Διαχείριση της Διαταραχής: Ελλειμματική Προσοχή / Υπερκινητικότητα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Adhdforumgr (συζήτηση | συνεισφορές)
55 επεξεργασίες
Adhdforumgr (συζήτηση | συνεισφορές)
55 επεξεργασίες
Γραμμή 122: Γραμμή 122:
ατομοξετίνη είναι το μόνο μη-ελεγχόμενο, μη-διεγερτικό φάρμακο εγκεκριμένο για την
ατομοξετίνη είναι το μόνο μη-ελεγχόμενο, μη-διεγερτικό φάρμακο εγκεκριμένο για την
αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Δεν υπάρχουν διαφορές όσον αφορά την αποτελεσματικότητα μεταξύ των
αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Δεν υπάρχουν διαφορές όσον αφορά την αποτελεσματικότητα μεταξύ των
φαρμακευτικών αγωγών που χρησιμοποιούνται για την ΔΕΠΥ.
φαρμακευτικών αγωγών που χρησιμοποιούνται για την ΔΕΠΥ.<ref>{{cite journal|author=Schlander M|title=Long-acting medications for the hyperkinetic disorders. A note on cost-effectiveness|journal=Eur Child Adolesc Psychiatry|volume=16|issue=7|pages=421–9|year=2007|month=October|pmid=17401606|doi=10.1007/s00787-007-0615-2|url=}}</ref>

Βραχυπρόθεσμες κλινικές δοκιμές έχουν δείξει ότι οι φαρμακευτικές αγωγές είναι αποτελεσματικές
Βραχυπρόθεσμες κλινικές δοκιμές έχουν δείξει ότι οι φαρμακευτικές αγωγές είναι αποτελεσματικές
για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ, αλλά οι δοκιμές συνήθως χρησιμοποιούν κριτήρια αποκλεισμού,
για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ, αλλά οι δοκιμές συνήθως χρησιμοποιούν κριτήρια αποκλεισμού,
που σημαίνει ότι η γνώση για τις φαρμακευτικές αγωγές για την ΔΕΠΥ βασίζεται σε ένα μικρό
που σημαίνει ότι η γνώση για τις φαρμακευτικές αγωγές για την ΔΕΠΥ βασίζεται σε ένα μικρό
υποσύνολο των τυπικών ασθενών που απαντώνται στην κλινική πρακτική. Οι φαρμακευτικές
υποσύνολο των τυπικών ασθενών που απαντώνται στην κλινική πρακτική.<ref>{{cite journal|author=Weiss MD, Gadow K, Wasdell MB|title=Effectiveness outcomes in attention-deficit/hyperactivity disorder|journal=J Clin Psychiatry|volume=67 Suppl 8|issue=|pages=38–45|year=2006|pmid=16961429|doi=|url=}}</ref> They have not been found to improve school performance and data is lacking on long term effectiveness and the severity of side effects.<ref>{{cite web|url=http://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/bv.fcgi?rid=hstat1.chapter.14677|title=Treatment of Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder|format=|work=|accessdate=}}</ref> Οι φαρμακευτικές
αγωγές δεν φαίνεται να βελτιώνουν την σχολική συμπεριφορά και τα δεδομένα είναι ελλιπή όσον
αγωγές δεν φαίνεται να βελτιώνουν την σχολική συμπεριφορά και τα δεδομένα είναι ελλιπή όσον
αφορά την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα και τη σφοδρότητα των παρενεργειών. Αυτή η
αφορά την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα και τη σφοδρότητα των παρενεργειών. Αυτή η
κατηγορία των φαρμάκων γενικά λαμβάνεται ως μια μονάδα. Εν τούτοις, επηρεάζουν τον εγκέφαλο
κατηγορία των φαρμάκων γενικά λαμβάνεται ως μια μονάδα.<ref>Department of Health and Human Services {{PDFlink|[http://www.surgeongeneral.gov/library/mentalhealth/pdfs/c3.pdf ''Mental Health: A Report of the Surgeon General'']|1.01&nbsp;MB}} Page 142. Accessed 04/14/07</ref> Εν τούτοις, επηρεάζουν τον εγκέφαλο
διαφορετικά.<ref name="Arnold">{{cite journal|author=Arnold|title=Methylphenidate vs Amphetamine: Comparative Review|journal=Journal of Attention Disorders|volume=3|issue=4|pages=200&ndash;211|year=2000|doi=10.1177/108705470000300403}}</ref> Some investigations are dedicated to finding the similarities of children who respond to a specific medicine<!--
διαφορετικά. Κάποιες έρευνες είναι αφοσιωμένες στην εύρεση ομοιοτήτων μεταξύ παιδιών που
-->.<ref name="Arnold" /> Κάποιες έρευνες είναι αφοσιωμένες στην εύρεση ομοιοτήτων μεταξύ παιδιών που
αντιδρούν σε ένα συγκεκριμένο φάρμακο. Η αντίδραση βάση συμπεριφοράς στα διεγερτικά των
αντιδρούν σε ένα συγκεκριμένο φάρμακο. Η αντίδραση βάση συμπεριφοράς στα διεγερτικά των
παιδιών είναι παρόμοια ασχέτων αν έχουν ΔΕΠΥ ή όχι.
παιδιών είναι παρόμοια ασχέτων αν έχουν ΔΕΠΥ ή όχι.<ref>{{cite journal|author=Rapoport JL, Inoff-Germain G|title=Responses to methylphenidate in Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder and normal children: update 2002|journal=J Atten Disord|volume=6 Suppl 1|issue=|pages=S57–60|year=2002|pmid=12685519|doi=|url=}}</ref>
Η φαρμακευτική αγωγή διεγερτικών είναι μια αποτελεσματική αντιμετώπιση<ref name="Kolar2008">{{cite journal|author=Dusan Kolar, Amanda Keller, Maria Golfinopoulos, Lucy Cumyn, Cassidy Syer, and Lily Hechtman|title=Treatment of adults with attention-deficit/hyperactivity disorder|journal=Neuropsychiatr Dis Treat|volume=4|issue=1|pages=107–121|year=2008|month=February|pmid=18728812|pmc=2515906|doi=|url=http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pubmed&pubmedid=18728812}}</ref> για την ΔΕΠΥ<ref name="Spencer2007">{{cite journal|author=Spencer TJ.|title=Pharmacology of adult ADHD with stimulants.|journal=CNS Spectr|volume=12|issue=4(supplement 6)|pages=8–11|year=2007|month=April|pmid=17715564|doi=|url=http://www.cnsspectrums.com/aspx/articledetail.aspx?articleid=1671}}</ref><ref name="Rostain2008">{{cite journal|author=Rostain, Anthony L.|title=ADHD in Adults: Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder in Adults: Evidence-Based Recommendations for Management|journal=Postgraduate Medicine|volume=120|issue=3|pages=27–38|year=2008|month=September|pmid=18824823|doi=10.3810/pgm.2008.09.1905|url=http://www.postgradmed.com/index.php?art=pgm_09_2008?article=1905}}</ref> although the response rate may be lower for adults than children.<ref name="Spencer2004">{{cite journal|author=Spencer, Thomas. Biederman, Joseph. Wilens, Timothy|title=Stimulant treatment of adult attention-deficit/hyperactivity disorder|journal=Psychiatric Clinics of North America|volume=27|issue=2|pages=|year=2004|month=June|doi=|url=http://www.mdconsult.com/das/article/body/138353191-2/jorg=journal&source=&sp=14616830&sid=0/N/410882/1.html?issn=0193-953X}}</ref> αν και
Η φαρμακευτική αγωγή διεγερτικών είναι μια αποτελεσματική αντιμετώπιση για την ΔΕΠΥ αν και
ο ρυθμός ανταπόκρισης μπορεί να είναι χαμηλότερος για στους ενήλικες απ' ότι στα παιδιά.
ο ρυθμός ανταπόκρισης μπορεί να είναι χαμηλότερος για στους ενήλικες απ' ότι στα παιδιά.
Κάποιοι γιατροί μπορεί να προτείνουν αντικαταθλιπτικά ως η πρώτη μορφή αντιμετώπισης αντί
Κάποιοι γιατροί μπορεί να προτείνουν αντικαταθλιπτικά ως η πρώτη μορφή αντιμετώπισης αντί
των διεγερτικών αν και τα αντικαταθλιπτικά επιδεικνύουν χαμηλότερη αποτελεσματικότητα απ' ότι
των διεγερτικών<ref>{{cite journal|author=Higgins ES|title=A comparative analysis of antidepressants and stimulants for the treatment of adults with attention-deficit hyperactivity disorder|journal=J Fam Pract|volume=48|issue=1|pages=15–20|year=1999|month=January|pmid=9934377|doi=|url=}}</ref> αν και τα αντικαταθλιπτικά επιδεικνύουν χαμηλότερη αποτελεσματικότητα απ' ότι
τα διεγερτικά.<ref>{{cite journal|author=Verbeeck W, Tuinier S, Bekkering GE.|title=Antidepressants in the treatment of adult attention-deficit hyperactivity disorder: a systematic review.|journal=Adv Ther|volume=26|issue=2|pages=170–184|year=2009|month=February|pmid=19238340|doi=10.1007/s12325-009-0008-7|url=http://www.springerlink.com/content/ph82718338384515/fulltext.pdf}}</ref>
τα διεγερτικά.
Μια μελέτη έδειξε ότι τα παιδιά που λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή διεγερτικών τείνουν να είναι
Μια μελέτη έδειξε ότι τα παιδιά που λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή διεγερτικών τείνουν να είναι
ελαφρύτερα και κοντύτερα απ' ότι οι συνομήλικοί τους.
ελαφρύτερα και κοντύτερα απ' ότι οι συνομήλικοί τους.<ref>Vendantam, Shankar. "Debate Over Drugs For ADHD Reignites." The Washington Post 27 Mar. 2009. 2009. Web. 2 Mar. 2010.</ref>


