Σφαγή στο Πολυτεχνείο του Μόντρεαλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Electrodd (συζήτηση | συνεισφορές)
21 επεξεργασίες
Electrodd (συζήτηση | συνεισφορές)
21 επεξεργασίες
προσθήκη χωρίου για μετάφραση
Ετικέτα: επεξεργασία κώδικα 2017
Γραμμή 49: Γραμμή 49:
== Αναζητώντας τα κίνητρα ==
== Αναζητώντας τα κίνητρα ==
[[Αρχείο:MintoParkMemorial.JPG|εναλλ.= circular monument in a park made of multiple grey stones. The large central stone contains a bilingual inscription in memory of women killed by men's violence. Many much smaller irregularly shaped stone shafts are carved with women's names|αριστερά|μικρογραφία|Μνημείο στο Minto Παρκ, Οτάβα]]Η σφαγή συγκλόνισε βαθιά τους Καναδούς. Η Κυβέρνηση και η Αστυνομία είχαν φόβους ότι μια εκτεταμένη δημόσια συζήτηση για τη σφαγή θα προκαλούσε πόνο στις οικογένειες των θυμάτων και θα οδηγούσε σε φαινόμενα αντι-φεμινιστικής βίας. Ως αποτέλεσμα, η δημόσια διαβούλευση δεν πραγματοποιήθηκε,<ref>{{cite news|title=More Massacre Details to be Released by Police, but an Inquiry Ruled Out|last=Malarek|first=Victor|date=December 12, 1989|work=Globe and Mail|location=Canada|page=A14}}</ref> και η επιστολή αυτοκτονίας του Marc Lépine δεν δημοσιοποιήθηκε επίσημα. Επιπλέον, αν και έγινε εκτεταμένη έρευνα της αστυνομίας για τον Marc Lépine και τις δολοφονίες που διέπραξε,<ref>{{cite news|title=Police scour the life of mass killer|last=Canadian Press|date=January 12, 1990|newspaper=Edmonton Journal|page=B9}}</ref> η σχετική έκθεση δεν δημοσιοποιήθηκε, αν και ένα αντίγραφο της χρησιμοποιήθηκε από την ιατροδικαστή ως πηγή της έρευνας της.<ref>{{cite news|title=Police can't find cause for Lepine's rampage on Montreal campus|last=Poirier|first=Patricia|date=March 1, 1990|work=Globe and Mail|location=Canada|page=A17}}</ref> Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και ακαδημαϊκοί, γυναικείες οργανώσεις, και μέλη της οικογένειας των θυμάτων διαμαρτυρήθηκαν για τη μη δημοσιοποίηση στοιχείων και λεπτομερειών για την υπόθεση.<ref>{{cite news|title=Parents fear coverup over murdered 14|last=Canadian Press|date=May 30, 1990|newspaper=Toronto Star|page=A15}}</ref>
[[Αρχείο:MintoParkMemorial.JPG|εναλλ.= circular monument in a park made of multiple grey stones. The large central stone contains a bilingual inscription in memory of women killed by men's violence. Many much smaller irregularly shaped stone shafts are carved with women's names|αριστερά|μικρογραφία|Μνημείο στο Minto Παρκ, Οτάβα]]Η σφαγή συγκλόνισε βαθιά τους Καναδούς. Η Κυβέρνηση και η Αστυνομία είχαν φόβους ότι μια εκτεταμένη δημόσια συζήτηση για τη σφαγή θα προκαλούσε πόνο στις οικογένειες των θυμάτων και θα οδηγούσε σε φαινόμενα αντι-φεμινιστικής βίας. Ως αποτέλεσμα, η δημόσια διαβούλευση δεν πραγματοποιήθηκε,<ref>{{cite news|title=More Massacre Details to be Released by Police, but an Inquiry Ruled Out|last=Malarek|first=Victor|date=December 12, 1989|work=Globe and Mail|location=Canada|page=A14}}</ref> και η επιστολή αυτοκτονίας του Marc Lépine δεν δημοσιοποιήθηκε επίσημα. Επιπλέον, αν και έγινε εκτεταμένη έρευνα της αστυνομίας για τον Marc Lépine και τις δολοφονίες που διέπραξε,<ref>{{cite news|title=Police scour the life of mass killer|last=Canadian Press|date=January 12, 1990|newspaper=Edmonton Journal|page=B9}}</ref> η σχετική έκθεση δεν δημοσιοποιήθηκε, αν και ένα αντίγραφο της χρησιμοποιήθηκε από την ιατροδικαστή ως πηγή της έρευνας της.<ref>{{cite news|title=Police can't find cause for Lepine's rampage on Montreal campus|last=Poirier|first=Patricia|date=March 1, 1990|work=Globe and Mail|location=Canada|page=A17}}</ref> Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και ακαδημαϊκοί, γυναικείες οργανώσεις, και μέλη της οικογένειας των θυμάτων διαμαρτυρήθηκαν για τη μη δημοσιοποίηση στοιχείων και λεπτομερειών για την υπόθεση.<ref>{{cite news|title=Parents fear coverup over murdered 14|last=Canadian Press|date=May 30, 1990|newspaper=Toronto Star|page=A15}}</ref>

{{anchor|hate crime}}The gender of Marc Lépine's victims, as well as his oral statements during the massacre and suicide note quickly led to the event being seen as an [[Antifeminism|antifeminist]] attack and as an example of the wider issue of violence against women.<ref name="Fox">{{Cite journal | last = Fox| first = James Alan| last2 = Levin| first2 = Jack| author2-link = | title = Mass Murder: An Analysis of Extreme Violence| journal = Journal of Applied Psychoanalytic Studies | volume = 5 | issue = 1| pages = 47–64 | date = January 2003| doi = 10.1023/A:1021051002020 }}</ref><ref name="young5961">{{cite book |author1=Young, Katherine K. |author2=Nathanson, Paul |title=Legalizing Misandry: From Public Shame to Systematic Discrimination Against Men |publisher=McGill-Queen's University Press |location=Montreal |year=2006 |pages= 59–61|isbn=0-7735-2862-8 |oclc= |url=https://books.google.com/?id=cqKxhhu55SMC&pg=PA59}}</ref><ref name="conway1634">{{cite book |last=Conway |first=John Frederick |title=The Canadian Family in crisis |publisher=James Lorimer and Company|year=2003 |pages=163–64|isbn= 978-1-55028-798-1 |url=https://books.google.com/?id=-Spqsukv9aQC&pg=PA163}}</ref><ref name="Day">{{cite news | last =Fitzpatrick| first =Meagan| title =National day of remembrance pays tribute to victims of Montreal massacre| publisher =CanWest News Service| date = December 6, 2006 | url =http://www.canada.com/topics/news/national/story.html?id=dcb98c06-2c4f-46f1-bc6f-6a147308a252&k=33060| accessdate =December 27, 2006}}</ref>{{sfn|Eglin|Hester|2003|pp=65–88}} Feminist scholars consider Lépine's actions to spring from a widespread societal [[misogyny]], including toleration of violence against women.<ref name="young5961" /><ref>{{cite book|last1= Mancini Billson|first1=Janet|title=Female well-being: toward a global theory of social change|editor=Janet Mancini Billson |editor2=Carolyn Fluehr-Lobban|publisher=Zed Books|pages=104–05|isbn= 978-1-84277-009-2 |chapter= After the Montreal massacre: gender and the pervasiveness of violence | url=https://books.google.com/?id=a_2eWZK63_8C&pg=PA104|year= 2005}}</ref><ref name="Curry">{{cite book |chapter= Female lives, Feminist deaths|last=Brickman|first= Julie|editor=Curry, Renée R. |editor2=Allison, Terry L. |title=States of rage: emotional eruption, violence, and social change |publisher=New York University Press |location=New York |year=1996 |isbn=0-8147-1530-3 |oclc= |url= https://books.google.com/?id=kp0EjoLkmssC&pg=PA27 }}</ref> Scholars have categorized it as a "pseudo-community" type of "pseudo-commando" murder-suicide, in which the perpetrator targets a specific group, often in a public place, and intends to die in "a blaze of glory".<ref>{{cite book |last=Byard |first=Roger W. |title=Forensic Pathology Reviews |editor=Tsokos, Michael|publisher=Humana Press |year=2005 |volume=3 |page=343 |chapter=Murder-Suicide |url=https://books.google.com/?id=323vT9cEaSoC&pg=PA343|isbn=978-1-58829-416-6}}</ref> Criminologists regard the massacre as an example of a [[hate crime|hate or bias crime]] against women, as the victims were selected solely because of their membership of the category of women, and those targeted were interchangeable with others from the same group.<ref>{{cite book|last=Gerstenfeld|first=Phyllis B.|title=Hate crimes: causes, controls, and controversies |publisher=SAGE |year=2004 |pages=48–49 |isbn= 978-0-7619-2814-0 |url= https://books.google.com/?id=sJ7OkVzwVMEC&pg=PA49}}</ref><ref>{{cite book |editor-last=Perry |editor-first=Barbara |title=Hate and Bias Crime: A Reader |publisher=Routledge |year=2003 |page=271 |chapter=Gender-bias hate crimes- a review |isbn= 978-0-415-94408-3 |url=https://books.google.com/?id=zLtnNmAt9dwC&pg=PA271}}</ref><ref>{{cite book |last= Lawrence |first=Frederick M.| title=Punishing Hate: Bias Crimes Under American Law |publisher=Harvard University Press |year=2002 |pages=15–17 |isbn= 978-0-674-00972-1 |url=https://books.google.com/?id=959sKkDoLhoC&pg=PT31#v=onepage&q=}}</ref> Lépine's mother later wondered if the attack was not directed at her, as some would have considered her a feminist since she was a single, working mother.<ref name="mother" /> Others, including television journalist [[Barbara Frum]], pleaded that the massacre not be seen as an antifeminist attack or violence against women, and questioned why people insisted on "diminishing" the tragedy by "suggesting that it was an act against just one group?"<ref name="conway164">{{cite book|url=https://books.google.com/?id=-Spqsukv9aQC&pg=PA164 |title=The Canadian family in crisis |last=Conway |first=John Frederick |publisher=James Lorimer and Company |year=2003 |isbn=978-1-55028-798-1 |page=164}}</ref><ref>{{cite web| last =Ruddy | first =Jenny|author2=Elizabeth Curry | title =Barbara Frum, quoted in Reframing violence against women| work =The Commonwealth| publisher =Saskatchewan New Democrat Party|date=December 2004| url =http://www.saskndp.com/cw/64.5/reframingviolencewomen.html| archiveurl =https://web.archive.org/web/20070208161214/http://www.saskndp.com/cw/64.5/reframingviolencewomen.html| archivedate =2007-02-08|accessdate =December 29, 2006}}</ref>

