Χρήστης:Hlenmvrd/πρόχειρο/ΔΟΚΙΜΕΣ

Αυτή η σελίδα είναι ένα πρόχειρο του χρήστη Hlenmvrd. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.

Διαγραφή αυτού του προχείρου

1. Αντιγράψτε αυτό: #ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ [[Χρήστης:Hlenmvrd/πρόχειρο]]
2. Κάντε κλικ εδώ
3. Κάντε το επικόλληση στην αρχή της σελίδας
4. Πατήστε «Δημοσίευση»

Ο/Η/Το ΔΟΚΙΜΕΣ είναι …

Τίτλος ενότητας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη συγκατάθεση του Γρηγορίου ο Καραϊσκάκης εγκατέστησε στο ηγουμενείο της Μονής το «γενικόν αρχηγείονή μάλλον γενικόν φροντιστήριον». 6 Βελτανισιάν σ.242 Την πολλαπλή προσφορά της Μονής στα χρόνια της ηγουμενίας του Γρηγορίου αναγνωρίζει και ο Δημήτριος Υψηλάντης, όπως φαίνεται σε τρία μικρά ενυπόγραφα σημειώματά του. Το μοναστήρι παρείχε ψωμί,στάρι,λάδι, κρασί, άλογα, ξυλεία, χρήματα για πολεμοφόδια και συντήρηση στρατιωτών και οτιδήποτε κρινόταν αναγκαίο. Η ανέγερση δημοτικού σχολείου στα Μέγαρα αποδίδεται σε χρηματική χορηγία της Μονής. ^[1]Στους χώρους της Μονής, υπό τον ηγούμενο Γρηγόριο, που υπήρξε και ο ίδιος εμπειρικός γιατρός, λειτούργησε θεραπευτήριο-νοσοκομείο από το 1822 έως τις αρχές τουλάχιστον του 1826. Εκεί πρόσφεραν ανιδιοτελώς τις ιατρικές τους υπηρεσίες δύο σπουδαίοι γιατροί της Αθήνας, ο Ανάργυρος Πετράκης και ο Αθανάσιος Ζωγράφος.^[2] Στη διάρκεια του Αγώνα εγκαταστάθηκε και ορφανοτροφείο. Η ίδρυση του υποτυπώδους νοσοκομείου στη Μονή της Κούλουρης σχετίζεται πιθανόν και με τιςθεραπευτικές ιδιότητες της τίμιας κάρας του οσίου Λαυρεντίου, διαδεδομένες εκείνη την εποχή στη Σαλαμίνα, τα Μέγαρα αλλά και την ευρύτερη περιοχή της Αττικής.^[3]Τη συσχέτιση του μοναστηριού με το θεραπευτήριο, μολονότι το νοσοκομείο του Αγώνα λειτουργούσε πλέον στο Αμπελάκι Σαλαμίνας, τονίζει η λαϊκή Μούσα, δια στόματος Γεωργίου Καραϊσκάκη μετά τον τραυματισμό του στο Φάληρο, στο δημοτικό τραγούδι «Ο θάνατος του Καραΐσκου».^[4] Ο Κιουταχής κατά την πολιορκία της Ακρόπολης προσπάθησε επανειλημμένως νακαταλάβει τη Μονή αλλά χωρίς επιτυχία, όπως παραστατικά εκφράζει πάλι η δημώδης ποίηση.

<<Χωριά και κάμποι και βουνά κι' όλα τα μοναστήρια

εδιάβηκα, τα πάτησα και τάκαμα όλα στάχτη,

μα η Παναγιά της Κούλουρης, το Μέγα Μοναστήρι,

οπούχει εξήντα σήμαντρα κι' εικοσιτρείς καμπάνες,

με δεσποτάδες ιερείς, με ψάλτες ενενήντα,

στέκεται καί με πολεμά, δεν' φίνει να την πάρω.

Δεκάξη φόρμους έκανα κι' εικοσιεννιά γιουρούσια,

μα η φωτιά της μ έκαψε καί φεύγω, τήν αφίνω>>.^[5]

Μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη, τον Μάιο του 1827, ο Γρηγόριος και οι μοναχοί άρχισαν να εγκαταλείπουν σταδιακά το μοναστήρι για λόγους ασφάλειας για να επανέλθουν μετά τις αρχές του Σεπτεμβρίου 1828 και να συνεχίσουν, παρά την οικονομική πλέον κατάρρευση της Μονής, το θρησκευτικό και εθνικό έργο.^[6]