====Φάρμακα με βάση την αμφεταμίνη====
====Φάρμακα με βάση την αμφεταμίνη====
Γραμμή 145: Γραμμή 147:
αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Τα εμπορικά τους ονόματα είναι Adderall (ένα μείγμα 72%
αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Τα εμπορικά τους ονόματα είναι Adderall (ένα μείγμα 72%
δεξτροαμφεταμίνης και 28% λεβοαμφεταμίνη), Dexedrine (καθαρή δεξτροαμφεταμίνη) και
δεξτροαμφεταμίνης και 28% λεβοαμφεταμίνη), Dexedrine (καθαρή δεξτροαμφεταμίνη) και
Desoxyn (καθαρή δεξτρομεταμφεταμίνη). Οι διαφορές σε αυτά τα ενεργή στοιχεία και αναλογίες
Desoxyn (καθαρή δεξτρομεταμφεταμίνη).<ref>{{cite journal|author=|last1=National Toxicology|first1=Program|title=NTP-CERHR monograph on the potential human reproductive and developmental effects of amphetamines|journal=Ntp Cerhr Mon|volume=|issue=16|pages=vii–III1|year=2005|month=July|pmid=16130031|doi=|url=}}</ref> Οι διαφορές σε αυτά τα ενεργή στοιχεία και αναλογίες
μίξης αυτών των φαρμάκων που βασίζονται στην αμφεταμίνη έχουν ως αποτέλεσμα ελαφρώς
μίξης αυτών των φαρμάκων που βασίζονται στην αμφεταμίνη έχουν ως αποτέλεσμα ελαφρώς
διαφορετικές δράσεις αυτών των φαρμάκων.
διαφορετικές δράσεις αυτών των φαρμάκων.
Γραμμή 154: Γραμμή 156:
αντίστροφο είδωλο του άλλου. Αυτή η κατοπτρική διαφορά είναι αρκετή για να προκαλέσει
αντίστροφο είδωλο του άλλου. Αυτή η κατοπτρική διαφορά είναι αρκετή για να προκαλέσει
διαφορετικό μεταβολισμό στα δύο συστατικά. Η Adderall ξεκινά δράση πριν την
διαφορετικό μεταβολισμό στα δύο συστατικά. Η Adderall ξεκινά δράση πριν την
δεξτροαμφεταμίνη εξαιτίας της λεβοαμφεταμίνης. Η λεβοαμφεταμίνη επίσης δίνει στην Adderall ένα
δεξτροαμφεταμίνη εξαιτίας της λεβοαμφεταμίνης.<ref name ="Glaser">{{cite journal|author=Glaser, et al.|last2=Thomas|first2=TC|last3=Joyce|first3=BM|last4=Castellanos|first4=FX|last5=Gerhardt|first5=GA|title=Differential Effects of Amphetamine Isomers on Dopamine in the Rat Striatum and Nucleus Accumbens Core|journal=Psychopharmacology|volume=178|issue=2-3|pages=250–258 (Page: 255)|year=2005|pmid=15719230|doi=10.1007/s00213-004-2012-6}}</ref> Η λεβοαμφεταμίνη επίσης δίνει στην Adderall ένα
μακρύτερο κλινικό αποτέλεσμα απ' ότι η δεξτροαμφεταμίνη. Ωστόσο, η προτίμηση του εγκεφάλου
μακρύτερο κλινικό αποτέλεσμα απ' ότι η δεξτροαμφεταμίνη. Ωστόσο, η προτίμηση του εγκεφάλου
για δεξτροαμφεταμίνη αντί για λεβοαμφεταμίνη δείχνει ότι η κλινική αξία της Adderall οφείλεται
για δεξτροαμφεταμίνη αντί για λεβοαμφεταμίνη δείχνει ότι η κλινική αξία της Adderall οφείλεται
ως επί τον πλείστον στην δεξτροαμφεταμίνη. Μερικά παιδιά με ΔΕΠΥ και συννοσηρές διαταραχές
ως επί τον πλείστον στην δεξτροαμφεταμίνη.<ref name ="Glaser" /> A few children with ADHD and comorbid disorders have helpful responses to levoamphetamine.<ref name="Arnold" /> Μερικά παιδιά με ΔΕΠΥ και συννοσηρές διαταραχές
επιδεικνύουν θετικές αντιδράσεις στην λεβοαμφεταμίνη.
επιδεικνύουν θετικές αντιδράσεις στην λεβοαμφεταμίνη.


Γραμμή 163: Γραμμή 165:
Το σώμα μας μεταβολίζει την δεξτρομεταμφεταμίνη σε δεξτροαμφεταμίνη (μεταξύ άλλων λιγότερο
Το σώμα μας μεταβολίζει την δεξτρομεταμφεταμίνη σε δεξτροαμφεταμίνη (μεταξύ άλλων λιγότερο
σημαντικών χημικών ενώσεων). Ένα τέταρτο της δεξρομεταμφεταμίνης εν τέλει θα μετατραπεί σε
σημαντικών χημικών ενώσεων). Ένα τέταρτο της δεξρομεταμφεταμίνης εν τέλει θα μετατραπεί σε
δεξτροαμφεταμίνη. Μετά από την σύγκριση αποκλειστικά το κοινό έδαφος μεταξύ της
δεξτροαμφεταμίνη.<!--
--><ref>{{cite journal|author=Schepers RJ ''et al.''|title=Methamphetamine and Amphetamine Pharmacokinetics in Oral Fluid and Plasma after Controlled Oral Methamphetamine Administration to Human Volunteers|journal=Clin Chemistry|volume=49|issue=1|pages=121–132 (Pages:121,130)|year=2003|pmid=12507968|doi=10.1373/49.1.121}} [http://www.clinchem.org/cgi/content/full/49/1/121 Free full text]</ref> Μετά από την σύγκριση αποκλειστικά το κοινό έδαφος μεταξύ της
δεξτροαμφεταμίνης και της δεξτρομεταμφεταμίνης, η τελευταία λέγεται ότι είναι το ισχυρότερο
δεξτροαμφεταμίνης και της δεξτρομεταμφεταμίνης, η τελευταία λέγεται ότι είναι το ισχυρότερο
διεγερτικό.<!--
διεγερτικό. Στην θεωρία – και στην πρακτική- μια μεγαλύτερη δόση της δεξτροαμφεταμίνης είναι
-->.<ref>{{cite journal|author=Shoblock, et al.|last2=Sullivan|first2=EB|last3=Maisonneuve|first3=IM|last4=Glick|first4=SD|title=Neurochemical and Behavioral Differences Between D-Methamphetamine and D-Amphetamine in Rats|journal=Psychopharmacology|volume=165|issue=4|pages=359–369 (Page:366)|year=2003|pmid=12491026|doi=10.1007/s00213-002-1288-7}}</ref> Στην θεωρία – και στην πρακτική- μια μεγαλύτερη δόση της δεξτροαμφεταμίνης είναι
απαραίτητη για να επιτευχθεί η κλινική δραστικότητα της δεξτρομεταμφεταμίνης. Στην
απαραίτητη για να επιτευχθεί η κλινική δραστικότητα της δεξτρομεταμφεταμίνης. Στην
πραγματικότητα, όταν η δεξτροαμφεταμίνη και η μεθυλφαινιδάτη αποδεικνύονται
πραγματικότητα, όταν η δεξτροαμφεταμίνη και η μεθυλφαινιδάτη αποδεικνύονται
Γραμμή 171: Γραμμή 175:
χορηγείται, σποραδικές αναφορές δείχνουν ότι η δεξτρομεταμφεταμίνη είναι πολύ απολεσματική
χορηγείται, σποραδικές αναφορές δείχνουν ότι η δεξτρομεταμφεταμίνη είναι πολύ απολεσματική
σε περιπτώσεις όπου οι δύο άλλες ουσίες είναι αναποτελεσματικές, ή προκαλούν περιορισμένες
σε περιπτώσεις όπου οι δύο άλλες ουσίες είναι αναποτελεσματικές, ή προκαλούν περιορισμένες
παρενέργειες.<ref>{{cite web|url=http://www.dr-bob.org/tips/split/Methamphetamine-for-ADHD.html|last=Williams|first=C. Donald|title=Methamphetamine for ADHD|date=1996-04-21|accessdate=2007-04-15|publisher=Psychopharmacology Tips}}</ref>
παρενέργειες.




Γραμμή 182: Γραμμή 186:
Daytrana (το Ritalin σε μορφή διαδερμικού έμπλαστρου) χρησιμοποιηθεί, τότε η
Daytrana (το Ritalin σε μορφή διαδερμικού έμπλαστρου) χρησιμοποιηθεί, τότε η
λεβοθρεομεθυλφαινιδάτη που αποτελεί το μισό της χορηγούμενης δόσης, λαμβάνεται υπόψη ως
λεβοθρεομεθυλφαινιδάτη που αποτελεί το μισό της χορηγούμενης δόσης, λαμβάνεται υπόψη ως
περίπου το ένα δέκατο-τρίτο του συνολικού κλινικού αποτελέσματος.
περίπου το ένα δέκατο-τρίτο του συνολικού κλινικού αποτελέσματος.<ref>{{cite journal|author=Heal DJ, Pierce DM|title=Methylphenidate and its isomers: their role in the treatment of attention-deficit hyperactivity disorder using a transdermal delivery system|journal=CNS Drugs|volume=20|issue=9|pages=713–738 (Page:730)|year=2006|pmid=16953648|doi=10.2165/00023210-200620090-00002}}</ref>


