Σονάτα για πιάνο No. 1 (Μπετόβεν)

Εκτέλεση της σονάτας από τον Πααβάλι Γιούμπανεν, διάρκειας 17 λεπτών

Έχετε προβλήματα με αυτό το αρχείο; Δείτε βοήθεια πολυμέσων.

Η Σονάτα για πιάνο No. 1 σε Φα ελάσσονα, οp. 2 No. 1 (γερμανικά: Sonate Nr. 1 f-moll, op. 2 No. 1‎‎)^[α] είναι σύνθεση του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν για σόλο πιάνο, γραμμένη το 1795.^[4] Ήταν αφιερωμένη, μαζί με τις άλλες δυο σονάτες του opus 2 του νεαρού συνθέτη (τις Σονάτες για πιάνο No. 2 και Νο. 3).^[5] Το opus 2 τυπώθηκε στη Βιέννη το 1796.^[6]

Μία τυπική εκτέλεση της σύνθεσης διαρκεί περίπου 17 με 20 λεπτά. Είναι χωρισμένη σε τέσσερα μέρη:

Allegro (σε Φα ελάσσονα)
Adagio (σε Φα μείζονα)
Menuetto (σε Φα ελάσσονα) & Trio (σε Φα μείζονα) – Allegretto (σε Φα ελάσσονα)
Prestissimo (σε Φα ελάσσονα).

Έχει επισημανθεί ότι η σύνθεση φέρει σε ορισμένα σημεία την επίδραση του Γιόζεφ Χάυντν.^[7] Όπως έχει παρατηρηθεί από τον Άγγλο μουσικολόγο, συνθέτη και οργανίστα Μπάρυ Κούπερ, στις τρεις σονάτες του opus 2, πέρα από τον Χάυντν, ανιχνεύεται μικρή επιρροή από τις σονάτες του Μότσαρτ, περισσότερο όμως είναι επηρεασμένες από τα έργα του Μούτσιο Κλεμέντι.^[8] Παραταύτα, οι συνθέσεις του opus φέρουν αδιαμφισβήτητα τα ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικότητας του Μπετόβεν, έχουν αυστηρή μορφή σονάτας και ξεφεύγουν από τα προγενέστερα, πρώιμα πιανιστικά έργα του, στις ελεύθερες φόρμες της φαντασίας και των παραλλαγών (βαριατσιόνες).^[6]

H σονάτα δομείται στην ανοδική εξέλιξη ενός μοτίβου βασισμένου σε μια απλή τρίτη και σε ένα λυρικό θέμα, μεταπηδώντας από ελλάσονα σε μείζονα. Η μαεστρία του νεαρού Μπετόβεν σε ορισμένα σημεία της σύνθεσης δείχνει αδυναμίες ανάπτυξης, που ωστόσο η σημασία τους υποχωρεί καθώς το έργο προχωρά με έντονο πάθος και ορμή προς το φινάλε.^[7]

Σημειώσεις

↑ Όπως και οι υπόλοιπες σονάτες για πιάνο του συνθέτη, αναφέρεται ως Sonate,^[1] ως Klaviersonate,^[2] ή Sonate für Klavier^[3]

Παραπομπές

↑ Βλ. στη σ. [12] του ένθετου βιβλίου στο L. v. Beethoven (1965). Die Klaviersonaten (11 LPs). Πιάνο: Wilhelm Kempff (αρ. κατ. 104901 -911). Deutsche Grammophon.
↑ Βλ. Beethoven-Kempff: Klaviersonaten Nr. 1 & Nr. 2 (LP, 1956). discogs.com.
↑ Βλ. Beethoven-Gulda: Sonaten für Klavier Nr. 1, Nr. 2, Nr. 12 (LP, 1977). discogs.com.
↑ Βλ. στο έθνετο του Beethoven-Kempff (1965), ό.π.
↑ John Suchet. «Beethoven and Haydn: their relationship». Classic fM. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2017.
↑ ^6,0 ^6,1 Joseph Müller-Blattau, «Beethovens Klavierwerk», στο έθνετο του Beethoven-Kempff (1965), σ. 1.
↑ ^7,0 ^7,1 W. Kempff, «Die Klaviersonaten», στο έθνετο του Beethoven-Kempff (1965), σ. 1.
↑ Cooper, Barry (2008). Beethoven (αναθεωρημένη έκδοση). Οξφόρδη: Oxford University Press. σελίδες 63. ISBN 978-0-19-5313314.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Σονάτα για πιάνο No. 1 (Μπετόβεν)

Lecture Αρχειοθετήθηκε 2020-10-19 στο Wayback Machine. by András Schiff on Beethoven's Piano Sonata, Op. 2 No. 1.
Recording by Paavali Jumppanen, piano^{[νεκρός σύνδεσμος]} from the Isabella Stewart Gardner Museum

Αυτό το λήμμα σχετικά με τη μουσική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[4] Όπως και οι υπόλοιπες σονάτες για πιάνο του συνθέτη, αναφέρεται ως Sonate,^[1] ως Klaviersonate,^[2] ή Sonate für Klavier^[3]

[1] Βλ. στη σ. [12] του ένθετου βιβλίου στο L. v. Beethoven (1965). Die Klaviersonaten (11 LPs). Πιάνο: Wilhelm Kempff (αρ. κατ. 104901 -911). Deutsche Grammophon.

