Λόβτσεν
Συντεταγμένες: 42°24′N 18°50′E / 42.400°N 18.833°E
Το Λόβτσεν ( Κυριλλικά: Ловћен, προφέρεται: [lôːʋtɕen]) είναι ένα βουνό και εθνικό πάρκο στο νοτιοδυτικό Μαυροβούνιο. Είναι η έμπνευση πίσω από το όνομα του Μαυροβουνίου. Η Crna Gora (Μαύρο Βουνό), αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε χάρτη, που εκδόθηκε από τον Στεφάν Μιλούτιν το 1276. Το όνομα Μαυροβούνιο προέρχεται από την εμφάνιση του όρους Λόβτσεν, όταν καλύπτεται από πυκνά δάση. Το όνομα Μαυροβούνιο (Crna Gora) χρησιμοποιήθηκε για πολλές περιοχές σε μεσαιωνικά σερβικά εδάφη, συμπεριλαμβανομένων των Σκόπσκα Τσρνα Γκόρα (Skopska Crna Gora) και Ουζίτσκα Τσρνα Γκόρα (Užička Crna Gora).
Το όρος Λόβτσεν υψώνεται από τα σύνορα της λεκάνης της Αδριατικής, κλείνοντας τους μεγάλους και στριφογυριστούς κόλπους του κόλπου Κότορ και φτάνοντας την ενδοχώρα στην παράκτια πόλη του Κότορ. Το βουνό έχει δύο επιβλητικές κορυφές, το Στιρόβνικ (1.749 μέτρα) και το Γιεζέρσκι (1.657 μέτρα).
Οι βουνοπλαγιές είναι βραχώδεις, με πολυάριθμες σχισμές, λάκκους και βαθιές κοιλότητες που δίνουν στο τοπίο μια ιδιαίτερη όψη. Το Λόβτσεν βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ δύο εντελώς διαφορετικών φυσικών συνόλων, της θάλασσας και της ηπειρωτικής χώρας, και έτσι βρίσκεται υπό την επίδραση και των δύο κλιμάτων. Η συγκεκριμένη σύνδεση των συνθηκών ζωής έχει προκαλέσει την ανάπτυξη των διαφορετικών βιολογικών συστημάτων. Υπάρχουν 1.158 είδη φυτών στο Λόβτσεν, τέσσερα από τα οποία είναι ενδημικά.
Εθνικό πάρκο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το εθνικό πάρκο περιλαμβάνει το κεντρικό και το υψηλότερο τμήμα του ορεινού όγκου και καλύπτει μια έκταση 62,20 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ανακηρύχθηκε εθνικός δρυμός το 1952. Εκτός από τα φυσικά χαρακτηριστικά του Λόβτσεν, η σημαντική ιστορική, πολιτιστική και αρχιτεκτονική κληρονομιά της περιοχής προστατεύεται από το εθνικό πάρκο.
Η περιοχή έχει πολυάριθμα στοιχεία εθνικής δόμησης. Τα παλιά σπίτια και τα γκούβνα του χωριού είναι αυθεντικά καθώς και οι αγροικίες σε κατούν, καλοκαιρινούς οικισμούς των κτηνοτρόφων.
Ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό λείψανο, που αξίζει να αναφερθεί είναι ο δρόμος, που ανηφορίζει από το Κότορ προς το χωριό Νιέγκουσι, τη γενέτειρα της βασιλικής οικογένειας του Μαυροβουνίου, του Οίκου Πέτροβιτς.
Μεγάλος πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το Μαυροβούνιο ήταν το πρώτο έθνος, που βοήθησε τη Σερβία και ο Νικόλαος Α' του Μαυροβουνίου διέταξε τον στρατό του, στις 8 Αυγούστου 1914, να ξεκινήσει επιχειρήσεις εναντίον της ναυτικής βάσης της Αυστροουγγρικής στον Κόλπο του Κότορ, η νοτιότερη βάση του Αυστροουγγρικού Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού στην Αδριατική. Ήταν ακριβώς απέναντι από τα σύνορα από το όρος Λόβτσεν, όπου ο στρατός είχε τοποθετήσει πολλές πυροβολαρχίες πυροβολικού, και την ίδια μέρα, μαυροβούνια πυροβόλα άρχισαν να πυροβολούν τις αυστροουγγρικές οχυρώσεις. Τα οχυρά του Κότορ και το παλιό θωρακισμένο καταδρομικό SMS Kaiser Karl VI επέστρεψαν τα πυρά, με τη βοήθεια αναγνώρισης από υδροπλάνα του πολεμικού ναυτικού. Ωστόσο, στις 13 Σεπτεμβρίου, έφθασαν αυστροουγγρικές ενισχύσεις από την Πόλα, με τη μορφή τριών ενεργών μεγάλων θωρηκτών, του SMS Monarch, του SMS Wien και του SMS Budapest. Ξεπέρασαν τους Μαυροβούνιους, οι οποίοι ωστόσο μάχονταν για αρκετές εβδομάδες, με μονομαχίες πυροβολικού σχεδόν καθημερινά.