====Ελεγχόμενη έκλυση φαρμάκων====
====Ελεγχόμενη έκλυση φαρμάκων====
Γραμμή 257: Γραμμή 261:
αναφορικά με την εξιδανίκευση της αυτοκτονίας, και ελεγχόμενες μελέτες δείχνουν αύξηση στον
αναφορικά με την εξιδανίκευση της αυτοκτονίας, και ελεγχόμενες μελέτες δείχνουν αύξηση στον
καρδιακό ρυθμό, μείωση του σωματικού βάρους, μειωμένη όρεξη και ναυτία που εμφανίζεται με
καρδιακό ρυθμό, μείωση του σωματικού βάρους, μειωμένη όρεξη και ναυτία που εμφανίζεται με
την θεραπεία.<ref>{{cite journal | pmid = 16380617 | author-separator =, | last1 = Allen | author-name-separator= | first1 = AJ| doi=10.1212/01.wnl.0000188869.58300.a7 | last2 = Kurlan | first2 = RM | last3 = Gilbert | first3 = DL | last4 = Coffey | first4 = BJ | last5 = Linder | first5 = SL | last6 = Lewis | first6 = DW | last7 = Winner | first7 = PK | last8 = Dunn | first8 = DW | last9 = Dure | first9 = LS | title = Atomoxetine treatment in children and adolescents with ADHD and comorbid tic disorders. | journal = Neurology | volume=65 | issue=12 | year=2005 | month=December | pages=1941–9}}</ref>
την θεραπεία.
Ορισμένα αντικαταθλιπτικά όπως τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, τα SNRI ή τα MAOI μερικές
Ορισμένα αντικαταθλιπτικά όπως τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, τα SNRI ή τα MAOI μερικές
φορές συνταγογραφούνται και είναι επίσης αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ.
φορές συνταγογραφούνται και είναι επίσης αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ.<ref name="Stein MA 2004 S89–98" /><ref name="Christman AK, Fermo JD, Markowitz JS 2004 1020–36"/><ref name="Hazell P 2005 1989–98"/><ref>{{cite web|url=http://www.fda.gov/CDER/drug/infopage/atomoxetine/default.htm|title=Atomoxetine (marketed as Strattera) Information|work=|accessdate=}}</ref>

Φαρμακευτικές αγωγές μη-εγκεκριμένες από τον FDA
====Φαρμακευτικές αγωγές μη-εγκεκριμένες από τον FDA====


===Μη-προβλεπόμενες φαρμακευτικές αγωγές===
===Μη-προβλεπόμενες φαρμακευτικές αγωγές===

Έκδοση από την 19:46, 20 Φεβρουαρίου 2011

Η διαχείριση της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας αναφέρεται στις επιλογές θεραπείας διαθέσιμες στα άτομα με ΔΕΠΥ Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα

Υπάρχουν αρκετές αποτελεσματικές και κλινικά αποδεδειγμένες επιλογές στην θεραπεία ατόμων με ΔΕΠΥ. Ο συνδυασμός αντιμετώπισης μέσω ιατρικής και συμπεριφοράς είναι η πλέον αποτελεσματική στρατηγική διαχείρισης ΔΕΠΥ, ακολουθούμενη μονάχα από την φαρμακευτική αγωγή, και μετά από την αντιμετώπιση μέσω της συμπεριφορικής θεραπείας.[1] Παρόλαυτά, αυτά τα αποτελέσματα έχουν αμφισβητηθεί γιατί η μελέτη από τις ομάδες ποικιλότροπης αντιμετώπισης ξεθώριασε την διαδικασία της συμπεριφοράς 3 μήνες πριν το τελευταίο σημείο αξιολόγησης αλλά συνέχισε την ομάδα της θεραπευτικής αγωγής.[2] Πράγματι, μετά από 14 μήνες η ομάδα της θεραπευτικής αγωγής έχασε το πλεονέκτημα της έναντι της ομάδας μετατροπής της συμπεριφοράς που είχε διακοπεί προ πολλού.[3] Στο όγδοο έτος πλέον η κοινωνικό-οικονομική θέση και η δομή της οικογένειας ήταν οι μόνες προγνωστικές μεταβλητές για την θεραπεία της ΔΕΠΥ.[4] Οι πιο συνηθισμένες διεγερτικές φαρμακευτικές αγωγές είναι η μεθυλφαινιδάτη (Ritalin), η δεξτροαμφιταμίνη (Dexedrine) και μεικτά άλατα αμφιταμίνης (Adderall).[5] Atomoxetine . Αυτή την στιγμή η ατομοξετίνη (Strattera) είναι το μόνο μη-διεγερτικό φάρμακο που έχει εγκριθεί για την θεραπεία της ΔΕΠΥ.[6] Άλλες φαρμακευτικές αγωγές, οι οποίες μπορούν να χορηγηθούν άνευ συνταγής, περιλαμβάνουν ορισμένα αντικαταθλιπτικά όπως τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, τα SNRI ή τα MAOI.[7][8][9] Η παρουσία συννοσηρών (δύο ασθένειες που δρουν ταυτόχρονα, π.χ. κατάθλιψη και ΔΕΠΥ) διαταραχών καθιστά την ανεύρεση της σωστής αντιμετώπισης και διάγνωσης ακόμα πιο δαπανηρή και χρονοβόρα.

Αποτελεσματικές θεραπείες

Μια ποικιλία ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων και προσεγγίσεων μέσω τροποποίησης της συμπεριφοράς για την διαχείριση της ΔΕΠΥ χρησιμοποιούνται από τους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους. Αυτές περιλαμβάνουν την ψυχοθεραπεία και την θεραπεία της λειτουργικής μνήμης. Η βελτίωση του περιβάλλοντος στο σπίτι και στο σχολείο με εκπαίδευση διαχείρισης γονέων και διαχείριση σχολικής τάξης μπορεί να συμβάλλει θετικά στην συμπεριφορά παιδιών με ΔΕΠΥ.[εκκρεμεί παραπομπή] Εξειδικευμένοι σύμβουλοι ΔΕΠΥ παρέχουν υπηρεσίες και στρατηγικές για την βελτίωση της λειτουργικότητας, όπως διαχείριση του χρόνου ή προτάσεις οργάνωσης. Προγράμματα εκπαίδευσης αυτο-ελέγχου έχουν δείξει να έχουν περιορισμένη αποτελεσματικότητα.[10] Ο αυτο-έλεγχος που βασίζεται στην συμπεριφορά δρα αποτελεσματικότερα από ότι η εκπαίδευση γνωστικού αυτο-ελέγχου.[11] Μια πρόσφατη μετά-ανάλυση έδειξε ότι η χρήση της τροποποιημένης συμπεριφοράς στην ΔΕΠΥ κατέληξε σε επίπεδα αποτελεσμάτων μεταξύ ομαδικών μελετών (.83), μεταγενέστερων και προγενέστερων μελετών (.70), εντός ομαδικών μελετών (2.64), και μελέτες επάνω σε ένα υποκείμενο (3.78) υποδηλώνοντας ότι οι θεραπείες που βασίζονται στην συμπεριφορά είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές.[12] Πειραματικές και εναλλακτικές θεραπείες συμπεριλαμβάνουν διατροφικά συμπληρώματα, εξειδικευμένες δίαιτες και βιοανάδραση. Μια μετά-ανάλυση μιας έρευνας για την ΔΕΠΥ το 2006 κατέληξε ότι υπήρχε μια έλλειψη δεδομένων που αφορούν τις δυνητικές δυσμενείς παρενέργειες από τα φάρμακα για την ΔΕΠΥ,[13] με πολύ λίγες μελέτες που να βεβαιώνουν για την ασφάλεια ή την αποτελεσματικότητα των θεραπείων μετά το πέρας τεσσάρων μηνών,,[14] και καμία μη-τυχαία ελεγχόμενη δοκιμή που να βεβαιώνει για περιόδους χρήσης μικρότερες των δύο ετών.[15][16] Η θεραπεία των προσχολικών παιδιών δεν συνίσταται.[17] Ο FDA βρήκε ότι ένας μεγάλος αριθμός των ελεγχόμενων δοκιμών απαιτούσε υποκείμενα που ήταν γνωστό ότι αντιδρούν σε διεγερτικά ή που δεν είχαν ιστορικό δυσανεξίας σε διεγερτικά, και αυτό περιορίζει την υποτιθέμενη γενικοποίηση των αποτελεσμάτων των δοκιμών.[18] Αρκετές μελέτες έχουν δείξει καταστολή της ανάπτυξης και του βάρους για τα διεγερτικά.[19] Σε μια σύγκριση με την ομάδα τροποποίησης της συμπεριφοράς σε μια οκταετή μελέτη του MTA που χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση, η ομάδα των διεγερτικών επέδειξε υψηλότερα επίπεδα αναφερόμενων καταχρήσης ουσιών.[20]

Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας

Η Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) είναι μια νευρική αναπτυξιακή διαταραχή συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από ένα επίμονο πρότυπο απροσεξίας και / ή υπερκινητικότητας, καθώς επίσης και αφηρημάδας, ανεπαρκή έλεγχο παρορμήσεων ή παρορμητικότητας, και διασπωμενης προσοχής. Τα πιο κοινά χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ συμπεριλαμβάνουν, αλλά δεν περιορίζονται σε, διάσπαση προσοχής, δυσκολία στην συγκέντρωση και στον εστίασμο, διολίσθηση βραχυπρόθεσμης μνήμης, αναβολή, προβλήματα στην οργάνωση ιδεών και υπαρχόντων, βραδύτητα, παρορμητικότητα και αδύναμου σχεδιασμού και εκτέλεσης. Η ΔΕΠΥ διακρίνεται σε τρεις υποκατηγορίες: πρωταρχικά απρόσεκτος, πρωταρχικά υπερκινητικός, και συνδυασμός αυτών. Η ΔΕΠΥ πιθανώς είναι μια ετερερογενής διαταραχή που προκαλείται από ένα συνδυασμό αμφότερων γενετικών και περιβαντολλογικών συνθηκών. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι μια πλειοψηφία της ΔΕΠΥ προέρχεται από έναν συνδυασμό διαφόρων γονιδίων, αρκετά από τα οποία επηρεάζουν τους μεταφορείς της ντοπαμίνης. Η ΔΕΠΥ φαίνεται να είναι εξαιρετικά κληρονομική. Η εκτιμώμενη συνεισφορά των μη-γενετικών παραγόντων είναι 20%, η πλειοψηφία των οποιων είναι τραύμα ή έκθεση σε τοξικές ουσίες. Η ΔΕΠΥ έχει ένα υψηλό ποσοστό συννοσηρότητας (αναφορικά με τις δύο παθήσεις που εμφανίζονται ταυτόχρονα δηλαδή την ΔΕΠΥ και την κατάθλιψη). Η διαταραχή της εναντιωτικής προκλητικής, η διαταραχή διαγωγής, το άγχος, η κατάθλιψη, η διπολική διαταραχή και η κατάχρηση ουσιών μπορούν να αποτελούν συννοσηρές συνθήκες. Η αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ είναι πολύ πιο δύσκολη όταν εμφανίζονται συννοσηρότητες. Στις ΗΠΑ τα συνηθισμένα κριτήρια είναι αυτά που παραθέτει η Αμερικάνικη Ψυχιατρική Ένωση (APA) στην 4η έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV). Η ΔΕΠΥ μπορεί να εμφανίζεται με διαφορετικό τρόπο στα κορίτσια απ' ότι στα αγόρια, όταν υπάρχουν συννοσηρότητες.