{{anchor|psychiatry}}As predicted by Marc Lépine in his suicide letter,<ref name="citynews" /> some saw the event as the isolated act of a madman.<ref name="Chun" /><ref name="conway164" />{{sfn |Eglin |Hester |2003 |pp=54–55}} A psychiatrist interviewed Lépine's family and friends and examined his writings as part of the police investigation. He noted that Marc Lépine defined suicide as his primary motivation, and that he chose a specific suicide method, namely killing oneself after killing others (multiple homicide/suicide strategy), which is considered a sign of a serious [[personality disorder]].<ref name="coroner" /> Other psychiatrists emphasized the traumatic events of his childhood, suggesting that the blows he had received may have caused brain damage, or that Lépine was [[psychotic]], having lost touch with reality as he tried to erase the memories of a brutal (yet largely absent) father while unconsciously identifying with a violent [[masculinity]] that dominated women.<ref name="foxbook">{{Cite book | last = Fox | first = James Alan| last2 = Levin | first2 = Jack |title = Extreme killing: Understanding serial and mass murder | publisher = Sage Publications |pages = 227–230 |year = 2005 | isbn = 0-7619-8857-2}}</ref><ref name="poly" /> A different theory was that Lépine's childhood experiences of [[child abuse|abuse]] led him to feel victimized as he faced losses and rejections in his later life.<ref name="poly">{{cite news | last =Lortie | first = Marie-Claude |title = Poly un an après : Psychose? Blessures au cerveau? Les spécialistes n'ont pas encore résolu l'énigme Marc Lépine | page = B7|newspaper =La Presse| date =December 1, 1990}}</ref> His mother wondered if Lépine might have suffered from [[attachment disorder]], due to the abuse and sense of abandonment he had experienced in his childhood.<ref>{{harvnb|Lépine|Gagné|2008|pp=138, 161–62}}</ref>

{{anchor|society}}Others expressed a broader analysis, framing Lépine's actions as the result of societal changes that had led to increased poverty, powerlessness, individual isolation,<ref name="Valpy">{{cite news |title=Litany of social ills created Marc Lepine |last=Valpy |first=Michael |date=December 11, 1989 |work=Globe and Mail|location=Canada|page=A8}}</ref> and polarization between men and women.<ref>{{cite book |author1=Young, Katherine K. |author2=Nathanson, Paul |title=Legalizing misandry: from public shame to systematic discrimination against men |publisher=McGill-Queen's University Press |location=Montreal |year=2006 |page= 62|isbn=0-7735-2862-8 |oclc= |url= https://books.google.com/?id=cqKxhhu55SMC&pg=PA62}}</ref><ref name="Wong">{{cite news | last =Wong | first =Jan |title = Get under the desk |work=Globe and Mail |location=Canada | date =September 16, 2006| url =}}</ref> Noting Lépine's interest in violent action films, some suggested that violence in the media and in society may have influenced his actions.<ref name="cernea" /> Following [[Dawson College shooting|a shooting]] at [[Dawson College]] on September 13, 2006, ''[[The Globe and Mail|Globe and Mail]]'' columnist [[Jan Wong]] [[Jan Wong controversy|controversially suggested]] that Marc Lépine may have felt alienated from Quebec society as he was the child of an immigrant.<ref name="Wong" />

==Effects==
[[File:6decembre.jpg|thumb|250x250px|Place du 6-Décembre-1989 (December 6, 1989 Place), Montreal, featuring the artwork ''Nef pour quatorze reines'' (''Nave for Fourteen Queens'') by Rose-Marie Goulet|alt= a long straight walk down the middle of a narrow park is bordered on both sides by trees and roads. At intervals along each side of the path, are series of waist-high boxes]]

== Αποτελέσματα ==
== Αποτελέσματα ==
[[Αρχείο:6decembre.jpg|εναλλ.= a long straight walk down the middle of a narrow park is bordered on both sides by trees and roads. At intervals along each side of the path, are series of waist-high boxes|μικρογραφία|250x250εσ|Place du 6-December-1989 (6 δεκεμβρίου, 1989), το Μόντρεαλ, που χαρακτηρίζει το έργο ''Nef ρίχνουμε quatorze ρέινς'' (''Nave για Δεκατέσσερα Queens'') από Rose-Marie Goulet]]
[[Αρχείο:6decembre.jpg|εναλλ.= a long straight walk down the middle of a narrow park is bordered on both sides by trees and roads. At intervals along each side of the path, are series of waist-high boxes|μικρογραφία|250x250εσ|Place du 6-December-1989 (6 δεκεμβρίου, 1989), το Μόντρεαλ, που χαρακτηρίζει το έργο ''Nef ρίχνουμε quatorze ρέινς'' (''Nave για Δεκατέσσερα Queens'') από Rose-Marie Goulet]]

Έκδοση από την 10:16, 26 Φεβρουαρίου 2017

H σφαγή στο Πολυτεχνείο (École Polytechnique) του Μόντρεαλ, επίσης γνωστή ως η σφαγή του Μόντρεαλ, έγινε στις 6 δεκεμβρίου, 1989, στο Πολυτεχνείο École Polytechnique του Μόντρεαλ στον Καναδά. Ο 25χρονος Marc Lépine, οπλισμένος με μια καραμπίνα και ένα μαχαίρι κυνηγιού, πυροβόλησε 28 άτομα, σκοτώνοντας 14 γυναίκες, πριν ο ίδιος αυτοκτονήσει. Ξεκίνησε την επίθεση του, εισβάλλοντας σε μια αίθουσα του πανεπιστημίου και διαχωρίζοντας τις γυναίκες από τους άνδρες. Υποστηρίζοντας ότι "πολεμά τον φεμινισμό" και αποκαλώντας τις γυναίκες "ένα μάτσο φεμινίστριες," πυροβόλησε εννέα από αυτές, σκοτώνοντας τις έξι. Συνέχισε περνώντας από διαδρόμους, την καφετέρια και άλλη μια αίθουσα της σχολής και στοχεύοντας μόνο γυναίκες. Συνολικά, σκότωσε δεκατέσσερις γυναίκες, ενώ τραυμάτισε άλλες δέκα γυναίκες και τέσσερις άνδρες σε λιγότερο από 20 λεπτά πριν στρέψει το όπλο στον εαυτό του. Στο σημείωμα της αυτοκτονίας του επικαλέστηκε πολιτικά κίνητρα, υποστηρίζοντας ότι οι φεμινίστριες του κατέστρεψαν τη ζωή. Το σημείωμα περιλαμβάνει μια λίστα με 19 γυναίκες που ο Lépine θεωρούσε φεμινίστριες και προφανώς ήθελε να σκοτώσει.

