Μετάβαση στο περιεχόμενο

41η Συμφωνία (Μότσαρτ)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η 41η Συμφωνία σε Ντο μείζονα, K. 551 είναι μία συμφωνία Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, που ολοκληρώθηκε στις 10 Αυγούστου 1788.[1] Πρόκειται για τη μεγαλύτερη σε διάρκεια συμφωνία του Αυστριακού συνθέτη, καθώς και την τελευταία του. Από πολλούς μουσικούς κριτικούς, θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες συμφωνίες της κλασικής μουσικής.[2][3] Η Συμφωνία είναι γνωστή και ως Jupiter (ελληνιστί: Συμφωνία του Διός). Το προσωνύμιο της αποδίδεται στον ιμπρεσάριο Γιόχαν Πίτερ Σάλομον.[4]

Η Συμφωνία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: Ι) Allegro vivace, 4/4, II) Andante cantabile, 3/4, σε Φα μείζονα, ΙΙΙ) Menuetto: Allegretto – Trio, 3/4, IV) Molto allegro, 2/2. Περίπου ο μέσος χρόνος εκτέλεσής της κυμαίνεται στα 33 λεπτά. Η συμφωνία είναι γραμμένη σε για φλάουτο, 2 όμποε, 2 φαγκότο, 2 κόρνο σε Ντο, 2 τρομπέτες σε Ντο, τιμπάνι σε Ντο και Σολ και έγχορδα. Επίσης, είναι άγνωστο αν η πρώτη εκτέλεσης της συμφωνίας, έγινε κατά την περίοδο που ζούσε ο Μότσαρτ.[1]


  1. 1,0 1,1 Deutsch 1965, 320
  2. Brown, Mark (August 4, 2016). «Beethoven's Eroica voted greatest symphony of all time». The Guardian. https://www.theguardian.com/music/2016/aug/04/beethoven-eroica-greatest-symphony-vote-bbc-mozart-mahler. Ανακτήθηκε στις September 29, 2017. «Mozart's last symphony, No 41, the 'Jupiter', was in third place [...]» 
  3. «These are factually the 10 best symphonies of all time». Classic FM (UK). 30 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2017. 
  4. Heartz, Daniel (2009). Mozart, Haydn and Early Beethoven 1781–1802. Norton. σελίδες 210, 458, 474. ISBN 978-0-393-06634-0. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]