Αποτελεσματικότητα

Ο συνδυασμός της φαρμακευτικής αγωγής και της θεραπείας μέσω τροποποίησης της συμπεριφοράς είναι η πιο αποτελεσματική στρατηγική αντιμετώπισης της ΔΕΠΥ, ακολουθούμενη μόνο από την αντιμετώπιση μέσω φαρμάκων, και κατόπιν της θεραπείας μέσω τροποποίησης της συμπεριφοράς. Σε όρους αποδοτικότητας, η διαχείριση με φάρμακα φαίνεται να είναι η πιο αποτελεσματική, ακολουθούμενη από την αντίστοιχη μέσω τροποποίησης συμπεριφοράς, και συνδυασμένης αντιμετώπισης. Η πλέον αποδοτική και οικονομικά αποτελεσματική μεμονωμένη αντιμετώπιση ήταν αυτή που χρησιμοποιούσε διεγερτικά. Επιπροσθέτως, φάρμακα μακράς δράσης για την ΔΕΠΥ, σε σύγκριση με ποικιλίες βραχείας δράσης, γενικά υποδηλώνουν να είναι αποτελεσματικές. Οι συννοσηρές διαταραχές (αναφορικά με δύο παθήσεις που συνυπάρχουν, π.χ. κατάθλιψη και ΔΕΠΥ) καθιστούν την εύρεση της σωστής αντιμετώπισης και διάγνωσης πολύ πιο δύσκολες απ' ότι δεν υπάρχει συννοσηρότητα.

Ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις

Υπάρχει μια ποικιλία ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων που χρησιμοποιούνται από τους ψυχολόγους και τους ψυχιάτρους. Αυτή που επιλέγεται σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από τον ασθενή και τα συμπτώματα που αυτός παρουσιάζει. Οι προσεγγίσεις αυτές συμπεριλαμβάνουν την ψυχοθεραπεία, την θεραπεία μέσω της γνωστικής συμπεριφοράς, ομάδες υποστήριξης, εκπαίδευση των γονέων, διαλογισμό και εκπαίδευση των κοινωνικών δεξιοτήτων. Αν η ψυχοθεραπεία αποτύχει να επιφέρει βελτίωση της κατάστασης τότε ο διαλογισμός μπορεί να θεωρηθεί ως μια προσθήκη αυτής ή μια εναλλακτική προσέγγιση.[21][22][23]

Ψυχοθεραπεία

Η Ψυχοθεραπεία είναι μια άλλη επιλογή, με ή χωρίς φάρμακα, που έχει δείξει να είναι αποτελεσματική.[24]

Επιμόρφωση των γονέων και Διαχείριση της σχολικής τάξης

Η βελτίωση του περιβάλλοντος στο σπιτι και στο σχολείο μπορεί να συνεισφέρει θετικά στην συμπεριφορά παιδιών με ΔΕΠΥ.[25] Οι γονείς αυτών συχνά επιδεικνύουν παρόμοια ελαττώματα και οι ίδιοι, και ως εκ τούτου είναι πιθανόν να μην μπορούν να βοηθήσουν επαρκώς το παιδί με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Βελτιώνοντας την κατανόηση των γονέων πάνω στην συμπεριφορά του παιδιού και διδάσκοντας τους στρατηγικές για την βελτίωση της λειτουργικότητας τους και της επικοινωνίας τους και αποθαρρύνοντας ανεπιθύμητες συμπεριφορές έχει απτά αποτελέσματα στα παιδιά με ΔΕΠΥ. Οι διαφορετικές επιμορφωτικές παρεμβάσεις για τους γονείς από κοινού καλλούνται Εκπαίδευση Διαχείρισης Γονέων. Οι τεχνικές συμπεριλαμβάνουν επεμβατική εξαρτημένη μάθηση: μια συνεχόμενη εφαρμογή αμοιβών για την επίτευξη στόχων και καλής συμπεριφοράς (θετική ενίσχυση) και ποινές όπως προσωρινές διακοπές ή ανάκληση των δικαιωμάτων για αδυναμία επίτευξης στόχων ή κακής συμπεριφοράς. Η διαχείριση της σχολικής τάξης είναι παρόμοια με την διαχείριση της επιμόρφωσης των γονέων. Οι εκπαιδευόμενοι μαθαίνουν για την ΔΕΠΥ όπως και τεχνικές για την βελτίωση της συμπεριφοράς που βρίσκει εφαρμογή σε ένα περιβάλλον σχολικής τάξης. Οι στρατηγικές που χρησιμοποιούνται συμπεριλαμβάνουν ενισχυμένη δομή των δραστηριοτήτων στην σχολική τάξη, καθημερινή ανατροφοδότηση, και συμβολική οικονομία.[εκκρεμεί παραπομπή]

Εκπαίδευση της λειτουργικής μνήμης

Πολλά από τα προβλήματα που δείχνουν τα παιδιά με ΔΕΠΥ μπορούν να εντοπιστούν σε ελαττώματα στην λειτουργική μνήμη (ή βραχυπρόθεσμη μνήμη). Με την εκπαίδευση και την βελτίωση αυτής της μνήμης κάποια από τα άλλα συμπτώματα μπορεί να ελαττωθούν επίσης. Σε μια μελέτη από τον Klingberg και άλλους, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα μέσω υπολογιστή έχει επιδείξει καλά αποτελέσματα στην λειτουργική μνήμη, ακόμα και αν το γενικευμένο αποτέλεσμα στα συμπτώματα που αφορούν την συμπεριφορά δεν ήταν και τόσο ξεκάθαρα.[26]

Προπονητική

Η Προπονητική της ΔΕΠΥ είναι προπονητική επί ζωής που κάνει χρήση συγκεκριμένων τεχνικών προσανατολισμένων προς τον μοναδικό μηχανισμό εγκεφάλου των ατόμων με ΔΕΠΥ. Η επαγγελματική συμβουλευτική δεν είναι υποκατάστατο για την παραδοσιακή, πολύτροπη αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ όπως η φαρμακευτική αγωγή, η διατροφή, η άσκηση και η θεραπεία.[εκκρεμεί παραπομπή]

Φαρμακευτικές αγωγές

Φάρμακα εγκεκριμένα από τον FDA

Τα διεγερτικά είναι τα πιο αποτελεσματικά φάρμακα διαθέσιμα για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Πέντε διαφορετικές συνθέσεις των διεγερτικών έχουν εγκριθεί από τον FDA για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ: οι τρεις προέρχονται από την αμφεταμίνη και οι δύο από την μεθυλφαινιδάτη. Η ατομοξετίνη είναι το μόνο μη-ελεγχόμενο, μη-διεγερτικό φάρμακο εγκεκριμένο για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Δεν υπάρχουν διαφορές όσον αφορά την αποτελεσματικότητα μεταξύ των φαρμακευτικών αγωγών που χρησιμοποιούνται για την ΔΕΠΥ.[27]

Βραχυπρόθεσμες κλινικές δοκιμές έχουν δείξει ότι οι φαρμακευτικές αγωγές είναι αποτελεσματικές για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ, αλλά οι δοκιμές συνήθως χρησιμοποιούν κριτήρια αποκλεισμού, που σημαίνει ότι η γνώση για τις φαρμακευτικές αγωγές για την ΔΕΠΥ βασίζεται σε ένα μικρό υποσύνολο των τυπικών ασθενών που απαντώνται στην κλινική πρακτική.[28] They have not been found to improve school performance and data is lacking on long term effectiveness and the severity of side effects.[29] Οι φαρμακευτικές αγωγές δεν φαίνεται να βελτιώνουν την σχολική συμπεριφορά και τα δεδομένα είναι ελλιπή όσον αφορά την μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα και τη σφοδρότητα των παρενεργειών. Αυτή η κατηγορία των φαρμάκων γενικά λαμβάνεται ως μια μονάδα.[30] Εν τούτοις, επηρεάζουν τον εγκέφαλο διαφορετικά.[31] Some investigations are dedicated to finding the similarities of children who respond to a specific medicine.[31] Κάποιες έρευνες είναι αφοσιωμένες στην εύρεση ομοιοτήτων μεταξύ παιδιών που αντιδρούν σε ένα συγκεκριμένο φάρμακο. Η αντίδραση βάση συμπεριφοράς στα διεγερτικά των παιδιών είναι παρόμοια ασχέτων αν έχουν ΔΕΠΥ ή όχι.[32] Η φαρμακευτική αγωγή διεγερτικών είναι μια αποτελεσματική αντιμετώπιση[33] για την ΔΕΠΥ[34][35] although the response rate may be lower for adults than children.[36] αν και ο ρυθμός ανταπόκρισης μπορεί να είναι χαμηλότερος για στους ενήλικες απ' ότι στα παιδιά. Κάποιοι γιατροί μπορεί να προτείνουν αντικαταθλιπτικά ως η πρώτη μορφή αντιμετώπισης αντί των διεγερτικών[37] αν και τα αντικαταθλιπτικά επιδεικνύουν χαμηλότερη αποτελεσματικότητα απ' ότι τα διεγερτικά.[38] Μια μελέτη έδειξε ότι τα παιδιά που λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή διεγερτικών τείνουν να είναι ελαφρύτερα και κοντύτερα απ' ότι οι συνομήλικοί τους.[39]

Φάρμακα με βάση την αμφεταμίνη

Τρία διαφορετικά φάρμακα που απορρέουν από την αμφεταμίνη χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Τα εμπορικά τους ονόματα είναι Adderall (ένα μείγμα 72% δεξτροαμφεταμίνης και 28% λεβοαμφεταμίνη), Dexedrine (καθαρή δεξτροαμφεταμίνη) και Desoxyn (καθαρή δεξτρομεταμφεταμίνη).[40] Οι διαφορές σε αυτά τα ενεργή στοιχεία και αναλογίες μίξης αυτών των φαρμάκων που βασίζονται στην αμφεταμίνη έχουν ως αποτέλεσμα ελαφρώς διαφορετικές δράσεις αυτών των φαρμάκων.

