Σφαγή της Μαράθας, του Σανταλάρη και της Αλόας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
→Παραπομπές: προτεινόμενη βιβλιογραφία |
||
| Γραμμή 15: | Γραμμή 15: | ||
<references/> |
<references/> |
||
== Βιβλιογραφία == |
|||
* {{Cite book|title=Bodies of Evidence: Burial, Memory and the Recovery of Missing Persons in Cyprus|last=Cassia|first=Paul Sant|publisher=Berghahn Books|year=2005|isbn=1571816461|location=Oxford|page=}} |
|||
* {{Cite book|title=The Road to Bellapais: The Turkish Cypriot Exodus to Northern Cyprus|last=Oberling|first=Pierre|publisher=University of Michigan|year=1982|isbn=0880330007|location=|page=}} |
|||
* {{Cite book|title=The Work of the UN in Cyprus: Promoting Peace and Development|last=|first=|publisher=Springer|year=2001|isbn=0230287395|editor-last=O. Richmond, J. Ker-Lindsay|location=|page=}} |
|||
[[Κατηγορία:Ιστορία της Κύπρου]] |
[[Κατηγορία:Ιστορία της Κύπρου]] |
||
Έκδοση από την 07:39, 3 Ιουλίου 2017
Η Σφαγη στην Μαράθα, Σανταλάρη και Αλόα, αναφέρεται στην εκτέλεση 127 γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων απο τα τουρκοκυπριακά χωριά Μαράθα, Σανταλάρη και Αλόα, στις 14 Αυγούστου 1974, λίγο μετά την έναρξη της δεύτερης εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο, από ομάδες της εθνικιστικής ΕΟΚΑ Β'.[1][2][3] Την ίδια μέρα, στο τουρκοκυπριακό χωριό Τόχνη, της επαρχίας Λάρνακας, μέλη της ΕΟΚΑ Β΄εκτέλεσαν 87 αιχμαλώτους, σε ένα έγκλημα το οποίο είναι γνωστό ως "σφαγή της Τόχνης".[1]
Οι σφαγές χαρακτηρίστηκαν αργότερα ως "έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας", από τον ΟΗΕ. [4]
Ιστορικό
Σύμφωνα με την απογραφή του 1960, οι κάτοικοι των 3 χωριών ήτανε αποκλειστικά τουρκοκύπριοι.[5] Το 1973,ο πληθυσμός τους ήτανε 124 στην Μαράθα, 100 στον Σανταλάρη και 46 στην Αλόα. Τον Ιουλη του 1974, μετά την πρώτη εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, οι άντρες των χωριών συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων στην Λεμεσό.[6][7]
Η Σφαγή
Όσα γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι έμειναν πίσω, κρατήθηκαν στο σχολείο Περιστερωνοπηγής, φρουρούμενα από μέλη της ΕΟΚΑ Β'. Σύμφωνα με μαρτυρίες, υπήρχαν καθημερινοί βιασμοί μικρών κοριτσιών και αργότερα αγοριών από τα μέλη της ΕΟΚΑ Β' μέχρι τις 14 Αυγούστου. Με την έναρξη της δεύτερης εισβολής, τα μέλη της ΕΟΚΑ Β' δεν θέλησαν να αφήσουν ίχνη πίσω τους, και εκτέλεσαν όλους τους αιχμαλώτους οι οποίοι ήταν παρόντες.[8][9]
Οταν στις 20 Αυγούστου 1974, τα τουρκικά στρατεύματα κατέλαβαν την περιοχή, τα Ηνωμένα Εθνη ανακάλυψαν τα πτώματα στο σκυβαλότοπο του χωριού.[1]
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Κουκουμάς, Γιώργος (2/8/2015). «Σφαγές Τ/κ από τον ελληνοκυπριακό φασισμό». Διάλογος. Ανακτήθηκε στις 31/5/2017. Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο:
|accessdate=, |date=(βοήθεια) - ↑ Documents officiels, United Nations: "Only three of the inhabitants of Atlilar (Aloa) survived this massacre. For the defenceless inhabitants of the villages of Murataga (Maratha) and Sandallar (Sandallaris)..."
- ↑ «Muratağa and Sandallar problem is being taken to the European Court of Human Rights» (στα Turkish). BRT - Kıbrıs Postası. Ανακτήθηκε στις 18 Ιανουαρίου 2011.
- ↑ UN monthly chronicle, Volume 11 (1974), United Nations, Office of Public Information, p. 98
- ↑ Map of Cyprus Αρχειοθετήθηκε 2007-10-28 στο Wayback Machine.
- ↑ «Famagusta». PRIO Cyprus Center. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2015.
- ↑ «Aloa». PRIO Cyprus Center. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2015.
- ↑ Uludağ, Sevgül (13 Ιουλίου 2014). «From Maratha to Voni: Rapes as a weapon of war…». Politis. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2015.
- ↑ Uludağ, Sevgül. «The story of Assia (Pasakoy) and Afanya (Gazikoy)». Hamamböcüleri Journal. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2015.
Βιβλιογραφία
- Cassia, Paul Sant (2005). Bodies of Evidence: Burial, Memory and the Recovery of Missing Persons in Cyprus. Oxford: Berghahn Books. ISBN 1571816461.
- Oberling, Pierre (1982). The Road to Bellapais: The Turkish Cypriot Exodus to Northern Cyprus. University of Michigan. ISBN 0880330007.
- O. Richmond, J. Ker-Lindsay, επιμ. (2001). The Work of the UN in Cyprus: Promoting Peace and Development. Springer. ISBN 0230287395.