Μετά την επίθεση, έχει ανοιχθεί δημόσιος διάλογος για την ερμηνεία των γεγονότων, τη σημασία τους, καθώς και για τα κίνητρα του Lépine. Πολλές φεμινιστικές ομάδες και δημόσιοι λειτουργοί έχουν χαρακτηρίσει τη σφαγή ως αντι-φεμινιστική επίθεση μίσους, η οποία είναι αντιπροσωπευτική της ευρύτερης κοινωνικής βίας κατά των γυναικών. Κατά συνέπεια, η επέτειος της σφαγής από τότε τιμάται ως Εθνική Ημέρα Μνήμης και Δράσης για τη Βία Κατά των Γυναικών. Άλλες ερμηνείες τονίζουν την κακοποίηση που υπέστη ο Lépine ως παιδί, υποδηλώνοντας ότι η σφαγή ήταν απλά μια μεμονωμένη πράξη ενός τρελού, που δε σχετίζεται με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα. Ακόμα, άλλοι σχολιαστές περιλαβάνουν στις αιτίες τη βία στα ΜΜΕ, την αύξηση της φτώχειας, της απομόνωσης και της αποξένωσης στην κοινωνία και ιδιαίτερα στις κοινότητες των μεταναστών.

Το περιστατικό οδήγησε σε πιο αυστηρή νομοθεσία για την κατοχή όπλων στον Καναδά.

Η επίθεση

oblique view of a long, modern building about 6 storeys high, with many windows and large main entrance
Εξωτερικό του École Polytechnique de Montréal

Στις 6 Δεκεμβρίου του 1989. λίγο μετά τις 4μμ, ο Marc Lépine έφτασε στο κτίριο που στεγάζει το École Polytechnique, μια πολυτεχνική σχολή που συνεργαζόταν με το πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, οπλισμένος με μια ημιαυτόματη καραμπίνα και ένα κυνηγετικό μαχαίρι. Είχε αγοράσει μια Ruger Mini-14 στις 21 Νοεμβρίου από ένα μαγαζί στο Μόντρεαλ, ισχυριζόμενος ότι θα τη χρησιμοποιούσε για κυνήγι. Ο Lépine γνώριζε καλά τη δομή του κτιρίου που στέγαζε το Πολυτεχνείο, αφού το είχε ήδη επισκεφθεί 7 φορές πριν το συμβάν.

Ο Lépine κάθισε για λίγο στο γραφείο της γραμματείας στο δεύτερο όροφο. Τον είδαν να ψαχουλεύει μανιωδώς μια πλαστική σακούλα που κρατούσε, χωρίς να μιλά σε κανέναν, ακόμα και όταν ένας υπάλληλος ρώτησε αν θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Έφυγε από το γραφείο και περιφερόταν σε άλλα μέρη του κτιρίου, πριν μπει στην αίθουσα των μηχανολόγων μηχανικών στο δεύτερο όροφο, κατά τις 5:10 μμ. Στην αίθουσα βρίσκονταν περίπου εξήντα φοιτητές. Ο Lépine πλησίασε τον φοιτητή που έκανε παρουσίαση, ζήτησε από όλους να σταματήσουν ό,τι κάνουν και διέταξε τις γυναίκες και τους άνδρες να συγκεντρωθούν σε αντιδιαμετρικές πλευρές. Στην αρχή δεν κινήθηκε κανείς, πιστεύοντας ότι είναι ένα αστείο, μέχρι που πυροβόλησε στο ταβάνι.[1]

Ο Lépine ξεχώρισε τις εννέα γυναίκες από τους περίπου πενήντα άνδρες και διέταξε τους άνδρες του να φύγουν.[2] Μιλώντας στα γαλλικά, ρώτησε τις γυναίκες αν ήξεραν γιατί ήταν εκεί, και όταν μία φοιτήτρια απάντησε "όχι", είπε: "μάχομαι κατά του φεμινισμού". Μία από τις φοιτήτριες, η Nathalie Provost, είπε, "Κοίτα, είμαστε απλά γυναίκες που σπουδάζουμε μηχανικοί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε φεμινίστριες έτοιμες να παρελαύνουμε στους δρόμους εναντίον των ανδρών, είμαστε απλά σπουδάστριες με πρόθεση να ζήσουμε μια φυσιολογική ζωή." Ο Lépine απάντησε ότι "Είστε γυναίκες, που θα γίνεται μηχανικοί. Είστε όλες ένα μάτσο φεμινίστριες. Μισώ τις φεμινίστριες." Τότε άνοιξε πυρ εναντίον τους από αριστερά προς τα δεξιά, σκοτώνοντας έξι και τραυματίζοντας άλλες τρεις, συμπεριλαμβανομένης της Provost. Πριν φύγει από την αίθουσα, έγραψε τη λέξη σκατά δύο φορές σε μια εργασία ενός φοιτητή.

Ο Lépine συνέχισε στο διάδρομο του δεύτερου ορόφου όπου τραυμάτισε τρεις φοιτητές και έπειτα μπήκε σε μια αίθουσα όπου προσπάθησε ανεπιτυχώς δυο φορές να πυροβολήσει μια φοιτήτρια. Πήγε στις σκάλες της εξόδου κινδύνου, όπου τον είδαν να φορτώνει με σφάιρες το όπλο του. Επέστρεψε στο δωμάτιο που μόλις είχε φύγει, αλλά οι μαθητές είχαν κλειδώσει την πόρτα και ο Lépine απέτυχε να την ξεκλειδώσει με τρεις πυροβολισμούς πάνω της. Συνεχίζοντας στο διάδρομο τραυμάτισε έναν φοιτητή, πριν μπει στο γραφείο οικονομικών υπηρεσιών. Η εργαζόμενη που βρισκόταν εκεί κατάφερε να κλείσει και να κλειδώσει την πόρτα του γραφείου της, παρόλο που ο Lépine προσπαθούσε να την ανοίξει. Κατάφερε να την πυροβολήσει 2 φορές βλέποντας την απο την τζαμαρία του γραφείου, με το πρώτο χτύπημα να είναι το θανατηφόρο.

view of a classroom from the rear, with blackboard and three desks and tables at the front of the class, and five rows of long curved student desks with blue chairs attached.
Η αίθουσα του τρίτου ορόφου του École Polytechnique στην οποία η επίθεση έληξε

Έπειτα κατέβηκε στην καφετέρια του πρώτου ορόφου όπου βρίσκονταν περίπου εκατό άτομα, χωρίς να γνωρίζουν έχει συμβεί. Επικράτησε πανικός όταν πυροβόλησε μια γυναίκα που στεκόταν κοντά στην κουζίνα και τραυμάτισε έναν άλλο μαθητή. Βρίσκοντας ξεκλείδωτη την πόρτα της αποθήκης στην άκρη της καφετέριας, μπήκε και σκότωσε δύο γυναίκες που κρύβονταν εκεί.

Ανεβαίνοντας στον τρίτο όροφο πυροβόλησε και τραυμάτισε μια γυναίκα και δυο άνδρες φοιτητές. Στη συνέχεια εισήλθε σε μια αίθουσα, είπε σε τρεις άνδρες που έκαναν παρουσίαση να βγουν έξω και πυροβόλησε την Maryse Leclair η οποία στεκόταν κοντά στον πίνακα. Άνοιξε πυρ στους φοιτητές που στέκονταν στην πρώτη σειρά και σκότωσε δυο γυναίκες που προσπάθησαν να διαφύγουν. Ενώ οι υπόλοιποι φοιτητές ήταν κάτω από τα θρανία τους ο Lépine μετακινήθηκε προς μερικές γυναίκες που εντόπισε τραυματίζοντας τρεις και σκοτώνοντας μία από αυτές. Έπειτα γέμισε το όπλο του και μετακινήθηκε πάλι προς τον πίνακα πυροβολώντας προς όλες τις κατευθύνσεις. Σε αυτό το σημείο, η τραυματισμένη Leclair ζήτησε βοήθεια. Τότε ο Lépine έβγαλε το κυνηγετικό του μαχαίρι και τη χτύπησε τρεις φορές στην καρδιά, σκοτώνοντας την. Έβγαλε το καπέλο του, τύλιξε το παλτό του γύρω από το τουφέκι του, αναφώνησε, "γαμώτο", και στη συνέχεια αυτοκτόνησε πυροβολώντας τον εαυτό του στο κεφάλι, είκοσι λεπτά αφότου είχε αρχίσει την επίθεσή του.[3] Είχε σκοτώσει δεκατέσσερις γυναίκες σε σύνολο (δώδεκα μεταπτυχιακές φοιτήτριες, μια φοιτήτρια νοσηλευτικής και μιαν υπάλληλο του πανεπιστημίου) και τραυματήσει δέκα άλλες γυναίκες και τέσσερις άνδρες.

