Χαλκοπρατεία

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 41°0′35.5″N 28°58′41.15″E / 41.009861°N 28.9780972°E / 41.009861; 28.9780972

Χάρτης της βυζαντινής Κωνσταντινούπολης με τα Χαλκοπρατεία στο άνω μέρος.

Με το όνομα Χαλκοπρατεία (τα), ονομαζόταν στην Κωνσταντινούπολη κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας σπουδαία κεντρική συνοικία, όπου ήταν εγκατεστημένα όλα σχεδόν τα χαλκουργεία της πόλης στα οποία δούλευαν οι χαλκοπράτες (χαλκουργοί) από τους οποίους και προήλθε το όνομα της συνοικίας.[1] Πρόκειται για την περιοχή, όπου σήμερα βρίσκεται το Zeynep Sultan Camii.

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον Ψευδοκωδινό στην περιοχή δραστηριοποιούνταν αρχικά εβραίοι χαλκουργοί, οι οποίοι απομακρύνθηκαν κατά διαταγή του Θεοδοσίου Β΄, προκειμένου να ανεγερθεί η βασιλική της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων.[2][3] Τα ίδια τα Χαλκοπρατεία πάντως ήταν μια μεγάλη στοά την οποία φέρεται να είχε ανεγείρει ο Μέγας Κωνσταντίνος κατά τους χρόνους της βασιλείας του.[4] Βρίσκονταν πολύ κοντά στον σημερινό ναό της Αγίας Σοφίας, που χτίστηκε αργότερα, απέναντι από τη δυτική είσοδό του και σε απόσταση περίπου διακοσίων μέτρων. Τα Χαλκοπρατεία ήταν ιδιαίτερα γνωστά σε όλη την Αυτοκρατορία για τα περίφημα χάλκινα δημιουργήματα των εργαστηρίων τους.[4]

Μνημεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μνημείο ιδιαίτερης φήμης στην περιοχή ήταν ο Ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων, που λειτουργούσε ως προσκυνηματικό παρεκκλήσιο της Αγίας Σοφίας και στον οποίο φυλασσόταν μέσα σε λειψανοθήκη η Τιμία Ζώνη και η Εσθήτα της Παναγίας.[3][5][6]

Στα Χαλκοπρατεία εκτός από τη φημισμένη βασιλική της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων βρίσκονταν επίσης:[7]

Ιστορικά Γεγονότα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές - Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Janin, Raymond (1964). Constantinople byzantine : developpement urbain et repertoire topographique (στα Γαλλικά). Paris: Institut Francais d'Etudes Byzantines. σελ. 328. 
  2. Theodorus, Preger (1901). Scriptores Originum Constantinopolitanum. Λειψία: B. G. Teubneri. σελ. 226. 
  3. 3,0 3,1 R. Janin (1964). σελ. 96. 
  4. 4,0 4,1 εκκρεμεί παραπομπή
  5. «Αποστολική Διακονία της Ελλάδος». 
  6. Preger (1901), σελ. 263
  7. R. Janin (1964), σελ. 328
  8. Dagron, Gilbert (2000). Η γέννηση μιας πρωτεύουσας : Η Κωνσταντινούπολη και οι θεσμοί της από το 330 ως το 451. Αθήνα: ΜΙΕΤ. σελίδες 297–298. ISBN 960-250-190-1.