Βιογεροντολογία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Johnmachony (συζήτηση | συνεισφορές)
117 επεξεργασίες
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Biogerontology"
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
{{επιμέλεια|Απόδοση ξένων ονομάτων και όρων}}
⚫
'''Η Βιογεροντολογία''' είναι υποπεδίο της [[γεροντολογία]]ς που ασχολείται με τη [[Γήρας|βιολογική διαδικασία γήρανσης]], την εξελικτική προέλευση και τα πιθανά μέσα παρέμβασης στη διαδικασία. Ο όρος "biogerontology" επινοήθηκε από τον S. Rattan και χρησιμοποιήθηκε τακτικά με την έναρξη του περιοδικού BIOGERONTOLOGY το 2000. Περιλαμβάνει διεπιστημονική έρευνα για τα αίτια, τα αποτελέσματα και τους μηχανισμούς της βιολογικής γήρανσης. Ο βιογεροντολόγος Leonard Hayflick είπε ότι η φυσική μέση διάρκεια ζωής για έναν άνθρωπο είναι περίπου 92 χρόνια και, εάν οι άνθρωποι δεν εφεύρουν νέες προσεγγίσεις για τη θεραπεία της γήρανσης, θα κολλήσουν σε αυτή τη διάρκεια ζωής. <ref>{{Cite journal|last=Geoff Watts|url=https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(11)60908-2/fulltext|title=Leonard Hayflick and the limits of aging|journal=[[The Lancet]]|volume=377|issue=9783|page=2075|date=June 2011|pmid=21684371|doi=10.1016/S0140-6736(11)60908-2}}</ref> Ο James Vaupel έχει προβλέψει ότι το προσδόκιμο ζωής στις βιομηχανικές χώρες θα φτάσει τα 100 για τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2000 <ref name="Christensen2009">{{Cite journal|last=Christensen|journal=[[The Lancet]]|pmid=19801098|doi=10.1016/s0140-6736(09)61460-4|pages=1196–1208|issue=9696|volume=374|date=2009|title=Aging populations: the challenges ahead|first=L|first4=JW|last4=Vaupel|first3=G|last3=Rau|first2=K|last2=Doblhammer|pmc=2810516}}</ref> Πολλοί βιογεεροντολόγοι που ερωτήθηκαν έχουν προβλέψει προσδόκιμο ζωής άνω των τριών αιώνων για άτομα που θα γεννηθούν μετά το έτος 2100 <ref name="Richel2003">{{Cite journal|last=Richel|first=Theo|title=Will human life expectancy quadruple in the next hundred years? Sixty gerontologists say public debate on life extension is necessary|url=https://www.liebertpub.com/doi/10.1089/109454503323028902|journal=[[Journal of Anti-Aging Medicine]]|date=December 2003|volume=6|issue=4|pages=309–314|doi=10.1089/109454503323028902|pmid=15142432}}</ref> Άλλοι επιστήμονες, πιο αμφιλεγόμενοι, προτείνουν τη δυνατότητα απεριόριστης διάρκειας ζωής για όσους ζουν σήμερα. Για παράδειγμα, ο Aubrey de Gray προσφέρει το "δοκιμαστικό χρονοδιάγραμμα" ότι με επαρκή χρηματοδότηση της έρευνας για την ανάπτυξη παρεμβάσεων στη γήρανση, όπως στρατηγικές για μηχανική αμελητέα γήρανση, "έχουμε 50/50 πιθανότητες ανάπτυξης τεχνολογίας μέσα σε περίπου 25 έως 30 χρόνια από τώρα αυτό, υπό εύλογες υποθέσεις σχετικά με το ρυθμό των επακόλουθων βελτιώσεων σε αυτήν την τεχνολογία, θα μας επιτρέψει να εμποδίσουμε τους ανθρώπους να πεθαίνουν από γήρανση σε οποιαδήποτε ηλικία». <ref name="deGreyRae2008">{{Cite book|title=[[Ending Aging]]|first=Aubrey D. N. J.|last=de Grey|authorlink=Aubrey de Grey|first2=Michael|last2=Rae|publisher=St. Martin's Griffin|isbn=978-0312367077|date=October 14, 2008|page=15}}</ref> Η ιδέα αυτής της προσέγγισης είναι να χρησιμοποιήσει τη σημερινή διαθέσιμη τεχνολογία για να παρατείνει τη διάρκεια ζωής των ανθρώπων που ζουν αυτή τη στιγμή αρκετά ώστε η μελλοντική τεχνολογική πρόοδος να επιλύσει τυχόν εναπομείναντα ζητήματα που σχετίζονται με τη γήρανση. Αυτή η έννοια έχει αναφερθεί ως ταχύτητα διαφυγής μακροζωίας .


[[Αρχείο:Altenpflege_02.jpg|μικρογραφία| Το χέρι ενός μεγαλύτερου ενήλικα]]
⚫
[[Παράταση της ζωής|Η βιοϊατρική γεροντολογία]], επίσης γνωστή ως πειραματική γεροντολογία και παράταση ζωής, είναι ένας κλάδος της βιογεροντολογίας που προσπαθεί να επιβραδύνει, να αποτρέψει ή και ακόμη και να αναστρέψει τη γήρανση τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα.
⚫
'''Η Βιογεροντολογία''' είναι ο κλάδος της γεροντολογίας που ασχολείται με τη [[Γήρας|βιολογική διαδικασία γήρανσης]], την εξελικτική προέλευση της και τα πιθανά μέσα παρέμβασης στη διαδικασία. Ο όρος "βιογεροντολογία" επινοήθηκε από τον S. Rattan και χρησιμοποιήθηκε τακτικά με την έναρξη του περιοδικού [https://www.springer.com/journal/10522 BIOGERONTOLOGY] το 2000. Περιλαμβάνει διεπιστημονική έρευνα για τα αίτια, τα αποτελέσματα καθώς και τους μηχανισμούς της βιολογικής γήρανσης. Ο βιογεροντολόγος Leonard Hayflick είπε ότι η φυσική μέση διάρκεια ζωής για έναν άνθρωπο είναι περίπου 92 χρόνια και, εάν οι άνθρωποι δεν εφεύρουν νέες προσεγγίσεις για τη θεραπεία της γήρανσης, θα κολλήσουν σε αυτή τη διάρκεια ζωής. <ref>{{Cite journal|last=Geoff Watts|url=https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(11)60908-2/fulltext|title=Leonard Hayflick and the limits of aging|journal=[[The Lancet]]|volume=377|issue=9783|page=2075|date=June 2011|pmid=21684371|doi=10.1016/S0140-6736(11)60908-2}}</ref> Ο James Vaupel έχει προβλέψει ότι το προσδόκιμο ζωής στις βιομηχανικές χώρες θα φτάσει τα 100 για τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2000 <ref name="Christensen2009">{{Cite journal|last=Christensen|journal=[[The Lancet]]|pmid=19801098|doi=10.1016/s0140-6736(09)61460-4|pages=1196–1208|issue=9696|volume=374|date=2009|title=Aging populations: the challenges ahead|first=L|first4=JW|last4=Vaupel|first3=G|last3=Rau|first2=K|last2=Doblhammer|pmc=2810516}}</ref> Ένας μεγάλος αριθμός βιογεροντολόγων που ερωτήθηκαν έχουν προβλέψει ότι το προσδόκιμο ζωής θα είναι άνω των τριών αιώνων για άτομα που θα γεννηθούν μετά το έτος 2100 <ref name="Richel2003">{{Cite journal|last=Richel|first=Theo|title=Will human life expectancy quadruple in the next hundred years? Sixty gerontologists say public debate on life extension is necessary|url=https://www.liebertpub.com/doi/10.1089/109454503323028902|journal=[[Journal of Anti-Aging Medicine]]|date=December 2003|volume=6|issue=4|pages=309–314|doi=10.1089/109454503323028902|pmid=15142432}}</ref> Άλλοι επιστήμονες, πιο αμφιλεγόμενοι, προτείνουν τη δυνατότητα απεριόριστης διάρκειας ζωής για όσους ζουν σήμερα. Για παράδειγμα, ο Aubrey de Gray προσφέρει το "δοκιμαστικό χρονοδιάγραμμα" ότι με επαρκή χρηματοδότηση της έρευνας για την ανάπτυξη παρεμβάσεων στη γήρανση, όπως στρατηγικές για μηχανική αμελητέα γήρανση, "έχουμε 50/50 πιθανότητες ανάπτυξης τεχνολογίας μέσα σε περίπου 25 έως 30 χρόνια από τώρα αυτό, υπό εύλογες υποθέσεις σχετικά με το ρυθμό των επακόλουθων βελτιώσεων σε αυτήν την τεχνολογία, θα μας επιτρέψει να εμποδίσουμε τους ανθρώπους να πεθαίνουν από γήρανση σε οποιαδήποτε ηλικία". <ref name="deGreyRae2008">{{Cite book|title=[[Ending Aging]]|first=Aubrey D. N. J.|last=de Grey|authorlink=Aubrey de Grey|first2=Michael|last2=Rae|publisher=St. Martin's Griffin|isbn=978-0312367077|date=October 14, 2008|page=15}}</ref> Η ιδέα αυτής της προσέγγισης είναι να χρησιμοποιήσει τη σημερινή διαθέσιμη τεχνολογία που υπάρχει για να παρατείνει τη διάρκεια ζωής των ανθρώπων που ζουν αυτή τη στιγμή αρκετά ώστε η μελλοντική τεχνολογική πρόοδος να επιλύσει τυχόν εναπομείναντα ζητήματα που σχετίζονται με τη γήρανση. Αυτή η έννοια έχει αναφερθεί ως ταχύτητα διαφυγής μακροζωίας .

⚫
[[Παράταση της ζωής|Η βιοϊατρική γεροντολογία]], επίσης γνωστή ως πειραματική γεροντολογία και επέκταση ζωής, είναι ένας κλάδος της βιογεροντολογίας που προσπαθεί να επιβραδύνει, να αποτρέψει ή και ακόμη και να αναστρέψει τη γήρανση τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα.