Με την είσοδο της Γαλλίας στον πόλεμο, οι Γάλλοι συνειδητοποίησαν ότι η κατάληψη του Κότορ μπορεί να ήταν επωφελής για το δικό τους ναυτικό και έτσι αποβίβασαν ένα απόσπασμα τεσσάρων πυροβόλων των 15 centimetres (5,9 in) και τεσσάρων ναυτικών πυροβόλων των 12 centimetres (4,7 in) υπό τη διοίκηση του Διοικητή Γκρελιέρ, στο Αντιβάρι, στις 18–19 Σεπτεμβρίου. Ο Γκρελιέρ χρειάστηκε έναν μήνα για να μετακινήσει τα όπλα του στην ενδοχώρα, αλλά τελικά οι πυροβολαρχίες του εγκαταστάθηκαν και τοποθετήθηκαν σε οχυρώσεις στη νότια πλευρά του όρους Λόβτσεν.
Στις 19 Οκτωβρίου, τα γαλλικά πυροβόλα άνοιξαν πυρ. Οι Αυστρο-Ούγγροι κάλεσαν για ενισχύσεις και στις 21 Οκτωβρίου, ο ναύαρχος Άντον Χάους έστειλε το σύγχρονο θωρηκτό SMS Radetzky. Με πλαγιοκόπηση με τέσσερα πυροβόλα διαμετρήματος 30,5 εκατοστών και τέσσερα πυροβόλα διαμετρήματος 24 εκατοστών, το Ραντέτσκι θα ανέτρεπε την ισορροπία. Τα υδροπλάνα του Πολεμικού Ναυτικού ήταν απασχολημένα με τη λήψη φωτογραφιών και τη χαρτογράφηση ακριβών θέσεων και στις 16:27, στις 22 Οκτωβρίου, τα θωρηκτά άνοιξαν όλα πυρ. Το Ραντέτσκι έκανε μια σειρά από απευθείας χτυπήματα στα όπλα και σε οχυρωμένες θέσεις στο βουνό και στις 24 Οκτωβρίου, ένα από τα γαλλικά πυροβόλα καταστράφηκε εντελώς.
Στις 26 Οκτωβρίου, το Ραντέτσκι άνοιξε πυρ πριν την ανατολή του ηλίου, πιάνοντας τους Γάλλους και τους Μαυροβούνιους απροετοίμαστους, και αρκετές πυροβολαρχίες και οχυρώσεις καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια ενός σφοδρού βομβαρδισμού, συμπεριλαμβανομένου ενός άλλου γαλλικού πυροβόλου όπλου 12 εκατοστών. Μέχρι τις 10:00, οι συμμαχικές βολές από το όρος Λόβτσεν είχαν σταματήσει. Την επόμενη μέρα το Ραντέτσκι επανατοποθετήθηκε πιο κοντά στην ακτή και ανατίναξε περαιτέρω τις συμμαχικές θέσεις. Ο Γκρελιέρ παραδέχτηκε την ήττα του και έβγαλε τα όπλα που του είχαν απομείνει. Ομοίως, οι Μαυροβούνιοι εγκατέλειψαν τις οχυρώσεις τους. Μέχρι τον Νοέμβριο, η Γαλλική Ανώτατη Διοίκηση αποφάσισε να εγκαταλείψει την εκστρατεία της για να εξουδετερώσει και να καταλάβει το Τσαττάρο και το Ραντέτσκι επέστρεψε στην Πόλα στις 16 Δεκεμβρίου [1]
Στις αρχές Ιανουαρίου 1916, ο Αυστροουγγρικός στρατός εξαπέλυσε επίθεση στο Μαυροβούνιο και το θωρηκτό Budapest χρησιμοποιήθηκε ξανά για να βοηθήσει τα στρατεύματα ενάντια στην ανανεωμένη άμυνα του Λόβτσεν με τόσο καλό αποτέλεσμα, που στις 10, τα αυστροουγγρικά στρατεύματα κατέλαβαν το πέρασμα Λόβτσεν και τα διπλανά υψώματα, όπου προηγουμένως βρίσκονταν τα γαλλικά πυροβόλα. Ο βομβαρδισμός του όρους Λόβτσεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο σπάσιμο του ηθικού των υπερασπιστών του βουνού και οι Μαυροβούνιοι ζήτησαν ανακωχή δύο μέρες αργότερα. [1]
Μαυσωλείο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μνημείο του εθνικού πάρκου Λόβτσεν είναι το Μαυσωλείο του Πέτρου Β' Πέτροβιτς Νιέγκος, που κατασκευάστηκε το 1971. Η τοποθεσία για τον τόπο ταφής του και το μαυσωλείο στην κορυφή του Γιεζέρσκι επιλέχθηκε από τον ίδιο τον Νιέγκος ως τελευταία επιθυμία του.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Noppen, Ryan & Wright, Paul, Austro-Hungarian Battleships 1914-18, Osprey Publishing, Oxford, UK, 2012, pps:28-30. (ISBN 978-1-84908-688-2)