Μετά την ανακοίνωση για το συμβάν στους δημοσιογράφους, ο διευθυντής δημοσίων σχέσεων της Αστυνομίας του Μόντρεαλ, Pierre Leclair, μπήκε στο κτίριο και βρήκε το μαχαιρωμένο, άψυχο σώμα της κόρης του Maryse.[4][5]

Οι κυβερνήσεις του Κεμπέκ και του Μόντρεαλ κυβερνήσεων κύρηξαν τρεις ημέρες πένθους. Μια κοινή κηδεία εννέα γυναικών πραγματοποιήθηκε στο Notre-Dame Basilica , στις 11 δεκεμβρίου, 1989, παρουσία του Γενικού Διοικητή Ζαν Sauvé, του Πρωθυπουργού Brian Mulroney, του Πρωθυπουργού του Κεμπέκ Robert Bourassa, και του δημάρχου του Μόντρεαλ Ζαν Doré, μαζί με χιλιάδες άλλους πενθούντες.

Σημείωμα αυτοκτονίας

Μέα στο σακάκι του Marc Lépine βρέθηκαν ένα σημείωμα αυτοκτονίας και δύο επιστολές προς φίλους, όλα γραμμένα την ημέρα της σφαγής. Η αστυνομία αποκάλυψε κάποιες λεπτομέρειες του σημειώματος, δύο ημέρες μετά το συμβάν,[6][7] αλλά το πλήρες κείμενο δεν αποκαλύφθηκε. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πιέζοντας για το δικαίωμα στην ενημέρωση ανάγκασαν την αστυνομία να δημοσιοποιήσει το σημείωμα.[8] Ένα χρόνο μετά την επίθεση, μια τρισέλιδη δήλωση του Lépine διέρρευσε προς τη δημοσιογράφο και φεμινίστρια Francine Pelletier. Περιείχε μια λίστα με δεκαεννέα γυναίκες από το Κεμπέκ που ο Lépine ήθελε να σκοτώσει, επειδή τις θεωρούσε φεμινίστριες.[9][10] Η λίστα περιελάμβανε την ίδια την Pelletier, μια συνδικαλίστρια, μια πολιτικό, μια προσωπικότητα της τηλεόρασης, και έξι γυναίκες αστυνομικού που είχαν τραβήξει την προσοχή του Lépine, καθώς είχαν φτιάξει μια ομάδα βόλεϊ.[11] Το σημείωμα (χωρίς την λίστα με τις γυναίκες) δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα La Presse, όπου η Pelletier ήταν αρθρογράφος.[12]Ο Lépine έγραψε πως θεωρούσε τον εαυτό του λογικό και κατηγόρησε τις φεμινίστριες ότι του κατέστρεψαν τη ζωή. Ανάμεσα στους λόγους της επίθεσης συμπεριέλαβε και το μίσος του προς τις φεμινίστριες, επειδή αναζητούν κοινωνικές αλλαγές που "διατηρούν τα πλεονεκτήματα των γυναικών [ ... ], ενώ προσπαθούν να αρπάξουν αυτά των ανδρών."[13] Το κείμενο από το αρχικό γράμμα στα γαλλικά είναι διαθέσιμο, καθώς και μια αγγλική του μετάφραση.

Θύματα

  • Geneviève Bergeron (γεννημένη το 1968), φοιτήτρια πολιτικών μηχανικών
  • Hélène Colgan (γεννημένη το 1966), φοιτήτρια μηχανολόγων μηχανικών
  • Nathalie Croteau (γεννημένη το 1966), φοιτήτρια μηχανολόγων μηχανικών
  • Barbara Daigneault (γεννημένη το 1967), φοιτήτρια μηχανολόγων μηχανικών
  • Anne-Marie Edward (γεννημένη το 1968), φοιτήτρια χημικών μηχανικών
  • Maud Haviernick (γεννημένη το 1960), φοιτήτρια μηχανολογίας υλικών
  • Maryse Laganière (γεννημένη το 1964), υπάλληλος προϋπολογισμού στο École Polytechnique, τμήμα οικονομικών
  • Maryse Leclair (γεννημένη το 1966), φοιτήτρια μηχανολογίας υλικών
  • Anne-Marie Lemay (γεννημένη το 1967), φοιτήτρια μηχανολόγων μηχανικών
  • Sonia Pelletier (γεννημένη το 1961), φοιτήτρια μηχανολόγων μηχανικών
  • Michèle Ρίτσαρντ (γεννημένη το 1968), φοιτήτρια μηχανολογίας υλικών
  • Annie St-Arneault (γεννημένη το 1966), φοιτήτρια μηχανολόγων μηχανικών
  • Annie Turcotte (γεννημένη το 1969), φοιτήτρια μηχανολογίας υλικών
  • Barbara Klucznik-Widajewicz (γεννημένη το 1958), φοιτήτρια νοσηλευτικής
In a park, 14 coffin-like benches of pink stone are set in a circle. A higher slanted pink panel is visible in the foreground
Δείκτης Αλλαγής, μνημείο που αποτελείται από 14 παγκάκια σε σχήμα φερέτρου στο Βανκούβερ από την καλλιτέχνιδα Μπεθ Αλμπέρ

Δράστης

Ο δράστης, ο Marc Lépine, γεννήθηκε από μια Γαλλο-Καναδή μητέρα και έναν Αλγερινό πατέρα, και το όνομα του αρχικά ήταν Gamil Gharbi. Ο πατέρας του, ασφαλιστής στο επάγγελμα, είχε περιφρονητική στάση απέναντι στις γυναίκες. Ασκούσε ψυχολογική και σωματική βία στη συζυγό του και στον γιο του, αποθαρρύνοντας την τρυφερότητα μεταξύ τους.[14] Όταν Gamil ήταν επτά ετών, οι γονείς του χώρισαν και ο πατέρας του έκοψε κάθε επαφή μαζί τους. Η μητέρα επέστρεψε στο επάγγελμα της νοσηλεύτριας για να στηρίξει την οικογένεια, και εξαιτίας του ωραρίου της, τα παιδιά αναγκάστηκαν να ζουν με άλλες οικογένειες κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Στα 14, ο Gamil άλλαξε το όνομά του σε "Marc Lépine", επικαλούμενος το μίσος του για τον πατέρα του ως τον λόγο για την επιλογή του επιθέτου της μητέρας του.[15] Ο Lépine προσπάθησε να ενταχθεί στον Καναδικό Στρατό κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1980-1981, αλλά σύμφωνα με την επιστολή απορρίφθηκε επειδή ήταν "αντι-κοινωνικός."[16] Στην σύντομη περιγραφή που έδωσε η αστυνομία για τον Lépine τον χαρακτήριζε έξυπνο, αλλά προβληματικό. Μισούσε τις φεμινίστριες, τις γυναίκες που είχαν καριέρα και τις γυναίκες που εργάζονταν σε παραδοσιακά ανδρικά επαγγέλματα. Ξεκίνησε ένα προπαρασκευαστικό πρόγραμμα CEGEP (κολλέγιο) στις θετικές επιστήμες το 1982 αλλά έκανε μεταστροφή σε ένα πρόγραμμα τριετούς επαγγελματικής κατάρτισης. Εγκατέλειψε το πρόγραμμα αυτό κατά το τελευταίο εξάμηνο, χωρίς εξήγηση.[17][18][19] Έπειτα έκανε αίτηση στο Πολυτεχνείο του Μόντρεαλ (École Polytechnique) το 1986 και το 1989, αλλά του έλειπαν 2 προπαρασκευαστικά μαθήματα (CEGEP) που απαιτούνταν για την εισαγωγή.[20] Ολοκλήρωσε ένα από αυτά τα μαθήματα, το χειμώνα του 1989.