== Προσεγγίσεις για τη γήρανση ==
== Προσεγγίσεις για τη γήρανση ==
[[Αρχείο:Altenpflege_07.jpg|μικρογραφία| Το ζαρωμένο δέρμα στο πρόσωπο είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ηλικιωμένων]]
Οι βιογεροντολόγοι ποικίλλουν ως προς τον βαθμό στον οποίο επικεντρώνονται στη μελέτη της διαδικασίας γήρανσης ως μέσο μετριασμού των ασθενειών της γήρανσης ή ως μέθοδο για την παράταση της διάρκειας ζωής. Ένας σχετικά νέος διεπιστημονικός τομέας που ονομάζεται στα αγγλικά geroscience εστιάζει στην πρόληψη ασθενειών της γήρανσης και στην παράταση της «περιόδου υγείας» κατά την οποία ένα άτομο ζει χωρίς σοβαρές ασθένειες. <ref>{{Cite journal|last=Lithgow|first=Gordon J.|title=Origins of Geroscience|url=https://academic.oup.com/ppar/article-abstract/23/4/10/2937236|journal=Public Policy & Aging Report|date=1 September 2013|volume=4|issue=1|pages=10–11|doi=10.1093/ppar/23.4.10}}</ref> <ref>{{Cite journal|last=Burch|first8=Ronald A.|pmid=24833579|doi=10.1093/gerona/glu041|pages=S1–S3|issue=Suppl_1|volume=69|journal=The Journals of Gerontology: Series A|title=Advances in Geroscience: Impact on Healthspan and Chronic Disease|date=2014-05-08|display-authors=1|first9=Xiao Ling|last9=Li|last8=Kohanski|first=John B.|first7=Partap S.|last7=Khalsa|first6=Ron|last6=Johnson|first5=T. Kevin|last5=Howcroft|first4=Evan|last4=Hadley|first3=Leslie A.|last3=Frieden|first2=Alison Deckhut|last2=Augustine|pmc=4036419}}</ref> <ref>{{Cite journal|last=Seals|first=Douglas R.|last2=Justice|first2=Jamie N.|last3=LaRocca|first3=Thomas J.|date=2015-01-29|title=Physiological geroscience: targeting function to increase healthspan and achieve optimal longevity|journal=The Journal of Physiology|volume=594|issue=8|pages=2001–2024|doi=10.1113/jphysiol.2014.282665|pmid=25639909|pmc=4933122}}</ref> Η προσέγγιση των βιογεροντολόγων είναι ότι η γήρανση είναι [[ασθένεια]] ''αυτή καθεαυτή'' και πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα, με απώτερο στόχο η πιθανότητα θανάτου ενός ατόμου να είναι ανεξάρτητη από την ηλικία τους (αν οι εξωτερικοί παράγοντες διατηρούνται σταθεροί). <ref>{{Cite journal|last=Stambler|first=Ilia|date=2017-10-01|title=Recognizing Degenerative Aging as a Treatable Medical Condition: Methodology and Policy|url=http://www.aginganddisease.org/article/2017/2152-5250/ad-8-5-583.shtml|journal=Aging and Disease|volume=8|issue=5|pages=583–589|doi=10.14336/AD.2017.0130|pmid=28966803|pmc=5614323}}</ref> <ref>{{Cite journal|date=2018-08-01|title=Opening the door to treating ageing as a disease|url=https://www.thelancet.com/journals/landia/article/PIIS2213-8587(18)30214-6/fulltext|journal=The Lancet Diabetes & Endocrinology|volume=6|issue=8|pages=587|doi=10.1016/S2213-8587(18)30214-6|pmid=30053981|last=The Lancet Diabetes & Endocrinology}}</ref> <ref>{{Cite journal|last=Khaltourina|date=July 2020|doi=10.1016/j.mad.2020.111230|page=111230|volume=189|journal=Mechanisms of Ageing and Development|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0047637420300257|title=Aging Fits the Disease Criteria of the International Classification of Diseases|first5=Anca|first=Daria|last5=Ioviţă|first4=Franco|last4=Cortese|first3=Aleksey|last3=Alekseev|first2=Yuri|last2=Matveyev|pmid=32251691}}</ref> Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την άποψη ότι η μέγιστη διάρκεια ζωής δεν μπορεί ή δεν πρέπει να αλλάξει.
Οι βιογεροντολόγοι ποικίλλουν ως προς τον βαθμό στον οποίο επικεντρώνονται στη μελέτη της διαδικασίας γήρανσης ως μέσο μετριασμού των ασθενειών της γήρανσης ή ως μέθοδο για την παράταση της διάρκειας ζωής. Ένας σχετικά νέος διεπιστημονικός τομέας που ονομάζεται στα αγγλικά geroscience εστιάζει στην πρόληψη ασθενειών της γήρανσης και στην επέκταση της «περιόδου υγείας» κατά την οποία ένα άτομο ζει χωρίς σοβαρές ασθένειες. <ref>{{Cite journal|last=Lithgow|first=Gordon J.|title=Origins of Geroscience|url=https://academic.oup.com/ppar/article-abstract/23/4/10/2937236|journal=Public Policy & Aging Report|date=1 September 2013|volume=4|issue=1|pages=10–11|doi=10.1093/ppar/23.4.10}}</ref> <ref>{{Cite journal|last=Burch|first8=Ronald A.|pmid=24833579|doi=10.1093/gerona/glu041|pages=S1–S3|issue=Suppl_1|volume=69|journal=The Journals of Gerontology: Series A|title=Advances in Geroscience: Impact on Healthspan and Chronic Disease|date=2014-05-08|display-authors=1|first9=Xiao Ling|last9=Li|last8=Kohanski|first=John B.|first7=Partap S.|last7=Khalsa|first6=Ron|last6=Johnson|first5=T. Kevin|last5=Howcroft|first4=Evan|last4=Hadley|first3=Leslie A.|last3=Frieden|first2=Alison Deckhut|last2=Augustine|pmc=4036419}}</ref> <ref>{{Cite journal|last=Seals|first=Douglas R.|last2=Justice|first2=Jamie N.|last3=LaRocca|first3=Thomas J.|date=2015-01-29|title=Physiological geroscience: targeting function to increase healthspan and achieve optimal longevity|journal=The Journal of Physiology|volume=594|issue=8|pages=2001–2024|doi=10.1113/jphysiol.2014.282665|pmid=25639909|pmc=4933122}}</ref> Η προσέγγιση των βιογεροντολόγων είναι ότι η γήρανση είναι [[ασθένεια]] ''αυτή καθεαυτή'' και πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα, με απώτερο στόχο η πιθανότητα θανάτου ενός ατόμου να είναι ανεξάρτητη από την ηλικία τους (αν οι εξωτερικοί παράγοντες διατηρούνται σταθεροί). <ref>{{Cite journal|last=Stambler|first=Ilia|date=2017-10-01|title=Recognizing Degenerative Aging as a Treatable Medical Condition: Methodology and Policy|url=http://www.aginganddisease.org/article/2017/2152-5250/ad-8-5-583.shtml|journal=Aging and Disease|volume=8|issue=5|pages=583–589|doi=10.14336/AD.2017.0130|pmid=28966803|pmc=5614323}}</ref> <ref>{{Cite journal|date=2018-08-01|title=Opening the door to treating ageing as a disease|url=https://www.thelancet.com/journals/landia/article/PIIS2213-8587(18)30214-6/fulltext|journal=The Lancet Diabetes & Endocrinology|volume=6|issue=8|pages=587|doi=10.1016/S2213-8587(18)30214-6|pmid=30053981|last=The Lancet Diabetes & Endocrinology}}</ref> <ref>{{Cite journal|last=Khaltourina|date=July 2020|doi=10.1016/j.mad.2020.111230|page=111230|volume=189|journal=Mechanisms of Ageing and Development|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0047637420300257|title=Aging Fits the Disease Criteria of the International Classification of Diseases|first5=Anca|first=Daria|last5=Ioviţă|first4=Franco|last4=Cortese|first3=Aleksey|last3=Alekseev|first2=Yuri|last2=Matveyev|pmid=32251691}}</ref> Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την άποψη ότι η μέγιστη διάρκεια ζωής δεν μπορεί ή δεν πρέπει να αλλάξει.


Η βιογεροντολογία δεν πρέπει να συγχέεται με τη [[γηριατρική]]. Η γηριατρική είναι τομέας της ιατρικής που μελετά τη θεραπεία υπάρχουσας νόσου σε ηλικιωμένους ανθρώπους, παρά τη θεραπεία της ίδιας της γήρανσης.
Η βιογεροντολογία δεν πρέπει να συγχέεται με τη [[γηριατρική]]. Η γηριατρική είναι ένας τομέας της ιατρικής που μελετά τη θεραπεία υπάρχουσας νόσου σε ηλικιωμένους ανθρώπους, παρά τη θεραπεία της ίδιας της γήρανσης.


