Μουσείο Δροσίνη
| Μουσείο Δροσίνη | |
|---|---|
 Η πρόσοψη του Μουσείου. | |
 | |
| Είδος | βιογραφικό μουσείο |
| Διεύθυνση | Διομήδους Κυριακου Και Αγ. Θεοδώρων, Κηφισιά 145 62 |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 38°4′16″N 23°48′43″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Κηφισιάς |
| Τοποθεσία | Κηφισιά |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Έναρξη κατασκευής | 1997[1] |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Μουσείο Γεωργίου Δροσίνη βρίσκεται στο κέντρο της Κηφισιάς και στεγάζεται στη βίλλα «Αμαρυλλίς», στο σπίτι που έζησε ο Γ. Δροσίνης τα τελευταία χρόνια της ζωής του και φέρει το όνομα της κεντρικής ηρωίδας ενός από τα πρώτα και δημοφιλέστερα έργα του ποιητή[2]. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1997 με σκοπό τη διατήρηση και την προβολή του πολυδιάστατου έργου του Γ. Δροσίνη (1859-1951), ο οποίος μαζί με τον Κ. Παλαμά και το Ν. Καμπά αποτελούν τους πρωτεργάτες της Νέας Αθηναϊκής Σχολής[3], της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, που ανανέωσε την ελληνική λογοτεχνία και αγωνίσθηκε για την επικράτηση της Δημοτικής γλώσσας[4].
Το μουσείο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Μουσείο αποτελείται από τρεις αίθουσες, οι οποίες βρίσκονται στον πρώτο όροφο. Στο ισόγειο στεγάζεται σύμφωνα με την επιθυμία του Δροσίνη η Δημοτική Βιβλιοθήκη της Κηφισιάς. Ανεβαίνοντας την σκάλα, η πρώτη δεξιά αίθουσα ονομάζεται «πνευματική αίθουσα». Εδώ βρίσκεται ο πνευματικός θησαυρός του Δροσίνη. Πολυάριθμα εκθέματα δείχνουν τη σημαντική παρουσία του στα Γράμματα αλλά και την αποφασιστική συμβολή του στην Εκπαίδευση της Ελλάδας. Τα φύλλα της Εφημερίδας "Εστία" που κυκλοφορούσε καθημερινά από το 1894 με καθοριστικό ρόλο για τη ζωή της Ελλάδας και της οποίας ο Δροσίνης ήταν διευθυντής και εκδότης βρίσκονται εδώ αρχειοθετημένα. Στην ίδια αίθουσα ο επισκέπτης βλέπει δείγματα του εκδοτικού έργου του Δροσίνη: τα περιοδικά "Το Άστυ", "Το Ημερολόγιο της Μεγάλης Ελλάδος", "Η Νέα Ελλάς", "Η Εθνική Αγωγή" είναι κάποια από τα έντυπα που εξέδιδε ο Δροσίνης με σκοπό την πνευματική αναγέννηση των Ελλήνων. Εδώ εκτίθεται επίσης μεγάλος αριθμός βιβλίων που ο ίδιος επιμελήθηκε και κυρίως αυτά που εξέδωσε ο Σύλλογος Ωφελίμων Βιβλίων (ΣΩΒ), του οποίου ο ίδιος υπήρξε συνιδρυτής μαζί με τον Δ. Βικέλα και ισόβιος γραμματέας. Συνεργασίες του ποιητή σε έντυπα ελληνικά ("Αθήναι", "Ο Νουμάς", "Σκριπ", "Ρωμιός") αλλά και σε ξένα – κυπριακά, γαλλικά, γερμανικά και αμερικανικά- βρίσκονται επίσης σε αυτή την αίθουσα. Χειρόγραφα, αλληλογραφία με Έλληνες και ξένους πνευματικούς ανθρώπους, συλλογή εφημερίδων με άρθρα για τον Δροσίνη αλλά και προσωπικά του αντικείμενα συμπληρώνουν τη συλλογή της πνευματικής αίθουσας.
