Ψυχιατρική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μετάφραση παραγράφου
Γραμμή 88: Γραμμή 88:
{{Cleanup-rewrite|2 = section|date = May 2009}}
{{Cleanup-rewrite|2 = section|date = May 2009}}
===Γενικές Σκέψεις===
===Γενικές Σκέψεις===
[[File:NIMH_Clinical_Center.JPG|link=https://en.wikipedia.org/wiki/File:NIMH_Clinical_Center.JPG|right|thumb|NIMH federal agency patient room for Psychiatric research, Maryland, USA.]]Τα άτομα με θέματα ψυχικής υγείας συχνά αναφέρονται ως ασθενείς αλλά μπορεί και να χαρακτηριστούν πελάτες, καταναλωτές ή αποδέκτες υπηρεσιών. Μπορεί να βρεθούν υπο την φροντίδα ενός ψυχιάτρου από πολλά μονοπάτια, τα δύο πιο συνηθισμένα είναι η αυτοπαραπομπή ή η παραπομπή από κάποιον ιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας. Εναλλακτικά, ένα άτομο μπορεί να παραπεμφθεί από νοσοκομειακους υπαλλήλους, από δικαστική εντολή,με ακούσια δέσμευση ή στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία,λόγω παράβασης του νόμου ψυχικής υγείας ([https://en.wikipedia.org/wiki/Mental_health_law mental health law]). <p>Τα άτομα που υποβάλλονται σε μία ψυχιατρική εκτίμηση αξιολογούνται από έναν [[Ψυχίατρος|ψυχίατρο]] για την ψυχική και σωματική τους υγεία. Αυτό, συνήθως, περιλαμβάνει τη συνέντευξη με αυτό το άτομο και συχνά την πρόσληψη πληροφοριών από άλλες πηγές όπως άλλοι επαγγελματίες ψυχικής και κοινωνικής υγείας,συγγενείς,συναναστροφές,προσωπικό επιβολής του νόμου, προσωπικό έκτακτης ιατρικής και ψυχιατρικές κλίμακες αξιολόγησης. Πραγματοποιείται μίε εξέταση ψυχικής κατάστασης και μια σωματική εξέταση ώστε να επιβεβαιώσει ή να αποκλείσει ασθένεια που μπορεί να συνεισφέρει σε ένα πιθανο ψυχιατρικό πρόβλημα.Μία σωματική εξέταση μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει στην αναγνώρίση για σημάδια αυτοτραυματισμού.Αυτή η εξέταση συχνά πραγματοποιείται από κάποιον άλλον και όχι απο ψυχίατρο, ειδικά εαν περιλαμβάνουν [[εξετάσεις αίματος]] και ιατρικές απεικονίσεις.</p><p></p><p></p>
[[File:NIMH_Clinical_Center.JPG|link=https://en.wikipedia.org/wiki/File:NIMH_Clinical_Center.JPG|right|thumb|NIMH federal agency patient room for Psychiatric research, Maryland, USA.]]Τα άτομα με θέματα ψυχικής υγείας συχνά αναφέρονται ως ασθενείς αλλά μπορεί και να χαρακτηριστούν πελάτες, καταναλωτές ή αποδέκτες υπηρεσιών. Μπορεί να βρεθούν υπο την φροντίδα ενός ψυχιάτρου από πολλά μονοπάτια, τα δύο πιο συνηθισμένα είναι η αυτοπαραπομπή ή η παραπομπή από κάποιον ιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας. Εναλλακτικά, ένα άτομο μπορεί να παραπεμφθεί από νοσοκομειακους υπαλλήλους, από δικαστική εντολή,με ακούσια δέσμευση ή στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία,λόγω παράβασης του νόμου ψυχικής υγείας ([https://en.wikipedia.org/wiki/Mental_health_law mental health law]). <p>Τα άτομα που υποβάλλονται σε μία ψυχιατρική εκτίμηση αξιολογούνται από έναν [[Ψυχίατρος|ψυχίατρο]] για την ψυχική και σωματική τους υγεία. Αυτό, συνήθως, περιλαμβάνει τη συνέντευξη με αυτό το άτομο και συχνά την πρόσληψη πληροφοριών από άλλες πηγές όπως άλλοι επαγγελματίες ψυχικής και κοινωνικής υγείας,συγγενείς,συναναστροφές,προσωπικό επιβολής του νόμου, προσωπικό έκτακτης ιατρικής και ψυχιατρικές κλίμακες αξιολόγησης. Πραγματοποιείται μίε εξέταση ψυχικής κατάστασης και μια σωματική εξέταση ώστε να επιβεβαιώσει ή να αποκλείσει ασθένεια που μπορεί να συνεισφέρει σε ένα πιθανο ψυχιατρικό πρόβλημα.Μία σωματική εξέταση μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει στην αναγνώρίση για σημάδια αυτοτραυματισμού.Αυτή η εξέταση συχνά πραγματοποιείται από κάποιον άλλον και όχι απο ψυχίατρο, ειδικά εαν περιλαμβάνουν [[εξετάσεις αίματος]] και ιατρικές απεικονίσεις.</p><p>Όπως οι περισσότερες φαρμακευτικές αγωγές, έτσι και τα φάρμακα που χορηγούνται απο ψυχιάτρους μπορεί να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στους ασθενείς, και μερικά απ'αυτά απαιτούν συνεχή έλεγχο των θεραπευτικών ουσιών, όπως για παράδειγμα [[εξετάσεις αίματος]] που μετρούν τα επίπεδα των φαρμάκων στον ορό, νεφρική λειρουργία, ηπατική λειτουργία και/ή λειτουργία του θυρεοειδούς. Η ηλεκτροσπασματοθεραπεία [[https://en.wikipedia.org/wiki/Electroconvulsive_therapy Electroconvulsive therapy] (ECT)] γίνεται μερικές φορές σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως σε αυτές που δεν ανταποκρίνονται στην αγωγή.Η αποτελεσματικότητα<ref>{{cite journal|last1 = Moncrieff|first1 = J|last2 = Wessely|first2 = S|last3 = Hardy|first3 = R|journal = Cochrane Database Syst Rev|date = 2004|issue = 1|page = CD003012|title = Active placebos versus antidepressants for depression|pmid = 14974002|doi = 10.1002/14651858.CD003012.pub2}}</ref><ref>{{cite journal |author = Hopper K, Wanderling J|title = Revisiting the developed versus developing country distinction in course and outcome in schizophrenia: results from ISoS, the WHO collaborative follow-up project. International Study of Schizophrenia|journal = Schizophrenia Bulletin|volume = 26|issue = 4|pages = 835–46|year = 2000|pmid = 11087016|doi = 10.1093/oxfordjournals.schbul.a033498|url = }}</ref> και οι δυσμενείς επιπτώσεις των ψυχιατρικών φαρμάκων μπορεί να ποικίλλουν από ασθενή σε ασθενή.</p><p>Για πολλά χρόνια, η αντιπαράθεση συμπεριελάμβανε τη χρήση της ακούσιας θεραπείας και τη χρήση του όρου "έλλειψη διορατικότητας" για το χαρακτηρισμό των ασθενών. Οι νόμοι των ψυχικών ασθενειών ποικίλλουν σημαντικά μεταξύ των διακαιοδοσιών, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, η ακούσια ψυχιατρική θεραπεία επιτρέπεται όταν κρίνεται οτι υπάρχει ρίσκο για τον ασθενή ή άλλους εξειτίας της ασθένειάς του.Η ακούσια θεραπεία αναφέρεται στη θεραπεία που χορηγείται βάση των συστάσεων του θεραπεύοντος ψυχιάτρου χωρίς να απαιτεί τη συγκατάθεση του ασθενούς.<ref>{{cite web|last1 = Unzicker|first1 = Rae E.|last2 = Wolters|first2 = Kate P.|last3 = Robinson|first3 = Debra|title = From Privileges to Rights: People Labeled with Psychiatric Disabilities Speak for Themselves|url = http://www.ncd.gov/newsroom/publications/2000/privileges.htm|website = [[National Council on Disability]]|archiveurl = https://web.archive.org/web/20101228231912/http://www.ncd.gov/newsroom/publications/2000/privileges.htm|archivedate = 28 December 2010|date = 20 January 2000}}</ref></p>Τα θέματα ψυχικής υγείας όπως οι διαταραχές της διάθεσης, η σχιζοφρένεια και άλλες ψυχωτικές διαταραχές ήταν οι πιο κοινές αρχικές διαγνώσεις για το Medicaid στις Η.Π.Α. το 2010.<ref>{{cite web |author = Jiang HJ, Barrett ML, Sheng M|title = Characteristics of Hospital Stays for Nonelderly Medicaid Super-Utilizers, 2012|work = HCUP Statistical Brief #184|publisher = Agency for Healthcare Research and Quality|location = Rockville, MD|date = November 2014|url = https://www.hcup-us.ahrq.gov/reports/statbriefs/sb184-Hospital-Stays-Medicaid-Super-Utilizers-2012.jsp}}</ref><p></p>