Υπάρχουν πολλές θεωρίες για τη γήρανση και καμία θεωρία δεν έχει γίνει πλήρως αποδεκτή. Στα άκρα τους, το ευρύ φάσμα των θεωριών γήρανσης μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σε προγραμματισμένες θεωρίες - που υπονοούν ότι η γήρανση ακολουθεί ένα βιολογικό χρονοδιάγραμμα, και σε θεωρίες σφαλμάτων - που υποδηλώνουν ότι η γήρανση συμβαίνει λόγω σωρευτικής βλάβης που υφίστανται οι οργανισμοί. <ref>{{Cite journal|last=Carlos López-Otín, Maria A. Blasco, Linda Partridge, Manuel Serrano, Guido Kroemer|title=The Hallmarks of Aging|date=2013-06-06|journal=[[Cell (journal)|Cell]]|volume=153|issue=6|pages=1194–1217|doi=10.1016/j.cell.2013.05.039|pmc=3836174|pmid=23746838}}</ref>
Υπάρχουν πολλές θεωρίες για τη γήρανση και καμία θεωρία δεν έχει γίνει πλήρως αποδεκτή. Στα άκρα τους, το ευρύ φάσμα των θεωριών γήρανσης μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σε προγραμματισμένες θεωρίες - που υπονοούν ότι η γήρανση ακολουθεί ένα βιολογικό χρονοδιάγραμμα, και σε θεωρίες σφαλμάτων - που υποδηλώνουν ότι η γήρανση συμβαίνει λόγω σωρευτικής βλάβης που υφίστανται οι οργανισμοί. <ref>{{Cite journal|last=Carlos López-Otín, Maria A. Blasco, Linda Partridge, Manuel Serrano, Guido Kroemer|title=The Hallmarks of Aging|date=2013-06-06|journal=[[Cell (journal)|Cell]]|volume=153|issue=6|pages=1194–1217|doi=10.1016/j.cell.2013.05.039|pmc=3836174|pmid=23746838}}</ref>


== Στοχαστικές θεωρίες ==
== Παραπομπές ==
Οι στοχαστικές θεωρίες γήρανσης είναι θεωρίες που υποδηλώνουν ότι η γήρανση προκαλείται από μικρές αλλαγές στο σώμα με την πάροδο του χρόνου και την αποτυχία του σώματος να αποκαταστήσει το σύστημα και να επιδιορθώσει τις βλάβες στο σώμα. Τα κύτταρα και οι ιστοί τραυματίζονται λόγω της συσσώρευσης βλάβης με την πάροδο του χρόνου με αποτέλεσμα τη μειωμένη λειτουργία των οργάνων. Η έννοια της συσσωρευμένης βλάβης εισήχθη για πρώτη φορά το 1882 από τον βιολόγο [[Άουγκουστ Βάισμαν|Δρ. August Weismann]] ως τη θεωρία της «φθοράς». <ref name=":0">{{Cite journal|last=Lipsky|first=Martin S.|last2=King|first2=Mitch|title=Biological theories of aging|journal=Disease-a-Month|date=2015|volume=61|issue=11|pages=460–466|doi=10.1016/j.disamonth.2015.09.005|pmid=26490576}}<cite class="citation journal cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFLipskyKing2015">Lipsky, Martin S.; King, Mitch (2015). "Biological theories of aging". ''Disease-a-Month''. '''61''' (11): 460–466. [[Ψηφιακό αναγνωριστικό αντικειμένου|doi]]:[[doi:10.1016/j.disamonth.2015.09.005|10.1016/j.disamonth.2015.09.005]]. [[PubMed|PMID]]&nbsp;[//pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26490576 26490576].</cite></ref> <ref name="wearKelly">{{Cite web|url=https://courses.lumenlearning.com/atd-herkimer-biologyofaging/chapter/theory-7-wear-and-tear-theory/|title=Wear-and-Tear Theory|last=Jessica Kelly|website=Lumen Learning}}<cite class="citation web cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFJessica_Kelly">Jessica Kelly. [https://courses.lumenlearning.com/atd-herkimer-biologyofaging/chapter/theory-7-wear-and-tear-theory/ "Wear-and-Tear Theory"]. ''Lumen Learning''.</cite></ref>
<references />

=== Θεωρίες φθοράς ===
Οι θεωρίες φθοράς της γήρανσης άρχισαν να εισάγονται ακόμη τον 19ο αιώνα. <ref name="wearKelly">{{Cite web|url=https://courses.lumenlearning.com/atd-herkimer-biologyofaging/chapter/theory-7-wear-and-tear-theory/|title=Wear-and-Tear Theory|last=Jessica Kelly|website=Lumen Learning}}</ref> Προτείνουν ότι καθώς το άτομο γερνάει, μέρη του σώματος όπως κύτταρα και όργανα φθείρονται από τη συνεχή χρήση. Η φθορά του σώματος μπορεί να αποδοθεί σε εσωτερικές ή εξωτερικές αιτίες που τελικά οδηγούν σε συσσώρευση προσβολών που ξεπερνούν την ικανότητα επισκευής. Εξαιτίας αυτών των εσωτερικών και εξωτερικών προσβολών, τα κύτταρα χάνουν την ικανότητά τους να αναγεννηθούν, κάτι που τελικά οδηγεί σε μηχανική και χημική εξάντληση. Ορισμένες προσβολές περιλαμβάνουν χημικές ουσίες στον αέρα, τα τρόφιμα ή τον καπνό. Άλλες προσβολές μπορεί να είναι πράγματα όπως ιοί, τραύματα, ελεύθερες ρίζες, διασταυρώσεις και υψηλή θερμοκρασία σώματος. <ref name="Taylor">{{Cite book|title=Physiology of Exercise and Healthy Aging|first=Albert W.|last=Taylor|first2=Michel J.|last2=Johnson|publisher=Human Kinetics|isbn=978-0-7360-5838-4|year=2008|url=https://books.google.com/books?id=fcGtzfxkFhwC}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFTaylorJohnson2008">Taylor, Albert W.; Johnson, Michel J. (2008). [https://books.google.com/books?id=fcGtzfxkFhwC ''Physiology of Exercise and Healthy Aging'']. Human Kinetics. [[Διεθνής πρότυπος αριθμός βιβλίου|ISBN]]&nbsp;[[Special:BookSources/978-0-7360-5838-4|<bdi>978-0-7360-5838-4</bdi>]].</cite></ref>

=== Συσσώρευση ===
Οι συσσωρευτικές θεωρίες της γήρανσης υποδηλώνουν ότι η γήρανση είναι η σωματική παρακμή που προκύπτει από συσσώρευση στοιχείων, είτε εισάγονται στο σώμα από το περιβάλλον είτε προκύπτει από τον [[Μεταβολισμός|μεταβολισμό]] των κυττάρων. <ref name="Taylor">{{Cite book|title=Physiology of Exercise and Healthy Aging|first=Albert W.|last=Taylor|first2=Michel J.|last2=Johnson|publisher=Human Kinetics|isbn=978-0-7360-5838-4|year=2008|url=https://books.google.com/books?id=fcGtzfxkFhwC}}<cite class="citation book cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFTaylorJohnson2008">Taylor, Albert W.; Johnson, Michel J. (2008). [https://books.google.com/books?id=fcGtzfxkFhwC ''Physiology of Exercise and Healthy Aging'']. Human Kinetics. [[Διεθνής πρότυπος αριθμός βιβλίου|ISBN]]&nbsp;[[Special:BookSources/978-0-7360-5838-4|<bdi>978-0-7360-5838-4</bdi>]].</cite></ref>

=== Θεωρία συσσώρευσης μεταλλάξεων ===
Η θεωρία της συσσώρευσης μεταλλάξεων προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Peter Medawar το 1952 <ref name=":0">{{Cite journal|last=Lipsky|first=Martin S.|last2=King|first2=Mitch|title=Biological theories of aging|journal=Disease-a-Month|date=2015|volume=61|issue=11|pages=460–466|doi=10.1016/j.disamonth.2015.09.005|pmid=26490576}}<cite class="citation journal cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFLipskyKing2015">Lipsky, Martin S.; King, Mitch (2015). "Biological theories of aging". ''Disease-a-Month''. '''61''' (11): 460–466. [[Ψηφιακό αναγνωριστικό αντικειμένου|doi]]:[[doi:10.1016/j.disamonth.2015.09.005|10.1016/j.disamonth.2015.09.005]]. [[PubMed|PMID]]&nbsp;[//pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/26490576 26490576].</cite></ref> ως μια εξελικτική εξήγηση για τη βιολογική γήρανση και τη σχετική μείωση της φυσικής κατάστασης που τη συνοδεύει. <ref>{{Cite book|title=An unsolved problem of Biology|first=Peter Brian|last=Medawar|publisher=H.K Lewis|year=1952|location=London}}</ref> Η θεωρία εξηγεί ότι, στην περίπτωση που οι επιβλαβείς [[Μετάλλαξη|μεταλλάξεις]] εκφράζονται μόνο αργότερα στη ζωή, όταν η αναπαραγωγή έχει σταματήσει και η μελλοντική επιβίωση είναι ολοένα και πιο απίθανη, τότε αυτές οι μεταλλάξεις είναι πιθανό να μεταδοθούν εν αγνοία τους στις μελλοντικές γενιές. <ref>{{Cite journal|last=Fabian|first=Daniel|date=2011|title=The Evolution of Aging|journal=Nature Education Knowledge|volume=3|pages=1–10}}</ref> Σε αυτή την κατάσταση η δύναμη της [[Φυσική επιλογή|φυσικής επιλογής]] θα είναι ασθενής, και άρα ανεπαρκής για να εξαλείψει με συνέπεια αυτές τις μεταλλάξεις. Ο Medawar υποστήριξε ότι με την πάροδο του χρόνου αυτές οι μεταλλάξεις θα συσσωρεύονταν λόγω [[Γενετική παρέκκλιση|γενετικής μετατόπισης]] και θα οδηγούσαν στην εξέλιξη αυτού που σήμερα αναφέρεται ως γήρανση.

