Μετάβαση στο περιεχόμενο

Υδατογενής κνίδωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Επόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Δημιουργήθηκε από μετάφραση της σελίδας "Aquagenic urticaria"
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 12:54, 29 Ιανουαρίου 2021

Υδατανθρακική κνίδωση
ΣυμπτώματαΚνίδωση μετά από επαφή του δέρματος με νερό
Συνήθης έναρξηΆμεση
Διάρκεια30 με 60 λεπτά
ΑίτιαΑσαφείς (προκαλείται από το νερό)
Διαγνωστική μέθοδοςΜε βάση τα συμπτώματα, επιβεβαιώνεται από τη δοκιμή «πρόκληση νερού»
ΘεραπείαΦάρμακα, φωτοθεραπεία, κρέμα φραγμού
Φαρμακευτική αγωγήΑντιισταμινικά, προπρανολόλη, κορτικοστεροειδή
Ταξινόμηση

Η υδατανθρακική κνίδωση, επίσης γνωστή ως αλλεργία στο νερό και υδατική κνίδωση, είναι μια σπάνια μορφή φυσικής κνίδωσης στην οποία αναπτύσσονται κυψέλες στο δέρμα μετά από επαφή με το νερό, ανεξάρτητα από τη θερμοκρασία του.[1] Μερικές φορές περιγράφεται ως αλλεργία, αν και δεν είναι μια πραγματική αλλεργική αντίδραση που απελευθερώνει ισταμίνη, όπως κάποιες άλλες μορφές κνίδωσης. Η κατάσταση συνήθως προκύπτει από επαφή με νερό οποιουδήποτε τύπου, θερμοκρασίας ή σώρευσης.

Σημάδια και συμπτώματα

Το κύριο σύμπτωμα της υδατανθρακικής κνίδωσης είναι η ανάπτυξη φυσικών κυψελών, που μπορεί να προκαλούν φαγούρα ή μπορεί και όχι. Ο κνησμός μετά από επαφή με νερό, χωρίς την εμφάνιση φυσικών κυψελών, είναι γνωστός ως υδατανθρακικός κνησμός.  [ <span title="This claim needs references to reliable sources. (September 2020)">απαιτείται παραπομπή</span> ] Οι κυψέλες που σχετίζονται με την υδατανθρακική κνίδωση είναι συνήθως μικρές (περίπου 1-3 χιλιοστά), κόκκινες ή σε μώλωπες στο χρώμα του δέρματος με σαφώς καθορισμένες άκρες. Συχνά αναπτύσσονται στον αυχένα, στον άνω κορμό και στα χέρια, αν και μπορεί να εμφανιστούν οπουδήποτε στο σώμα. Μόλις αφαιρεθεί το νερό, τα εξανθήματα γενικά εξασθενούν μέσα σε 30 έως 60 λεπτά.[2]

Το νερό σε όλες τις μορφές, όπως το νερό της βρύσης, το νερό της θάλασσας, το νερό της πισίνας, ο ιδρώτας, τα δάκρυα και το σάλιο μπορούν να προκαλέσουν δερματικές βλάβες.[3][4][5]

Αιτία

Η αιτία της υδατανθρακικής κνίδωσης δεν είναι πλήρως κατανοητή. Ωστόσο, έχουν προταθεί διάφοροι μηχανισμοί.[6] Έχει προταθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ νερού και ενός συστατικού μέσα ή πάνω στο δέρμα ή στον σμηγματογόνο αδένα. Αυτή η θεωρία υποδηλώνει ότι μια ουσία σχηματίζεται από αυτήν την αλληλεπίδραση, η απορρόφηση της οποίας προκαλεί αποκοκκοποίηση περιφερικών μαστοκυττάρων με απελευθέρωση ισταμίνης.[7][8]