Αναζητώντας τα κίνητρα

circular monument in a park made of multiple grey stones. The large central stone contains a bilingual inscription in memory of women killed by men's violence. Many much smaller irregularly shaped stone shafts are carved with women's names
Μνημείο στο Minto Παρκ, Οτάβα

Η σφαγή συγκλόνισε βαθιά τους Καναδούς. Η Κυβέρνηση και η Αστυνομία είχαν φόβους ότι μια εκτεταμένη δημόσια συζήτηση για τη σφαγή θα προκαλούσε πόνο στις οικογένειες των θυμάτων και θα οδηγούσε σε φαινόμενα αντι-φεμινιστικής βίας. Ως αποτέλεσμα, η δημόσια διαβούλευση δεν πραγματοποιήθηκε,[21] και η επιστολή αυτοκτονίας του Marc Lépine δεν δημοσιοποιήθηκε επίσημα. Επιπλέον, αν και έγινε εκτεταμένη έρευνα της αστυνομίας για τον Marc Lépine και τις δολοφονίες που διέπραξε,[22] η σχετική έκθεση δεν δημοσιοποιήθηκε, αν και ένα αντίγραφο της χρησιμοποιήθηκε από την ιατροδικαστή ως πηγή της έρευνας της.[23] Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και ακαδημαϊκοί, γυναικείες οργανώσεις, και μέλη της οικογένειας των θυμάτων διαμαρτυρήθηκαν για τη μη δημοσιοποίηση στοιχείων και λεπτομερειών για την υπόθεση.[24]

The gender of Marc Lépine's victims, as well as his oral statements during the massacre and suicide note quickly led to the event being seen as an antifeminist attack and as an example of the wider issue of violence against women.[25][26][27][28][29] Feminist scholars consider Lépine's actions to spring from a widespread societal misogyny, including toleration of violence against women.[26][30][31] Scholars have categorized it as a "pseudo-community" type of "pseudo-commando" murder-suicide, in which the perpetrator targets a specific group, often in a public place, and intends to die in "a blaze of glory".[32] Criminologists regard the massacre as an example of a hate or bias crime against women, as the victims were selected solely because of their membership of the category of women, and those targeted were interchangeable with others from the same group.[33][34][35] Lépine's mother later wondered if the attack was not directed at her, as some would have considered her a feminist since she was a single, working mother.[14] Others, including television journalist Barbara Frum, pleaded that the massacre not be seen as an antifeminist attack or violence against women, and questioned why people insisted on "diminishing" the tragedy by "suggesting that it was an act against just one group?"[36][37]

As predicted by Marc Lépine in his suicide letter,[13] some saw the event as the isolated act of a madman.[9][36][38] A psychiatrist interviewed Lépine's family and friends and examined his writings as part of the police investigation. He noted that Marc Lépine defined suicide as his primary motivation, and that he chose a specific suicide method, namely killing oneself after killing others (multiple homicide/suicide strategy), which is considered a sign of a serious personality disorder.[39] Other psychiatrists emphasized the traumatic events of his childhood, suggesting that the blows he had received may have caused brain damage, or that Lépine was psychotic, having lost touch with reality as he tried to erase the memories of a brutal (yet largely absent) father while unconsciously identifying with a violent masculinity that dominated women.[40][41] A different theory was that Lépine's childhood experiences of abuse led him to feel victimized as he faced losses and rejections in his later life.[41] His mother wondered if Lépine might have suffered from attachment disorder, due to the abuse and sense of abandonment he had experienced in his childhood.[42]

Others expressed a broader analysis, framing Lépine's actions as the result of societal changes that had led to increased poverty, powerlessness, individual isolation,[43] and polarization between men and women.[44][45] Noting Lépine's interest in violent action films, some suggested that violence in the media and in society may have influenced his actions.[2] Following a shooting at Dawson College on September 13, 2006, Globe and Mail columnist Jan Wong controversially suggested that Marc Lépine may have felt alienated from Quebec society as he was the child of an immigrant.[45]

Effects

a long straight walk down the middle of a narrow park is bordered on both sides by trees and roads. At intervals along each side of the path, are series of waist-high boxes
Place du 6-Décembre-1989 (December 6, 1989 Place), Montreal, featuring the artwork Nef pour quatorze reines (Nave for Fourteen Queens) by Rose-Marie Goulet

Αποτελέσματα

a long straight walk down the middle of a narrow park is bordered on both sides by trees and roads. At intervals along each side of the path, are series of waist-high boxes
Place du 6-December-1989 (6 δεκεμβρίου, 1989), το Μόντρεαλ, που χαρακτηρίζει το έργο Nef ρίχνουμε quatorze ρέινς (Nave για Δεκατέσσερα Queens) από Rose-Marie Goulet

Οι τραυματίες και οι μάρτυρες, μεταξύ του προσωπικού του πανεπιστημίου και τους φοιτητές υπέστη μια ποικιλία από σωματική, κοινωνική, υπαρξιακή, οικονομικές και ψυχολογικές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένων διαταραχή μετα-τραυματικού στρες. Ένας αριθμός των φοιτητών που αυτοκτόνησε.[46] Στην αυτοκτονία επιστολές από δύο τουλάχιστον από αυτούς, την οδύνη που υπέστησαν μετά τη σφαγή αναφέρθηκε ως λόγος για τη δολοφονία τον εαυτό τους. Εννέα χρόνια μετά το συμβάν, οι επιζώντες ανέφεραν ακόμα να επηρεάζονται από τις εμπειρίες τους, αν και με το χρόνο, μερικά από τα αποτελέσματα είχαν μειωθεί.

Η ανταπόκριση της αστυνομίας

Η ανταπόκριση της αστυνομίας με τους πυροβολισμούς επικρίθηκε σφοδρά για την ποσότητα του χρόνου που έδωσε Lépine να πραγματοποιήσει τη σφαγή. Οι πρώτοι αστυνομικοί που έφτασαν στην σκηνή συσταθεί μια περίμετρο γύρω από το κτίριο και περίμεναν πριν από την είσοδο του κτιρίου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, πολλές γυναίκες σκοτώθηκαν.[47] Επακόλουθες αλλαγές πρωτόκολλα αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης των οδηγήσεων για τον έπαινο που προσφέρουν πρώτες βοήθειες " για το χειρισμό του Dawson College γυρίσματα του 2006 στην οποία μία γυναίκα σκοτώθηκε από έναν σκοπευτή. Σε αυτό το περιστατικό, το συντονισμό μεταξύ αντιμετώπισης καταστάσεων έκτακτης ανάγκης φορείς και άμεση παρέμβαση ήταν πιστώνεται με την ελαχιστοποίηση της απώλειας της ζωής.[48]

Η βία κατά των γυναικών

Η Καναδική γυναικείο κίνημα βλέπει τη σφαγή ως ένα σύμβολο της βίας κατά των γυναικών. "Ο θάνατος αυτών των νέων γυναικών δεν θα είναι μάταια, υποσχεθήκαμε", του Καναδά φεμινιστική Τζούντι Rebick υπενθύμισε. "Θα μας πένθος στην οργάνωση για να βάλουμε ένα τέλος στη βία των ανδρών κατά των γυναικών."[49]

Σε απάντηση στις δολοφονίες, Βουλή των Κοινοτήτων, η Υπο-Επιτροπή για το Καθεστώς των Γυναικών δημιουργήθηκε. Κυκλοφόρησε μια έκθεση με τίτλο "Ο Πόλεμος κατά των Γυναικών", τον ιούνιο του 1991, η οποία δεν εγκρίθηκε από την ολομέλεια της μόνιμης επιτροπής.[50][51] Ωστόσο, μετά τις συστάσεις, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δημιούργησε η Καναδική Επιτροπή για τη Βία Κατά των Γυναικών, τον αύγουστο του 1991. Η επιτροπή εξέδωσε τελική έκθεση, "η Αλλαγή του Τοπίου: το Τέλος της Βίας – την Επίτευξη της Ισότητας", τον ιούνιο του 1993. Η επιτροπή πρότεινε μια διττή "Εθνικό Σχέδιο Δράσης" το οποίο αποτελείται από ένα "Σχεδίου Δράσης για την Ισότητα" και "Πολιτική Μηδενικής Ανοχής" έχουν σχεδιαστεί για να αυξήσουν την ισότητα των γυναικών και τη μείωση της βίας κατά των γυναικών μέσα από την κυβερνητική πολιτική. Οι επικριτές της επιτροπής είπε ότι το σχέδιο απέτυχε να παρέχει ένα εφικτό χρονοδιάγραμμα και τη στρατηγική για την εφαρμογή και με πάνω από τετρακόσια συστάσεις, η τελική έκθεση δεν έχει έναν αντίκτυπο.[52]

Διαμάχη

a roughly edged flat grey stone inscribed with the names of the women murdered, and dedicated by the engineering community at McMaster
Μνημείο στο John Χότζινς Οικοδόμησης εφαρμοσμένης Μηχανικής, Πανεπιστήμιο McMaster

