Συζήτηση:Σαρλ Μπωντλαίρ

Ατελής και με λάθη μετάφραση ενός λήμματος που δεν είναι λήμμα εγκυκλοπαιδικό, έχει όμως φιλοδοξίες λογοτεχνικού δοκιμίου. Λόγια πολλά και μεγάλα που εκφράζουν προσωπικές απόψεις, διατυπώνονται αξιωματικά και δεν επιδέχονται αντίρρηση.

Λίγα απ’ όσα αντιλήφθηκα :

• «Από παιδί δύο συναισθήματα αντιμάχονταν στην καρδιά μου: η φρίκη της ζωής και η έκσταση της ζωής.» (Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη).

Αυτό το λέει ο Μπωντλαίρ. Στη συνέχεια : «Κάθε μεγάλο έργο του Ρομαντισμού μαρτυρεί αυτό το πέρασμα από τη φρίκη στην έκσταση και από την έκσταση στη φρίκη». Αυτό το βαθυστόχαστο πόρισμα συνάγει η Judith Spencer, μας λέει το γαλλικό (όχι όμως και το ελληνικό) λήμμα. Εν συνεχεία : «Από εκεί εντυπώθηκε βαθιά στον Μπωντλαίρ η αίσθηση της κατάρας που βαραίνει κάθε ανθρώπινο πλάσμα μετά το προπατορικό αμάρτημα. Κατ' αυτήν την έννοια, τα Άνθη του Κακού συγγενεύουν με το "Πνεύμα του Χριστιανισμού"». Αυτό το ακόμη πιο βαθυστόχαστο πόρισμα δεν μαθαίνουμε ποιος το συνάγει ούτε από το γαλλικό λήμμα. Εν πάση περιπτώσει, το "Πνεύμα του Χριστιανισμού" είναι έργο του Σατωμπριάν. Σα να λέμε δηλαδή ο Παλαμάς με τον Καρυωτάκη.

«Ο Μπωντλαίρ υπέφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο» μας λέει και πάλι η Judith Spencer. Σίγουρα ; πιο πολύ κι απ’ τον Βιγιόν, κι απ’ τον Ρεμπώ, κι απ’ τον Ζενέ ; πώς μετριέται ο πόνος ;

Και έτσι πάει όλο το λήμμα –που δεν είναι λήμμα. Ο δυστυχής αναγνώστης που δεν παίζει στα δάχτυλα την γαλλική λογοτεχνία θα καταποντιστεί στον ωκεανό των μεγάλων λόγων. Απόψεις και κρίσεις για άσχετους με τον Μπωντλαίρ ποιητές, Σατωμπριάν του 1802 και Μανιφέστο του Σουρεαλισμού του 1924 και άλλα πολλά. Και ούτε μία παραπομπή για όλα αυτά στο ελληνικό λήμμα.

Τέλος, παρά το ωμέγα του Μπωντλαίρ και τους Φλωμπέρ και Ουγκώ, έχουμε τους Γκοτιέ, Λοτρεαμόν και Ρεμπό και Μορίς Μέτερλινκ. Πλήρης ανακολουθία.--Ignoto (συζήτηση) 22:05, 29 Μαΐου 2017 (UTC)