==Παραπομπές==
==Παραπομπές==

Έκδοση από την 13:19, 27 Νοεμβρίου 2015

Η ψυχιατρική είναι η ιατρική ειδικότητα που αφορά τη μελέτη,τη διάγνωση, τη θεραπεία και την πρόληψη των ψυχικών διαταραχών. Αυτές περιλαμβάνουν ποικίλες ανωμαλίες που σχετίζονται με το συναίσθημα, τη συμπεριφορά, τη διανόηση και την αντίληψη.

Η αρχική ψυχιατρική εκτίμηση ενός ατόμου τυπικά ξεκινάει με τη λήψη ιστορικού του ασθενούς και την εξέταση της νοητικής του κατάστασης. Ψυχολογικά τεστ και σωματικές εξετάσεις μπορεί να διαξαχθούν και περιλαμβάνουν σε μερικές περιπτώσεις τη χρήση τεχνικών νευροαπεικόνισης ή άλλων νευροφυσιολογικών τεχνικών. Η διάγνωση των ψυχικών διαταραχών, συνήθως, πραγματοποιείται σύμφωνα με κριτήρια που έχουν απαριθμηθεί σε εγχειρίδια όπως το ευρέως γνωστό "Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM)" (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών), που έχει εκδοθεί από τον Αμερικανικό Ψυχιατρικό Σύλλογο (American Psychiatric Association) και την "International Classification of Diseases] (ICD)" (Διεθνής ταξινόμηση των Ασθενειών), που έχει επιμεληθεί και χρησιμοποιηθεί από τον Παγκόσμιο οργανισμό Υγείας. Η πέμπτη έκδοση του DSM εκδόθηκε το 2013 και η εξέλιξή του αναμενόταν να παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον σε πολλά ιατρικά πεδία.[1] 

Η πρακτική της συνδυασμένης θεραπείας της ψυχιατρικής φαρμακευτικής αγωγής με την ψυχοθεραπεία έχει γίνει ο πιο συνηθισμένος τρόπος αντιμετώπισης ψυχικών ασθενειών στη σημερινή εποχή. [2] Αλλά η σύγχρονη πρακτική συμπεριλαμβάνει, επίσης, μια μεγάλη ποικιλία από άλλες μεθόδους, όπως για παράδειγμα επιθετική κοινοτική θεραπεία (assertive community treatment), συλλογική ενίσχυση (community reinforcement]) και υποστηρικτική εργασία ([supported employment). Η θεραπεία μπορεί να γίνεται σε ασθενείς που είτε νοσηλεύονται ή βρίσκονται εκτός νοσοκομείου, ανάλογα με τη σοβαρότητα της λειτουργικής αναπηρίας ή άλλες πλευρές των εν λόγω διαταραχών.Η έρευνα και η αντιμετώπιση στην ψυχιατρική συνολικά διεξάγεται σε διεπιστημονική βάση, στην οποία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ψυχολόγοι, νοσοκόμες, κοινωνικοί λειτουργοί, ραδιολόγοι, επιδημιολόγοι ή ειδικοί δημόσιας υγείας.

Ετυμολογία

Ο όρος "ψυχιατρική" επινοήθηκε πρώτα από τον Γερμανό γιατρό Γιόχαν Κρίστιαν Ράιλ (Johann Christian Reil) το 1808 και κυριολεκτικά σημαίνει την "ιατρική θεραπεία της ψυχής" (<ψυχή+ ιατρός, γιατρεύει την ψυχή). Ο ιατρός που ειδικεύεται στην ψυχιατρική είναι ψυχίατρος. .

Θεωρία και επίκεντρο της ψυχιατρικής

"Psychiatry, more than any other branch of medicine, forces its practitioners to wrestle with the nature of evidence, the validity of introspection, problems in communication, and other long-standing philosophical issues" (Guze, 1992, p.4).

