Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα
Partido Trabalhista Brasileiro
ΣυντομογραφίαPTB, ΒΕΚ
ΠρόεδροςΡομπέρτο Τζέφερσον
ΙδρυτήςΙβέτε Βάργκας
Ίδρυση3 Νοεμβρίου 1981
ΈδραΜπραζίλια, ΟΔ
Μέλη  (2020)1.092.028[1]
ΙδεολογίαΦιλελεύθερος συντηρητισμός
Πατερναλιστικός συντηρητισμός
Ιστορικά:
Κίνημα εργαζομένων
Εθνικισμός
Πολιτικό φάσμαΚεντροδεξιά[2]
Ιστορικά::
Κεντροαριστερά[3]
Χρώματα     Κίτρινο
     Πράσινο
     Μπλε
Αριθμός κόμματος14
Βουλή των Αντιπροσώπων
12 / 513
Ομοσπονδιακή Γερουσία
0 / 81
Ιστότοπος
http://www.ptb.org.br/
Πολιτικό σύστημα στη Βραζιλία
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Το Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα (Πορτογαλικά: Partido Trabalhista Brasileiro) είναι ένα πολιτικό κόμμα στη Βραζιλία. Με 1.092.028 μέλη τον Μάιο του 2020 είναι το έκτο μεγαλύτερο κόμμα στη χώρα.[4] Ιδρύθηκε το 1980 από την Ιβέτε Βάργκας, και πρόκειται για διάδοχο του πρώτου Βραζιλιάνικου Εργατικού Κόμματος που ιδρύθηκε το 1945 από τον Πρόεδρο Ζετούλιο Βάργκας,[5] και διαλύθηκε το 1965 από το στρατιωτικό δικτατορικό καθεστώς. Ο αριθμός του κόμματος είναι «14».

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικό ΒΕΚ: 1945-1965[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνέδριο του αρχικού ΒΕΚ. Παρευρίσκεται και ο Λεονέλ Μπριζόλα.Φωτογραφία από το Εθνικό Αρχείο.

Το πρώτο Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα (ΒΕΚ) ιδρύθηκε στις 15 Μαΐου 1945 από τον Πρόεδρο Ζετούλιο Βάργκας. Ήταν ένα κεντροαριστερό κόμμα με αποστολή του να ενώσει τους αστούς εργαζόμενους και να αντιπολιτευτεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στο πρώτο συνέδριο του κόμματος, τον Σεπτέμβριο του 1945 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Πάολο Μπαέτα Νέβες εκλέχτηκε πρόεδρος του ΒΕΚ και ο Ζετούλιο ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρός του. Στις προεδρικές εκλογές του 1950 κέρδισε ο Ζετούλιο Βάργκας, και στις 31 Ιανουαρίου 1951 ανέλαβε καθήκοντα ως Πρόεδρος και σχημάτισε την δεύτερη κυβέρνησή του. Μετά τον θάνατο του Ζετούλιο, το 1954, το ΒΕΚ δεν υποστήριξε την κυβέρνηση του Καφέ Φίλιο που τον διαδέχθηκε.Το 1964 έγινε το πραξικόπημα που κατέληξε σε καθαίρεση του τότε Προέδρου, του Ζουάου Γκουλάρτ, ο οποίος εξορίστηκε στην Ουρουγουάη. Το 1965 το στρατιωτικό καθεστώς εξάλειψε όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης με συμπεριλαμβανόμενο το ΒΕΚ. Και άλλοι πολιτικοί, επίσης, διέφυγαν στο εξωτερικό.[6]

