Οικιστικά Κοινά του Άμστερνταμ
Τα Οικιστικά Κοινά του Άμστερνταμ ήταν αστικά κοινά βασισμένα στην κοινωνική στέγαση ως συλλογική αξία χρήσης, τα οποία υφίσταντο από τα μέσα έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980 στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας.
Τις προηγούμενες δύο δεκαετίες στην χώρα είχαν χτιστεί καινούργιες κοινωνικές κατοικίες στην θέση ιδιωτικών κατοικιών που είχαν κατεδαφιστεί, καθώς επίσης είχαν ανακαινισθεί παλαιότερες ιδιωτικές και είχαν μετατραπεί σε κοινωνικές κατοικίες. Η ανάπτυξη της κοινωνικής στέγασης καθώς και η δημιουργία στεγαστικών επιδομάτων για όλους, εκτός των πολύ πλουσίων, υποστηρίχθηκε τόσο από την ολλανδική κυβέρνηση και τους δήμους όσο και από τους 14 στεγαστικούς οργανισμούς του Άμστερνταμ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 είχε αναγνωριστεί πως η πρόσβαση σε οικονομικά προσιτές κατοικίες ήταν δικαίωμα όλων των πολιτών του Άμστερνταμ. [1]
Οι επιτροπές κατοίκων, οι εκπρόσωποι στεγαστικών οργανισμών, η ένωση ενοικιαστών και τα περιφερειακά συμβούλια ολόκληρης της πόλης, καθώς και κυβερνητικοί υπάλληλοι συνέβαλαν στην δημιουργία μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης των κοινών. Αυτό το σύστημα διακυβέρνησης έδινε σε όλους τους πιθανούς χρήστες πρόσβαση στην κοινωνική στέγαση. Η πρόσβαση δινόταν ανάλογα με τις προσωπικές και κοινωνικές ανάγκες των χρηστών όπως το μέγεθος της οικογένειας. Ακόμη, δίδονταν επιδόματα ενοικίου σε όσους το χρειάζονταν, ενώ είχε οριστεί ανώτατο όριο για το ύψος του μισθώματος βάσει ενός συστήματος πόντων. Επίσης, το εν λόγω σύστημα διακυβέρνησης απέτρεπε τους ιδιοκτήτες ιδιωτικών σπιτιών από το να αποσύρουν τα σπίτια τους από το σύστημα πόρων ή να θέσουν υψηλά μισθώματα που θα απέκλειαν ενοίκους από την πρόσβαση στις κατοικίες. Το σύστημα διακυβέρνησης έλεγχε την δημιουργία καινούργιων υποδομών με τέτοιον τρόπο ώστε να ανήκουν στον τομέα της κοινωνικής στέγασης και όχι στον ιδιωτικό. Τέλος, όλοι οι κάτοικοι είχαν την δυνατότητα ενεργής συμμετοχής στην συλλογική λήψη αποφάσεων για την διαχείριση των στεγαστικών τους πόρων. [1]
Αν και η κοινωνική στέγαση συνεχίζει να υφίσταται στο Άμστερνταμ και μάλιστα σε μεγάλα ποσοστά, [1] δεν μπορεί πλέον να γίνει λόγος για οικιστικά κοινά. Με το πέρασμα στην μεταβιομηχανική εποχή και από τις αρχές του 1990 τα οικιστικά κοινά του Άμστερνταμ εξαφανίστηκαν, καθώς η βάση τους, οι στεγαστικοί οργανισμοί, έχουν ιδιωτικοποιηθεί και προσπαθούν να παράγουν κέρδος ενώ τα κοινωνικά κινήματα για την προστασία των ενοίκων έχουν εξασθενήσει. [1]
Πρόσθετη Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Όστρομ, E. (2002). Η Διαχείριση των Κοινών Πόρων (μτφρ. Γ. Άρχοντας). Αθήνα: Καστανιώτης.
- Bollier, D. (2016). Κοινά. Μια σύντομη εισαγωγή (μτφρ. Γ. Θεοχάρης). Αθήνα: Angelus Novus.
- Ηardt, M., & Negri, A. (2012). Να πάρουμε τη σκυτάλη. Διακήρυξη (μτφρ. Α. Κιουπκιολής). Αθήνα: Βιβλιόραμα.
- Harvey, D. (2013). Εξεγερμένες πόλεις. Από το δικαίωμα στην πόλη στην επανάσταση της πόλης (μτφρ. Κ. Χαλμούκου). Αθήνα: Εκδόσεις ΚΨΜ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Nonini, Don (2017-12-01). «Theorizing the urban housing commons» (στα αγγλικά). Focaal 2017 (79): 23–38. doi:. ISSN 1558-5263. https://www.berghahnjournals.com/view/journals/focaal/2017/79/fcl790103.xml.