Μπετόβεν και Ντο ελάσσονα

Στις συνθέσεις του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν η κλίμακα της Ντο ελάσσονα, θεωρείται σημαντική, επιλέγοντας την εν λόγω κλίμακα όταν ήθελε να γράψει δυναμικά και συναισθηματικά φορτισμένα έργα.

Υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γενικότερα, εκείνη την εποχή η κλίμακα δεν χρησιμοποιούνταν αρκετά, για παράδειγμα ο Μότσαρτ, τη χρησιμοποίησε παρά ελάχιστες φορές (κυρίως όταν ήθελε να γίνει δραματικός).^[1]

Μουσικολόγοι και ειδήμονες λένε ότι ο Μπετόβεν χρησιμοποίησε αυτόν τον οπλισμό όταν ήθελε να δώσει έναν ηρωισμό στο έργο,^[2] έναν ασυνήθιστο δυναμισμό,^[3] αλλά ένα δραματικό ύφος.^[4]

Ο γνωστός μουσικολόγος του 19ου αιώνα, Τζορτζ Γκροβ, είπε:^[5] «Η κλίμακα της Ντο έλασσονα καταλαμβάνει μία σημαντική θέση στο έργο του Μπετόβεν. Στα έργα του τα οποία τη χρησιμοποίησε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι εκείνα που είναι τα πλέον γνωστά για την ομορφιά τους και τη σπουδαιότητά τους».

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ακολουθεί λίστα στην οποία διαφαίνεται χαρακτηριστικά η χρησιμοποίηση της Ντο ελάσσονα.^[5]

Καντάτα για τον θάνατο του Αυτοκράτορα Ζοζεφ ΙΙ (1791)
Πιάνο τρίο, Op. 1 (1793)
Σονάτα για πιάνο Op. 10, No. 1 (1795)
Σονάτα για πιάνο, Op. 13 "Παθητική" (1798)
Τρίο εγχόρδων, Op. 9, No. 3 (1798)
Κονσέρτο για πιάνο, Νο. 3 (1800)
Κουαρτέτο εγχόρδων, Op. 18, No. 4 (1800)
Σονάτα για βιολί, Op. 30, Νο. 2 (1802)
3η Συμφωνία (δεύτερο μέρος) (1803)
32 Variationen über ein eigenes Thema (1806)
Coriolan-Ouvertüre or Ouvertüre zu Coriolan (1807)
5η Συμφωνία (1808)
Choral Fantasy, Op. 80 (1808)
Κουαρτέτο εγχόρδων Νο. 10, Op. 74 (1809) (το scherzo μέρος)
Σονάτα για πιάνο No. 32, Op. 111 (1822) (τελευταία του σονάτα για πιάνο)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ Taruskin, Richard (2005). Oxford History of Western Music. Oxford University Press (USA). ISBN 978-0-19-516979-9. Chapters 30 ("The First Romantics") and 31 ("C-Minor Moods")
↑ Wyatt, Henry. «Program Notes: 14 June 2003 — Wolfgang Amadeus Mozart (Salzburg, 1756-Vienna, 1791): Overture to Le Nozze di Figaro». Rutgers University (Mason Gross School of the Arts). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2003.
↑ Bromberger, Eric. «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2009.
↑ (PDF) http://www.sandiegosymphony.com/uploads/pdfs/jacobs07.pdf. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2006. Missing or empty |title= (βοήθεια)^{[νεκρός σύνδεσμος]}
↑ ^5,0 ^5,1 Grove, George (1962) [1898]. Beethoven and his Nine Symphonies. New York: Dover Publications (originally Novello, Ewer and Company). σελ. 181.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπάρενμποϊμ στην Παθητική. στο YouTube
Ο Μπάρενμποϊμ διευθύνει την 5η. στο YouTube

[1] Taruskin, Richard (2005). Oxford History of Western Music. Oxford University Press (USA). ISBN 978-0-19-516979-9. Chapters 30 ("The First Romantics") and 31 ("C-Minor Moods")

[2] Wyatt, Henry. «Program Notes: 14 June 2003 — Wolfgang Amadeus Mozart (Salzburg, 1756-Vienna, 1791): Overture to Le Nozze di Figaro». Rutgers University (Mason Gross School of the Arts). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2003.

[3] Bromberger, Eric. «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 26 Μαρτίου 2009.

[4] (PDF) http://www.sandiegosymphony.com/uploads/pdfs/jacobs07.pdf. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2006. Missing or empty |title= (βοήθεια)^{[νεκρός σύνδεσμος]}

[grove-5] 5,0 ^5,1 Grove, George (1962) [1898]. Beethoven and his Nine Symphonies. New York: Dover Publications (originally Novello, Ewer and Company). σελ. 181.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]