Επανίδρυση: 1981[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 άρχισε η σταδιακή αποκατάσταση της δημοκρατίας. Το 1979, με το Νόμο της Αμνηστίας, επιτράπηκε σε πολλούς εξόριστους πολιτικούς να επιστρέψουν στη Βραζιλία. Ένας από αυτούς ήταν ο Λεονέλ Μπριζόλα, μία σημαντική πολιτική φυσιογνωμία του πρώτου ΒΕΚ που σχεδίαζε να επανιδρύσει το κόμμα. Ωστόσο, και άλλη μία πολιτική ομάδα διεκδίκησε την ίδια επωνυμία, οι υποστηρικτές της Ιβέτε Βάργκας που είχαν την έδρα τους στο Σάο Πάολο. Η Ιβέτε Βάργκας, η οποία ήταν ανιψιά του Ζετούλιο, είχε ήδη συζητήσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με την ομάδα του Μπριζόλα από το 1978, αλλά δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Αφενός επειδή ο Μπριζόλα δεν θα παραχωρούσε την ηγεσία του κόμματος στην Ιβέτε, και αφετέρου επειδή η Ιβέτε καταδίκασε τις απόπειρες του Μπριζόλα να συνδέσει το ΒΕΚ με σοσιαλισμό και τον χαρακτήρισε ως «ριζοσπάστη» της κυβέρνησης του Γκουλάρντ. Τελικά, η ανάθεση της επωνυμίας κρίθηκε από την ημερομηνία που κατέθεσαν τις αιτήσεις εγγραφής τους στο ΑΔΕ οι δύο πολιτικές ομάδες. Προηγήθηκε η Ιβέτε, η οποία προσκόμισε τα απαιτούμενα δικαιολογητικά μία εβδομάδα νωρίτερα από τον Μπριζόλα. Το Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα ιδρύθηκε επίσημα στις 3 Νοεμβρίου 1981 με αριθμό «14» και η Ιβέτε Βάργκας ανέλαβε την προεδρία του κόμματος. Ενώ μία εβδομάδα μετά, στις 10 Νοεμβρίου, ανακοινώθηκε ότι η ομάδα του Μπριζόλα ίδρυσε το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα με αριθμό «12».[5][6]

To 1989 μία ομάδα διασπάστηκε από το ΒΕΚ και ίδρυσε το Εργατικό Κόμμα της Βραζιλίας. Ήταν η παράταξη του ΒΕΚ που εξέφρασε δυσαρέσκεια για τις «συντηρητικές θέσεις» που υπερασπίστηκαν οι αρχηγοί του κόμματος, ο Ρομπέρτο Τζέφερσον και ο Φέρες Νάντερ.[7]

Αποτελέσματα εκλογών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προεδρικές εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλογές Υποψήφιος
Πρόεδρος 		Υποψήφιος
Αντιπρόεδρος 		Συμμαχία 1ος Γύρος 2ος Γύρος Αποτέλεσμα
Ψήφοι % Ψήφοι %
1945
Ευρίκο Γκασπάρ Ντούτρα (ΣΔΚ)		 –[8] ΣΔΚ, ΒΕΚ 3.251.507 55,4 Νίκη ΝαιY
1950[9]
Ζετούλιο Βάργκας (BEK)		 – BEK, ΚΠΚ 3.849.040 48,7 Νίκη ΝαιY
–
Καφέ Φίλιο (ΚΠΚ) 		2.520.790 35,8 Νίκη ΝαιY
1955[10]
Τζουσελίνο Κουμπιτσέκ (ΣΔΚ)		 – ΒΕΚ, ΣΔΚ, ΡΚ, ΕΕΚ, ΚΕΚ, ΡΕΚ 3.077.411 35,7 Νίκη ΝαιY
–
Τζοάο Γκουλάρντ (ΒΕΚ) 		3.591.409 44,2 Νίκη ΝαιY
1960[11]
Ενρίκε Τεϊσέιρα Λοτ (ΣΔΚ)		 – ΣΔΚ, ΒΕΚ, ΚΕΚ, ΒΣΚ, ΡΕΚ 3.846.825 (#2) 32,9 Έχασε Red XN
–
Τζοάο Γκουλάρντ (ΒΕΚ) 		4.547.010 36,1 Νίκη ΝαιY
Διάλυση του ΒΕΚ το 1965 – Επανίδρυση του ΒΕΚ το 1981
1989
Αφόνσο Καμάργκο Νέτο (BEK)		 Λουίς Γκονζάγκα ντε Πάιβα Μουνίς (BEK) – 379.286 (#11) 0,6 Έχασε Red XN
1994
Φερνάντο Ενρίκε Καρντόσο (ΚΒΣΔ)
Μάρκο Μασιέλ (ΚτΦΜ) 		«Ενότητα, Εργασία και Πρόοδος»
ΚΒΣΔ, ΚτΦΜ, ΒΕΚ 		34.364.961 54,27 Νίκη ΝαιY
1998 «Ενότητα, Εργασία και Πρόοδος»
ΚΒΣΔ, ΚτΦΜ, ΒΕΚ, Προοδευτικοί, ΣΔΚ 		35.936.540 53,06 Νίκη ΝαιY
2002
Σίρο Γκόμες (Πολίτες)
Πάολο Περέιρα ντα Σίλβα (ΒΕΚ)		 «Εργατικό Μέτωπο»
BEK, Πολίτες, ΔΕΚ 		10.170.882 (#4) 12,0% Έχασε Red XN
2006:Κανένας υποψήφιος
2010
Ζοζέ Σέρα (ΚΒΣΔ)
Ίντιο ντα Κόστα (ΔΗΜ) 		«Η Βραζιλία Μπορεί να Κάνει Περισσότερα»
ΚΒΣΔ, ΔΗΜ, ΛΣΚ, ΚΕΚ, Αβάντε, ΒΕΚ 		33.132.283 32,61 43.711.388 43,95 Έχασε Red XN
2014
Αέσιο Νέβες (ΚΒΣΔ)
Αλοΐσιο Νούνες (ΚΒΣΔ) 		«Αλλάξτε τη Βραζιλία»
ΚΒΣΔ, AE, ΚΕΚ, ΕΟιΚ, ΕΕΚ, ΧΕΚ, ΔΗΜ, ΕΚτΒ, ΒΕΚ 		34.897.211 33,55 51.041.155 48,34 Έχασε Red XN
2018
Ζεράλντο Αλκμίν (ΚΒΣΔ)
Άνα Αμέλια Λέμος (ΠΚ)
«Για Ενότητα στη Βραζιλία»[12]
ΚΒΣΔ, ΔΗΜ, ΠΚ, ΦΚ, ΒΡΚ, AE, ΒΕΚ, ΣΔΚ, ΛΣΚ 		5.096.350 (#4) 4,76 Έχασε Red XN
Πηγή: Αποτελέσματα εκλογών