Λεβοαμφεταμίνη και δεξτροαμφεταμίνη

Η λεβοαμφεταμίνη και η δεξτροαμφεταμίνη έχουν την ίδια χημική συνταγή αλλά η μια είναι το ακριβές είδωλο της άλλης, με τον ίδιο τρόπο που τα χέρια μας είναι τα ίδια αλλά το ένα είναι το αντίστροφο είδωλο του άλλου. Αυτή η κατοπτρική διαφορά είναι αρκετή για να προκαλέσει διαφορετικό μεταβολισμό στα δύο συστατικά. Η Adderall ξεκινά δράση πριν την δεξτροαμφεταμίνη εξαιτίας της λεβοαμφεταμίνης.[41] Η λεβοαμφεταμίνη επίσης δίνει στην Adderall ένα μακρύτερο κλινικό αποτέλεσμα απ' ότι η δεξτροαμφεταμίνη. Ωστόσο, η προτίμηση του εγκεφάλου για δεξτροαμφεταμίνη αντί για λεβοαμφεταμίνη δείχνει ότι η κλινική αξία της Adderall οφείλεται ως επί τον πλείστον στην δεξτροαμφεταμίνη.[41] A few children with ADHD and comorbid disorders have helpful responses to levoamphetamine.[31] Μερικά παιδιά με ΔΕΠΥ και συννοσηρές διαταραχές επιδεικνύουν θετικές αντιδράσεις στην λεβοαμφεταμίνη.

Δεξτροαμφεταμίνη

Το σώμα μας μεταβολίζει την δεξτρομεταμφεταμίνη σε δεξτροαμφεταμίνη (μεταξύ άλλων λιγότερο σημαντικών χημικών ενώσεων). Ένα τέταρτο της δεξρομεταμφεταμίνης εν τέλει θα μετατραπεί σε δεξτροαμφεταμίνη.[42] Μετά από την σύγκριση αποκλειστικά το κοινό έδαφος μεταξύ της δεξτροαμφεταμίνης και της δεξτρομεταμφεταμίνης, η τελευταία λέγεται ότι είναι το ισχυρότερο διεγερτικό..[43] Στην θεωρία – και στην πρακτική- μια μεγαλύτερη δόση της δεξτροαμφεταμίνης είναι απαραίτητη για να επιτευχθεί η κλινική δραστικότητα της δεξτρομεταμφεταμίνης. Στην πραγματικότητα, όταν η δεξτροαμφεταμίνη και η μεθυλφαινιδάτη αποδεικνύονται αναποτελεσματικές, κάποιοι γιατροί συνταγογραφούν δεξτρομεταμφεταμίνη. Αν και σπανίως χορηγείται, σποραδικές αναφορές δείχνουν ότι η δεξτρομεταμφεταμίνη είναι πολύ απολεσματική σε περιπτώσεις όπου οι δύο άλλες ουσίες είναι αναποτελεσματικές, ή προκαλούν περιορισμένες παρενέργειες.[44]


Φάρμακα με βάση την μεθυλφαινιδάτη

Μεθυλφαινιδάτη

Υπάρχουν δύο διαφορετικά φάρμακα προερχόμενα από την μεθυλφαινιδάτη: το Ritalin, που είναι κατά το ήμισυ δεξτροθρεομεθυλφαινιδάτη και κατά το άλλο ήμισυ λεβοθρεομεθυλφαινιδάτη και το Focalin που είναι καθαρώς δεξτροθρεομεθυλφαινιδάτη. Η δεξτροθρεομεθυλφαινιδάτη έχει μεγαλύτερη φαρμακευτική δράση απ' ότι το δεξτρο ισομερές, και έτσι για παράδειγμα αν το Daytrana (το Ritalin σε μορφή διαδερμικού έμπλαστρου) χρησιμοποιηθεί, τότε η λεβοθρεομεθυλφαινιδάτη που αποτελεί το μισό της χορηγούμενης δόσης, λαμβάνεται υπόψη ως περίπου το ένα δέκατο-τρίτο του συνολικού κλινικού αποτελέσματος.[45]

Ελεγχόμενη έκλυση φαρμάκων

Οι γιατροί μπορεί να συνταγογραφήσουν ένα φάρμακο ελεγχόμενης έκλυσης έτσι ώστε οι ασθενείς να χρειάζεται να το λάβουν το πρωί σε μια πιο κατάλληλη ώρα για αυτούς. Αυτό είναι ιδιαίτερα βοηθητικό για παιδιά που δεν τους αρέσει να παίρνουν τα φάρμακά τους εν μέσω της σχολικής ημέρας. Αρκετές μέθοδοι ελεγχόμενης έκλυσης χρησιμοποιούνται σε φαρμακευτικές αγωγές εγκεκριμένες από τον FDA για την ΔΕΠΥ. Κάθε απ' αυτές καθιστά τα φάρκακα του FDA φαρμακευτικά διαφορετικά.

Πολλαπλά σφαιρίδια

Τα φάρμακα Adderall και Dexendrine Spansules είναι παραδείγματα φαρμάκων που χρησιμοποιούν ένα σύστημα δύο σφαιριδίων για την επίτευξη της ελεγχόμενης έκλυσης. Τα σφαιρίδια εμπεριέχονται σε μια ζελατινώδης καψούλα που ταχέως διαλύεται σε νερό, απελευθερώνοντας έτσι τα σφαιρίδια. Οι δύο διαφορετικοί τύποι σφαιριδίων διαλύονται με διαφορετικούς ρυθμούς, και έτσι επεκτείνονται οι επιδράσεις των αμφεταμίνων. Η εταιρεία που εμπορεύεται το Adderall αναπτύσσει μια νέα του έκδοχη με τρία διαφορετικά είδη σφαιριδίων που θα ήταν αποτελεσματικά μέχρι και για 16 ώρες.

Ώσμωση

Η μόνη φαρμακευτική αγωγή για την ΔΕΠΥ που κάνει χρήση της ωσμωτικής πίεσης για να επιτύχει μια ελεγχόμενη έκλυση του φαρμάκου, είναι το Concerta. Ένα δίσκιο αυτού του φαρμάκου ουσιαστικά είναι μια επικαλυμμένη καψούλα. Η επικάλυψη είναι ένα μείγμα από υδροχλωρίδιο της μεθυλφαινιδάτης και συνδετικές ουσίες όπως λακτόζη, ποβιδόνη και η carnauba wax. Κάτω από αυτή την επικάλυψη βρίσκεται μια κοίλη καψούλα από μια ημι-διαπερατή άκαμπτη μεμβράνη. Η πραγματική καψούλα είναι αδιάλυτη στο νερό, αλλά κάποια από τα συστατικά που γεμίζουν την καψούλα είναι υδατοδιαλυτά ενώ άλλα αντιδρούν με ξεχωριστούς τρόπους με το νερό. Στο ένα άκρο της καψούλας υπάρχει μια μικρή οπή από laser, αρκετά μεγάλη για να περάσουν σωματίδια της μεθυλφαινιδάτης. Ο όγκος της καψούλας επιμερίζεται σε τρία χωρίσματα. Στο άκρο πιο κοντά στην οπή είναι το πρώτο χώρισμα, όπου βρίσκεται ένα μείγμα που περιέχει ένα μικρό ποσοστό συγκέντρωσης μεθυλφαινιδάτης. Στην μέση βρίσκεται το δεύτερο χώρισμα όπου βρίσκεται ένα διαφορετικό μείγμα που περιέχει μια υψηλότερη ποσότητα συγκέντρωσης μεθυλφαινιδάτης. Στο τρίτο χώρισμα, που βρίσκεται πιο μακρύα από την οπή, εμπεριέχεται τριακετίνη, οξική κυτταρίνη, υπρομελόζη, πολυαιθυλενογλυκόλη και οξείδια πολυαιθυλενίου. Μόλις γίνει η κατάποση, το κέλυφος της καψούλας αποσυντίθεται τάχιστα και η μεθυλφαινιδάτη που εμπεριέχονταν σε αυτόν, εκλύεται. Όταν το νερό σαρώσει την ημι-διαπερατή μεμβράνη, το τρίτο χώρισμα, το οποίο είναι και πιο μακρυά από την οπή, θα μεγαλώσει γιατί η υπρομελόζη απορροφά νερό και διογκώνεται ενώ η πολυαιθυλενογλυκόλη θα αυξήσει την ωσμωτική πίεση. Αυτό το χώρισμα σιγά-σιγά θα πιέσει τα περιεχόμενα των δύο άλλων χωρισμάτων μέσα από την οπή, ξεκινώντας με τις χαμηλότερες συγκέντρωσεις της μεθυλφαινιδάτης, μόλις η ποσότητα χαμηλότερης συγκέντρωσης μεθυλφαινιδάτης έχει ως επί τον πλείστον φύγει εκτός καψούλας τότε η ποσότητα υψηλότερης συγκέντρωσης μεθυλφαινιδάτης θα ξεκινήσει να πιέζεται εκτός της καψούλας μέσω της οπής. Η καψούλα θα καταστεί φαρμακολογικά αδρανής μόλις όλη η μεθυλφαινιδάτη αποβληθεί.