Η αίθουσα αριστερά είναι η «αισθηματική αίθουσα». Πρόκειται για το υπνοδωμάτιο του Δροσίνη: στους τοίχους φωτογραφίες από το Μεσολόγγι, πόλη καταγωγής του Δροσίνη, όπως και φίλων και συγγενών του δίνουν την εικόνα του ανάμεσα στους οικείους του. Σύνεργα ψαρικής και κυνηγιού καθρεφτίζουν την αγάπη του για τη φύση - ο Δροσίνης είχε μάλιστα γράψει βιβλία για το κυνήγι και για το ψάρεμα-, ενώ θρησκευτικές εικόνες δείχνουν τη βαθειά θρησκευτική του πίστη. Αναγνωστικά από όλα τα μέρη του κόσμου – συγγραφέας και ο ίδιος σχολικών αναγνωστικών - δείχνουν την έγνοια του για την εκπαίδευση, στην οποία προσέφερε πολλά από την θέση του ως ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας. Όλα αυτά τα αντικείμενα μαζί με προπλάσματα των γλυπτών Τόμπρου και Βιτσάρη πλαισιώνουν την μορφή του Γεωργίου Δροσίνη, όπως αποδίδεται στη γεροντική ηλικία από την γλύπτρια Αγγελική Βλαχοπούλου καθισμένος στην πολυθρόνα του.
Η τρίτη αίθουσα είναι η «λαογραφική αίθουσα», η οποία είναι και ο μεγαλύτερος χώρος του Μουσείου. Οι ήρωες των έργων και της ζωής του Δροσίνη βρίσκονται εδώ: ομοιώματα από ψυχρό πηλό σε φυσικό μέγεθος –τα περισσότερα έργα της Α. Βλαχοπούλου- αναπαριστούν τον κόσμο των πεζογραφημάτων του[5]. Ειδυλλιακός, με λαογραφικά ενδιαφέροντα, είναι γεμάτος από αισθαντικές γυναικείες μορφές: την Αμαρυλλίδα και την Έρση – ηρωίδες ομώνυμων έργων του-, τη Μορφούλα – κόρη κολλήγου στο οικογενειακό κτήμα της Εύβοιας- με την οποία πρωτοσυναντήθηκε πολύ νέος και γι΄ αυτήν συνέθεσε το πιο αγαπημένο του ποίημα, Το μοιρολόι της Όμορφης, και την ξαδέλφη του Δροσίνα, που του ενέπνευσε το πιο δημοφιλές του ποίημα που αμέσως μελοποιήθηκε και τραγουδιέται ακόμη, την Ανθισμένη Αμυγδαλιά. Ο Αθανάσιος Διάκος δείχνει το πατριωτικό ιδανικό του Δροσίνη, ο παππούς καθισμένος στο κέντρο της αίθουσας πλαισιωμένος από τα εγγονάκια του που τον ακούνε να τους διαβάζει παραμύθια δείχνει την αγάπη του για τα παιδιά,- και ο ίδιος έγραψε παραμύθια για παιδιά πάντοτε με διδακτικό περιεχόμενο-, ενώ το καναπεδάκι στο οποίο καθόταν με την Καίτη Μάνου, την τελευταία Μούσα της ζωής του, την ζωντάνια του μέχρι τα βαθειά του γεράματα.