Βουλευτικές εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκλογές Αρχηγός Συμμαχία Βουλή των Αντιπροσώπων Γερουσία Θέση στην κυβέρνηση
Ψήφοι % Έδρες +/– Ψήφοι % Εκλεχ. Έδρες +/–
1945 Πάολο Μπαέτα Νέβες ΣΔΚ, ΒΕΚ 603.500 (#3) 10,2
22 / 286
 1.084.553 (#4) 9,8
3 / 42
1950 Ντάντον Κοέλιο BEK, ΚΠΚ 1.262.000 (#3) 16,5
51 / 304
 Αύξηση29 814.796 (#2) 10,5
5 / 22
1954
Τζοάο Γκουλάρντ 		– 1.447.784 (#2) 15,7
56 / 326
 Αύξηση5 1.333.345 (#4) 8,5
10 / 42
1958 – 1.830.621 (#2) 15,9
46 / 326
 Μείωση10 688.880 (#3) 6,5
6 / 21
1962 – 1.722.546 (#2) 14,2
63 / 409
 Αύξηση17 2.694.308 (#1) 11,9
12 / 45
Διάλυση του ΒΕΚ το 1965 – Επανίδρυση του ΒΕΚ το 1981
1982 Ιβέτε Βάργκας – 1.829.055 (#4) 4,4
14 / 479
 Νέο 1.909.452 (#4) 4,5
0 / 25
1 / 69
1986 Λουίς Γκονζάγκα ντε Πάιβα Μουνίς – 2.110.467 (#6) 4,5
17 / 487
 Αύξηση4
1 / 69
 Σταθερό
1990 – 2.277.882 (#8) 5,6
34 / 502
 Αύξηση17 (#3)
4 / 31
8 / 83
 Αύξηση7
1994 Ζοζέ Εντουάρντο ντε Αντράντε Βιέιρα «Ενότητα, Εργασία και Πρόοδος»
ΚΒΣΔ, ΚτΦΜ, ΒΕΚ 		2.379.773 (#8) 5,2
31 / 513
 Μείωση3
3 / 54
1998 «Ενότητα, Εργασία και Πρόοδος»
ΚΒΣΔ, ΚτΦΜ, ΒΕΚ, Προοδευτικοί, ΣΔΚ 		3.768.260 (#7) 5,7
31 / 513
 Σταθερό 2.449.479 (#8) 4,0
0 / 27
1 / 81
2002 Ζοζέ Κάρλος Μαρτίνεζ «Εργατικό Μέτωπο»
BEK, Πολίτες, ΔΕΚ 		4.052.107 (#8) 4,6
26 / 513
 Μείωση5
2 / 54
3 / 81
2006
Ρομπέρτο Τζέφερσον 		– 4.397.743 (#8) 4,7
22 / 513
 Μείωση4 2.676.469 (#8) 3,2
3 / 27
4 / 81
 Αύξηση1
2010 «Η Βραζιλία Μπορεί να Κάνει Περισσότερα»
ΚΒΣΔ, ΔΗΜ, ΛΣΚ, ΚΕΚ, Αβάντε, ΒΕΚ 		4.038.239 (#9) 4,2
21 / 513
 Μείωση1 7.999.589 (#7) 4,7
1 / 54
6 / 81
 Αύξηση2
2014
Κριστιάνε Μπραζίλ 		«Αλλάξτε τη Βραζιλία»
ΚΒΣΔ, AE, ΚΕΚ, ΕΟιΚ, ΕΕΚ, ΧΕΚ, ΔΗΜ, ΕΚτΒ, ΒΕΚ 		3.914.193 (#10) 1,0
25 / 513
 Αύξηση4 2.803.999 (#8) 3,1
2 / 27
3 / 81
 Μείωση3
2018
Ρομπέρτο Τζέφερσον 		«Για Ενότητα στη Βραζιλία»[12]
ΚΒΣΔ, ΔΗΜ, ΠΚ, ΦΚ, ΒΡΚ, AE, ΒΕΚ, ΣΔΚ, ΛΣΚ 		2.022.719 (#16) 2,1
10 / 513
 Μείωση15 1.899.838 (#20) 1,1
2 / 54
3 / 81
 Σταθερό Κυβερνώσα συμμαχία
Πηγή:Αποτελέσματα εκλογών, IPU