Η ψυχιατρική αφορά πεδία της ιατρικής που εστιάζονται ειδικά στο μυαλό, στοχεύοντας στη μελέτη, την αποτροπή και την αντιμετώπιση πνευματικών διαταραχών σε ανθρώπους.[3][4][5]Έχει χαρακτηριστεί ως μια διαμεσολάβηση μεταξύ της προοπτικής του κόσμου από ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και αυτής των ατόμων που είναι ψυχικά ασθενείς.[6]

Οι άνθρωποι που εξειδικεύονται στην ψυχιατρική, συχνά διαφοροποιούνται από τους περισσότερους επαγγελματίες της πνευματικής υγείας και τους ιατρούς, μιας και οφείλουν να εξοικειωθούν τόσο με τις κοινωνικές όσο και με τις βιολογικές επιστήμες.[4]Ο τομέας της ψυχιατρικής μελετά τις λειτουργίες των διαφορετικών οργάνων και συστημάτων του σώματος όπως προκύπτουν από τις υποκειμενικές εμπειρίες και την αντικειμενική φυσιολογία του ασθενούς. [7]Η ψυχιατρική αντιμετωπίζει ψυχικές διαταραχές, οι οποίες, συμβατικά, διαχωρίζονται σε τρεις πολύ γενικές κατηγορίες: ψυχικές ασθένειες, σοβαρές μαθησιακές δυσλειτουργίες και διαταραχές προσωπικότητας.[8]Ενώ το επίκεντρο της ψυχιατρικής έχει αλλάξει ελάχιστα με τον καιρό, οι διαγνωστικές και θεραπευτικές διαδικασίες έχουν εξελιχθεί δραματικά και συνεχίζουν να αναπτύσσονται. Από τα τέλη του εικοστού αιώνα το πεδίο της ψυχιατρικής συνεχίζει να γίνεται περισσότερο βιολογικό και λιγότερο ιδεολογικά απομονωμένο από τα άλλα πεδία της ιατρικής.[9]

Πεδίο εφαρμογής της πρακτικής

Disability-adjusted life year for neuropsychiatric conditions per 100,000 inhabitants in 2002.
  no data
  less than 10
  10-20
  20-30
  30-40
  40-50
  50-60
  60-80
  80-100
  100-120
  120-140
  140-150
  more than 150

Αν και η ιατρική ειδικότητα της ψυχιατρικής χρησιμοποιεί έρευνες στα πεδία της νευροεπιστήμης, της ψυχολογίας, της ιατρικής, της βιολογίας, της βιοχημείας και της φαρμακολογίας,[10]γενικά θεωρείται ένα ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ της νευρολογίας και της ψυχολογίας. Αντίθετα με τους υπόλοιπους ιατρούς και νευρολόγους, οι ψυχίατροι ειδικεύονται στη σχέση ιατρού-ασθενή και έχουν εκπαιδευτεί σε διάφορες εκτάσεις στη χρήση της ψυχοθεραπείας και σε άλλες θεραπευτικές επικοινωνιακές τεχνικές.Οι ψυχίατροι , επίσης, διαφέρουν από τους ψυχολόγους καθώς είναι ιατροί και έχουν κάνει μεταπτυχιακή εκπαίδευση, που ονομάζεται ειδικότητα στην ψυχιατρική, που διαρκεί, συνήθως, 4 με 5 χρόνια. Το πτυχίο της ιατρικής τους εκπαίδευσης είναι το ίδιο με όλους τους υπόλοιπους ιατρούς.[11] Οι ψυχίατροι, επομένως, μπορούν να συμβουλεύουν τους ασθενείς, να συνταγογραφούν, να ζητούν εργαστηριακές εξετάσεις, νευροαπεικονήσεις και να πραγματοποιούν σωματικές εξετάσεις.[12]

Ηθική

Όπως και άλλοι προστάτες της επαγγελματικής δεοντολογίας, η Παγκόσμια Ψυχιατρική Ένωση ((World Psychiatric Association) εκδίδει έναν ηθικό κώδικα ώστε να ελέγχει την δεοντολογία των ψυχιάτρων.O ηθικός κώδικας των ψυχιάτρων που ξεκίνησε πρώτα από τη Διακήρυξη της Χαβάης, το1977, έχει επεκταθεί το 1983 στην αναβάθμιση της Βιέννης και, το 1996, στη διευρυμένη Διακήρυξη της Μαδρίτης. Ο κώδικας έχει αναθεωρηθεί περαιτέρω κατά τη διάρκεια οργάνωσης γενικών συγκεντρώσεων το 1999, το 2002, το 2005 και το 2011.[13] Ο κώδικας της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Ένωσης καλύπτει θέματα όπως η εκτίμηση του ασθενούς,η ενημερωμένη γνώση, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια των νοητικά αδύναμων ασθενών, την εμπιστοσύνη, τη δεοντολογία της έρευνας, την επιλογή φύλου, την ευθανασία,[14] τη μεταμόσχευση οργάνων, τα βασανιστήρια,[15][16]τη θανατική ποινή, τις σχέσεις με τα ΜΜΕ, τη γενετική, εθνική ή την πολιτιστική διάκριση.[13]

Στην εγκαθίδρυση τέτοιων ηθικών νόμων,το επάγγελμα έχει να απαντήσει σε έναν αριθμό αντιπαραθέσεων σχετικά με την πρακτική εφαρμογή της ψυχιατρικής, όπως για παράδειγμα τη χρήση της λοβοτομής και της ηλεκτροσπασμοθεραπείας.Υπήρχαν ψυχίατροι που αμφισβήτησαν των κώδικα και λειτούργησαν έξω από τους κανόνες της ιατρικής ηθικής συμπεριλαμβανομένων τους Harry Bailey, Donald Ewen Cameron, Samuel A. Cartwright, Henry Cotton, και Andrei Snezhnevsky.[17][Χρειάζεται σελίδα]

Προσεγγίσεις

Οι ψυχιατρικές ασθένειες μπορούν να αντιληφθούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. η βιοιατρική προσέγγιση εξετάζει σημάδια και συμπτώματα και τα συγκρίνει με διαγνωστικά κριτήρια. Οι πνευματικές ασθένειες μπορούν να αντιληφθούν, αντιθέτως, μέσω μιας διήγησης η οποία προσπαθεί να ενσωματώσει τα συμπτώματα σε μάι σημαντική ιστορία της ζωής και να τα πλαισιώσει ως απαντήσεις σε εξωτερικές συνθήκες. Και οι δύο προσεγγίσεις είναι σημαντικές στο πεδίο της ψυχιατρικής,[18] αλλά δεν συμφωνούν επαρκώς ώστε να διευθετήσουν την αντιπαράθεση πάνω στην ιδεολογική δομή της ψυχιατρικής ή του προσδιορισμού της ψυχοπαθολογίας.Η αντίληψη του "βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου" συχνά χρησιμοποιείται για να υπογραμμίσει την πολυπαραγοντική φύση της κλινικής αναπηρίας.[19][20][21]Ωστόσο, σε αυτή την αντίληψη η λέξη "μοντέλο" δε χρησιμοποιείται με αυστηράεπιστημονικό τρόπο.[19]Εναλλακτικά, ένα "βιονοητικό μοντέλο" αναγνωρίζει την φυσιολογική βάση για την ύπαρξη του μυαλού, αλλά αναγνωρίζει τη νόηση ως ένα τομέα ανεξάρτητο και αναλλοίωτο, στον οποίο μπορεί να προκύψει μία διαταραχή.[19][20][21]Η βιονοητική προσέγγιση περιλεμβάνει μια διανοητική αιτιολογία και παρέχει μία φυσική διιστική(δηλ. μη-πνευματική) διασκευή της βιοψυχοκοινωνικής οπτικής, που αντανακλά τις προσπάθειες του αυστραλιανού ψυχίατρου Niall McLaren να φέρει τον κλάδο σε μια επιστημονική ωριμότητα σε συμφωνία με τα παραδειγματικά πρότυπα του φιλοσόφου Thomas Kuhn.[19][20][21]