Διάγνωση

Η διάγνωση της υδατανθρακικής κνίδωσης ξεκινά με κλινικό ιστορικό και δοκιμή πρόκλησης νερού.[9] Η δοκιμή πρόκλησης νερού συνίσταται στην εφαρμογή επιθέματος νερού 35° C στο πάνω μέρος του σώματος για 30 λεπτά. Το νερό οποιασδήποτε θερμοκρασίας μπορεί να προκαλέσει υδατανθρακική κνίδωση. Ωστόσο, διατηρώντας το επίθεμα σε θερμοκρασία παρόμοια με εκείνη του ανθρώπινου σώματος (37° C) αποφεύγεται η σύγχυση με την κνίδωση εκ ψύχους ή την χολινεργική κνίδωση. Επιπλέον, ένα αντιβράχιο ή ένα χέρι μπορεί να βυθιστεί σε νερό διαφόρων θερμοκρασιών για να προσδιορίσει εάν η θερμοκρασία είναι ένας παράγοντας στην κατάσταση του ασθενούς. Η υδατανθρακική κνίδωση διαφέρει από τον υδατανθρακικό κνησμό, στον οποίο η επαφή με το νερό προκαλεί έντονο κνησμό χωρίς ορατές κυψέλες ή εξανθήματα.[10]

Η υδατανθρακική κνίδωση κάποτε ήταν γνωστή ως ξεχωριστή, σπάνια ασθένεια, όμως πλέον θεωρείται ένας υπότυπος της γενικής κνίδωσης.[11] Η πρώτη περίπτωση αναφέρθηκε από τον Ουόλτερ Μπ. Σίλεϊ το 1964.[12] Η κατάσταση είναι πιο συχνή στις γυναίκες από τους άνδρες και συνήθως εμφανίζεται για πρώτη φορά κατά την εφηβεία. Η γενετική μπορεί να διαδραματίσει κάποιο ρόλο και η κατάσταση μπορεί να σχετίζεται με άλλες ευαισθησίες, όπως η δυσανεξία στη λακτόζη.[13][14][15][16][17][7]

Πρόληψη

Η απευαισθητοποίηση δεν φαίνεται να λειτουργεί για την υδατανθρακική κνίδωση. Ένας ασθενής θα συνεχίσει να αντιδρά στο νερό, ανεξάρτητα από το πόσο σταδιακά ή συχνά έρχεται σε επαφή.[18] Η τοπική εφαρμογή αντιισταμινικών, όπως 1% διφαινυδραμίνη, πριν από την έκθεση στο νερό αναφέρεται ότι μειώνει τις κυψέλες.[19] Οι κρέμες γαλακτώματος λαδιού σε νερό ή γέλη πετρελαίου (π.χ. βαζελίνη), που εφαρμόζονται ως παράγοντες φραγμού πριν από το ντους ή το λουτρό μπορεί να ελέγξουν τα συμπτώματα.[20] Η θεραπευτική αποτελεσματικότητα διαφόρων κατηγοριών φαρμάκων διαφέρει κατά περίπτωση. 

Θεραπεία

Προς το παρόν δεν υπάρχει θεραπεία που να θεραπεύει μόνιμα την πάθηση. Η αποφυγή του νερού συνιστάται ως πρώτη γραμμή άμυνας και οι περισσότερες θεραπείες είναι ανακουφιστικής φύσης και όχι θεραπευτικές. 