Διαδερμική

Αυτό είναι ένα έμπλαστρο που εφαρμόζεται στο δέρμα και το οποίο επιτρέπει στο φάρμακο να διαχυθεί μέσω των στρωμάτων του δέρματος και έτσι να εισέλθει στην κυκλοφορία του αίματος. Σε αντίθεση με τα φάρμακα που χορηγούνται μέσω της στοματικής οδού, αυτό μπορεί να αφαιρεθεί και να αντικατασταθεί βολικά, καθιστώντας έτσι ευέλικτο όσον αφορά τον προγραμματισμό του ασθενή. Το Daytrana είναι η εμπορική ονομασία ενός διαδερμικού έμπλαστρου το οποίο κατ' ουσία έχει την ίδια σύνθεση με το Ritalin. Το Daytrana εφαρμόζεται στο δέρμα το πρωί και το φάρμακο απορροφάται καθόλη την διάρκεια της ημέρας εξίσου, ενώ ο ασθενής αναμένεται να νιώσει τις επιδράσεις της μεθυλφαινιδάτης μέχρι δύο ώρες αφότου το έμπλαστρο έχει αφαιρεθεί, έτσι ώστε οι ασθενείς θα έπρεπε να αφαιρούν το έμπλαστρο μερικές ώρες πριν την ώρα του ύπνου. Αυτοί που συνεργάστηκαν για την παρασκευή του Daytrana αναπτύσσουν μια μορφή της δεξτροαμφεταμίνης σε διαδερμικό έμπλαστρο και έχουν ολοκληρώσει την πρώτη φάση των ανθρώπινων μελετών του FDA. Αυτό το φαρμακευτικό έμπλαστρο έχει την κωδική ονομασία SPD483 (ή και ATS – Σύστημα Διαδερμικής Αμφεταμίνης ή αμφεταμινικό έμπλαστρο).

Προφάρμακα

Το προφάρμακο είναι μια χημική ένωση αδρανης εκ φύσεως, το οποίο όταν μεταβολίζεται καθίσταται φαρμακευτικά ενεργό. Τα προφάρμακα συνήθως χρησιμοποιούνται για την βελτίωση της βιοδιαθεσιμότητας μέσω της στοματικής οδού, καθώς οι χημικές ιδιόητες του ενεργού συστατικού μπορεί να προκαλέσει μια ανεπαρκής απορρόφησή μέσω της γαστρεντερικής οδού. H Λισδεξαμφεταμίνη (με το εμπορικό όνομα Vyvanse) είναι ένα προφάρμακο δεξτροαμφεταμίνης. Αυτό είναι μια ζελατινοειδής καψούλα που διαλύεται ταχέως μόλις γίνει κατάποσή της και εκλύει την λισδεξαμφεταμίνη dimesylate.

Μη-διεγερτικά

Η ατομοξίνη (Strattera) είναι ένα μη-διεγερτικό φάρμακο εγκεκριμένο για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Είναι λιγότερο αποτελεσματικό απ' ότι τα διεγερτικα για την ΔΕΠΥ, σχετίζεται με μεμονωμένες περιπτώσεις βλάβης του ήπατος, φέρει μια προειδοποίηση του FDA σε μαύρο πλαίσιο αναφορικά με την εξιδανίκευση της αυτοκτονίας, και ελεγχόμενες μελέτες δείχνουν αύξηση στον καρδιακό ρυθμό, μείωση του σωματικού βάρους, μειωμένη όρεξη και ναυτία που εμφανίζεται με την θεραπεία.[46] Ορισμένα αντικαταθλιπτικά όπως τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, τα SNRI ή τα MAOI μερικές φορές συνταγογραφούνται και είναι επίσης αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ.[7][8][9][47]

Φαρμακευτικές αγωγές μη-εγκεκριμένες από τον FDA

Μη-προβλεπόμενες φαρμακευτικές αγωγές

Κάποιες φαρμακευτικές αγωγές που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ συνταγογραφούνται ως μη-προβλεπόμενα, εκτός της εμβέλειας της προβλεπόμενης από τον FDA χρήσης τους για διάφορους λόγους. Ο FDA απαιτεί να γίνουν αρκετές κλινικές δοκιμές για να αποδειχθεί η ασφαλής χρήση και η αποτελεσματικότητα ενός δυνητικού φαρμάκου στην αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Τα φάρμακα παρακάτω δεν έχουν περάσει αυτές τις δοκιμές, οπότε η αποτελεσματικότητά τους δεν έχει αποδειχθεί (παρόλαυτά τα συγκεκριμένα φάρμακα έχουν αδειοδοτηθεί για άλλες χρήσεις, έτσι ώστε έχουν κριθεί κατάλληλα για τους αντίστοιχους ασθενείς), εν τούτοις η σωστή δοσολογία και οι οδηγίες χρήσεως δεν έχουν αποδοθεί εξίσου καλά.

  • Αμανταντίνη (Symmetrel) – ένα αντιιικό φάρμακο και ανταγωνιστικό της ντοπαμίνης.

Υπήρξαν αναφορές για χορήγησή του σε χαμηλές δόσεις ως μη-προβλεπόμενο φάρμακο για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ με επιτυχία.

  • Αμυνεπτίνη (Survector/Maneon) – ένα τρικυκλικό αντικαταθλιπτικό τώρα πλέον παράνομο

σε πολλές χώρες καθότι είχε θεωρηθεί ως δυνητικά καταχρηστικό. Είναι ακόμα νόμιμο σε κάποιες χώρες της ΕΕ, όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Δεν είναι πλέον διαθέσιμο στις ΗΠΑ, Καναδά, Γαλλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο.

  • Βενζαμφεταμίνη (Didrex) – ένα λιγότερα ισχυρό διεγερτικό. Παρουσιάζει κάποιες ελάχιστες

ψυχοτροπικές παρενέργειες μέχρι το συκώτι να το μεταβολίσει σε αμφεταμίνη και μεθαμφεταμίνη. Καθώς αυτό δρα ως ένας μηχανισμός παρατεταμένης έκλυσης, έχει ένα χαμηλότερο ενδεχόμενο κατάχρησης και υπάγεται στο χρονοδιάγραμμα 3.

  • Βουπροπιόνη (Wellbutrin) – κατηγοριοποιημένο ως αντικαθλιπτικό. Είναι το πιο κοινό

φάρμακο που χορηγείται μη-προβλεπόμενα για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Αναστέλλει την επαναπρόσληψη της νορεπινεφρίνης, και σε ένα μικρότερο βαθμό, της ντοπαμίνης, σε νευρωτικές συνάψεις, και παρουσιάζει ελάχιστη ή και καμία επιδραση στην επαναπρόσληψη σεροτονινεργικών. Η Βουπροπιόνη δεν είναι μια ελεγχόμενη ουσία. Συχνά συνταγογραφείται ως μια συνταγή χρονομετρημένης έκλυσης για την μείωση του ρίσκου εμφάνισης παρενεργειών. Η Βουπροπιόνη δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή για τις διεγερτικές της ιδιότητες γιατί σε υψηλές δόσεις τείνει να προκαλεί επιληπτικές κρίσεις σε ένα μεγάλο ποσοστό των σχετικών ασθενών.

  • Κλονιδίνη – Αρχικώς αναπτύχθηκε ως μια θεραπεία για την υψηλή πίεση αίματος, σε μικρές

δόσεις τα μεσημέρια ή/και τα απογεύματα μερικές φορές σε συνδυασμό με διεγερτικά για να βοηθήσει στον ύπνο και επειδή η Κλονιδίνη μερικές φορές βοηθάει την μέτρια παρορμητική και εναντιωτική συμπεριφορά και μπορεί να μειώσει την εμφάνιση των ακούσιων μυικών σπασμών (τικ). Μπορεί να είναι πιο χρήσιμη για το συννοσηρό σύνδρομο του Tourette.

  • Μιλνασιπράνη, ένα αντικαταθλιπτικό φάρμακο, που προς το παρόν ερευνάται για το

ενδεχόμενο να αμβλύνει τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ στους ενηλίκους.

  • Μονταφινίλη (Provigil/Alertec/Sparlon) – Στις ΗΠΑ, προς το παρόν είναι σε καθεστώς μη-

προβλεπόμενης χρήσης αναμένοντας απόφαση του FDA στις 22 Αυγούστου του 2006. Αρχικά ανέμενε απόφαση για εμπορική του προώθηση με την προβλεπόμενη του χρήση ως Alertec αλλά ανεβλήθη λόγω ενός λεγόμενου συμβάντος σχετιζόμενου με το Σύνδρομο του Stevens-Johnson.

  • Πεμολίνη (Cylert) – ένα διεγερτικό που χρησιμοποιείται επιτυχώς από τα τέλη της

δεκαετίας του 1980 όταν ανακαλύφθηκε ότι η χορήγησή του μπορεί να προκαλέσει βλάβη στο συκώτι. Τον Μάρτιο του 2005, οι δημιουργοί του συγκεκριμένου φαρμάκου ανακοίνωσαν ότι θα διέκοπταν την παραγωγή του. Πλέον δεν είναι διαθέσιμο στις ΗΠΑ.

  • Ρεμποξετίνη (Edronax) – είναι ένας επιλεκτικός αναστολέας επαναπρόσληψης της

νορεπινεφρίνης το οποίο κυρίως χρησιμοποιείται ως αντικαταθλιπτικό. Μελέτες εκτός των ΗΠΑ έχουν καταλήξει ότι είναι μια αποτελεσματική φαρμακευτική αγωγή για την ΔΕΠΥ, και συνταγογραφείται μη-προβλεπόμενα για αυτόν τον σκοπό στο Ισραήλ και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες, εν τούτοις η ρεμποξετίνη δεν έχει εγκριθεί ποτέ από τον FDA για τις ΗΠΑ.

  • Σελεγκιλίνη – ένα φάρμακο MAOI (κατηγορία αντικαταθλιπτικών) το οποίο προς το παρόν

διερευνάται για χρήση με την ΔΕΠΥ.

  • Emsam – μια εκδοχή της σελεγκιλίνης που χορηγειται στον οργανισμό μέσω διαδερμικού

έμπλαστρου.

