Λέιαμον

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λέιαμον
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1200 (περίπου)[1]
Θάνατος13ος αιώνας
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Αγγλίας[2]
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΜέση αγγλική γλώσσα
Αγγλικά[3]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιητής
συγγραφέας[4]
ιερέας[5]
Περίοδος ακμής12ος αιώνας[6] - 13ος αιώνας[6]

Ο Λέιαμον (αγγλικά: Layamon) ήταν ποιητής του τέλους του 12ου και των αρχών του 13ου αιώνα. Το έμμετρο χρονικό του Βρούτος που γράφτηκε μεταξύ 1190 - 1215 περίπου είναι μια ιστορία της Αγγλίας, γραμμένη σε 16.096 στίχους στα μεσαιωνικά αγγλικά. [7]Καλύπτει τη θρυλική ιστορία της άφιξης του Βρούτου μετά την πτώση της Τροίας στη Βρετανία, [8]την ιστορία του Βασιλιά Αρθούρου με τους Ιππότες του της Στρογγυλής Τραπέζης, τη νίκη του Αρθούρου επί των Ρωμαίων στη Γαλλία, τον αγγλοσαξονικό εποικισμό της Βρετανίας γύρω στον 5ο αιώνα με την εκδίωξη των Βρετανών στην Ουαλία έως τον θάνατο του Κάντβαλον, του τελευταίου βασιλιά των Βρετανών, το 634. Το έργο εισήγαγε τον Αρθουριανό κύκλο στην αγγλική λογοτεχνία.[9]

Από τις ελάχιστες πληροφορίες που παρέχει ο συγγραφέας στο μοναδικό έργο του για τον εαυτό του γνωρίζουμε ότι ήταν κληρικός στο Άρλι δίπλα στις όχθες του ποταμού Σέβερν. Φαίνεται ότι ήταν μορφωμένος και είχε ταξιδέψει πολύ. Έγραψε στο τέλος του 12ου και τις αρχές του 13ου αιώνα, σε μια εποχή της αγγλικής ιστορίας που τα αγγλικά είχαν σχεδόν επισκιαστεί από τα γαλλικά και τα λατινικά ως λογοτεχνική γλώσσα, ωστόσο επέλεξε να γράψει στα αγγλικά για το αναλφάβητο, φτωχό θρησκευτικό κοινό του.[10]

Η πηγή του Λέιαμον ήταν η Μυθιστορία του Βρούτου του Αγγλο-Νορμανδού Γουέις, μια έμμετρη διασκευή στα γαλλικά του λατινικού Historia Regum Britanniae του Τζέφρεϊ του Μονμάουθ. Το έργο είναι αξιοσημείωτο για τον πλούτο του στο αγγλοσαξονικό λεξιλόγιο. Το ύφος και η τεχνική της αφήγησης μεταμόρφωσαν το αυλικό γαλλικό πρωτότυπο σε μια ηρωική αφήγηση βασισμένη στους παλιούς αγγλικούς θρύλους. Υπήρξε το πρότυπο για μεταγενέστερους συγγραφείς όπως ο Σαίξπηρ, ο Τόμας Μάλορυ, ο Άλφρεντ Τέννυσον και άλλους.[11]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]