Όταν ένας ιατρός κάνει διάγνωση σε έναν ασθενή, υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορούν να διαλέξουν ώστε να αντιμετωπίσουν την ασθένεια.Συχνά οι ψυχίατροι αναπτύσσουν μία θεραπευτική στρατηγική η οποία συνδυάζει διαφορετικές πτυχές από διαφορετικές προσεγγίσεις σε μια.Τα φάρμακα συνταγογραφούνται πολυ συχνά ώστε να πειθαρχήσουν τους ασθενείς μαζί με όποια θεραπεία ακολουθούν. Υπάρχουν τρεις κύριοι πυλώνες της ψυχοθεραπείας απ'όπου προέρχονται αρκετά συχνά οι θεραπευτικές στρατηγηκές. Η ανθρωπιστική ψυχολογία προσπαθεί να τοποθετήσει το "σύνολο" του ασθενή στην προοπτική! Επίσης εστιάζει στην αυτο-ανακάλυψη.[22] Η θεωρία της συμπεριφοράς είναι μία θεραπευτική σχολή της σκέψης, η οποία επιλέγει να επικεντρωθεί μόνο σε πραγματικά και παρατηρήσιμα γεγονότα, παρά να εξορύξουν δεδομένα του υποσυνειδήτου. Η ψυχανάλυση, από την άλλη, συγκεντρώνεται σε ότι αφορά τη νεαρή ηλικία,τιε παράλογες ενέργειες, το υποσυνείδητο και τις συγκρούσεις μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου.[23]

Υποειδικότητες

Το πεδίο της ψυχιατρικής έχει πολλές υποειδικότητες(επίσης γνωστές και ως υποτροφίες που απαιτούν επιπρόσθετη εκπαίδευση η οποία πιστοποιείται από το Αμερικανικό Συμβούλιο Ψυχιατρικής και Νευρολογίας[(American Board of Psychiatry and Neurology (ABPN)] και απαιτούν τη συντήρηση του προγράμματος πιστοποίησης[ Maintenance of Certification Program (MOC) για να συνεχίσεις. Σ'αυτές περιλαμβάνονται οι παρακάτω:[24]

  • Κλινική νευροφυσιολογία
  • Εγκληματολογική ψυχιατρική
  • Ψυχιατρική στον τομέα του εθισμού
  • Παιδική και εφηβική ψυχιατρική
  • Γηριατρική ψυχιατρική
  • Διασυνδετική ψυχιατρική
  • Διαχείρηση πόνου
  • Ψυχοσωματική ιατρική(γνωστή και ως συμβουλευτική ψυχιατρική)
  • Ιατρική του ύπνου
  • Ιατρική εγκεφαλικής βλάβης

Επίσης, άλλες υποειδικότητες που υπάρχουν είναι οι εξείς:[25]

  • Διαπολιτισμική ιατρική
  • Έκτακτη ψυχιατρική
  • Μαθησιακές δυσκολίες
  • Νευροαναπτυξιακές διαταραχές
  • Νοητικές ασθένειες, όπως σε ποικίλες μορφές της άνοιας
  • Βιολογική ψυχιατρική
  • Κοινωτική ψυχιατρική
  • Διεθνής ψυχική υγεία
  • Στρατιωτική ψυχιατρική
  • Κοινωνική ψυχιατρική
  • Αθλητική ψυχιατρική

Η ψυχιατρική στον τομέα του εθισμού επικεντρώνεται στην αξιολόγηση και την θεραπεία των ατόμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα με το αλκόολ, τα ναρκωτικά, ή άλλες διαταραχές που σχετίχζονται με ουσίες και με άτομα που έχουν διπλή διάγνωση ασθένειας που σχετίζεται με ουσίες σε συνδιασμό με κάποια άλλη ψυχιατρική διαταραχή.Η βιολογική ψυχιατρική: μία προσέγγιση της ψυχιατρικής που σκοπεύει στην κατανόηση των πνευματικών διαταραχών στο πλαίσιο της βιολογικής λειτουργίας του νευρικού συστήματος.Η παιδική και εφηβική ψυχιατρική: ο τομέας της ψυχιατρικής που εξειδικεύεται στη δουλειά με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τουςof psychiatry.Η κοινωνική ψυχιατρική είναι μια προσέγγισκ που αντανακλά μία αποκλειστική προοπτική της δημόσιας υγείας και βρίσκει εφαρμογή σε κοινωτικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας.[26] Πολυπολιτισμική ψυχιατρική:ένας τομέας της ψυχιατρικής που αφορά το πολιτισμικό και εθνικό περιεχόμενο των πνευματικών διαταραχών και των υπηρεσιών της ψυχιατρηκής.Έκτακτη ψυχιατρική:η κλινική μεφαρμογή της ψυχιατρικής σε περιβάλλον έκτακτης ανάγκης.Εγκληματολογική ψυχιατρική:η σύνδεση μεταξύ του νόμου και της ψυχιατρικής.Γηριατρική ψυχιατρική:ο τομέας της ψηχιατρικής που ασχολείται με τη μελέτη, την παρεμπόδιση και την αντιμετώπιση των πνευματικών διαταραχών σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.Παγκόσμια Πνευματική Υγεία:η περιοχή της μελέτης, έρευνας και εφαρμογής η οποία βάζει ως προτεραιότητα την βελτίωση τς πνευματικής υγείας και την επίτευξη της ισότητας στην πνευματική υγείας σε όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως.[27]Διασυνδετική ψυχιατρική: ο τομέας της ψυχιατρικής που εξειδικεύεται στην αλληλεπίδραση της ψυχιατρικής με άλλες ιατρικές ειδικότητες.Στρατιωτική ψυχιατρική:καλύπτει ειδικές πλευρές της ψυχιατρικής και πνευματικές διαταραχές μέσα στο πλαίσιο του στρατού.Νευροψυχιατρική:τομέας της ιατρικής που ασχολείται με πνευματικές διαταραχές που μπούν να αποδωθούνσε ασθένειες του νευρικού συστήματος.Κοινωνική ψυχιατρική: ο τομέας της ψυχιατρικής που επικεντρώνεται στο διαπροσωπικό και πολιτισμικό περιεχόμενο των πνευματικών ασθενειών και τις ψυχικής υγείας.