Τα τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά ενίοτε επίσης συνταγογραφούνται, αλλά φαίνεται να επιδρούν μονάχα στην υπερκινητική πλευρά της κατάστασης. Αυτό το διάστημα υπάρχει έρευνα όσον αφορά την κατηγορία των φαρμάκων επιλεκτικών αναστολέων επαναπρόσληψης σεροτονίνης (SSREs). Το μόνο διαθέσιμο είναι η Τιανεπτίνη (εμπορικό όνομα Stablon). Αυτό είναι ένα παράτυπο τρικυκλικό αντικαταθλιπτικό το οποίο στερείται αποδείξεων όσον αφορά την αποτελεσματικότητά του και ως τούτου μη-εγκεκριμένο. Η τιανεπτίνη δεν είναι διαθέσιμη στην Βόρεια Αμερική.

Πειραματικές και εναλλακτικές φαρμακευτικές αγωγές

Το γυμνόσπερμα (γκίγκο) είναι ένα φυσικό συμπλήρωμα που χρησιμοποιείται από κάποια άτομα με ΔΕΠΥ.

Διατροφικά συμπληρώματα και εξειδικευμένες δίαιτες μερικές φορές χρησιμοποιούνται από άτομα με ΔΕΠΥ με σκοπό να μετριάσουν κάποια ή και όλα τα συμπτώματα. Για παράδειγμα, τα συμπληρωματικά με Ωμέγα-3 (που βρίσκεται σε ψάρια, φώκιες ή στην ποικιλία ψαριού κριλλ της Ανταρκτικής) μπορούν να μειώσουν τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ για μια υποομάδα παιδιών και ενηλίκων με ΔΕΠΥ “που χαρακτηρίζονται από απροσεξία και σχετίζονται με νευροαναπτυξιακές διαταραχές”. Αν και οι βιταμίνες ή τα συμπληρώματα μεταλλικών ιχνοστοιχείων (μικροδιατροφικά) μπορει να βοηθήσει τα παιδιά που έχουν διαγνωσθεί με συγκεκριμένες ανεπάρκειες, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι βοηθάνε όλα τα παιδιά με ΔΕΠΥ. Επιπλέον, υπερβολικές δόσεις βιταμινών, οι οποίες μπορεί να είναι τοξικές, πρέπει να αποφεύγονται. Στις ΗΠΑ, κανένα διατροφικό συμπλήρωμα δεν έχει εγκριθεί από τον FDA για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Παρόλαυτά υπάρχει μια πιλοτική μελέτη που δείχνει ότι η φωσφατιδυλσερίνη μπορεί να βοηθήσει ενάντια στην ΔΕΠΥ. Κάποια άτομα αναφέρουν βραχυπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα από την χρήση της κάνναβης για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ και ο γιατρός David Bearman υποστήριξε αυτή την φαρμακευτική αγωγή. Παρόλαυτά, οι μακροπρόθεσμες επιδράσεις από την χρήση της κάνναβης συμπεριλαμβάνουν εξάρτηση από ουσίες, ανοχή στα ναρκωτικά, αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σχιζοφρένειας, διπολικές διαταραχές και μείζονα κατάθλιψη.

Η βιοανατροφοδότηση EEG (Ηλεκτροεγκεφαλογραφία - Electroencephalography) είναι μια στρατηγική αγωγής που χρησιμοποιείται στα παιδιά, στους έφηβους και στους ενηλίκους με ΔΕΠΥ. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκπέμπει ηλεκτρική ενέργεια που καταμετράται με ηλεκτρόδια τοποθετημένα στον εγκέφαλο. Η βιοανατροφοδότηση ειδοποιεί τον ασθενή για την παρουσία εγκεφαλικών κυμάτων Βήτα. Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι τα άτομα με ΔΕΠΥ μπορούν να εκπαιδεύσουν τον εαυτό τους προκειμένου να μειώσουν τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ. Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό σχίσμα στην επιστημονική κοινότητα αναφορικά με την αποτελεσματικότητα αυτής της αγωγής. Μια σειρά μελετών δείχνουν ότι οι επιστημονικές αποδείξεις τα τελευταία χρόνια αυξάνονται όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της βιοανατροφοδότησης EEG για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Σύμφωνα με μια επισκόπηση του 2007, έγινε επίδειξη της αποτελεσματικότητας της συγκεκριμένης αγωγής ως ισοδύναμη με την φαρμακευτική αγωγή με διεγερτικά. Η επισκόπηση σημείωνε ότι παρατηρούνται βελτιώσεις στο επίπεδο της συμπεριφοράς και της νευροφυσιολογίας με τα συμπτώματα της απροσεξίας, της υπερκινητικότητας και της παρορμητικότητας να δείχνουν σημαντική μείωση μετά την αγωγή. Δεν υπάρχουν γνωστές παρενέργειες της αγωγής μέσω βιοανάδρασης EEG. Ωστόσο, υπάρχουν μεθοδολογικοί περιορισμοί και αδυναμίες σε σχεδιασμό μελετών. Σε μια επισκόπηση του 2005, οι Loo και Barkley επεσήμαναν προβλήματα μεταξύ των οποίων και η έλλειψη σοβαρών εργαλείων όπως ο έλεγχος μέσω ψευδο-φαρμάκου (placebo) και η τυχαιοποίηση αποτελούν σοβαρούς περιορισμούς στις μελέτες της βιοανάδρασης EEG και ως εκ τούτου καθιστούν όποια οριστικά συμπεράσματα αδύνατα να διεξαχθούν. Ως αποτέλεσμα έχουν έντονα συστηθεί πιο στιβαρές κλινικές μελέτες. Μια Γερμανική επισκόπηση του 2004 βρήκε ότι η ανατροφοδότηση EEG, επίσης αναφερόμενη ως νευροβιοανατροφοδότηση, είναι πιο αποτελεσματική απ' ότι προηγουμένως θεωρούνταν αναφορικά με ανεπάρκεια προσοχής, παρορμητικότητα και υπερκινητικότητα. Βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα ταιριάζουν με τα αντίστοιχα μιας φαρμακευτικής αγωγής με διεγερτικά ενώ εντοπίζεται και μια επίμονη ομαλοποίηση των παραμέτρων της EEG που δεν βρίσκεται αντίστοιχη της στην ανάλογη φαρμακευτική αγωγή με διεγερτικά. Επίσης δεν υπάρχουν γνωστές παρενέργειες από την αγωγή με βιοανατροφοδότηση αν και η σχετική έρευνα είναι περιορισμένη και περαιτέρω έρευνα είναι αναγκαία. Μια Αμερικάνικη επισκόπηση του επόμενου έτους έδωσε επίσης έμφαση στα ωφέλη αυτης της μεθόδου. Παρόμοια ευρήματα έχουν αναφερθεί από μια έρευνα που διεξήχθει από μια άλλη Γερμανική ομάδα το 2004. Η αεροβική άσκηση μπορεί να βελτιώσει τη γνωστική λειτουργία και τη νευρωνική οργάνωση που σχετίζονται με τον εκτελεστικό έλεγχο κατά την διάρκεια της προ-εφηβικής ανάπτυξης, αν και χρειάζονται περισσότερες έρευνες σ' αυτόν τον τομέα. Μια μελέτη υπαινίσσεται ότι η αθλητική απόδοση σε αγόρια με ΔΕΠΥ μπορεί να αυξήσει την αποδοχή εκ μέρους των συνομηλίκων τους όταν συνοδεύεται από λιγότερες αρνητικές συμπεριφορές. Η τέχνη θεωρείται από κάποιους ως μια αποτελεσματική αγωγή για κάποια από τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ. Άλλες πηγές, μεταξύ άλλων και κάποιοι ψυχολόγοι που έχουν γράψει σχετικά με το θέμα, πιστεύουν ότι μειώνοντας τον χρόνο που ξοδεύεται μπροστά στην τηλεόραση, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή στα βίαια ΜΜΕ μπορεί μερικές φορές να βοηθήσει τα παιδιά. Μια μελέτη υποδεικνύει έναν συσχετισμό μεταξύ υπερβολικού χρόνου μπροστά στην τηλεόραση και παιδιών με υψηλότερα ποσοστά εμφάνισης συμπτωμάτων της ΔΕΠΥ. Άλλες αγωγές που ήταν αποτελεσματικές για κάποιους είναι η προπονητική επί της ΔΕΠΥ, οι θετικές αλλαγές στην διατροφή, όπως χαμηλές δόσεις ζάχαρης, ελάχιστα προσθετικά και καθόλου καφεϊνη. Τα παιδιά που ξοδεύουν τον χρόνο τους έξω στο φυσικό περιβάλλον, όπως σε πάρκα, φαίνεται να εμφανίζουν λιγότερα συμπτώματα της ΔΕΠΥ, κάτι το οποίο έχει βαπτιστεί ως “Πράσινη Αγωγή”. Συχνά αναζητούνται εναλλακτικές αγωγές λόγω των ανησυχιών επί των μακροπρόθεσμων επιδράσεων των διεγερτικών στα παιδιά. Οι γονείς, τα παιδιά, οργανώσεις υπέρ των καταναλωτών και μερικοί γιατροί όλο και περισσότερο ψάχνουν για εναλλακτικές αγωγές αντί για των συνηθισμένων με διεγερτικά. Υπάρχει ένας μεγάλος όγκος αποδείξεων όσον αφορά την αποτελεσματικότητα κάποιων εναλλακτικών αγωγών συμπεριλαμβανομένων και των συμπληρωμάτων με συγκεκριμένα θρεπτικά συστατικά, απεκκριστικές δίαιτες, αποφυγή προσθετικών τροφίμων ή χρωστικών ουσιών, αγωγή αλλεργιών, οικογενειακή συμβουλευτική και αγωγή μέσω τροποποίησης της συμπεριφοράς. Κάποιοι συνηγορούν ότι οι εναλλακτικές αγωγές θα έπρεπε να δοκιμαστούν πριν τις αντίστοιχες φαρμακευτικές αγωγές επί της ΔΕΠΥ αν και δεν θα έχουν όλα τα παιδιά με ΔΕΠΥ μια αποτελεσματική ανταπόκριση.