Άντρας επιζώντες της σφαγής έχουν υποστεί κριτική για το ότι δεν παρεμβαίνει για να σταματήσει Lépine. Σε συνέντευξή του αμέσως μετά το συμβάν, ένας δημοσιογράφος ρώτησε ένας από τους άντρες γιατί έχουν "εγκαταλειφθεί" οι γυναίκες, όταν ήταν σαφές ότι Lépine στόχοι ήταν γυναίκες.[53] René Jalbert, ο λοχίας ο οποίος έπεισε Denis Lortie να παραδοθεί κατά τη διάρκεια του 1984 επίθεση, είπε ότι κάποιος θα έπρεπε να έχουν παρέμβει τουλάχιστον να αποσπάσει την προσοχή Lépine, αλλά αναγνώρισε ότι "οι απλοί πολίτες δεν μπορούν να αντιδράσουν ηρωικά στη μέση του τρόμου". Εφημερίδα αρθρογράφος Μαρκ Στέιν πρότεινε ότι το αρσενικό αδράνεια κατά τη διάρκεια της σφαγής απεικονίζεται μια "κουλτούρα της παθητικότητας" διαδεδομένη μεταξύ των ανδρών στον Καναδά, η οποία επέτρεψε Lépine σκοποβολή spree: "Ωστόσο, η καθοριστική εικόνα της σύγχρονης Καναδικής αρρενωπότητα δεν είναι M Lepine/Gharbi αλλά οι καθηγητές και οι άνδρες σε αυτή την τάξη, που, διέταξε να φύγει από το δράστη, με πραότητα, και εγκατέλειψαν τις συμμαθήτριές του τη μοίρα τους, μια πράξη παραίτηση θα ήταν αδιανόητο σε οποιοδήποτε άλλο πολιτισμό σε όλη την ανθρώπινη ιστορία."[54] Μαθητές και το προσωπικό τους εξέφρασε τύψεις για το γεγονός ότι δεν προσπάθησε να αποτρέψει τους πυροβολισμούς, αλλά Nathalie Πρύτανη, ένας από τους επιζώντες, είπε ότι αισθάνθηκε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει για να αποτρέψει την τραγωδία, και ότι οι μαθητές δεν θα πρέπει να αισθάνονται ένοχοι.[55]

Το φεμινιστικό κίνημα περιοδικά κριτική για την ιδιοποίηση τη σφαγή ως ένα σύμβολο της ανδρικής βίας κατά των γυναικών. Για παράδειγμα, ο Charles Rackoff, Πανεπιστήμιο του Τορόντο επιστήμης υπολογιστών καθηγητής, σε σύγκριση με την Κου Κλουξ Κλαν με αυτές οργάνωση αγρυπνίες που χαρακτηρίζει την εκδήλωση, γράφοντας ότι "[t]αυτός σημείο είναι να χρησιμοποιήσετε το θάνατο αυτών των ανθρώπων ως δικαιολογία για την προώθηση της φεμινιστικής/ακραία αριστερή ατζέντα", και προσθέτοντας ότι είναι "δικαιολογημένο" από το ΚΚΚ, χρησιμοποιώντας την "δολοφονία του ένα λευκό πρόσωπο με ένα μαύρο πρόσωπο ως δικαιολογία για να προωθήσουν την ατζέντα τους."[56] Άλλοι επικριτές λένε ότι Lépine ήταν "μοναχικός καβαλάρης", που δεν αντιπροσωπεύει τους άνδρες, και ότι η βία κατά των γυναικών δεν είναι ούτε ανεκτή, ούτε ενθαρρύνεται επίσημα ή ανεπίσημα στο δυτικό πολιτισμό. Σε αυτή την προοπτική, η φεμινιστική μνημονεύσει θεωρείται κοινωνικά διχαστική με βάση το φύλο και ως εκ τούτου επιβλαβές από παραχωρούμε ενοχή για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ατομική προδιάθεση στη βία κατά των γυναικών.[57][58] Κάποια masculinist και αντι-φεμινιστική σχολιαστές αναφέρουν ότι ο φεμινισμός έχει προκαλέσει η βία κατά των γυναικών, και χωρίς να παραβλέπεται η πυροβολισμούς, δείτε τη σφαγή ως μια ακραία έκφραση των ανδρών απογοητεύσεις.[59][60] μερικοί λένε ότι Lépine ήταν ήρωας της masculism, εξυμνούν τις πράξεις του.[61][62][63][64]

Memorials

Από το 1991 και μετά, η επέτειος της σφαγής έχει ορισθεί η Εθνική Ημέρα Μνήμης και Δράσης για τη Βία Κατά των Γυναικών, που προορίζεται ως μια πρόσκληση για δράση κατά των διακρίσεων κατά των γυναικών. Μια Λευκή Κορδέλα Εκστρατεία ξεκίνησε το 1991 από μια ομάδα ανδρών στο Λονδίνο, Οντάριο, στον απόηχο της σφαγής, με σκοπό την αύξηση της ευαισθητοποίησης σχετικά με την επικράτηση της ανδρικής βίας κατά των γυναικών, με την κορδέλα που συμβολίζει "την ιδέα των ανδρών να παραδώσουν τα όπλα τους."[65] Αναμνηστικό διαδηλώσεις διοργανώνονται σε όλη τη χώρα κάθε χρόνο, στις 6 δεκεμβρίου, στη μνήμη των σκοτωμένων τις γυναίκες και τα πολυάριθμα μνημεία έχουν κατασκευαστεί. Σε ανάμνηση της εκδήλωσης, 6 δεκεμβρίου είναι μια μέρα κάθε χρόνο στο Πολυτεχνείο.

a waist high grey box is carved with a large H; the rest of Hélène Colgan's name is spelled out in large raised lettering on the ground of the park
Nef ρίχνουμε quatorze ρέινς (Nave για δεκατέσσερα queens), λεπτομέρεια

Η Place du 6-December-1989 στο Côte-des-Neiges/το Notre-Dame-de-Γκρας στο δήμο του Μόντρεαλ δημιουργήθηκε ως ένα μνημείο για τα θύματα της σφαγής. Βρίσκεται στη γωνία της Decelles Avenue και Queen Mary Δρόμο, σε μικρή απόσταση από το πανεπιστήμιο, που περιλαμβάνει την εγκατάσταση τέχνης Nef ρίχνουμε quatorze ρέινς (Nave για Δεκατέσσερα Queens) από Rose-Marie Μισλέν.[66] είναι η περιοχή των ετήσιων εκδηλώσεων μνήμης στις 6 δεκεμβρίου.[67]

Ένα μνημείο που ανεγέρθηκε στο Βανκούβερ πυροδότησε διαμάχη, επειδή ήταν αφιερωμένο σε "όλες τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τους άντρες", το οποίο οι επικριτές λένε ότι συνεπάγεται όλοι οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει δολοφόνοι.[68] Ως αποτέλεσμα, οι γυναίκες που συμμετέχουν στο έργο έλαβε απειλές θανάτου και το Βανκούβερ Πάρκο του Σκάφους στη συνέχεια απαγορεύσει οποιαδήποτε μελλοντική μνημεία που μπορεί να "ανταγωνιστεί" άλλες ομάδες.[69][70]

Η εκδήλωση έχει επίσης τιμάται μέσα από αναφορές στην τηλεόραση, το θέατρο και λαϊκή μουσική. Ένα παιχνίδι για τους πυροβολισμούς από Αδάμ, Κέλλυ ονομάζεται Το Πανωφόρι ήταν το όνομά του ως ένα από τα καλύτερα έργα του 2004 από το Μόντρεαλ Gazette.[71] Μια ταινία με τίτλο Polytechnique, σε σκηνοθεσία του Denis Villeneuve κυκλοφόρησε το 2009, και πυροδότησε διαμάχη για τη σκοπιμότητα του να ξαναζήσει την τραγωδία σε μια εμπορική ταινία.[72][73]

Δεκατέσσερα ακτίνες φωτός που αντιπροσωπεύουν το 14 θύματα λάμψη από το Mount Royal.

Επιπλέον, πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί για τα γεγονότα σε διαφορετικά μουσικά είδη, συμπεριλαμβανομένων των "Δώστε Μας Πίσω Τη Νύχτα" από folk-rock ντουέτο Ανοιχτό Μυαλό,[74] "Μόντρεαλ Σφαγή" από την death metal μπάντα Μακάβριο, "Μνήμη" από το folk duo το Wyrd Sisters, και "14 (6 δεκεμβρίου)" μιλώ-λέξης καλλιτέχνης Evalyn Πάρι. Η τζούντι Μικρή, η Αυστραλιανή τραγουδίστρια, τραγούδησε το "6 δεκεμβρίου 1989" για το άλμπουμ της "Ποτέ δεν Γυρίζει Πίσω: Μια εκ των υστέρων" το 1999.

