της Νέας Σορβόννης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. .
  14. ↑ (Γαλλικά) «Johann Chapoutot». Ιστοσελίδα του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Γαλλίας. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  15. ↑ (Γαλλικά) «Johann Chapoutot : «"Cette focalisation sur Mein Kampf a l'inconvénient d'encourager une lecture hitléro-centriste du nazisme"». liberation.fr. 26 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  16. ↑ (Γαλλικά) «Un Adolf Hitler dilettante mais sachant s'entourer». Le Monde. 30 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  17. ↑ (Γαλλικά) «Biographie et actualités de Johann Chapoutot». France Inter. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  18. ↑ (Γαλλικά) «Johann Chapoutot». upmf-grenoble.fr. Πανεπιστήμιο Πιερ-Μεντές-Φρανς. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  19. ↑ (Γαλλικά) «Joël Cornette et Johann Chapoutot : "La France est une invention"». lemonde.fr. 19 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  20. ↑ (Γαλλικά) Chapoutot, Johann (2014). La Loi du sang. Παρίσι. σελ. 519 και 522. 
  21. ↑ (Γαλλικά) Whitman, James Q. (2018). Le Modèle américain d'Hitler. Comment les lois raciales américaines inspirèrent les nazis. Παρίσι: Armand Colin. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 (Γαλλικά) Chapoutot, Johann (2017). La révolution culturelle nazie. Παρίσι: Gallimard. σελ. 73, 210, 274-275. ISBN 978-2-07-011769-7. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 (Γαλλικά) Graceffa, Agnès (17 Μαρτίου 2017). «Johann Chapoutot, La Révolution culturelle nazie». Lectures. ISSN 2116-5289. http://journals.openedition.org/lectures/22523. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2020. 
  24. ↑ 24,0 24,1 (Γαλλικά) Baillet, Philippe (2018). De la confrérie des bons Aryens à la nef des fous. Pour dire adieu à la droite radicale française. Σαιν-Ζενί-Λαβάλ: Akribeia. σελ. 87-90. ISBN 978-2-913612-69-3. 
  25. ↑ (Γαλλικά) «Trois historiens réagissent à l'article de Johann Chapoutot : "Les nazis n'ont rien inventé. Ils ont puisé dans la culture dominante de l'Occident libéral"». The Times of Israel. 16 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  26. ↑ (Ιταλικά) «Il Premio Nazionale Cherasco Storia a Johann Chapoutot». cuenodice.it. 11 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  27. ↑ (Γαλλικά) «Prix Maurice Baumont». asmp.fr. 13 Μαΐου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  28. ↑ (Αγγλικά) «2015 International Book Prize Awarded to Prof. Johann Chapoutot». yadvashem.org. 10 Οκτωβρίου 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
  29. ↑ (Γαλλικά) «Palmarès 2015». Prix Pierre Simon. 7 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  30. ↑ (Γαλλικά) «Prix Emile Perreau-Saussine». livreshebdo.fr. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 31,5 (Γαλλικά) «Institut d'histoire du temps présent». ihtp.cnrs.fr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2016. 
  32. ↑ (Γαλλικά) «Prix Emile Perreau-Saussine». livreshebdo.fr. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2015. 
  33. ↑ (Γαλλικά) Emmanuel Hecht (5 Δεκεμβρίου 2012). «Histoire de France : quatre contrevérités dévoilées». lexpress.fr. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2020. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γιοάν_Σαπουτό&oldid=9211934"