Ο αρχισιδηρουργός
 Σκηνή από τη θεατρική διασκευή του έργου το 1883 με πρωταγωνιστές τον Αριστείδη Δαμαλά και την Τζέιν Χάντινγκ | |
| Συγγραφέας | Ζώρζ Ονέ |
|---|---|
| Τίτλος | Le Maître de forges |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1882 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Χαρακτήρες | Κλαίρ ντε Μπωλιέ, Φιλίπ Ντερμπλαί, Μαρκησία ντε Μπωλιέ, Αθηναΐς Μουλινέ, Δούκας ντε Μπλινύ, Οκτάβιος ντε Μπωλιέ, Βαρώνος ντε Πρεφόν, Βαρώνη ντε Πρεφόν, Σουζάν Ντερμπλαί, Λουσιέν Μουλινέ, Μαρσέλ Μπασλέν, Νανέτ, Αντουάν και Νομάρχης |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Αρχισιδηρουργός (γαλλικός τίτλος: Le maître de forges) είναι ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα του Γάλλου συγγραφέα Ζωρζ Ονέ, εκδόθηκε το 1882 στο Παρίσι.[1]
Πρόκειται για μια συναισθηματική ιστορία που διαδραματίζεται σε αστικό περιβάλλον, χρησιμοποιώντας τα τεχνάσματα του μελοδράματος και του λαϊκού αναγνώσματος.
Το βιβλίο έγινε αμέσως επιτυχία, βρίσκοντας ευρεία αποδοχή όχι μόνο στους Γάλλους αναγνώστες αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Η επιτυχία του αντάμειψε τον συγγραφέα με τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής στις 11 Ιουλίου 1885, αν και ο Ονέ έγινε αποδέκτης αυστηρής κριτικής από τους γαλλικούς λογοτεχνικούς κύκλους για το έργο του.
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα τέλη του 19ου αιώνα, η νεαρή και όμορφη μαρκησία Κλαίρ ντε Μπωλιέ, μια πλούσια αριστοκράτισσα, είναι ερωτευμένη και αρραβωνιασμένη με τον εξάδερφό της δούκα Γκαστόν ντε Μπλινί, επιπόλαιο και σπάταλο νεαρό. Ωστόσο, ο γάμος τους, αποφασισμένος από αρκετό καιρό, απειλείται από την οικονομική κατάρρευση της οικογένειας της Κλαίρ, κάτι που εκείνη δεν γνωρίζει, και η νεαρή γυναίκα βρίσκεται απελπισμένη επειδή ο αρραβωνιαστικός της την εγκαταλείπει, προτιμώντας το οικονομικό συμφέρον από τον έρωτά τους: ο δούκας ντε Μπλινί αποφασίζει να παντρευτεί την Αθηναΐδα Μουλινέ, μια πλούσια αστή, κληρονόμο τεράστιας περιουσίας, την οποία όμως δεν αγαπά. Αυτό προκαλεί την αγανάκτηση της Κλαίρ, η οποία, από αντίδραση και για να τον εκδικηθεί, δέχεται, έστω και απρόθυμα, την πρόταση γάμου του Φιλίπ Ντερμπλαί, ενός πλούσιου και όμορφου βιομήχανου, χαρακτηριστική μορφή αυτοδημιούργητου ανθρώπου, τον οποίο αυτή περιφρονεί για την ταπεινή καταγωγή του, αν και ο Φιλίπ αισθάνεται την πιο βαθιά και ειλικρινή αγάπη για εκείνη. [2]
_(14784779362).jpg)
Με βάση αυτές τις περιστάσεις, η σχέση τους δεν είναι σίγουρα η πιο εύκολη: το βράδυ του γάμου ο Φιλίπ συνειδητοποιεί τα συναισθήματα περιφρόνησης που κρύβονται στην ψυχή της γυναίκας του και, κατά τη διάρκεια μιας συναρπαστικής σκηνής, ορκίζεται αιώνια αδιαφορία και γίνεται ψυχρός και απόμακρος, ενώ συνεχίζει να τη στηρίζει και να σώζει τα προσχήματα στα μάτια του κόσμου.
Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η Κλαίρ συνειδητοποιεί ότι το ηθικό ανάστημα του συζύγου της είναι πολύ υψηλότερο από εκείνο του «ευγενούς» πρώην μνηστήρα της, ο οποίος έχει επιστρέψει στο περιβάλλον της και προσπαθεί να την κάνει ερωμένη του, και αισθάνεται αγάπη για αυτόν. Καθώς ο Φίλιππος συνεχίζει να την αγνοεί, αυτή η αγάπη της μετατρέπεται σε παράφορο και ασυγκράτητο έρωτα.
Όλα αυτά μέχρι την ημέρα που μια μονομαχία μεταξύ των δύο ανδρών οδηγεί στη δραματική αλλά ευτυχή κατάληξη της περίπλοκης κατάστασης, καθώς η Κλερ αποτρέπει με κίνδυνο της ζωής της τον τραυματισμό του άνδρα της και οι δύο σύζυγοι αποκαλύπτουν τον αμοιβαίο έρωτά τους.[3]
Διασκευές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μυθιστόρημα διασκευάστηκε για το θέατρο από τον ίδιο τον Ζωρζ Ονέ την επόμενη χρονιά. Έκανε πρεμιέρα στις 15 Δεκεμβρίου 1883 με πρωταγωνιστές τον Αριστείδη Δαμαλά και την Τζέιν Χάντινγκ και σύντομα έγινε διάσημο, με περισσότερες από 271 παραστάσεις σε λίγους μήνες: «μια τεράστια επιτυχία με συναρπαστικό ενδιαφέρον, συγκινήσεις και δάκρυα», όπως έγραψε η Le Figaro την ημέρα μετά την πρεμιέρα. Η επιτυχία του ξεπέρασε τα σύνορα της Γαλλίας, το έργο ανέβηκε μεταξύ άλλων πόλεων στην Αγία Πετρούπολη και στο Λονδίνο. Στην Ελλάδα, πρωταγωνιστής στο θεατρικό έργο το 1949 ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης.[4]
Έχει επίσης διασκευαστεί σε κινηματογραφική ταινία: το 1912, το 1933, το 1948 και το 1959.[5][6][7]
Ελληνικές μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αρχισιδηρουργός μεταφράστηκε πολλές φορές στα ελληνικά, μερικές από τις εκδόσεις είναι:
- μετάφραση: Γιώργος Τσουκαλάς, εκδόσεις Μορφωτική Εταιρία, 1954
- μετάφραση: Αγγελική Νικολοπούλου, εκδόσεις Γρηγόρη
- μετάφραση: Στέλλα Βουρδούμπα, εκδόσεις Σ. Δαρεμά
- μετάφραση: Αγνή Σωτηρακοπούλου-Σχοινά, εκδόσεις Δαμιανός
- μετάφραση: Άσπα Μάρδα, εκδόσεις Μαραθιά, 2001
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «babelio.com/livres/Ohnet-Le-Maitre-de-Forges/».
- ↑ . «gallica.bnf.fr/Le maître de forges : les batailles de la vie / par Georges Ohnet».
- ↑ . «unifrance.org/film/le-maitre-de-forges».
- ↑ . «retrodb.gr/wiki/Αιμίλιος Βεάκης».
- ↑ . «allocine.fr/film/Le Maître de forges (film, 1959)».
- ↑ . «cinemafrancais.fr/les_films/le_maitre_de_forges».
- ↑ . «imdb.com/name/Georges Ohnet (1848–1918)».