Ατενούλφος Α΄ της Γκαέτα
| Ατενόλφος Α΄ της Γκαέτα | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 11ος αιώνας |
| Θάνατος | 2 Φεβρουαρίου 1062 ή 2 Φεβρουαρίου 1062[1] Γκαέτα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μαρία της Γκαέτα |
| Τέκνα | Ατενόλφος Β΄ της Γκαέτα |
| Γονείς | Adenolfo IV d'Aquino |
Ο Ατενούλφος Α΄ (πέθανε στις 2 Φεβρουαρίου 1062) ήταν Λομβαρδός Κόμης του Ακουίνο και Δούκας της Γκαέτα.
Ο Ατενούλφος παντρεύτηκε τη Μαρία, κόρη του Πανδόλφου Δ΄ της Κάπουα, ο αδερφός του Λάντο παντρεύτηκε μια άλλη κόρη του Πανδούλφου[2]. Μετά τον θάνατο του Ράινουλφ Ντρένγκοτ τον Ιούνιο του 1045, ο ξάδερφος του Ασκλετίνο τον αντικατέστησε στην Αβέρσα, αλλά οι κάτοικοι της Γκαέτα εξέλεξαν τον Ατενούλφο ως δούκα τους. Ο Γουαϊμάρος Δ΄ του Σαλέρνο, παρενέβη εκ μέρους του Άσκλετίνου, νίκησε τον Ατενούλφο σε μάχη και τον πήρε αιχμάλωτο[3]. Ωστόσο, ο Πανδούλφος, ο φυσικός σύμμαχος του Ατενούλφ, επιτέθηκε στα εδάφη της μονής του Μόντε Κασσίνο με τον Λάντο. Ο Λάντο συνέλαβε τον ηγούμενο Ρίτσερ και σε αντάλλαγμα για την ελευθερία του ηγούμενου και τη βοήθειά του στην καταπολέμηση του Πανδάλφου, ο Ατενούλφος απελευθερώθηκε και του ξαναδώθηκε η θέση του δούκα στη Γκαετα.
Το Φθινόπωρο του 1058, πέθανε ο μεγαλύτερος γιος του Ατενούλφου, ο οποίος ήταν αρραβωνιασμένος με μια κόρη του Ριχάρδου Α΄ της Κάπουα. Ωστόσο, ο Ριχάρδος ζήτησε το morgengab, κάτι σαν προίκα στην χήρα κόρη του, αλλά ο Ατενούλφος αρνήθηκε και κατά συνέπεια ο Ριχάρδος πολιόρκησε και πήρε το Ακουίνο. Ωστόσο, ο Ντεσιτέριος του Μπενεβέντο, ο νέος ηγούμενος του Μόντε κασσίνο, έπεισε τον Ριχάρδο να ζητήσει μόνο 400 σόγους από τον δούκα και να του επιστρέψει το Ακουίνο.
Ο Ατενούλφος απεβίωσε το 1062 και τον διαδέχθηκε ο δεύτερος γιος του, ο Ατενούλφος Β΄. Ο Aquino κυβερνήθηκε και από τους τέσσερις γιους του: Ατενούλφος, Λάντο, Πανδόλφος και Λανδούλφος.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- John Julius Norwich, The Normans in the South 1016-1130. Longmans, London, 1967.
- Chalandon, Ferdinand, Histoire de la domination normande en Italie et en Sicilie, Paris, 1907.