[2] Βλ. Beethoven-Kempff: Klaviersonaten Nr. 1 & Nr. 2 (LP, 1956). discogs.com.

[3] Βλ. Beethoven-Gulda: Sonaten für Klavier Nr. 1, Nr. 2, Nr. 12 (LP, 1977). discogs.com.

[5] Βλ. στο έθνετο του Beethoven-Kempff (1965), ό.π.

[6] John Suchet. «Beethoven and Haydn: their relationship». Classic fM. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2017.

[Blattau-7] 6,0 ^6,1 Joseph Müller-Blattau, «Beethovens Klavierwerk», στο έθνετο του Beethoven-Kempff (1965), σ. 1.

[Kempff-8] 7,0 ^7,1 W. Kempff, «Die Klaviersonaten», στο έθνετο του Beethoven-Kempff (1965), σ. 1.

[9] Cooper, Barry (2008). Beethoven (αναθεωρημένη έκδοση). Οξφόρδη: Oxford University Press. σελίδες 63. ISBN 978-0-19-5313314.

[α]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[1]

[2]

[3]

π σ ε Σονάτες για πιάνο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν
Nos. 1–10 (Opp. 2–14)	No. 1 σε Φα ελάσσονα, οp. 2 No. 1 Νο. 2 σε Λα μείζονα, Op. 2, No. 2 No. 3 σε Ντο μείζονα, Op. 2, No. 3 No. 4 σε Μι-ύφεση μείζονα, Op. 7 (Grand Sonata) No. 5 σε Ντο ελάσσονα, Op. 10, No. 1 No. 6 σε Φα μείζονα, Op. 10, No. 2 No. 7 σε Ρε μείζονα, Op. 10, No. 3 No. 8 σε Ντο ελάσσονα, Op. 13 (Παθητική) No. 9 σε Μι μείζονα, Op. 14, No. 1 No. 10 σε Σολ μείζονα, Op. 14, No. 2
Nos. 11–20 (Opp. 22–49)	No. 11 σε Σι ύφεση μείζονα, Op. 22 No. 12 σε Λα ύφεση μείζονα, Op. 26 No. 13 σε Μι ύφεση μείζονα "Quasi una fantasia", Op. 27, No. 1 No.14 σε Ντο δίεση ελάσσονα "Quasi una fantasia", Op. 27, No. 2 (Σονάτα του Σεληνόφωτος) No. 15 σε Ρε μείζονα, Op. 28 (Pastorale) No. 16 σε Σολ μείζονα, Op. 31 No. 1 No. 17 σε Ρε ελάσσονα, Op. 31, No. 2 (Der Sturm) No. 18 σε Μι ύφεση μείζονα, Op. 31, No. 3 No. 19 σε Σολ ελάσσονα, Op. 49, No. 1 No. 20 σε Σολ μείζονα, Op. 49, No. 2
Nos. 21–32 (Opp. 53–111)	No. 21 σε Ντο μείζονα, Op. 53 (Waldstein) No. 22 σε Φα μείζονα, Op. 54 No. 23 σε Φα ελάσσονα, Op. 57 (Appassionata) No. 24 σε Φα δίεση μείζονα, Op. 78 (à Thérèse) No. 25 σε Σολ μείζονα, Op. 79 No. 26 σε Μι ύφεση μείζονα, Op. 81a (Les Adieux) No. 27 σε Μι ελάσσονα, Op. 90 No. 28 σε Λα μείζονα, Op. 101 No. 29 σε Σι ύφεση μείζονα, Op. 106 (Hammerklavier) No. 30 σε Μι μείζονα, Op. 109 No. 31 σε Λα ύφεση μείζονα, Op. 110 No. 32 σε Ντο ελάσσονα, Op. 111
Αναρίθμητες (WoO)	Τρεις σονάτες για Πιάνο, WoO 47 Σονάτα για Πιάνο σε Φα μείζονα, WoO. 50 (ανολοκλήρωτο έργο) Σονάτα για Πιάνο σε Ντο μείζονα, WoO. 51 (ανολοκλήρωτο έργο)
Αμφίβολες (Anh.)	Σοναντίνα σε Σολ μείζονα, Anh. 5, No. 1 Σοναντίνα σε Φα μείζονα, Anh. 5, No. 2