Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ίππασος (μυθολογία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Ίππασος είναι γνωστά τα παρακάτω δέκα πρόσωπα:

  1. Γιος της Λευκίππης, μιας από τις τρεις κόρες του βασιλιά του Ορχομενού Μινύα. Σε κάποια εορτή του Διονύσου η μητέρα και οι θείες του Ιππάσου, οι Μινυάδες, έμεναν στο σπίτι τους κλώθοντας και υφαίνοντας, ενώ οι γυναίκες του Ορχομενού (ή των Θηβών) έτρεχαν στα βουνά για να λατρέψουν τον θεό. Για την περιφρόνησή τους προς τη λατρεία του, ο Διόνυσος τιμώρησε τις Μινυάδες: Τους ενέβαλε τρέλα (μανία), οπότε οι Μινυάδες άρπαξαν τον μικρό Ίππασο και τον καταξέσκισαν (η αρχαία λέξη είναι «σπαραγμός») γιατί τον πέρασαν για μικρό ελαφάκι. Τελικά στεφανώθηκαν με κισσούς και έτρεξαν να συναντήσουν τις άλλες γυναίκες που εόρταζαν στα βουνά.
  2. Ο ένας από τους τρεις γιους του Αδμήτου και της Άλκηστης. Αδελφοί του ήταν οι Εύμηλος και Περιμήλης. Ο Φανόδημος, σε σχόλιο στους Σφήκες του Αριστοφάνη, λέει πως όταν γέρασαν, ο Άδμητος και η Άλκηστη διώχθηκαν από τις Φερές και μαζί με τον γιο τους Ίππασο έφθασαν στην Αθήνα, όπου ο Θησέας τους υποδέχθηκε με εγκαρδιότητα. Η παράδοση αυτή είναι τοπική, αττική.
  3. Ο Ίππασος ή Ιππάσιος ή Υπεράσιος από την Πελλήνη.
  4. Ο πατέρας του Ιππομέδοντα, από τη Νύμφη Ωκυρρόη. Γιοι του ήταν επίσης οι Χάρωψ, Σώκος, Αγέλαος και Πάμμων.
  5. Γιος του Ευρύτου. Συμμετέσχε στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου.
  6. Ο Ίππασος από τη Φλύα. Αντιτιθέμενος στους συμπολίτες του, που ήθελαν να υποκύψουν στις επιθυμίες του Δωριέως Ρεγνίδα και να τον κάνουν βασιλιά τους, κατέφυγε μαζί με τους υποστηρικτές του στη Σάμο. Ο Ίππασος είναι κατά την παράδοση προπάππους του φιλοσόφου Πυθαγόρα, ο οποίος ήταν γιος του Μνησάρχου και εγγονός του Ευφράνορα, γιου του Ιππάσου.
  7. Πατέρας των Υψήνορα, Δημολέοντα και Απισάονα.
  8. `Ενας από τους Κενταύρους.
  9. `Ενας από τους γιους του Πριάμου.
  10. Γιος του Κήυκα που σκοτώθηκε στη μάχη, καθώς πολεμούσε στο πλευρό του Ηρακλή εναντίον του Ευρύτου.
  • Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969