Σε μεγαλύτερους οργανισμούς υγείας, τόσο δημόσιους όσο και ιδιωτικούς, οι ψυχίατροι συχνά, αναλαμβάνουν μεγαλύτερους ρόλους στην διαχείρηση, καθώς είναι υπεύθνοι για την ικανοποιητική και αποτελεσματική προσφορά των υπηρεσιών ψυχικής υγείας στους ανθρώπους του οργανισμού.Για παράδειγμα, ο διευθυντής των υπηρεσιών πνευματικής υγείας στα περισσότερα κέντρα είναι, συνήθως, ένας ψυχίατρος , αν και περιστασιακά, επιλέγονται και ψυχολόγοι για αυτή τη θέση.[εκκρεμεί παραπομπή]

Στις Η.Π.Α., η ψυχιατρική είναι μία από τις λίγες ειδικότητες η οποία προσφέρεται για περεταίρω εκπαίδευση και πιστοποίηση όσον αφορά τα παυσίπονα, την παρηγορητική ιατρική και την ιατρική του ύπνου.

Κλάδος και πανεπιστημιακή κοινότητα

Επαγγελματίες

Όλοι οι ιατροί μπορούν να διαγνώσουν ψυχικές διαταραχές και να χορηγήσουν θεραπείες χρησιμοποιώντας της αρχές της ψυχιατρικής.Οι ψυχίατροι είναι είτε: 1) κλινικοί ιατροί που εξειδικεύονται στην ψυχιατρική και έχουν πιστοποίηση στο να αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες.[28] ή 2) επαγγελματίες στο ακαδημαικό πεδίο της ψυχιατρικής που έχουν χαρακτηηριστεί ως ερευντητές ιατροί σ'αυτόν το τομέα. Οι ψυχίατροι μπορούν επίσης ,μέσω σημαντικής εκπαίδευσης να διεξάγουν ψυχοθεραπεία, ψυχανάλυση και γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, αλλά είναι η εκαπαίδευσή τους ως ιατροί που τους διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους επαγγελματίες ψυχικής υγείας.[28] Υπάρχει μια σημαντική έλλειψη ψυχιάτρων στις Η.Π.Α. και σε άλλες περιοχές, που τους οδηγεί στην προσπάθεια περεταίρω επέκτασης των υπηρεσιών τους χρησιμοποιώντας τεχνολογίες τηλεϊατρικής και άλλες μεθόδους.[29]

Έρευνα

Η ψυχιατρική έρευνα είναι, από τη φύση της, διεπιστημονική: συνδιάζει κοινωνικές, βιολογικές και ψυχολογικές προοπτικές στην προσπάθεια να καταλάβει τη φύση και την αντιμετώπιση των ψυχικών διαταραχών.[30] Οι κλινικοί και ερευνητές ψυχίατροι μελετούν βασικά και κλινικά θέματα στα διερευνητικά ιδρύματα και δημοσιεύουν άρθρα σε περιοδικά.[31][32][33][34] Κάτω από την επίβλεψη των θεσμικών συμβουλίων αξιολόγησης(institutional review boards), οι ψυχιατροι που είναι κλινικοί ερευνητές κοιτούν σε θέματα όπως η νευροαπεικόνιση, η γενετική και η ψυχοφαρμακολογία ώστε να βελτιώσουν τη διαγνωστική εγκυρότητα και αξιοπιστία, να ανακαλύψουν νέες θεραπευτικές μεθόδους και να ταξινομήσουν νέες ψυχικές διαταραχές.[35]

Κλινική εφαρμογή

Διαγνωστικά συστήματα

Η ψυχιατρική διάγνωση λαμβάνει χώρα σε ένα πολύ ευρύ περιβάλλον και εκτελείται από πολλούς διαφορετικούς επαγγελματίες υγείας.Επομένως, η διαγνωστική διαδικασία μπορέι να βασιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό πάνω σε αυτούς τους παράγοντες, Τυπικά, ωστόσο, ένας ψυχίατρος κάνει διάγνωση χρησιμοποιώντας μια διαφορική διαγνωστική διαδικασία στη οποία διεξάγονται μία εξέταση πνευματικής κατάστασης και μια σωματική εξέταση, με απόκτηση παθολογικού, ψυχοπαθολογικού ή ψυχοκοινωνικού ιστορικού και ,μερικές φορές, γίνονται μετρήσεις νευροαπεικόνισης ή άλλες νευροφυσιολογικές μετρήσεις, ή πραγματοποιούνται τεστ προσωπικότητας ή διανοητικά τεστ.[36][37][38][39] Σε μερικές περιπτώσεις, μία τομογραφία εγκεφάλου μπορέι να χρησιμοποιηθεί ώστε να αποκλείσει άλλες ψυχικές ασθένειες, αλλά αυτή την εποχή, το να βασίζεσαι αποκλειστικά σε τομογραφία του εγκεφάλου δεν μπορεί να διαγνώσει με ακρίβεια μια ψυχική ασθένεια ή να φανερώσει το ρίσκο απόκτησης μιας ψυχικής ασθένειας στο μέλλον.[40] Ορισμένοι ψυχίατροι ξεκινούν να χρησιμοποιούν τη γενετική κατά τη διάρκεια της διαγνωστικής διαδικασίας αλλά στο σύνολό της αυτή η πρακτική παραμένει ένα πεδίο έρευνας.[41][42][43]

Διαγνωστικά εγχειρίδια

Σήμερα βρίσκονται σε χρήση τρία κύρια διαγνωστικά εγχειρίδια που ταξινομούν τις παθήσεις της ψυχικής υγείας. Το ICD-10 έχει δημιουργηθεί και εκδοθεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περικαμβάνει ένα τμήμα των ψυχιατρικών παθήσεων και χρησιμοποιείται παγκοσμίως.[44] Το Διαγνωστικό και Στατιστικό εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders),έχει δημιουργηθεί και εκδοθεί από τον Αμερικάνικο Ψυχιατρικό Σύλλογο (American Psychiatric Association),είναι επικεντρωμένο στις ψυχικές παθήσεις και είναι το κύριο όργανο ταξινόμισης που χρηστμοποιείται στις Η.Π.Α..[45] Είναι , πλέον, στην πέμπτη αναθεωρημένη έκδοση και ,επίσης, χρησιμοποιείται παγκοσμίως.[45] Η Κινέζικη Κοινωνία των Ψυχιάτρων (Chinese Society of Psychiatry)έχει ,επίσης, δημιουργήσει ένα διαγνωστικό εγχειρίδιο , το "Κινέζικη Ταξινόμηση των Ψυχικών Διαταραχών"(Chinese Classification of Mental Disorders).[46]