Το 2008, Marc Lépine μητέρα της Μονίκ δημοσιεύθηκε Επακόλουθα, απομνημονεύματα δικό της ταξίδι μέσα από τη θλίψη και τον πόνο του για το περιστατικό. Είχε μείνει σιωπηλός μέχρι το 2006, όταν αποφάσισε να μιλήσει για πρώτη φορά μετά το έτος αυτό είναι το Dawson College γυρίσματα.[75]

Για την αναμνηστική τελετή για την 25η επέτειο από την σφαγή στο 2014, η πόλη του Μόντρεαλ εμπιστεύτηκε την τεχνική πτυχή της τελετής η εταιρεία παραγωγής πολυμέσων Στιγμή το Εργοστάσιο, που θα εγκατασταθεί δεκατέσσερα προβολείς που αντιπροσωπεύουν το 14 θύματα της σφαγής στην πλατεία του Mount Royal. Οι ακτίνες φωτός γύρισε προς τον ουρανό εμφανίστηκε για πρώτη φορά λίγο μετά τις τέσσερις η ώρα, η ώρα, όταν η επίθεση είχε αρχίσει από 25 χρόνια νωρίτερα.[76]

Δείτε επίσης

  • 2014 Isla Vista δολοφονίες, killing spree στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην οποία μισογυνισμός ήταν αναφέρεται ως ένα από τα δολοφόνου κίνητρα
  • Λίστα με τις σφαγές στον Καναδά
  • Port Arthur σφαγή, 1996 γυρίσματα στην Αυστραλία που ομοίως αλλάξει γνώμη για τον έλεγχο των όπλων

