Σερβική ελάτη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σερβική ελάτη
	; Συστάδα σε βοτανικό κήπο της Φινλανδίας
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο:	Φυτά (Plantae);
Συνομοταξία:	Κωνοφόρα (Pinophyta);
Ομοταξία:	Πευκόψιδα (Pinopsida);
Τάξη:	Πευκώδη (Pinales);
Οικογένεια:	Πευκοειδή (Pinaceae);
Γένος:	Πικέα (Picea);
Είδος:	P. omorika;
Διώνυμο
	Picea omorika; (Πάντσιτς) Purk.
	; κατανομή στη φύση

Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 20:18, 14 Απριλίου 2017

Η σερβική ελάτη (επιστημονική ονομασία: Picea omorika) είναι είδος κωνοφόρου δέντρου το οποίο είναι ενδημικό στην κοιλάδα του Δρίνου, στα σύνορα Σερβίας και Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Το δέντρο έχει πολύ περιορισμένη κατανομή και θεωρείται ως κινδυνεύον με εξαφάνιση. Το είδος ανακαλύφθηκε και περιγράφηκε στο όρος Τάρα το 1875 από τον Σέρβο βοτανολόγο Ιωσήφ Πάντσιτς.^[1]^[2]^[3]

Περιγραφή

Είναι μετρίου μεγέθους αειθαλές δέντρο, ύψους συνήθως 20 μέτρων, το οποίο μπορεί να φτάσει μέχρι τα 40 μέτρα, και διάμετρο κορμού μέχρι ένα μέτρου. Τα βλαστάρια είναι καφετιά και με πυκνές τρίχες. Τα φύλλα είναι βελονοειδή, με μήκος 10-20 χιλιοστά, επιπεδωμένα σε διατομή, και είναι σκούρα πράσινα-μπλε από πάνω και γαλανόλευκα από κάτω. Οι κώνοι έχουν μήκους 4 με 7 εκατοστά και είναι ατρακτοειδείς, σκούροι μοβ, σχεδόν μαύροι, όταν είναι νεαροί και όταν ωριμάζουν γίνονται σκούροι καφέ 5-7 μήνες μετά την επικονίαση, με σκληρές φολίδες.^[1]^[2]^[3]

Τα κύρια συστατικά του αιθέριου έλαιου του δέντρου ήταν αιθανική βορνεόλη (29,2%), καμφένιο (18,7%) και άλφα-πινένιο (12,9%). Άλλα συστατικά περιλαμβάνουν το άλφα-καδινόλη, λεμονένιο, (ε)-εξα-2-ενάλη, Τ-καδινόλη, δ-καδινένη, τρικυκλένιο, μυρκήνη, β-πινένιο και βορνεόλη. Τα δέντρα στο φαράγγι Μιλεσέφκα είχαν μεγαλύτερη περιεκτικτότητα σε αιθανική βορνεόλη (42,9%) και τα δέντρα στο όρος Τάρα περιείχαν μεγαλύτερες συγκεντρώσεις πεντατερπένιων (μέχρι 18,2%).^[4]

Καλλιέργεια

Πέρα από την ενδημική κατανομή της, η σερβική ελάτη χρησιμοποιείται ως διακοσμητικό φυτό σε μεγάλους κήπους και θεωρείται ιδιαίτερης αξίας στη βόρεια Ευρώπη και βόρεια Αμερική για την ελκυστική κόμη του και την ικανότητά του να αναπτύσσεται σε μεγάλη ποικιλία χωμάτων, από αργιλώδες μέχρι αμμώδες και από αλκαλικό μέχρι όξινο. Επίσης καλλιεργείται σε μικρότερο βαθμό για να χρησιμοποιηθεί ως χριστουγεννιάτικο δέντρο, για τη ξυλεία και την παραγωγή χαρτιού, αν και η ερυθρελάτη αναπτύσσεται ταχύτερα. Στις καλλιέργειες έχουν δημιουργηθεί υβρίδια με συγγενικά είδη όπως η Ελάτη της Σίτκα.^[1]^[2]

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Farjon, A. (1990). Pinaceae. Drawings and Descriptions of the Genera. Koeltz Scientific Books ISBN 3-87429-298-3.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Rushforth, K. (1987). Conifers. Helm ISBN 0-7470-2801-X.
↑ ^3,0 ^3,1 Rushforth, K. (1999). Trees of Britain and Europe. Collins ISBN 0-00-220013-9.
↑ Nikolić, Biljana; Tešević, Vele; Ðorđević, Iris; Marin, Petar D.; Bojović, Srdjan (February 2009). «Essential Oil Variability in Natural Populations of Picea omorika, a Rare European Conifer». Chemistry & Biodiversity 6 (2): 193–203. doi:10.1002/cbdv.200800085.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Σερβική ελάτη

Picea omorika Πληροφορίες από το πρόγραμμα EUFORGEN

[farjon-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 Farjon, A. (1990). Pinaceae. Drawings and Descriptions of the Genera. Koeltz Scientific Books ISBN 3-87429-298-3.

[rushforthc-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Rushforth, K. (1987). Conifers. Helm ISBN 0-7470-2801-X.

[rushforth-3] 3,0 ^3,1 Rushforth, K. (1999). Trees of Britain and Europe. Collins ISBN 0-00-220013-9.

[4] Nikolić, Biljana; Tešević, Vele; Ðorđević, Iris; Marin, Petar D.; Bojović, Srdjan (February 2009). «Essential Oil Variability in Natural Populations of Picea omorika, a Rare European Conifer». Chemistry & Biodiversity 6 (2): 193–203. doi:10.1002/cbdv.200800085.

[1]

[2]

[3]

[4]