=== Θεωρία ελεύθερων ριζών ===
[[Χημική ρίζα|Οι ελεύθερες ρίζες]] είναι αντιδραστικά μόρια που παράγονται από κυτταρικές και περιβαλλοντικές διεργασίες και μπορούν να βλάψουν τα στοιχεία του κυττάρου όπως η [[κυτταρική μεμβράνη]] και το [[DNA]] και να προκαλέσουν μη αναστρέψιμη βλάβη. Η θεωρία της γήρανσης των ελεύθερων ριζών προτείνει ότι αυτή η βλάβη υποβαθμίζει αθροιστικά τη βιολογική λειτουργία των κυττάρων και επηρεάζει τη διαδικασία γήρανσης. <ref name=":1">{{Cite journal|last=Boniewska-Bernacka|first=Ewa|date=2016|title=Selected Theories of Aging|url=https://depot.ceon.pl/bitstream/handle/123456789/11286/Boniewska.pdf?sequence=1|journal=Higher School's Pulse|volume=10|pages=36–39}}<cite class="citation journal cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFBoniewska-Bernacka2016">Boniewska-Bernacka, Ewa (2016). [https://depot.ceon.pl/bitstream/handle/123456789/11286/Boniewska.pdf?sequence=1 "Selected Theories of Aging"] <span class="cs1-format">(PDF)</span>. ''Higher School's Pulse''. '''10''': 36–39.</cite></ref> Η ιδέα ότι οι ελεύθερες ρίζες είναι τοξικοί παράγοντες προτάθηκε για πρώτη φορά από τη Rebeca Gerschman και τους συνεργάτες του το 1945, <ref>{{Cite journal|last=Gerschman|bibcode=1954Sci...119..623G|last5=Fenn|first4=Peter|last4=Dwyer|first3=Sylvanus W.|last3=Nye|doi=10.1126/science.119.3097.623|pmid=13156638|first=Rebecca|pages=623–626|issue=3097|volume=119|date=7 May 1954|journal=Science|title=Oxygen poisoning and x-irradiation: a mechanism in common|last2=Gilbert, DL, Nye, SW, Dwyer, P, and Fenn WO|first5=Wallace O.}}</ref> αλλά έγινε γνωστή το 1956, όταν ο Denham Harman πρότεινε τη θεωρία των ελεύθερων ριζών της γήρανσης και μάλιστα έδειξε ότι οι αντιδράσεις των ελεύθερων ριζών συμβάλλουν στην υποβάθμιση των βιολογικών συστημάτων. <ref>{{Cite journal|last=Harman|first=D|title=The aging process|journal=Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A.|date=November 1981|volume=78|issue=11|pages=7124–7128|pmid=6947277|pmc=349208|doi=10.1073/pnas.78.11.7124|bibcode=1981PNAS...78.7124H}}</ref> Οξειδωτικές βλάβες πολλών τύπων συσσωρεύονται με την ηλικία, όπως το οξειδωτικό στρες που προκαλούν οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, <ref>{{Cite journal|last=Hagen|first=Bruce N|last2=MK Shigenaga|last3=TM Hagen|title=Oxidants, antioxidants, and the degenerative diseases of aging|journal=Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A.|date=September 1993|volume=90|issue=17|pages=7915–7922|pmid=8367443|pmc=47258|bibcode=1993PNAS...90.7915A|doi=10.1073/pnas.90.17.7915}}</ref> επειδή η θεωρία των ελεύθερων ριζών της γήρανσης υποστηρίζει ότι η γήρανση προκύπτει από τη βλάβη που δημιουργείται από τα [[Δραστικές μορφές οξυγόνου|αντιδραστικά είδη οξυγόνου]] (ROS). <ref>{{Cite journal|last=Beckman|first=KB|last2=Ames BN|title=The free radial theory of aging matures|journal=Physiol Rev|date=April 1998|volume=78|issue=2|pages=547–581|pmid=9562038|doi=10.1152/physrev.1998.78.2.547}}</ref> Τα ROS είναι μικρά, εξαιρετικά αντιδραστικά, μόρια που περιέχουν οξυγόνο και μπορούν να βλάψουν ένα σύμπλεγμα κυτταρικών συστατικών όπως το λίπος, τις πρωτεΐνες ή το DNA. παράγονται φυσικά σε μικρές ποσότητες κατά τη διάρκεια των μεταβολικών αντιδράσεων του σώματος. Αυτές οι καταστάσεις γίνονται πιο συχνές καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν και περιλαμβάνουν ασθένειες που σχετίζονται με τη γήρανση, όπως η άνοια, ο καρκίνος και οι καρδιακές παθήσεις. Η ποσότητα των ελεύθερων ριζών στο κύτταρο μπορεί να μειωθεί με τη βοήθεια [[Αντιοξειδωτικά|αντιοξειδωτικών]] . Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα ότι ορισμένες ελεύθερες ρίζες χρησιμοποιούνται από τον οργανισμό ως μόρια σήματος, και η υπερβολικά ενεργή γενική μείωση των ελεύθερων ριζών προκαλεί στον οργανισμό περισσότερο κακό παρά καλό. Πριν από λίγο καιρό η ιδέα της επιβράδυνσης της γήρανσης χρησιμοποιώντας αντιοξειδωτικά ήταν πολύ δημοφιλής, αλλά τώρα οι υψηλές δόσεις αντιοξειδωτικών θεωρούνται επιβλαβείς. Προς το παρόν, ορισμένοι επιστήμονες προσπαθούν να εφεύρουν προσεγγίσεις τοπικής καταστολής των ελεύθερων ριζών μόνο σε ορισμένα σημεία των κυττάρων. <ref>{{Cite web|url=https://sk-q.com/molecule|title=SKQ Project {{!}} Molecule|website=Mitotech|accessdate=17 April 2021}}</ref> <ref>{{Cite web|url=https://skq.one/theory/4.mitochondrially-targeted-antioxidants-against-ageing|title=Митохондриально-направленные антиоксиданты против старения|ημερομηνία=11 December 2018|publisher=SKQ Project|language=ru|trans-title=Mitochondrial-targeted anti-aging antioxidants}}</ref> Η αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας προσέγγισης παραμένει ασαφής, η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη.

=== Θεωρίες βλάβης του DNA ===
Η βλάβη του DNA ήταν μια από τις κύριες αιτίες σε ασθένειες που σχετίζονται με τη γήρανση. Η σταθερότητα του [[Γονιδίωμα|γονιδιώματος]] ορίζεται από τον κυτταρικό μηχανισμό επιδιόρθωσης, ανοχής σε βλάβη και οδούς σημείου ελέγχου που εξουδετερώνει τη βλάβη του DNA. Μια υπόθεση που προτάθηκε από τον φυσικό Gioacchino Failla το 1958 είναι ότι η συσσώρευση βλάβης στο DNA προκαλεί γήρανση. <ref>{{Cite journal|last=Failla|first=G|title=The aging process and cancerogenesis|journal=Annals of the New York Academy of Sciences|date=30 September 1958|volume=71|issue=6|pages=1124–1140|pmid=13583876|bibcode=1958NYASA..71.1124F|doi=10.1111/j.1749-6632.1958.tb46828.x}}</ref> Η υπόθεση αναπτύχθηκε σύντομα από τον φυσικό Leó Szilárd . <ref>{{Cite journal|last=Szilard|first=Leo|title=On the nature of the aging process|journal=Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A.|date=January 1959|volume=45|issue=1|pages=30–45|pmid=16590351|pmc=222509|doi=10.1073/pnas.45.1.30|bibcode=1959PNAS...45...30S}}</ref> Αυτή η θεωρία άλλαξε με τα χρόνια, καθώς νέα έρευνα ανακάλυψε νέους τύπους βλάβης και μεταλλάξεων του DNA, και αρκετές θεωρίες γήρανσης υποστηρίζουν ότι η βλάβη του DNA με ή χωρίς μεταλλάξεις προκαλεί γήρανση. <ref name="Freitas2011">{{Cite journal|last=Freitas|first=AA|last2=de Magalhaes, JP|title=A review and appraisal of the DNA damage theory of aging|journal=Mutat Res|date=Jul–Oct 2011|volume=728|issue=1–2|pages=12–22|pmid=21600302|doi=10.1016/j.mrrev.2011.05.001}}<cite class="citation journal cs1" data-ve-ignore="true" id="CITEREFFreitasde_Magalhaes,_JP2011">Freitas, AA; de Magalhaes, JP (Jul–Oct 2011). "A review and appraisal of the DNA damage theory of aging". ''Mutat Res''. '''728''' (1–2): 12–22. [[Ψηφιακό αναγνωριστικό αντικειμένου|doi]]:[[doi:10.1016/j.mrrev.2011.05.001|10.1016/j.mrrev.2011.05.001]]. [[PubMed|PMID]]&nbsp;[//pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/21600302 21600302].</cite></ref> <ref>Gensler, H. L.; Bernstein, H. (September 1981). "DNA damage as the primary cause of aging". Q Rev Biol. 56 (3): 279–303. doi:10.1086/412317. PMID 7031747. S2CID 20822805</ref>