-
Η είσοδος του Μουσείου: το όνομα της βίλας ("Αμαρυλλίς") και το μονόγραμμα του ποιητή. -
Σεκρετέρ. Από τη συλλογή προσωπικών αντικειμένων του Γ. Δροσίνη (Λαογραφική αίθουσα). -
Προθήκη πρωτοτύπων εντύπων με συνεργασίες του Γ. Δροσίνη (Πνευματική αίθουσα). -
Ομοίωμα του ποιητή σε γεροντική ηλικία. -
Προσωπογραφία του ποιητή σε γεροντική ηλικία (Λαογραφική αίθουσα). -
Ομοίωμα της Δροσίνας Δροσίνη, η οποία αποτέλεσε την έμπνευση του ποιήματος "Ανθισμένη Αμυγδαλιά". -
Ομοίωμα παππού που διαβάζει παραμύθια στα εγγόνια του. Ο Δροσίνης είχε μεγάλη αγάπη στα παιδιά κι είχε γράψει παρμύθια για αυτά, πάντα με διδακτικό περιεχόμενο (Λαογραφική αίθουσα). -
Το καναπεδάκι όπου ο ποιητής καθόταν με την Καίτη Μάνου, την τελευταία μούσα της ζωής του (Λαογραφική αίθουσα). -
Η Ευμορφούλα, η πρώτη πλατωνική αγάπη του Γ. Δροσίνη (Λαογραφική αίθουσα).
Ο Σύλλογος "Οι Φίλοι του Μουσείου Δροσίνη"[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την ίδια χρονιά ιδρύσεως του Μουσείου ιδρύθηκε και ο Σύλλογος «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη», ο οποίος μεριμνά για τον συνεχή εμπλουτισμό των εκθεμάτων και την εύρυθμη λειτουργία του Μουσείου σε συνεργασία με το Δήμο Κηφισιάς[6].Τα μέλη του Συλλόγου κρατούν ζωντανή την μνήμη του Δροσίνη διοργανώνοντας εκδηλώσεις, εκδίδοντας βιβλία[7]- τα οποία αποστέλλουν δωρεάν σε όλες τις βιβλιοθήκες της Ελλάδας, ειδικά σχολικές -, προκηρύσσοντας διαγωνισμούς και έχοντας την ευθύνη των ξεναγήσεων. Επίσης, έχοντας ως πρότυπο την ευαισθησία του Δροσίνη για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ο Σύλλογος είναι συχνά χορηγός συνεδρίων ανάλογης θεματολογίας.
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ www
.drossinismuseum .gr /pages /to-xroniko-tis-idrusis-tou-mouseiou /. Ανακτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2021. - ↑ Λογοθέτη, Φ. (1960): Γεώργιος Δροσίνης, Αθήνα, εκδ. ΣΩΒ.
- ↑ Γαραντούδης, Ε. (2007): Η γενιά του 1880, στο Λεξικό λογοτεχνικών όρων, εκδ. Πατάκης, Αθήνα, σς.365-367.
- ↑ Μπήτον, Ρ. (1996): Εισαγωγή στη νεότερη ελληνική λογοτεχνία, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, σς.369-449.
- ↑ Για την εργογραφία του Γ. Δροσίνη βλ. Μερακλής, Μ.-Παραδείση, Ε. (2007): Λεξικό λογοτεχνικών όρων, εκδ. Πατάκης, Αθήνα, σς. 561-562.
- ↑ Για το Σύλλογο «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη» βλ. Πέντε συγγραφείς μιλούν για τον Γ. Δροσίνη, (συλλογική εργασία), εκδ. Κάμειρος, Αθήνα 2001, σς. 108-120.
- ↑ Μερικές από τις εκδόσεις του Συλλόγου «Οι φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη» είναι : Χρονικά τμ. Α΄-Ζ΄(2000-2009), Καιροφύλλα, Γ. Γεώργιος Δροσίνης, Κωνσταντινίδου, Λ. Μνήμη Γεωργίου Δροσίνη, Άνοιξη στο Μουσείο, (συλλογική εργασία), Πέντε συγγραφείς μιλούν για τον Γ. Δροσίνη (συλλογική εργασία). Για τον πλήρη κατάλογο των εκδόσεων του Συλλόγου βλ. Άνοιξη στο Μουσείο (2012).
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ιστότοπος του Μουσείου Γεωργίου Δροσίνη
Συντεταγμένες: 38°04′16″N 23°48′43″E / 38.0712°N 23.8119°E