Δείτε επίσης

Παραπομπές

  1. ↑ NIH. «Aquagenic urticaria». Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2020. 
  2. ↑ Park, H; Kim, H. S.; Yoo, D. S.; Kim, J. W.; Kim, C. W.; Kim, S. S.; Hwang, J. I.; Lee, J. Y. και άλλοι. (2011). «Aquagenic urticaria: A report of two cases». Annals of Dermatology 23 (Suppl 3): S371–4. doi:10.5021/ad.2011.23.S3.S371. PMID 22346281. 
  3. ↑ Sibbald, R. G.; Black, A. K.; Eady, R. A.; James, M; Greaves, M. W. (1981). «Aquagenic urticaria: Evidence of cholinergic and histaminergic basis». The British Journal of Dermatology 105 (3): 297–302. doi:10.1111/j.1365-2133.1981.tb01289.x. PMID 7272209. 
  4. ↑ Harwood, C. A.; Kobza-Black, A (1992). «Aquagenic urticaria masquerading as occupational penicillin allergy». The British Journal of Dermatology 127 (5): 547–8. doi:10.1111/j.1365-2133.1992.tb14862.x. PMID 1467303. 
  5. ↑ Martínez-Escribano, J. A.; Quecedo, E; de la Cuadra, J; Frías, J; Sánchez-Pedreño, P; Aliaga, A (1997). «Treatment of aquagenic urticaria with PUVA and astemizole». Journal of the American Academy of Dermatology 36 (1): 118–9. doi:10.1016/s0190-9622(97)70344-x. PMID 8996279. 
  6. ↑ «A case of aquagenic urticaria». Korean J Dermatol 28: 456–458. 1990. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Shelley, W. B.; Rawnsley, H. M. (1964). «Aquagenic Urticaria. Contact Sensitivity Reaction to Water». JAMA 189: 895–8. doi:10.1001/jama.1964.03070120017003. PMID 14172902.  Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " Aquagenic Urticaria 1964 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  8. ↑ Rothbaum, Robert; McGee, Jean S. (2016). «Aquagenic urticaria: diagnostic and management challenges». Journal of Asthma and Allergy 9: 209–213. doi:10.2147/JAA.S91505. ISSN 1178-6965. PMID 27942227. 
  9. ↑ Dice, J. P. (2004). «Physical urticaria». Immunology and Allergy Clinics of North America 24 (2): 225–46, vi. doi:10.1016/j.iac.2004.01.005. PMID 15120149. https://zenodo.org/record/1259011. 
  10. ↑ Panconesi, E; Lotti, T (1987). «Aquagenic urticaria». Clinics in Dermatology 5 (3): 49–51. doi:10.1016/s0738-081x(87)80008-1. PMID 3664423. 
  11. ↑ Beaven, M. A. (2009). «Our perception of the mast cell from Paul Ehrlich to now». European Journal of Immunology 39 (1): 11–25. doi:10.1002/eji.200838899. PMID 19130582. 
  12. ↑ Zuberbier, T; Asero, R; Bindslev-Jensen, C; Walter Canonica, G; Church, M. K.; Giménez-Arnau, A; Grattan, C. E.; Kapp, A και άλλοι. (2009). «EAACI/GA(2)LEN/EDF/WAO guideline: Definition, classification and diagnosis of urticaria». Allergy 64 (10): 1417–26. doi:10.1111/j.1398-9995.2009.02179.x. PMID 19772512. 
  13. ↑ Yavuz, S. T.; Sahiner, U. M.; Tuncer, A; Sackesen, C (2010). «Aquagenic urticaria in 2 adolescents». Journal of Investigational Allergology & Clinical Immunology 20 (7): 624–5. PMID 21314009. 
  14. ↑ Pitarch, G; Torrijos, A; Martínez-Menchón, T; Sánchez-Carazo, J. L.; Fortea, J. M. (2006). «Familial aquagenic urticaria and bernard-soulier syndrome». Dermatology 212 (1): 96–7. doi:10.1159/000089035. PMID 16319487. 
  15. ↑ Baptist, A. P.; Baldwin, J. L. (2005). «Aquagenic urticaria with extracutaneous manifestations». Allergy and Asthma Proceedings 26 (3): 217–20. PMID 16119038. 
  16. ↑ Park, H; Kim, H. S.; Yoo, D. S.; Kim, J. W.; Kim, C. W.; Kim, S. S.; Hwang, J. I.; Lee, J. Y. και άλλοι. (2011). «Aquagenic urticaria: A report of two cases». Annals of Dermatology 23 (Suppl 3): S371–4. doi:10.5021/ad.2011.23.S3.S371. PMID 22346281. 
  17. ↑ Treudler, R; Tebbe, B; Steinhoff, M; Orfanos, C. E. (2002). «Familial aquagenic urticaria associated with familial lactose intolerance». Journal of the American Academy of Dermatology 47 (4): 611–3. doi:10.1067/mjd.2002.124599. PMID 12271310. 
  18. ↑ Frances, A. M.; Fiorenza, G; Frances, R. J. (2004). «Aquagenic urticaria: Report of a case». Allergy and Asthma Proceedings 25 (3): 195–7. PMID 15317326. 
  19. ↑ Hide, M; Yamamura, Y; Sanada, S; Yamamoto, S (2000). «Aquagenic urticaria: A case report». Acta Dermato-venereologica 80 (2): 148–9. PMID 10877142. 
  20. ↑ Wong, E; Eftekhari, N; Greaves, M. W.; Ward, A. M. (1987). «Beneficial effects of danazol on symptoms and laboratory changes in cholinergic urticaria». The British Journal of Dermatology 116 (4): 553–6. doi:10.1111/j.1365-2133.1987.tb05877.x. PMID 3555598. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ταξινόμηση
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Υδατογενής_κνίδωση&oldid=8657053"