Η βλάβη του DNA είναι σαφώς διαφορετική από τη [[μετάλλαξη]], αν και και οι δύο είναι τύποι σφαλμάτων στο [[DNA]] . Η βλάβη του DNA είναι μια ανώμαλη χημική δομή στο DNA, ενώ μια μετάλλαξη είναι μια αλλαγή στην αλληλουχία των τυπικών ζευγών βάσεων. Η θεωρία ότι η βλάβη του DNA είναι η κύρια αιτία γήρανσης βασίζεται, εν μέρει, σε στοιχεία από ανθρώπους και ποντίκια ότι οι κληρονομικές ελλείψεις στα γονίδια επιδιόρθωσης του DNA συχνά προκαλούν επιτάχυνση της γήρανσης. <ref>{{Cite journal|title=DNA damage, aging, and cancer|journal=The New England Journal of Medicine|volume=361|issue=15|pages=1475–85|date=October 2009|pmid=19812404|doi=10.1056/NEJMra0804615}}</ref> <ref name="Diderich">{{Cite journal|title=Premature aging and cancer in nucleotide excision repair-disorders|journal=DNA Repair|volume=10|issue=7|pages=772–80|date=July 2011|pmid=21680258|doi=10.1016/j.dnarep.2011.04.025|pmc=4128095}}</ref> <ref name="Freitas2011">{{Cite journal|last=Freitas|first=AA|last2=de Magalhaes, JP|title=A review and appraisal of the DNA damage theory of aging|journal=Mutat Res|date=Jul–Oct 2011|volume=728|issue=1–2|pages=12–22|pmid=21600302|doi=10.1016/j.mrrev.2011.05.001}}</ref> Υπάρχουν επίσης ουσιαστικές ενδείξεις ότι η βλάβη του DNA συσσωρεύεται με την ηλικία στους ιστούς των θηλαστικών, όπως σε αυτούς του εγκεφάλου, των μυών, του ήπατος και των νεφρών (βλ. Μια προσδοκία της θεωρίας (ότι η βλάβη του DNA είναι η κύρια αιτία γήρανσης) είναι ότι μεταξύ των ειδών με διαφορετική μέγιστη διάρκεια ζωής, η ικανότητα επιδιόρθωσης της βλάβης του DNA θα πρέπει να συσχετίζεται με τη διάρκεια ζωής. Η πρώτη πειραματική δοκιμή αυτής της ιδέας ήταν από τους Hart και Setlow <ref>{{Cite journal|title=Correlation between deoxyribonucleic acid excision-repair and life-span in a number of mammalian species|journal=Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America|volume=71|issue=6|pages=2169–73|date=June 1974|pmid=4526202|pmc=388412|doi=10.1073/pnas.71.6.2169|bibcode=1974PNAS...71.2169H}}</ref> που μέτρησαν την ικανότητα κυττάρων από επτά διαφορετικά είδη θηλαστικών να πραγματοποιήσουν επισκευή DNA. Διαπίστωσαν ότι η ικανότητα επιδιόρθωσης εκτομής νουκλεοτιδίων αυξήθηκε συστηματικά με τη μακροζωία των ειδών. Αυτή η συσχέτιση ήταν εντυπωσιακή και προκάλεσε μια σειρά από 11 πρόσθετα πειράματα σε διαφορετικά εργαστήρια τα επόμενα χρόνια σχετικά με τη σχέση επιδιόρθωσης εκτομής νουκλεοτιδίων και διάρκεια ζωής σε είδη θηλαστικών (ανασκόπηση από τους Bernstein και Bernstein <ref>{{Cite book|title=Aging, Sex, and DNA Repair|publisher=Academic Press|isbn=978-0-12-092860-6|date=1991|location=San Diego}}</ref> ). Γενικά, τα ευρήματα αυτών των μελετών έδειξαν καλή συσχέτιση μεταξύ της ικανότητας επισκευής εκτομής νουκλεοτιδίων και της διάρκειας ζωής. Περαιτέρω υποστήριξη για τη θεωρία ότι η βλάβη του DNA είναι η κύρια αιτία γήρανσης προέρχεται από τη μελέτη των πολυμερασών ριβόζης Poly ADP (PARPs). Τα PARP είναι ένζυμα που ενεργοποιούνται από θραύσματα κλώνου DNA και παίζουν ρόλο στην επιδιόρθωση της εκτομής της βάσης του DNA. Οι Burkle και άλλοι επανεξέτασαν στοιχεία ότι τα PARPs, και ιδιαίτερα η PARP-1, εμπλέκονται στη διατήρηση της μακροζωίας των θηλαστικών. <ref name="pmid15743677">{{Cite journal|title=The emerging role of poly(ADP-ribose) polymerase-1 in longevity|journal=The International Journal of Biochemistry & Cell Biology|volume=37|issue=5|pages=1043–53|date=May 2005|pmid=15743677|doi=10.1016/j.biocel.2004.10.006}}</ref> Η διάρκεια ζωής 13 ειδών θηλαστικών συσχετίστηκε με την ικανότητα πολυ(ADP ριβοσυλ)ιόντος που μετρήθηκε σε μονοπύρηνα κύτταρα. Επιπλέον, λεμφοβλαστοειδείς κυτταρικές σειρές από λεμφοκύτταρα περιφερικού αίματος ανθρώπων ηλικίας άνω των 100 ετών είχαν σημαντικά υψηλότερη ικανότητα πολυ(ADP-ριβοσυλίωσης) από τις κυτταρικές σειρές ελέγχου από νεότερα άτομα.

=== Θεωρία διασύνδεσης ===
Η θεωρία της διασύνδεσης προτείνει ότι τα προηγμένα τελικά προϊόντα γλυκοζυλίωσης (σταθεροί δεσμοί που σχηματίζονται από τη δέσμευση της γλυκόζης με τις πρωτεΐνες) και άλλες ανώμαλες διασταυρώσεις που συσσωρεύονται στους γηρασμένους ιστούς είναι η αιτία της γήρανσης. Η διασύνδεση των πρωτεϊνών απενεργοποιεί τις βιολογικές τους λειτουργίες. Η σκλήρυνση του [[Συνδετικός ιστός|συνδετικού ιστού]], οι παθήσεις των νεφρών και η διεύρυνση της καρδιάς συνδέονται με τη διασύνδεση των πρωτεϊνών. Η διασταύρωση του DNA μπορεί να προκαλέσει σφάλματα [[Αντιγραφή του DNA|αντιγραφής]] και αυτό οδηγεί σε παραμορφωμένα κύτταρα και αυξάνει τον κίνδυνο [[Καρκίνος|καρκίνου]] . <ref name=":0">{{Cite journal|last=Lipsky|first=Martin S.|last2=King|first2=Mitch|title=Biological theories of aging|journal=Disease-a-Month|date=2015|volume=61|issue=11|pages=460–466|doi=10.1016/j.disamonth.2015.09.005|pmid=26490576}}</ref>

== Γενετική ==
Οι γενετικές θεωρίες της γήρανσης προτείνουν ότι η γήρανση προγραμματίζεται μέσα στα γονίδια κάθε ατόμου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, τα γονίδια υπαγορεύουν την κυτταρική μακροζωία. Ο προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος ή η [[απόπτωση]] προσδιορίζεται από ένα «βιολογικό ρολόι» μέσω γενετικών πληροφοριών στον πυρήνα του κυττάρου. Τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την απόπτωση παρέχουν μια εξήγηση για τον κυτταρικό θάνατο, αλλά είναι λιγότερο εφαρμόσιμα στον θάνατο ενός ολόκληρου οργανισμού. Η αύξηση της κυτταρικής απόπτωσης μπορεί να σχετίζεται με τη γήρανση, αλλά δεν αποτελεί «αιτία θανάτου». Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες και οι γενετικές μεταλλάξεις μπορούν να επηρεάσουν την έκφραση των γονιδίων και να επιταχύνουν τη γήρανση.

Πιο πρόσφατα η [[επιγενετική]] έχει διερευνηθεί ως παράγοντας που συμβάλλει. Το επιγενετικό ρολόι, το οποίο μετρά σχετικά αντικειμενικά τη βιολογική ηλικία των κυττάρων, είναι χρήσιμο εργαλείο για τη δοκιμή διαφορετικών προσεγγίσεων αντιγήρανσης. <ref>{{Cite journal|last=Horvath S|title=DNA methylation age of human tissues and cell types|journal=Genome Biology|volume=14|issue=10|pages=R115|year=2013|doi=10.1186/gb-2013-14-10-r115|pmid=24138928|pmc=4015143}}</ref> Το πιο διάσημο επιγενετικό ρολόι είναι το ρολόι του Horvath, αλλά τώρα έχουν ήδη εμφανιστεί πιο ακριβή ανάλογα.

== Γενική ανισορροπία ==
Οι γενικές θεωρίες ανισορροπίας της γήρανσης υποδηλώνουν ότι τα συστήματα του σώματος, όπως το [[Ενδοκρινικό σύστημα|ενδοκρινικό]], το [[Νευρικό σύστημα|νευρικό]] και το [[ανοσοποιητικό σύστημα]], σταδιακά φθίνουν και τελικά αποτυγχάνουν να λειτουργήσουν. Το ποσοστό αποτυχίας ποικίλλει από σύστημα ανά σύστημα. <ref name="Taylor">{{Cite book|title=Physiology of Exercise and Healthy Aging|first=Albert W.|last=Taylor|first2=Michel J.|last2=Johnson|publisher=Human Kinetics|isbn=978-0-7360-5838-4|year=2008|url=https://books.google.com/books?id=fcGtzfxkFhwC}}</ref>

=== Ανοσολογική θεωρία ===
Η ανοσολογική θεωρία της γήρανσης υποδηλώνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα εξασθενεί καθώς γερνάει ένας οργανισμός. Αυτό καθιστά τον οργανισμό ανίκανο να καταπολεμήσει τις λοιμώξεις και λιγότερο ικανό να καταστρέψει τα παλιά και [[Νεόπλασμα|νεοπλασματικά κύτταρα]] . Αυτό οδηγεί στη γήρανση και τελικά θα οδηγήσει σε θάνατο. Αυτή η θεωρία της γήρανσης δημιουργήθηκε από τον Roy Walford το 1969. Σύμφωνα με τον Walford, οι λανθασμένες ανοσολογικές διαδικασίες είναι η αιτία της διαδικασίας της γήρανσης. <ref name=":1">{{Cite journal|last=Boniewska-Bernacka|first=Ewa|date=2016|title=Selected Theories of Aging|url=https://depot.ceon.pl/bitstream/handle/123456789/11286/Boniewska.pdf?sequence=1|journal=Higher School's Pulse|volume=10|pages=36–39}}</ref> Ο Walford, ο οποίος δήλωσε ότι το βελτιστοποιημένο καθεστώς υγείας του θα του επέτρεπε να ζήσει έως τα 120, πέθανε από [[Αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση|πλάγια αμυτροφική σκλήρυνση]] σε ηλικία 79 ετών.