Η δηλωμένη πρόθεση των διαγνωστικών εγχειριδίων είναι ,τυπικά, να αναπτύξουν αναπαραγώμενες αι κλινικά χρήσιμες κατηγορίες και κριτήρια, ώστε να διευκολυνθεί η πλειοψηφία και να συμφωνήσει πάνω σε ορισμένες προδιαγραφές,ενώ υπάρχουν θεωρητικά όσον αφορά την ετιολογία.[45][47] Οι κατηγορίες, ωστόσο, βασίζονται σε συγκεκριμένες ψυχιατρικές θεωρίες και δεδομένα. Είναι διευρημένα και συχνά περιγράφονται με πολυάριθμους πιθανούς συνδιασμούς των συμπτωμάτων και πολλές απ'τις κατηγορίες αλληλοκαλύπτονται στην συμπτωματολογία ή τυπικά προκύπτουν μαζί.[48] Ενώ αρχικά σκόπευαν να είναι οδηγοί για έμπειρους ιατρούς, εκπαιδευμένους στη χρήση τους, η ορολογία χρησιμοποιείται ευρέως από ιατρούς, διευθυντές και ασφαλιστικές εταιρίες σε πολλές χώρες.[49]

Το DSM έχει προσελκύσει εγκώμια για την τυποποίηση των ψυχιατρικών διαγνωστικών κατηγοριών και κριτηρίων. Επίσης έχει προσελκύσει αντιπαραθέσεις και κριτική. Μερικοί κριτικοί υποστηρίζουν οτι το DSM αντιπροσωπεύει ένα μη επιστημονικό σύστημα που εσωκλείει τις απόψεις ορισμένων ισχυρών ψυχιάτρων.Υπάρχουν συνεχή θέματα που αφορούν την εγκυρότητα και την αξιοπιστία των διαγνωστικών κατηγοριών.Η πίστη σε επιφανειακά συμπτώματα, η χρήση τεχνικών διαχωριστικών γραμμών μεταξύ κατηγοριών και από την 'ομαλότητα', πιθανές πολιτισμικές προκαταλήψεις, η ιατρικοποίηση της ανθρώπινης δυσφορίας και οικονομικές διαμάχες του ενδιαφέροντος, που συμπεριλαμβάνουν την πρακτική των ψυχιάτρων με την φαρμακευτική βιομηχανία.Οι πολιτικές διαμάχες σχετικά με την ενσωμάτωση ή τον αποκλεισμό των διαγνώσεων από το εγχειρίδιο, γενικά ή όσον αφορά συγκεκριμένα θέματα και η εμπειρία αυτών που έχουν επηρεαστεί άμεσα από το εγχειρίδιο με το να έχουν διαγνωστεί, συμπεριλαμβανομένου και του κινήματος των επιζόντων/καταναλωτών (consumer/survivor movement).[50][51][52][53] Η δημοσίευση του DSM, με πολύ προσεκτικά πνευματικά δικαιώματα, έχει κέρδη πάνω από 5 εκατομύρια δολάρια το χρόνο, με ιστορικά αθροιστικά κέρδη πάνω από 100 εκατομύρια δολάρια.[54]

Θεραπεία

Πρότυπο:Cleanup-rewrite

Γενικές Σκέψεις

NIMH federal agency patient room for Psychiatric research, Maryland, USA.

Τα άτομα με θέματα ψυχικής υγείας συχνά αναφέρονται ως ασθενείς αλλά μπορεί και να χαρακτηριστούν πελάτες, καταναλωτές ή αποδέκτες υπηρεσιών. Μπορεί να βρεθούν υπο την φροντίδα ενός ψυχιάτρου από πολλά μονοπάτια, τα δύο πιο συνηθισμένα είναι η αυτοπαραπομπή ή η παραπομπή από κάποιον ιατρό πρωτοβάθμιας φροντίδας. Εναλλακτικά, ένα άτομο μπορεί να παραπεμφθεί από νοσοκομειακους υπαλλήλους, από δικαστική εντολή,με ακούσια δέσμευση ή στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία,λόγω παράβασης του νόμου ψυχικής υγείας (mental health law).

Τα άτομα που υποβάλλονται σε μία ψυχιατρική εκτίμηση αξιολογούνται από έναν ψυχίατρο για την ψυχική και σωματική τους υγεία. Αυτό, συνήθως, περιλαμβάνει τη συνέντευξη με αυτό το άτομο και συχνά την πρόσληψη πληροφοριών από άλλες πηγές όπως άλλοι επαγγελματίες ψυχικής και κοινωνικής υγείας,συγγενείς,συναναστροφές,προσωπικό επιβολής του νόμου, προσωπικό έκτακτης ιατρικής και ψυχιατρικές κλίμακες αξιολόγησης. Πραγματοποιείται μίε εξέταση ψυχικής κατάστασης και μια σωματική εξέταση ώστε να επιβεβαιώσει ή να αποκλείσει ασθένεια που μπορεί να συνεισφέρει σε ένα πιθανο ψυχιατρικό πρόβλημα.Μία σωματική εξέταση μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει στην αναγνώρίση για σημάδια αυτοτραυματισμού.Αυτή η εξέταση συχνά πραγματοποιείται από κάποιον άλλον και όχι απο ψυχίατρο, ειδικά εαν περιλαμβάνουν εξετάσεις αίματος και ιατρικές απεικονίσεις.

Όπως οι περισσότερες φαρμακευτικές αγωγές, έτσι και τα φάρμακα που χορηγούνται απο ψυχιάτρους μπορεί να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στους ασθενείς, και μερικά απ'αυτά απαιτούν συνεχή έλεγχο των θεραπευτικών ουσιών, όπως για παράδειγμα εξετάσεις αίματος που μετρούν τα επίπεδα των φαρμάκων στον ορό, νεφρική λειρουργία, ηπατική λειτουργία και/ή λειτουργία του θυρεοειδούς. Η ηλεκτροσπασματοθεραπεία [Electroconvulsive therapy (ECT)] γίνεται μερικές φορές σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως σε αυτές που δεν ανταποκρίνονται στην αγωγή.Η αποτελεσματικότητα[55][56] και οι δυσμενείς επιπτώσεις των ψυχιατρικών φαρμάκων μπορεί να ποικίλλουν από ασθενή σε ασθενή.