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ http://inter04.tse.jus.br/ords/dwtse/f?p=2001:104:::NO[νεκρός σύνδεσμος]
  2. ↑ André Shalders - @shaldim Da BBC Brasil em São Paulo (11 September 2017). «Direita ou esquerda? Análise de votações indica posição de partidos brasileiros no espectro ideológico - BBC News Brasil». BBC News Brasil (Bbc.com). https://www.bbc.com/portuguese/brasil-41058120. Ανακτήθηκε στις 2020-04-17. 
  3. ↑ Derbyshire, J. Denis· Derbyshire, Ian (1989). Political Systems Of The World. Allied Publishers. σελ. 114. ISBN 9788170233077. Ανακτήθηκε στις 28 Απριλίου 2020. 
  4. ↑ «Eleitores filiados». inter04.tse.jus.br. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2020. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Brasil, CPDOC-Centro de Pesquisa e Documentação História Contemporânea do. «PARTIDO TRABALHISTA BRASILEIRO, PTB (1980- )». CPDOC - Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2020. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Brasil, CPDOC-Centro de Pesquisa e Documentação História Contemporânea do. «PARTIDO TRABALHISTA BRASILEIRO (1945-1965)». CPDOC - Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2020. 
  7. ↑ Brasil, CPDOC-Centro de Pesquisa e Documentação História Contemporânea do. «PARTIDO TRABALHISTA DO BRASIL (1989)». CPDOC - Centro de Pesquisa e Documentação de História Contemporânea do Brasil (στα Πορτογαλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2020. 
  8. ↑ Το 1945 δεν υπήρχε θέση Αντιπροέδρου. Θεσπίστηκε το 1946
  9. ↑ Το 1950 η εκλογή Προέδρου έγινε ξεχωριστά από την εκλογή Αντιπροέδρου
  10. ↑ Το 1955 η εκλογή Προέδρου έγινε ξεχωριστά από την εκλογή Αντιπροέδρου
  11. ↑ Το 1960 η εκλογή Προέδρου έγινε ξεχωριστά από την εκλογή Αντιπροέδρου
  12. ↑ 12,0 12,1 «PP confirma apoio a Alckmin em convenção nacional». Exame (στα Πορτογαλικά). 2 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βραζιλιάνικο_Εργατικό_Κόμμα&oldid=10228112"