== Δείτε επίσης ==

== βιβλιογραφικές αναφορές ==


[[Κατηγορία:Επιμήκυνση ζωής]]
[[Κατηγορία:Επιμήκυνση ζωής]]
[[Κατηγορία:Σελίδες με μη επιθεωρημένες μεταφράσεις]]

Έκδοση από την 23:42, 19 Φεβρουαρίου 2022

Το χέρι ενός μεγαλύτερου ενήλικα

Η Βιογεροντολογία είναι ο κλάδος της γεροντολογίας που ασχολείται με τη βιολογική διαδικασία γήρανσης, την εξελικτική προέλευση της και τα πιθανά μέσα παρέμβασης στη διαδικασία. Ο όρος "βιογεροντολογία" επινοήθηκε από τον S. Rattan και χρησιμοποιήθηκε τακτικά με την έναρξη του περιοδικού BIOGERONTOLOGY το 2000. Περιλαμβάνει διεπιστημονική έρευνα για τα αίτια, τα αποτελέσματα καθώς και τους μηχανισμούς της βιολογικής γήρανσης. Ο βιογεροντολόγος Leonard Hayflick είπε ότι η φυσική μέση διάρκεια ζωής για έναν άνθρωπο είναι περίπου 92 χρόνια και, εάν οι άνθρωποι δεν εφεύρουν νέες προσεγγίσεις για τη θεραπεία της γήρανσης, θα κολλήσουν σε αυτή τη διάρκεια ζωής. [1] Ο James Vaupel έχει προβλέψει ότι το προσδόκιμο ζωής στις βιομηχανικές χώρες θα φτάσει τα 100 για τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2000 [2] Ένας μεγάλος αριθμός βιογεροντολόγων που ερωτήθηκαν έχουν προβλέψει ότι το προσδόκιμο ζωής θα είναι άνω των τριών αιώνων για άτομα που θα γεννηθούν μετά το έτος 2100 [3] Άλλοι επιστήμονες, πιο αμφιλεγόμενοι, προτείνουν τη δυνατότητα απεριόριστης διάρκειας ζωής για όσους ζουν σήμερα. Για παράδειγμα, ο Aubrey de Gray προσφέρει το "δοκιμαστικό χρονοδιάγραμμα" ότι με επαρκή χρηματοδότηση της έρευνας για την ανάπτυξη παρεμβάσεων στη γήρανση, όπως στρατηγικές για μηχανική αμελητέα γήρανση, "έχουμε 50/50 πιθανότητες ανάπτυξης τεχνολογίας μέσα σε περίπου 25 έως 30 χρόνια από τώρα αυτό, υπό εύλογες υποθέσεις σχετικά με το ρυθμό των επακόλουθων βελτιώσεων σε αυτήν την τεχνολογία, θα μας επιτρέψει να εμποδίσουμε τους ανθρώπους να πεθαίνουν από γήρανση σε οποιαδήποτε ηλικία". [4] Η ιδέα αυτής της προσέγγισης είναι να χρησιμοποιήσει τη σημερινή διαθέσιμη τεχνολογία που υπάρχει για να παρατείνει τη διάρκεια ζωής των ανθρώπων που ζουν αυτή τη στιγμή αρκετά ώστε η μελλοντική τεχνολογική πρόοδος να επιλύσει τυχόν εναπομείναντα ζητήματα που σχετίζονται με τη γήρανση. Αυτή η έννοια έχει αναφερθεί ως ταχύτητα διαφυγής μακροζωίας .

Η βιοϊατρική γεροντολογία, επίσης γνωστή ως πειραματική γεροντολογία και επέκταση ζωής, είναι ένας κλάδος της βιογεροντολογίας που προσπαθεί να επιβραδύνει, να αποτρέψει ή και ακόμη και να αναστρέψει τη γήρανση τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα.

Προσεγγίσεις για τη γήρανση

Το ζαρωμένο δέρμα στο πρόσωπο είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ηλικιωμένων

Οι βιογεροντολόγοι ποικίλλουν ως προς τον βαθμό στον οποίο επικεντρώνονται στη μελέτη της διαδικασίας γήρανσης ως μέσο μετριασμού των ασθενειών της γήρανσης ή ως μέθοδο για την παράταση της διάρκειας ζωής. Ένας σχετικά νέος διεπιστημονικός τομέας που ονομάζεται στα αγγλικά geroscience εστιάζει στην πρόληψη ασθενειών της γήρανσης και στην επέκταση της «περιόδου υγείας» κατά την οποία ένα άτομο ζει χωρίς σοβαρές ασθένειες. [5] [6] [7] Η προσέγγιση των βιογεροντολόγων είναι ότι η γήρανση είναι ασθένεια αυτή καθεαυτή και πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα, με απώτερο στόχο η πιθανότητα θανάτου ενός ατόμου να είναι ανεξάρτητη από την ηλικία τους (αν οι εξωτερικοί παράγοντες διατηρούνται σταθεροί). [8] [9] [10] Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την άποψη ότι η μέγιστη διάρκεια ζωής δεν μπορεί ή δεν πρέπει να αλλάξει.

Η βιογεροντολογία δεν πρέπει να συγχέεται με τη γηριατρική. Η γηριατρική είναι ένας τομέας της ιατρικής που μελετά τη θεραπεία υπάρχουσας νόσου σε ηλικιωμένους ανθρώπους, παρά τη θεραπεία της ίδιας της γήρανσης.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες για τη γήρανση και καμία θεωρία δεν έχει γίνει πλήρως αποδεκτή. Στα άκρα τους, το ευρύ φάσμα των θεωριών γήρανσης μπορεί να κατηγοριοποιηθεί σε προγραμματισμένες θεωρίες - που υπονοούν ότι η γήρανση ακολουθεί ένα βιολογικό χρονοδιάγραμμα, και σε θεωρίες σφαλμάτων - που υποδηλώνουν ότι η γήρανση συμβαίνει λόγω σωρευτικής βλάβης που υφίστανται οι οργανισμοί. [11]

Στοχαστικές θεωρίες

Οι στοχαστικές θεωρίες γήρανσης είναι θεωρίες που υποδηλώνουν ότι η γήρανση προκαλείται από μικρές αλλαγές στο σώμα με την πάροδο του χρόνου και την αποτυχία του σώματος να αποκαταστήσει το σύστημα και να επιδιορθώσει τις βλάβες στο σώμα. Τα κύτταρα και οι ιστοί τραυματίζονται λόγω της συσσώρευσης βλάβης με την πάροδο του χρόνου με αποτέλεσμα τη μειωμένη λειτουργία των οργάνων. Η έννοια της συσσωρευμένης βλάβης εισήχθη για πρώτη φορά το 1882 από τον βιολόγο Δρ. August Weismann ως τη θεωρία της «φθοράς». [12] [13]

Θεωρίες φθοράς

Οι θεωρίες φθοράς της γήρανσης άρχισαν να εισάγονται ακόμη τον 19ο αιώνα. [13] Προτείνουν ότι καθώς το άτομο γερνάει, μέρη του σώματος όπως κύτταρα και όργανα φθείρονται από τη συνεχή χρήση. Η φθορά του σώματος μπορεί να αποδοθεί σε εσωτερικές ή εξωτερικές αιτίες που τελικά οδηγούν σε συσσώρευση προσβολών που ξεπερνούν την ικανότητα επισκευής. Εξαιτίας αυτών των εσωτερικών και εξωτερικών προσβολών, τα κύτταρα χάνουν την ικανότητά τους να αναγεννηθούν, κάτι που τελικά οδηγεί σε μηχανική και χημική εξάντληση. Ορισμένες προσβολές περιλαμβάνουν χημικές ουσίες στον αέρα, τα τρόφιμα ή τον καπνό. Άλλες προσβολές μπορεί να είναι πράγματα όπως ιοί, τραύματα, ελεύθερες ρίζες, διασταυρώσεις και υψηλή θερμοκρασία σώματος. [14]

Συσσώρευση

Οι συσσωρευτικές θεωρίες της γήρανσης υποδηλώνουν ότι η γήρανση είναι η σωματική παρακμή που προκύπτει από συσσώρευση στοιχείων, είτε εισάγονται στο σώμα από το περιβάλλον είτε προκύπτει από τον μεταβολισμό των κυττάρων. [14]

Θεωρία συσσώρευσης μεταλλάξεων

Η θεωρία της συσσώρευσης μεταλλάξεων προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Peter Medawar το 1952 [12] ως μια εξελικτική εξήγηση για τη βιολογική γήρανση και τη σχετική μείωση της φυσικής κατάστασης που τη συνοδεύει. [15] Η θεωρία εξηγεί ότι, στην περίπτωση που οι επιβλαβείς μεταλλάξεις εκφράζονται μόνο αργότερα στη ζωή, όταν η αναπαραγωγή έχει σταματήσει και η μελλοντική επιβίωση είναι ολοένα και πιο απίθανη, τότε αυτές οι μεταλλάξεις είναι πιθανό να μεταδοθούν εν αγνοία τους στις μελλοντικές γενιές. [16] Σε αυτή την κατάσταση η δύναμη της φυσικής επιλογής θα είναι ασθενής, και άρα ανεπαρκής για να εξαλείψει με συνέπεια αυτές τις μεταλλάξεις. Ο Medawar υποστήριξε ότι με την πάροδο του χρόνου αυτές οι μεταλλάξεις θα συσσωρεύονταν λόγω γενετικής μετατόπισης και θα οδηγούσαν στην εξέλιξη αυτού που σήμερα αναφέρεται ως γήρανση.