Για πολλά χρόνια, η αντιπαράθεση συμπεριελάμβανε τη χρήση της ακούσιας θεραπείας και τη χρήση του όρου "έλλειψη διορατικότητας" για το χαρακτηρισμό των ασθενών. Οι νόμοι των ψυχικών ασθενειών ποικίλλουν σημαντικά μεταξύ των διακαιοδοσιών, αλλά σε πολλές περιπτώσεις, η ακούσια ψυχιατρική θεραπεία επιτρέπεται όταν κρίνεται οτι υπάρχει ρίσκο για τον ασθενή ή άλλους εξειτίας της ασθένειάς του.Η ακούσια θεραπεία αναφέρεται στη θεραπεία που χορηγείται βάση των συστάσεων του θεραπεύοντος ψυχιάτρου χωρίς να απαιτεί τη συγκατάθεση του ασθενούς.[57]

Τα θέματα ψυχικής υγείας όπως οι διαταραχές της διάθεσης, η σχιζοφρένεια και άλλες ψυχωτικές διαταραχές ήταν οι πιο κοινές αρχικές διαγνώσεις για το Medicaid στις Η.Π.Α. το 2010.[58]

Παραπομπές

  1. ↑ Kupfer DJ, Regier DA (2010). «Why all of medicine should care about DSM-5». JAMA 303 (19): 1974–1975. doi:10.1001/jama.2010.646. PMID 20483976. 
  2. ↑ Gabbard GO (2007). «Psychotherapy in psychiatry». International Review of Psychiatry 19 (1): 5–12. doi:10.1080/09540260601080813. PMID 17365154. 
  3. ↑ Guze 1992, σελ. 4.
  4. ↑ 4,0 4,1 Storrow, H.A. (1969). Outline of Clinical Psychiatry. New York:Appleton-Century-Crofts, p 1. ISBN 978-0-390-85075-1
  5. ↑ Lyness (1997).  Unknown parameter |σελιδα= ignored (βοήθεια); Missing or empty |title= (βοήθεια)
  6. ↑ Gask (2004).  Unknown parameter |σελιδα= ignored (βοήθεια); Missing or empty |title= (βοήθεια)
  7. ↑ Guze (1992).  Unknown parameter |Σελίδα= ignored (βοήθεια); Missing or empty |title= (βοήθεια)
  8. ↑ Gask (2004).  Unknown parameter |Σελίδα= ignored (βοήθεια); Missing or empty |title= (βοήθεια)
  9. ↑ Gask (2004).  Unknown parameter |Σελίδα= ignored (βοήθεια); Missing or empty |title= (βοήθεια)
  10. ↑ Pietrini P (2003). «Toward a Biochemistry of Mind?». American Journal of Psychiatry 160 (11): 1907–1908. doi:10.1176/appi.ajp.160.11.1907. PMID 14594732. 
  11. ↑ Hauser, Mark J. «Student Information». Psychiatry.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2007. 
  12. ↑ National Institute of Mental Health. (2006, January 31). Information about Mental Illness and the Brain. Retrieved April 19, 2007, from http://science-education.nih.gov/supplements/nih5/Mental/guide/info-mental-c.htm
  13. ↑ 13,0 13,1 «Madrid Declaration on Ethical Standards for Psychiatric Practice». World Psychiatric Association. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2014. 
  14. ↑ López-Muñoz F, Alamo C, Dudley M, Rubio G, García-García P, Molina JD, Okasha A (2006-12-07). Cecilio Alamoa, Michael Dudleyb, Gabriel Rubioc, Pilar García-Garcíaa, Juan D. Molinad and Ahmed Okasha. «Progress in Neuro-Psychopharmacology and Biological Psychiatry: Psychiatry and political–institutional abuse from the historical perspective: The ethical lessons of the Nuremberg Trial on their 60th anniversary». Progress in Neuro-Psychopharmacology and Biological Psychiatry (Science Direct) 31 (4): 791–806. doi:10.1016/j.pnpbp.2006.12.007. PMID 17223241. «These practices, in which racial hygiene constituted one of the fundamental principles and euthanasia programmes were the most obvious consequence, violated the majority of known bioethical principles. Psychiatry played a central role in these programmes, and the mentally ill were the principal victims.». 
  15. ↑ Gluzman SF (1991). «Abuse of psychiatry: analysis of the guilt of medical personnel». J Med Ethics 17 (Suppl): 19–20. doi:10.1136/jme.17.Suppl.19. PMID 1795363. «Based on the generally accepted definition, we correctly term the utilisation of psychiatry for the punishment of political dissidents as torture.». 
  16. ↑ Debreu, Gerard (1988). «Part 1: Torture, Psychiatric Abuse, and the Ethics of Medicine». Στο: Corillon, Carol. Science and Human Rights. National Academy of Sciences. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2007. Over the past two decades the systematic use of torture and psychiatric abuse have been sanctioned or condoned by more than one-third of the nations in the United Nations, about half of mankind. 
  17. ↑ Kirk, Stuart A. (2013). Mad Science: Psychiatric Coercion, Diagnosis, and Drugs. Transaction Publishers. 
  18. ↑ Verhulst J, Tucker G (May 1995). «Medical and narrative approaches in psychiatry». Psychiatr Serv 46 (5): 513–514. PMID 7627683. http://ps.psychiatryonline.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=7627683. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 McLaren N (February 1998). «A critical review of the biopsychosocial model». The Australian and New Zealand Journal of Psychiatry 32 (1): 86–92; discussion 93–6. doi:10.1046/j.1440-1614.1998.00343.x. PMID 9565189. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 McLaren, Niall (2007). Humanizing Madness. Ann Arbor, MI: Loving Healing Press. ISBN 1-932690-39-5. [Χρειάζεται σελίδα]
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 McLaren, Niall (2009). Humanizing Psychiatry. Ann Arbor, MI: Loving Healing Press. ISBN 1-61599-011-9. [Χρειάζεται σελίδα]
  22. ↑ "Humanistic Therapy." CRC Health Group. Web. 29 Mar. 2015. http://www.crchealth.com/types-of-therapy/what-is-humanistic-therapy
  23. ↑ Psychoanalysis | Simply Psychology. (n.d.). Retrieved March 29, 2015, from http://www.simplypsychology.org/psychoanalysis.html
  24. ↑ http://www.abpn.com/become-certified/taking-a-subspecialty-exam/
  25. ↑ The Royal College of Psychiatrists. (2005). Careers info for School leavers. Retrieved March 25, 2007, from http://www.rcpsych.ac.uk/training/careersinpsychiatry/careerbooklet.aspx
  26. ↑ American Association of Community Psychiatrists About AACP Retrieved on Aug-05-2008
  27. ↑ Patel V., Prince M. (2010). «Global mental health - a new global health field comes of age». JAMA 303 (19): 1976–1977. doi:10.1001/jama.2010.616. PMID 20483977. 
  28. ↑ 28,0 28,1 About:Psychology. (Unknown last update) Difference Between Psychologists and Psychiatrists. Retrieved March 25, 2007, from http://psychology.about.com/od/psychotherapy/f/psychvspsych.htm
  29. ↑ Thiele JS, Doarn CR, Shore JH (March 2015). «Locum Tenens and Telepsychiatry: Trends in Psychiatric Care». Telemedicine and e-Health. doi:10.1089/tmj.2014.0159. http://online.liebertpub.com/doi/abs/10.1089/tmj.2014.0159. 