Αναφορές

  1. ↑ «Gunman massacres 14 women». Archives. CBC. 6 Δεκεμβρίου 1989. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (video stream) στις 4 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2006. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Cernea, Adrian (1999). Poly 1989: Témoin de l'horreur. Éditions Lescop. ISBN 2-9804832-8-1. 
  3. ↑ Buchignani, Walter (December 8, 1989). «Amid the tragedy, miracles of survival». The Gazette (Montreal): σελ. A3. 
  4. ↑ Came, Barry; Burke, D; Ferzoco, G.; O'Farreli, B; Wallace, B (December 18, 1989). «Montreal Massacre: Railing Against Feminists». Maclean's Magazine. http://business.highbeam.com/4341/article-1G1-8269667/montreal-massacre-railing-against-feminists-gunman. 
  5. ↑ Mennie, James; Bauch, Hubert (December 12, 1989). «A quiet goodbye for slain women». The Gazette (Montreal): σελ. A1. 
  6. ↑ Malarek, Victor (December 12, 1989). «More Massacre Details to be Released by Police, but an Inquiry Ruled Out». Globe and Mail: σελ. A6. 
  7. ↑ Malarek, Victor (December 8, 1989). «Killer's letter blames feminists». Globe and Mail: σελ. A7. 
  8. ↑ McIntosh, Andrew (August 22, 1990). «Marc Lepine's suicide note to stay sealed; Commission says it can't order police to reveal mass murderer's letter». The Gazette: σελ. A3. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Chun, Wendy Hui Kyong (1999). «Unbearable Witness: towards a Politics of Listening». Journal of Feminist Cultural Studies 11 (1): 112–149. 
  10. ↑ «A Difficult Story to Tell». The Story of the Fifth Estate (CBC News). http://www.cbc.ca/fifth/history/difficultfour.html. Ανακτήθηκε στις December 28, 2006. 
  11. ↑ Fitterman, Lisa (March 10, 1999). «Cops on Lepine's list: Names of six female officers found on Polytechnique killer». The Gazette: σελ. A3. 
  12. ↑ Pelchat, Martin (November 24, 1990). «Lépine avait des motifs "politiques"» (στα French). La Presse: σελ. A1. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «CityNews Rewind: The Montreal Massacre». City News. December 6, 2006. http://www.citynews.ca/2006/12/06/citynews-rewind-the-montreal-massacre/. Ανακτήθηκε στις December 28, 2006. 
  14. ↑ 14,0 14,1 CTV.ca News Staff (September 18, 2006). «Mother of Marc Lepine finally breaks her silence». CTV. http://www.ctv.ca/servlet/ArticleNews/print/CTVNews/20060925/lepine_mother_060925/20060925/?hub=Canada&subhub=PrintStory. Ανακτήθηκε στις January 1, 2007. 
  15. ↑ Weston, Greg; Aubry, Jack (February 7, 1990). «The making of a massacre: The Marc Lepine story Part I». The Ottawa Citizen. 
  16. ↑ Malarek, Victor (December 9, 1989). «Killer Fraternized with Men in Army Fatigues». Globe and Mail (Canada). https://books.google.com/books?id=FHZJxbjlHsgC&pg=RA1-PA41&lpg=RA1-PA41&dq=%22killer+fraternized+with+men+in+army+fatigues%22&source=web&ots=BCcpaVbwAv&sig=qvo9cTTu89_ywX5a-2EzlnN7TRs#PRA1-PA41,M1. Ανακτήθηκε στις January 2, 2007. 
  17. ↑ McDonnell, Rod; Thompson, Elizabeth; McIntosh, Andrew; Marsden, William (December 12, 1989). «Killer's father beat him as a child; A brutal man who didn't seem to have any control of his emotions». The Gazette (Montreal): σελ. A1. 
  18. ↑ Weston, Greg; Aubry, Jack (February 8, 1990). «The making of a massacre: The Marc Lepine story Part II». The Ottawa Citizen: σελ. A1. 
  19. ↑ Colpron, Suzanne (December 9, 1989). «Marc Lépine était un premier de classe». La Presse. 
  20. ↑ Lépine & Gagné 2008, σελίδες 170–71
  21. ↑ Malarek, Victor (December 12, 1989). «More Massacre Details to be Released by Police, but an Inquiry Ruled Out». Globe and Mail (Canada): σελ. A14. 
  22. ↑ Canadian Press (January 12, 1990). «Police scour the life of mass killer». Edmonton Journal: σελ. B9. 
  23. ↑ Poirier, Patricia (March 1, 1990). «Police can't find cause for Lepine's rampage on Montreal campus». Globe and Mail (Canada): σελ. A17. 
  24. ↑ Canadian Press (May 30, 1990). «Parents fear coverup over murdered 14». Toronto Star: σελ. A15. 
  25. ↑ Fox, James Alan; Levin, Jack (January 2003). «Mass Murder: An Analysis of Extreme Violence». Journal of Applied Psychoanalytic Studies 5 (1): 47–64. doi:10.1023/A:1021051002020. 
  26. ↑ 26,0 26,1 Young, Katherine K.· Nathanson, Paul (2006). Legalizing Misandry: From Public Shame to Systematic Discrimination Against Men. Montreal: McGill-Queen's University Press. σελίδες 59–61. ISBN 0-7735-2862-8. 
  27. ↑ Conway, John Frederick (2003). The Canadian Family in crisis. James Lorimer and Company. σελίδες 163–64. ISBN 978-1-55028-798-1. 
  28. ↑ Fitzpatrick, Meagan (December 6, 2006). «National day of remembrance pays tribute to victims of Montreal massacre». CanWest News Service. http://www.canada.com/topics/news/national/story.html?id=dcb98c06-2c4f-46f1-bc6f-6a147308a252&k=33060. Ανακτήθηκε στις December 27, 2006. 
  29. ↑ Eglin & Hester 2003, σελίδες 65–88.
  30. ↑ Mancini Billson, Janet (2005). «After the Montreal massacre: gender and the pervasiveness of violence». Στο: Janet Mancini Billson· Carolyn Fluehr-Lobban. Female well-being: toward a global theory of social change. Zed Books. σελίδες 104–05. ISBN 978-1-84277-009-2. 
  31. ↑ Brickman, Julie (1996). «Female lives, Feminist deaths». Στο: Curry, Renée R.· Allison, Terry L. States of rage: emotional eruption, violence, and social change. New York: New York University Press. ISBN 0-8147-1530-3. 
  32. ↑ Byard, Roger W. (2005). «Murder-Suicide». Στο: Tsokos, Michael. Forensic Pathology Reviews. 3. Humana Press. σελ. 343. ISBN 978-1-58829-416-6. 
  33. ↑ Gerstenfeld, Phyllis B. (2004). Hate crimes: causes, controls, and controversies. SAGE. σελίδες 48–49. ISBN 978-0-7619-2814-0. 
  34. ↑ Perry, Barbara, επιμ. (2003). «Gender-bias hate crimes- a review». Hate and Bias Crime: A Reader. Routledge. σελ. 271. ISBN 978-0-415-94408-3. 
  35. ↑ Lawrence, Frederick M. (2002). Punishing Hate: Bias Crimes Under American Law. Harvard University Press. σελίδες 15–17. ISBN 978-0-674-00972-1. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Conway, John Frederick (2003). The Canadian family in crisis. James Lorimer and Company. σελ. 164. ISBN 978-1-55028-798-1. 
  37. ↑ Ruddy, Jenny· Elizabeth Curry (Δεκεμβρίου 2004). «Barbara Frum, quoted in Reframing violence against women». The Commonwealth. Saskatchewan New Democrat Party. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2006. 
  38. ↑ Eglin & Hester 2003, σελίδες 54–55.
  39. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα coroner.
  40. ↑ Fox, James Alan· Levin, Jack (2005). Extreme killing: Understanding serial and mass murder. Sage Publications. σελίδες 227–230. ISBN 0-7619-8857-2. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Lortie, Marie-Claude (December 1, 1990). «Poly un an après : Psychose? Blessures au cerveau? Les spécialistes n'ont pas encore résolu l'énigme Marc Lépine». La Presse: σελ. B7. 
  42. ↑ Lépine & Gagné 2008, σελίδες 138, 161–62
  43. ↑ Valpy, Michael (December 11, 1989). «Litany of social ills created Marc Lepine». Globe and Mail (Canada): σελ. A8. 
  44. ↑ Young, Katherine K.· Nathanson, Paul (2006). Legalizing misandry: from public shame to systematic discrimination against men. Montreal: McGill-Queen's University Press. σελ. 62. ISBN 0-7735-2862-8. 
  45. ↑ 45,0 45,1 Wong, Jan (September 16, 2006). «Get under the desk». Globe and Mail (Canada). 
  46. ↑ Parent, G; Cousineau, M (2003). «Conséquences à long terme d'un mass murder: le cas de Polytechnique, neuf ans plus tard». The International Journal of Victimology 1 (3). http://www.jidv.com/njidv/index.php?option=com_content&view=article&id=189:consequences-a-long-terme-dun-mass-murder-le-cas-de-polytechnique-neuf-ans-plus-tard&catid=109:jidv03&Itemid=391. Ανακτήθηκε στις December 29, 2006. 
  47. ↑ Sheppard, Robert (September 15, 2006). «A sea change in police tactics when it comes to gunmen». CBC News. http://www.cbc.ca/news/background/realitycheck/sheppard/20060915.html. Ανακτήθηκε στις December 29, 2006. 
  48. ↑ Rakobowchuk, Peter (September 14, 2006). «Lessons learned from 1989 Montreal massacre help save lives at Dawson college». Canadian Press. http://cnews.canoe.ca/CNEWS/Canada/2006/09/14/pf-1839448.html. Ανακτήθηκε στις December 28, 2006. 
  49. ↑ Rebick, Judy (December 6, 2000). «Where's the funding for abused women?». CBC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις March 21, 2007. https://web.archive.org/web/20070321225539/http://www.cbc.ca/news/viewpoint/columns/rebick/rebick001206.html. Ανακτήθηκε στις March 7, 2007. 
  50. ↑ Vienneau, David (January 19, 1991). «Probe on violence toward women blocked». Toronto Star: σελ. A4. 
  51. ↑ Hooks, Tess· LeClerc, Patrice· Beaujot, Roderic (2005). «Women in Canada: a century of struggle». Στο: Janet Mancini Billson, Carolyn Fluehr-Lobban. Female well-being: toward a global theory of social change. Zed Books. σελίδες 102–103. ISBN 978-1-84277-009-2. 
  52. ↑ Harder, Sandra. «Violence against women: the Canadian Panel's final report». Government of Canada. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2007. 
  53. ↑ Lakeman, Lee. «Women, Violence and the Montreal Massacre». Vancouver Rape Relief and Women's Shelter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις Απριλίου 19, 2007. Ανακτήθηκε στις Απριλίου 20, 2007. 
  54. ↑ Steyn, Mark (April 18, 2007). «A Culture of Passivity». National Review. http://www.nationalreview.com/articles/220650/culture-passivity/mark-steyn. Ανακτήθηκε στις April 20, 2007. 
  55. ↑ Kastor, Elizabeth (December 11, 1989). «In Montreal, A Survivor Heals After The Horror; 23-Year-Old Student Tried To Reason With Killer». The Washington Post: σελ. B1. 
  56. ↑ CBC news (December 7, 2000). «Professor criticizes Montreal massacre memorials». CBC. http://www.cbc.ca/canada/story/2000/12/07/massacre_email001207.html. Ανακτήθηκε στις March 7, 2007. 
  57. ↑ Kay, Barbara (December 6, 2006). «Lone gunman: The Ecole Polytechnique massacre was a freak tragedy. So why is every man made to feel guilty for it?». National Post (Canada). http://www.nationalpost.com/news/story.html?id=75e56e58-5238-4d65-82ff-e87f841303e3. Ανακτήθηκε στις March 7, 2007. 
  58. ↑ Young, Katherine K.· Nathanson, Paul (2006). Legalizing misandry: from public shame to systematic discrimination against men. Montreal: McGill-Queen's University Press. σελίδες 61–62. ISBN 0-7735-2862-8. 
  59. ↑ Conway, John Frederick (2003). The Canadian family in crisis. James Lorimer and Company. σελ. 166. ISBN 978-1-55028-798-1. 
  60. ↑ Helene Meyers (2001). Femicidal fears: narratives of the female gothic experience. Albany, N.Y: State University of New York Press. σελίδες 3–4. ISBN 0-7914-5151-8. 
  61. ↑ Mélissa Blais (2008). «Marc Lépine: heros ou martyr? Le masculinisme et la tuerie de l'École polytechnique». Στο: Blais, Mélissa and Dupuis-Déri, Francis. Le mouvement masculiniste au Québec. Les Éditions du remue-ménage. σελίδες 86–92. ISBN 0-670-06969-8. CS1 maint: Uses editors parameter (link)
  62. ↑ Nicoud, Anabelle (November 12, 2009). «Des disciples de Marc Lépine font fuir un réalisateur». La Presse. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 27, 2009. https://web.archive.org/web/20091227090402/http://moncinema.cyberpresse.ca/nouvelles-et-critiques/nouvelles/nouvelle-cinema/9968-des-disciples-de-marc-lepine-font-fuir-un-realisateur.html. Ανακτήθηκε στις March 2, 2014. 
  63. ↑ Hanes, Alison (December 2, 2005). «Man threatens to repeat Montreal massacre». Ottawa Citizen: σελ. A9. 
  64. ↑ Tremblay, Stephane (March 31, 2010). «Anti-feminist blogger calls himself 'masculinist activist'». Toronto Sun. http://www.torontosun.com/news/canada/2010/03/31/13429581-qmi.html. 
  65. ↑ «Men wearing white ribbons». CBC. November 27, 1991. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-06-29. https://web.archive.org/web/20110629023429/http://archives.cbc.ca/society/crime_justice/topics/398-2240/. Ανακτήθηκε στις March 7, 2007. 
  66. ↑ CBC news (December 5, 1999). «Monument to slain women unveiled». CBC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις November 11, 2007. https://web.archive.org/web/20071111062104/http://www.cbc.ca/news/story/1999/12/05/memorialsun991205.html. Ανακτήθηκε στις January 4, 2007. 
  67. ↑ Young, Katherine K.· Nathanson, Paul (2006). Legalizing misandry: from public shame to systematic discrimination against men. Montreal: McGill-Queen's University Press. σελίδες 69–70. ISBN 0-7735-2862-8. 
  68. ↑ Campbell, Charles (11 Νοεμβρίου 2004). «Magnets for Memory». The Tyee. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2006. 
  69. ↑ Cooper, Rachelle (19 Απριλίου 2006). «Book a Monument to Canadian Women Murdered by Men». at Guelph. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2006. 
  70. ↑ Ingram, Gordon Brent (2 Φεβρουαρίου 2000). «Contests over social memory in waterfront Vancouver: Historical editing & obfuscation through public art» (PDF). on the w@terfront. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2006. 
  71. ↑ «Stage Productions: The Anorak». Queen's University Faculty of Applied Science. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2014. CS1 maint: Unfit url (link)
  72. ↑ Kelley, Brendan (January 1, 2009). «Polytechnique: open to debate». Montreal Gazette. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-04-18. https://web.archive.org/web/20090418002308/http://www.montrealgazette.com/news/Polytechnique+open+debate/1236248/story.html. 
  73. ↑ Hamilton, Graeme (January 28, 2009). «Montreal massacre film brings up 'too many memories'». National Post (Canada). http://www.nationalpost.com/related/topics/Montreal%2Bmassacre%2Bfilm%2Bbrings%2Bmany%2Bmemories/1228750/story.html. Ανακτήθηκε στις November 7, 2010. 
  74. ↑ "Fascinating Canada: A Book of Questions and Answers – John Robert Columbo 2011
  75. ↑ «Monique Lépine marks Montreal Massacre anniversary». Canada: CBC. December 2, 2009. http://www.cbc.ca/news/canada/montreal/monique-l%C3%A9pine-marks-montreal-massacre-anniversary-1.809475. Ανακτήθηκε στις October 22, 2013. 
  76. ↑ «Se souvenir de Polytechnique». Radio-Canada. December 6, 2014. http://ici.radio-canada.ca/nouvelles/societe/2014/12/06/001-ceremonies-commemoration-polytechnique-25-ans-montreal.shtml. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σφαγή_στο_Πολυτεχνείο_του_Μόντρεαλ&oldid=6276437"