Θεωρία ελεύθερων ριζών

Οι ελεύθερες ρίζες είναι αντιδραστικά μόρια που παράγονται από κυτταρικές και περιβαλλοντικές διεργασίες και μπορούν να βλάψουν τα στοιχεία του κυττάρου όπως η κυτταρική μεμβράνη και το DNA και να προκαλέσουν μη αναστρέψιμη βλάβη. Η θεωρία της γήρανσης των ελεύθερων ριζών προτείνει ότι αυτή η βλάβη υποβαθμίζει αθροιστικά τη βιολογική λειτουργία των κυττάρων και επηρεάζει τη διαδικασία γήρανσης. [17] Η ιδέα ότι οι ελεύθερες ρίζες είναι τοξικοί παράγοντες προτάθηκε για πρώτη φορά από τη Rebeca Gerschman και τους συνεργάτες του το 1945, [18] αλλά έγινε γνωστή το 1956, όταν ο Denham Harman πρότεινε τη θεωρία των ελεύθερων ριζών της γήρανσης και μάλιστα έδειξε ότι οι αντιδράσεις των ελεύθερων ριζών συμβάλλουν στην υποβάθμιση των βιολογικών συστημάτων. [19] Οξειδωτικές βλάβες πολλών τύπων συσσωρεύονται με την ηλικία, όπως το οξειδωτικό στρες που προκαλούν οι ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, [20] επειδή η θεωρία των ελεύθερων ριζών της γήρανσης υποστηρίζει ότι η γήρανση προκύπτει από τη βλάβη που δημιουργείται από τα αντιδραστικά είδη οξυγόνου (ROS). [21] Τα ROS είναι μικρά, εξαιρετικά αντιδραστικά, μόρια που περιέχουν οξυγόνο και μπορούν να βλάψουν ένα σύμπλεγμα κυτταρικών συστατικών όπως το λίπος, τις πρωτεΐνες ή το DNA. παράγονται φυσικά σε μικρές ποσότητες κατά τη διάρκεια των μεταβολικών αντιδράσεων του σώματος. Αυτές οι καταστάσεις γίνονται πιο συχνές καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν και περιλαμβάνουν ασθένειες που σχετίζονται με τη γήρανση, όπως η άνοια, ο καρκίνος και οι καρδιακές παθήσεις. Η ποσότητα των ελεύθερων ριζών στο κύτταρο μπορεί να μειωθεί με τη βοήθεια αντιοξειδωτικών . Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα ότι ορισμένες ελεύθερες ρίζες χρησιμοποιούνται από τον οργανισμό ως μόρια σήματος, και η υπερβολικά ενεργή γενική μείωση των ελεύθερων ριζών προκαλεί στον οργανισμό περισσότερο κακό παρά καλό. Πριν από λίγο καιρό η ιδέα της επιβράδυνσης της γήρανσης χρησιμοποιώντας αντιοξειδωτικά ήταν πολύ δημοφιλής, αλλά τώρα οι υψηλές δόσεις αντιοξειδωτικών θεωρούνται επιβλαβείς. Προς το παρόν, ορισμένοι επιστήμονες προσπαθούν να εφεύρουν προσεγγίσεις τοπικής καταστολής των ελεύθερων ριζών μόνο σε ορισμένα σημεία των κυττάρων. [22] [23] Η αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας προσέγγισης παραμένει ασαφής, η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη.

Θεωρίες βλάβης του DNA

Η βλάβη του DNA ήταν μια από τις κύριες αιτίες σε ασθένειες που σχετίζονται με τη γήρανση. Η σταθερότητα του γονιδιώματος ορίζεται από τον κυτταρικό μηχανισμό επιδιόρθωσης, ανοχής σε βλάβη και οδούς σημείου ελέγχου που εξουδετερώνει τη βλάβη του DNA. Μια υπόθεση που προτάθηκε από τον φυσικό Gioacchino Failla το 1958 είναι ότι η συσσώρευση βλάβης στο DNA προκαλεί γήρανση. [24] Η υπόθεση αναπτύχθηκε σύντομα από τον φυσικό Leó Szilárd . [25] Αυτή η θεωρία άλλαξε με τα χρόνια, καθώς νέα έρευνα ανακάλυψε νέους τύπους βλάβης και μεταλλάξεων του DNA, και αρκετές θεωρίες γήρανσης υποστηρίζουν ότι η βλάβη του DNA με ή χωρίς μεταλλάξεις προκαλεί γήρανση. [26] [27]

Η βλάβη του DNA είναι σαφώς διαφορετική από τη μετάλλαξη, αν και και οι δύο είναι τύποι σφαλμάτων στο DNA . Η βλάβη του DNA είναι μια ανώμαλη χημική δομή στο DNA, ενώ μια μετάλλαξη είναι μια αλλαγή στην αλληλουχία των τυπικών ζευγών βάσεων. Η θεωρία ότι η βλάβη του DNA είναι η κύρια αιτία γήρανσης βασίζεται, εν μέρει, σε στοιχεία από ανθρώπους και ποντίκια ότι οι κληρονομικές ελλείψεις στα γονίδια επιδιόρθωσης του DNA συχνά προκαλούν επιτάχυνση της γήρανσης. [28] [29] [26] Υπάρχουν επίσης ουσιαστικές ενδείξεις ότι η βλάβη του DNA συσσωρεύεται με την ηλικία στους ιστούς των θηλαστικών, όπως σε αυτούς του εγκεφάλου, των μυών, του ήπατος και των νεφρών (βλ. Μια προσδοκία της θεωρίας (ότι η βλάβη του DNA είναι η κύρια αιτία γήρανσης) είναι ότι μεταξύ των ειδών με διαφορετική μέγιστη διάρκεια ζωής, η ικανότητα επιδιόρθωσης της βλάβης του DNA θα πρέπει να συσχετίζεται με τη διάρκεια ζωής. Η πρώτη πειραματική δοκιμή αυτής της ιδέας ήταν από τους Hart και Setlow [30] που μέτρησαν την ικανότητα κυττάρων από επτά διαφορετικά είδη θηλαστικών να πραγματοποιήσουν επισκευή DNA. Διαπίστωσαν ότι η ικανότητα επιδιόρθωσης εκτομής νουκλεοτιδίων αυξήθηκε συστηματικά με τη μακροζωία των ειδών. Αυτή η συσχέτιση ήταν εντυπωσιακή και προκάλεσε μια σειρά από 11 πρόσθετα πειράματα σε διαφορετικά εργαστήρια τα επόμενα χρόνια σχετικά με τη σχέση επιδιόρθωσης εκτομής νουκλεοτιδίων και διάρκεια ζωής σε είδη θηλαστικών (ανασκόπηση από τους Bernstein και Bernstein [31] ). Γενικά, τα ευρήματα αυτών των μελετών έδειξαν καλή συσχέτιση μεταξύ της ικανότητας επισκευής εκτομής νουκλεοτιδίων και της διάρκειας ζωής. Περαιτέρω υποστήριξη για τη θεωρία ότι η βλάβη του DNA είναι η κύρια αιτία γήρανσης προέρχεται από τη μελέτη των πολυμερασών ριβόζης Poly ADP (PARPs). Τα PARP είναι ένζυμα που ενεργοποιούνται από θραύσματα κλώνου DNA και παίζουν ρόλο στην επιδιόρθωση της εκτομής της βάσης του DNA. Οι Burkle και άλλοι επανεξέτασαν στοιχεία ότι τα PARPs, και ιδιαίτερα η PARP-1, εμπλέκονται στη διατήρηση της μακροζωίας των θηλαστικών. [32] Η διάρκεια ζωής 13 ειδών θηλαστικών συσχετίστηκε με την ικανότητα πολυ(ADP ριβοσυλ)ιόντος που μετρήθηκε σε μονοπύρηνα κύτταρα. Επιπλέον, λεμφοβλαστοειδείς κυτταρικές σειρές από λεμφοκύτταρα περιφερικού αίματος ανθρώπων ηλικίας άνω των 100 ετών είχαν σημαντικά υψηλότερη ικανότητα πολυ(ADP-ριβοσυλίωσης) από τις κυτταρικές σειρές ελέγχου από νεότερα άτομα.

Θεωρία διασύνδεσης

Η θεωρία της διασύνδεσης προτείνει ότι τα προηγμένα τελικά προϊόντα γλυκοζυλίωσης (σταθεροί δεσμοί που σχηματίζονται από τη δέσμευση της γλυκόζης με τις πρωτεΐνες) και άλλες ανώμαλες διασταυρώσεις που συσσωρεύονται στους γηρασμένους ιστούς είναι η αιτία της γήρανσης. Η διασύνδεση των πρωτεϊνών απενεργοποιεί τις βιολογικές τους λειτουργίες. Η σκλήρυνση του συνδετικού ιστού, οι παθήσεις των νεφρών και η διεύρυνση της καρδιάς συνδέονται με τη διασύνδεση των πρωτεϊνών. Η διασταύρωση του DNA μπορεί να προκαλέσει σφάλματα αντιγραφής και αυτό οδηγεί σε παραμορφωμένα κύτταρα και αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου . [12]

Γενετική

Οι γενετικές θεωρίες της γήρανσης προτείνουν ότι η γήρανση προγραμματίζεται μέσα στα γονίδια κάθε ατόμου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, τα γονίδια υπαγορεύουν την κυτταρική μακροζωία. Ο προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος ή η απόπτωση προσδιορίζεται από ένα «βιολογικό ρολόι» μέσω γενετικών πληροφοριών στον πυρήνα του κυττάρου. Τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την απόπτωση παρέχουν μια εξήγηση για τον κυτταρικό θάνατο, αλλά είναι λιγότερο εφαρμόσιμα στον θάνατο ενός ολόκληρου οργανισμού. Η αύξηση της κυτταρικής απόπτωσης μπορεί να σχετίζεται με τη γήρανση, αλλά δεν αποτελεί «αιτία θανάτου». Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες και οι γενετικές μεταλλάξεις μπορούν να επηρεάσουν την έκφραση των γονιδίων και να επιταχύνουν τη γήρανση.

Πιο πρόσφατα η επιγενετική έχει διερευνηθεί ως παράγοντας που συμβάλλει. Το επιγενετικό ρολόι, το οποίο μετρά σχετικά αντικειμενικά τη βιολογική ηλικία των κυττάρων, είναι χρήσιμο εργαλείο για τη δοκιμή διαφορετικών προσεγγίσεων αντιγήρανσης. [33] Το πιο διάσημο επιγενετικό ρολόι είναι το ρολόι του Horvath, αλλά τώρα έχουν ήδη εμφανιστεί πιο ακριβή ανάλογα.