  30. ↑ University of Manchester. (Unknown last update). Research in Psychiatry. Retrieved October 13, 2007, from http://www.manchester.ac.uk/research/areas/subareas/?a=s&id=44694
  31. ↑ Pietrini P (2003). «Toward a Biochemistry of Mind?». American Journal of Psychiatry 160 (11): 1907–1908. doi:10.1176/appi.ajp.160.11.1907. PMID 14594732. 
  32. ↑ New York State Psychiatric Institute. (2007, March 15). Psychiatric Research Institute New York State. Retrieved October 13, 2007, from http://nyspi.org/
  33. ↑ Canadian Psychiatric Research Foundation. (2007, July 27). Canadian Psychiatric Research Foundation. Retrieved October 13, 2007, from http://www.cprf.ca/
  34. ↑ Elsevier. (2007, October 08). Journal of Psychiatric Research. Retrieved October 13, 2007, from http://www.elsevier.com/wps/find/journaldescription.cws_home/241/description
  35. ↑ Mitchell, J.E.; Crosby, R.D.; Wonderlich, S.A.; Adson, D.E. (2000). Elements of Clinical Research in Psychiatry. Washington D.C.: American Psychiatric Press. ISBN 978-0-88048-802-0.
  36. ↑ Meyendorf R (1980). «Diagnosis and differential diagnosis in psychiatry and the question of situation referred prognostic diagnosis». Schweizer Archiv Neurol Neurochir Psychiatry für Neurologie, Neurochirurgie et de psychiatrie 126: 121–134. 
  37. ↑ Leigh, H (1983), Psychiatry in the practice of medicine, Menlo Park: Addison-Wesley, σελ. 15, 17, 67, ISBN 978-0-201-05456-9 
  38. ↑ Hampel H, Teipel SJ, Kötter HU, Horwitz B, Pfluger T, Mager T, Möller HJ, Müller-Spahn F (1997). «Structural magnetic resonance imaging in diagnosis and research of Alzheimer's disease». Nervenarzt 68 (5): 365–378. PMID 9280846. 
  39. ↑ Townsend B.A., Petrella J.R., Doraiswamy P.M. (2002). «The role of neuroimaging in geriatric psychiatry». Current Opinion in Psychiatry 15 (4): 427–432. doi:10.1097/00001504-200207000-00014. 
  40. ↑ NIMH publications (2009) Neuroimaging and Mental Illness
  41. ↑ Krebs MO (2005). «Future contributions on genetics». World Journal of Biological Psychiatry 6: 49–55. doi:10.1080/15622970510030072. PMID 16166024. 
  42. ↑ Hensch T, Herold U, Brocke B; Herold, U; Brocke, B (2007). «An electrophysiological endophenotype of hypomanic and hyperthymic personality». Journal of Affective Disorders 101 (1–3): 13–26. doi:10.1016/j.jad.2006.11.018. PMID 17207536. 
  43. ↑ Vonk R, van der Schot AC, Kahn RS, Nolen WA, Drexhage HA (2007). «Is autoimmune thyroiditis part of the genetic vulnerability (or an endophenotype) for bipolar disorder?». Biological Psychiatry 62 (2): 135–140. doi:10.1016/j.biopsych.2006.08.041. PMID 17141745. 
  44. ↑ World Health Organisation. (1992). The ICD-10 Classification of Mental and Behavioural Disorders: Clinical Descriptions and Diagnostic Guidelines. Geneva: World Health Organisation. ISBN 978-92-4-154422-1
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 American Psychiatric Association. (2000). Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (4th Edition). Washington D.C.: American Psychiatric Publishing, Inc. ISBN 978-0-89042-025-6
  46. ↑ Chen YF (2002). «Chinese classification of mental disorders (CCMD-3) towards integration in international classification». Psychopathology 35 (2–3): 171–175. doi:10.1159/000065140. PMID 12145505. 
  47. ↑ Essen-Moller E (1971). «On classification of mental disorders». Acta Psychiatrica Scandinavica 37: 119–126. 
  48. ↑ Mezzich JE (1979). «Patterns and issues in multiaxial psychiatric diagnosis». Psychological Medicine 9 (1): 125–137. doi:10.1017/S0033291700021632. PMID 370861. 
  49. ↑ Guze SB (1970). «The need for toughmindedness in psychiatric thinking». Southern Medical Journal 63 (6): 662–671. doi:10.1097/00007611-197006000-00012. PMID 5446229. 
  50. ↑ Dalal PK, Sivakumar T. (2009) Moving towards ICD-11 and DSM-5: Concept and evolution of psychiatric classification. Indian Journal of Psychiatry, Volume 51, Issue 4, Page 310-319.
  51. ↑ Kendell, Robert; Jablensky, Assen (January 2003). «Distinguishing Between the Validity and Utility of Psychiatric Diagnoses». American Journal of Psychiatry 160 (1): 4–12. doi:10.1176/appi.ajp.160.1.4. PMID 12505793. http://ajp.psychiatryonline.org/doi/full/10.1176/appi.ajp.160.1.4. 
  52. ↑ «Diagnostic stability of psychiatric disorders in clinical practice». The British Journal of Psychiatry 190 (3): 210–6. March 2007. doi:10.1192/bjp.bp.106.024026. PMID 17329740. 
  53. ↑ «Clinical Significance" and DSM-IV». Arch Gen Psychiatry 55 (12): 1145; author reply 1147–8. 1998. doi:10.1001/archpsyc.55.12.1145. PMID 9862559. http://archpsyc.jamanetwork.com/article.aspx?articleid=204490.  (απαιτείται συνδρομή)
  54. ↑ Greenberg, Gary (January 29, 2012). «The D.S.M.'s Troubled Revision». The New York Times. http://www.nytimes.com/2012/01/30/opinion/the-dsms-troubled-revision.html. 
  55. ↑ Moncrieff, J; Wessely, S; Hardy, R (2004). «Active placebos versus antidepressants for depression». Cochrane Database Syst Rev (1): CD003012. doi:10.1002/14651858.CD003012.pub2. PMID 14974002. 
  56. ↑ Hopper K, Wanderling J (2000). «Revisiting the developed versus developing country distinction in course and outcome in schizophrenia: results from ISoS, the WHO collaborative follow-up project. International Study of Schizophrenia». Schizophrenia Bulletin 26 (4): 835–46. doi:10.1093/oxfordjournals.schbul.a033498. PMID 11087016. 
  57. ↑ Unzicker, Rae E.· Wolters, Kate P.· Robinson, Debra (20 Ιανουαρίου 2000). «From Privileges to Rights: People Labeled with Psychiatric Disabilities Speak for Themselves». National Council on Disability. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2010. 
  58. ↑ Jiang HJ, Barrett ML, Sheng M (Νοεμβρίου 2014). «Characteristics of Hospital Stays for Nonelderly Medicaid Super-Utilizers, 2012». HCUP Statistical Brief #184. Rockville, MD: Agency for Healthcare Research and Quality. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
Καθιερωμένοι όροι
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Psychiatry της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ψυχιατρική&oldid=5551404"