Γενική ανισορροπία

Οι γενικές θεωρίες ανισορροπίας της γήρανσης υποδηλώνουν ότι τα συστήματα του σώματος, όπως το ενδοκρινικό, το νευρικό και το ανοσοποιητικό σύστημα, σταδιακά φθίνουν και τελικά αποτυγχάνουν να λειτουργήσουν. Το ποσοστό αποτυχίας ποικίλλει από σύστημα ανά σύστημα. [14]

Ανοσολογική θεωρία

Η ανοσολογική θεωρία της γήρανσης υποδηλώνει ότι το ανοσοποιητικό σύστημα εξασθενεί καθώς γερνάει ένας οργανισμός. Αυτό καθιστά τον οργανισμό ανίκανο να καταπολεμήσει τις λοιμώξεις και λιγότερο ικανό να καταστρέψει τα παλιά και νεοπλασματικά κύτταρα . Αυτό οδηγεί στη γήρανση και τελικά θα οδηγήσει σε θάνατο. Αυτή η θεωρία της γήρανσης δημιουργήθηκε από τον Roy Walford το 1969. Σύμφωνα με τον Walford, οι λανθασμένες ανοσολογικές διαδικασίες είναι η αιτία της διαδικασίας της γήρανσης. [17] Ο Walford, ο οποίος δήλωσε ότι το βελτιστοποιημένο καθεστώς υγείας του θα του επέτρεπε να ζήσει έως τα 120, πέθανε από πλάγια αμυτροφική σκλήρυνση σε ηλικία 79 ετών.

Δείτε επίσης

βιβλιογραφικές αναφορές

  1. ↑ Geoff Watts (June 2011). «Leonard Hayflick and the limits of aging». The Lancet 377 (9783): 2075. doi:10.1016/S0140-6736(11)60908-2. PMID 21684371. https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(11)60908-2/fulltext. 
  2. ↑ Christensen, L; Doblhammer, K; Rau, G; Vaupel, JW (2009). «Aging populations: the challenges ahead». The Lancet 374 (9696): 1196–1208. doi:10.1016/s0140-6736(09)61460-4. PMID 19801098. 
  3. ↑ Richel, Theo (December 2003). «Will human life expectancy quadruple in the next hundred years? Sixty gerontologists say public debate on life extension is necessary». Journal of Anti-Aging Medicine 6 (4): 309–314. doi:10.1089/109454503323028902. PMID 15142432. https://www.liebertpub.com/doi/10.1089/109454503323028902. 
  4. ↑ de Grey, Aubrey D. N. J.· Rae, Michael (14 Οκτωβρίου 2008). Ending Aging. St. Martin's Griffin. σελ. 15. ISBN 978-0312367077. 
  5. ↑ Lithgow, Gordon J. (1 September 2013). «Origins of Geroscience». Public Policy & Aging Report 4 (1): 10–11. doi:10.1093/ppar/23.4.10. https://academic.oup.com/ppar/article-abstract/23/4/10/2937236. 
  6. ↑ Burch, John B. και άλλοι. (2014-05-08). «Advances in Geroscience: Impact on Healthspan and Chronic Disease». The Journals of Gerontology: Series A 69 (Suppl_1): S1–S3. doi:10.1093/gerona/glu041. PMID 24833579. 
  7. ↑ Seals, Douglas R.; Justice, Jamie N.; LaRocca, Thomas J. (2015-01-29). «Physiological geroscience: targeting function to increase healthspan and achieve optimal longevity». The Journal of Physiology 594 (8): 2001–2024. doi:10.1113/jphysiol.2014.282665. PMID 25639909. 
  8. ↑ Stambler, Ilia (2017-10-01). «Recognizing Degenerative Aging as a Treatable Medical Condition: Methodology and Policy». Aging and Disease 8 (5): 583–589. doi:10.14336/AD.2017.0130. PMID 28966803. PMC 5614323. http://www.aginganddisease.org/article/2017/2152-5250/ad-8-5-583.shtml. 
  9. ↑ The Lancet Diabetes & Endocrinology (2018-08-01). «Opening the door to treating ageing as a disease». The Lancet Diabetes & Endocrinology 6 (8): 587. doi:10.1016/S2213-8587(18)30214-6. PMID 30053981. https://www.thelancet.com/journals/landia/article/PIIS2213-8587(18)30214-6/fulltext. 
  10. ↑ Khaltourina, Daria; Matveyev, Yuri; Alekseev, Aleksey; Cortese, Franco; Ioviţă, Anca (July 2020). «Aging Fits the Disease Criteria of the International Classification of Diseases». Mechanisms of Ageing and Development 189: 111230. doi:10.1016/j.mad.2020.111230. PMID 32251691. https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0047637420300257. 
  11. ↑ Carlos López-Otín, Maria A. Blasco, Linda Partridge, Manuel Serrano, Guido Kroemer (2013-06-06). «The Hallmarks of Aging». Cell 153 (6): 1194–1217. doi:10.1016/j.cell.2013.05.039. PMID 23746838. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Lipsky, Martin S.; King, Mitch (2015). «Biological theories of aging». Disease-a-Month 61 (11): 460–466. doi:10.1016/j.disamonth.2015.09.005. PMID 26490576. Lipsky, Martin S.; King, Mitch (2015). "Biological theories of aging". Disease-a-Month. 61 (11): 460–466. doi:10.1016/j.disamonth.2015.09.005. PMID 26490576. Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " :0 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  13. ↑ 13,0 13,1 Jessica Kelly. «Wear-and-Tear Theory». Lumen Learning. Jessica Kelly. "Wear-and-Tear Theory". Lumen Learning. Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " wearKelly " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Taylor, Albert W.· Johnson, Michel J. (2008). Physiology of Exercise and Healthy Aging. Human Kinetics. ISBN 978-0-7360-5838-4. Taylor, Albert W.; Johnson, Michel J. (2008). Physiology of Exercise and Healthy Aging. Human Kinetics. ISBN 978-0-7360-5838-4. Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Taylor " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  15. ↑ Medawar, Peter Brian (1952). An unsolved problem of Biology. London: H.K Lewis. 
  16. ↑ Fabian, Daniel (2011). «The Evolution of Aging». Nature Education Knowledge 3: 1–10. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Boniewska-Bernacka, Ewa (2016). «Selected Theories of Aging». Higher School's Pulse 10: 36–39. https://depot.ceon.pl/bitstream/handle/123456789/11286/Boniewska.pdf?sequence=1. Boniewska-Bernacka, Ewa (2016). "Selected Theories of Aging" (PDF). Higher School's Pulse. 10: 36–39. Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " :1 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  18. ↑ Gerschman, Rebecca; Gilbert, DL, Nye, SW, Dwyer, P, and Fenn WO; Nye, Sylvanus W.; Dwyer, Peter; Fenn, Wallace O. (7 May 1954). «Oxygen poisoning and x-irradiation: a mechanism in common». Science 119 (3097): 623–626. doi:10.1126/science.119.3097.623. PMID 13156638. Bibcode: 1954Sci...119..623G. 
  19. ↑ Harman, D (November 1981). «The aging process». Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 78 (11): 7124–7128. doi:10.1073/pnas.78.11.7124. PMID 6947277. Bibcode: 1981PNAS...78.7124H. 
  20. ↑ Hagen, Bruce N; MK Shigenaga; TM Hagen (September 1993). «Oxidants, antioxidants, and the degenerative diseases of aging». Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 90 (17): 7915–7922. doi:10.1073/pnas.90.17.7915. PMID 8367443. Bibcode: 1993PNAS...90.7915A. 
  21. ↑ Beckman, KB; Ames BN (April 1998). «The free radial theory of aging matures». Physiol Rev 78 (2): 547–581. doi:10.1152/physrev.1998.78.2.547. PMID 9562038. 
  22. ↑ «SKQ Project | Molecule». Mitotech. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2021. 
  23. ↑ «Митохондриально-направленные антиоксиданты против старения» [Mitochondrial-targeted anti-aging antioxidants] (στα Ρωσικά). SKQ Project. 11 Δεκεμβρίου 2018. 
  24. ↑ Failla, G (30 September 1958). «The aging process and cancerogenesis». Annals of the New York Academy of Sciences 71 (6): 1124–1140. doi:10.1111/j.1749-6632.1958.tb46828.x. PMID 13583876. Bibcode: 1958NYASA..71.1124F. 
  25. ↑ Szilard, Leo (January 1959). «On the nature of the aging process». Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 45 (1): 30–45. doi:10.1073/pnas.45.1.30. PMID 16590351. Bibcode: 1959PNAS...45...30S. 
  26. ↑ 26,0 26,1 Freitas, AA; de Magalhaes, JP (Jul–Oct 2011). «A review and appraisal of the DNA damage theory of aging». Mutat Res 728 (1–2): 12–22. doi:10.1016/j.mrrev.2011.05.001. PMID 21600302. Freitas, AA; de Magalhaes, JP (Jul–Oct 2011). "A review and appraisal of the DNA damage theory of aging". Mutat Res. 728 (1–2): 12–22. doi:10.1016/j.mrrev.2011.05.001. PMID 21600302. Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Freitas2011 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  27. ↑ Gensler, H. L.; Bernstein, H. (September 1981). "DNA damage as the primary cause of aging". Q Rev Biol. 56 (3): 279–303. doi:10.1086/412317. PMID 7031747. S2CID 20822805
  28. ↑ «DNA damage, aging, and cancer». The New England Journal of Medicine 361 (15): 1475–85. October 2009. doi:10.1056/NEJMra0804615. PMID 19812404. 
  29. ↑ «Premature aging and cancer in nucleotide excision repair-disorders». DNA Repair 10 (7): 772–80. July 2011. doi:10.1016/j.dnarep.2011.04.025. PMID 21680258. 
  30. ↑ «Correlation between deoxyribonucleic acid excision-repair and life-span in a number of mammalian species». Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America 71 (6): 2169–73. June 1974. doi:10.1073/pnas.71.6.2169. PMID 4526202. Bibcode: 1974PNAS...71.2169H. 
  31. ↑ Aging, Sex, and DNA Repair. San Diego: Academic Press. 1991. ISBN 978-0-12-092860-6. 
  32. ↑ «The emerging role of poly(ADP-ribose) polymerase-1 in longevity». The International Journal of Biochemistry & Cell Biology 37 (5): 1043–53. May 2005. doi:10.1016/j.biocel.2004.10.006. PMID 15743677. 
  33. ↑ Horvath S (2013). «DNA methylation age of human tissues and cell types». Genome Biology 14 (10): R115. doi:10.1186/gb-2013-14-10-r115. PMID 24138928. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βιογεροντολογία&oldid=9337311"