Αεροβική άσκηση

Η αεροβική άσκηση μπορεί να βελτιώσει την γνωστική λειτουργία και τη νευρωνική οργάνωση που σχετίζονται με τον εκτελεστικό έλεγχο κατά την διάρκεια της προ-εφηβικής ανάπτυξης, αν και χρειάζονται περισσότερες έρευνες σ' αυτόν τον τομέα. Μια μελέτη υπαινίσσεται ότι η αθλητική απόδοση σε αγόρια με ΔΕΠΥ μπορεί να αυξήσει την αποδοχή εκ μέρους των συνομηλίκων τους όταν συνοδεύεται από λιγότερες αρνητικές συμπεριφορές.

Βιοανατροφοδότηση

Η βιοανατροφοδότηση EEG, που επίσης ενίοτε αναφέρεται ως νευροανατροφοδότηση, είναι αποτελεσματική στην αγωγή της απροσεξίας, της παρορμητικότητας και της υπερκινητικότητας. Δεν υπάρχουν γνωστές παρενέργειες από την αγωγή της βιοανατροφοδότησης αν και η έρευνα επί της βιοανατροφοδότησης έχει περιορισθεί και περαιτέρω έρευνα είναι απαραίτητη. Μια έρευνα του 2009 κατέληξε “ότι η νευροανατροφοδότηση μπορεί να θεωρηθεί ως ένα πρόσθετο αποτελεσματικό στοιχείο αγωγής παιδιών με ΔΕΠΥ”.

Διατροφικά συμπληρώματα

Υπάρχουν ενδείξεις ότι παιδιά με ΔΕΠΥ διαφέρουν από τα άλλα όσον αφορά τον μεταβολισμό.

  • Ψευδάργυρος -αν και ο ρόλος του ψευδάργυρου στην ΔΕΠΥ δεν έχει διαφωτιστεί

“πολυάριθμες ελεγχόμενες μελέτες αναφέρουν συγχρονικές αποδείξεις χαμηλότερων επιπέδων ιστών ψευδαργύρων”

  • Λιπαρά οξέα Ωμέγα-3 – Καποιες έρευνες προτείνουν ότι μια έλλειψη λιπαρών οξέων

Ωμέγα-3 σχετίζεται με συγκεκριμένα συμπτώματα της ΔΕΠΥ, και ως εκ τούτου έχει προταθεί ότι μια τροποποίηση στην διατροφή μπορεί να παίξει ρόλο στην διαχείριση της ΔΕΠΥ. Άτομα με ΔΕΠΥ βρέθηκαν να έχουν σημαντικά χαμηλότερα φωσφολιπίδια πλάσματος και ερυθροκύτταρα λιπαρών οξέων Ωμέγα-3. Η πρόσληψη κορεσμένου λίπους σε αυτά τα άτομα βρέθηκε να είναι 30% υψηλότερη απ' ότι σε ελέγχους, ενώ η πρόσληψη πολλών άλλων θρεπτικών συστατικών δεν διέφερε. Ως υποστήριξη της ιδέας ότι δεν ευθύνεται η πρόσληψη αναγκαίων λιπαρών οξέων που προκάλεσε χαμηλά επίπεδα ιστών, υπάρχει μια προκαταρκτική έρευνα που έδειξε ότι το εκπνεόμενο αιθάνιο, ένας δείκτης υπεροξείδωσης λιπαρών οξέων Ωμέγα-3, ήταν υψηλότερο σε παιδιά με ΔΕΠΥ σχετική με ελέγχους. Οι ερευνητές από την CSIRO, ο εθνικός επιστημονικός οργανισμός της Αυστραλίας, έδειξαν ότι τα πολυακόρεστα λιπαρά οξέα παρέχουν “μέτρια με ισχυρά θετικά αποτελέσματα στην αγωγή” της ΔΕΠΥ. Άλλη μια διπλή-τυφλή (εντελώς τυχαία) έρευνα που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στην οποία δόθηκαν σε παιδιά λιπαρά οξέα Ωμέγα-3, κατέληξε ότι “σημαντικές βελτιώσεις στην ενεργή αγωγή έναντι εικονικού φαρμάκου (placebo) βρέθηκαν στην ανάγνωση, στην ορθογραφία και στην συμπεριφορά πέρα από 3 μήνες αγωγής σε παράλληλες ομάδες”. Μια έρευνα του 2008 επίσης κατέληξε ότι τα συμπληρώματα διατροφής με Ωμέγα-3/Ωμέγα-6 μειώνουν τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ για κάποιους. Αυτό είναι κάτι που αυξανόμενα τεκμηριώνεται σε κλινικές έρευνες ότι δηλαδή τα λιπαρά οξέα Ωμέγα-3 παρέχουν έναν ασφαλή τρόπο για την αντιμετώπιση της υπερκινητικότητας.

  • Μαγνήσιο και Βιταμίνη Β6 (πυριδοξίνη) – Το 2006, μια έρευνα έδειξε ότι τα παιδιά με

αυτισμό είχαν σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα μαγνησίου, από ότι οι έλεγχοι, και ότι η διόρθωση αυτού του ελαττώματος ήταν θεραπευτικός: ο Mousain-Bosc και άλλοι έδειξαν ότι παιδιά με ΔΕΠΥ (46 άτομα) είχαν σημαντικότερα χαμηλότερα επίπεδα μαγνησίου στα κύτταρα του αίματος απ' ότι στους ελέγχους (30 άτομα). Η παρέμβαση μέσω της χορήγησης μαγνησίου και βιταμίνης Β6 μείωση την υπερκινητικότητα, την υπερδιεγερσιμότητα/επιθετικότητα και βελτίωσε την προσοχή στο σχολείο.

  • Συμπληρώματα σιδήρου – Το 2005, το περιοδικό της Αμερικάνικης Ακαδημίας

Παιδιατρικής, δημοσίευσε την αναφορά της περίπτωσης ενός παιδιού με ΔΕΠΥ με χαμηλή φεριτίνη που έδειξε “σημαντική βελτίωση στην συμπεριφορά” αφότου η φεριτίνη του ομαλοποιήθηκε μέσω συμπληρώματος σιδήρου. Με βάση πρωτύτερες μελέτες στην έλλειψη σιδήρου και στην λειτουργία της προσοχής (κυρίως όσον αφορά την πλευρά της σύνθεσης της ντοπαμίνης), προτάθηκε ο έλεγχος των επιπέδων της φεριτίνης σε παιδιά με ΔΕΠΥ.

  • Κάλιο – Το 2007, ερευνητές σχετιζόμενοι με το Πανεπιστήμιο του Harvard περιέγραψαν μια

μορφή της ΔΕΠΥ που αντιμετωπίζονταν επαρκώς με “ανεπίσημα” συμπληρώματα καλίου. Ο μοριακός μηχανισμός που προτάθηκε από τους συγγραφείς ήταν μηχανισμός που δημιουργούσε αισθητηριακή υπερδιέγερση, συχνά προκαλούμενη από την κατάποση υδατανθράκων, προτείνοντας ότι τα άτομα με ΔΕΠΥ που επιδυκνείουν ευαισθησία στην ζάχαρη πολύ πιθανόν να έχουν αυτή την παραλλαγή του μηχανισμού.

  • Στην δεκαετία του 1980 η Βιταμίνη Β6 προωθούνταν ως ένα βοηθητικό φάρμακο για παιδιά

με μαθησιακές δυσκολίες συμπεριλαμβανομένης και της απροσεξίας. Ωστόσο, μια έρευνα αναφορικά με τις μεγάλες δόσεις βιταμινών σε παιδιά με ΔΕΠΥ έδειξε ότι ήταν αναποτελεσματικές στην αλλαγή της συμπεριφοράς.

  • Ήπια διεγερτικά όπως η καφεϊνη, η θεοβρωμίνη και η νικοτίνη μπορεί να βελτιώσουν την

λειτουργία σε κάποια παιδιά που υποφέρουν από την ΔΕΠΥ.

Δίαιτες

Ίσως η πλέον γνωστή εναλλακτική δίαιτα να είναι η δίαιτα Feingold η οποία περιλαμβάνει την απομάκρυνση των σαλικυλικών, χρωστικών ουσιών και βελτιωτικών γεύσης και συγκεκριμένων συνθετικών συντηρητικών από την διατροφή των παιδιών. Ωστόσο, οι έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχει μικρή αν όχι καθόλου επίδραση της συγκεκριμένης δίαιτας στην συμπεριφορά των παιδιών με ΔΕΠΥ. Μια μετα-ανάλυση βρήκε ότι η εξάλειψη τεχνητών χρωστικών ουσιών και συντηρητικών στα τρόφιμα μέσω δίαιτας δίνει ένα στατιστικά ικανοποιητικό οφελος στα παιδιά με ΔΕΠΥ. Άλλες πιο πρόσφατες έρευνες συμφωνούν με αυτά τα συμπεράσματα. Ο Βρετανικός Οργανισμός Πρότυπων Φαγητού (FSA) ζήτησε να απαγορευθεί η χρήση έξι τεχνητών χρωστικών ουσιών σε τρόφιμα και η ΕΕ απεφάνθη ότι κάποιες χρωστικές ουσίες τροφίμων πρέπει να επισημαίνονται φέροντας την σχετική σήμανση “Ε” καθώς και αυτή την προειδοποίηση: “μπορεί να έχει δυσμενή αποτελέσματα στην δραστηριότητα και στην προσοχή των παιδιών”.

Αγωγή της ΔΕΠΥ με συννοσηρές διαταραχές

Επειδή οι συννοσηρότητες της ΔΕΠΥ ποικίλουν και ο ρυθμός εμφάνισης της ειναι υψηλός, πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα όσον αφορά τέτοιες συννοσηρότητες. Ο FDA δεν έχει συσταθεί για να αντιμετωπίσει αυτό το θέμα, και δεν εγκρίνει φαρμακευτικές αγωγές για συννοσηρότητες, ωστόσο τέτοια ζητήματα έχουν διερευνηθεί εκτενώς.

Διαταραχές ακούσιων μυικών συσπάσεων (τικ)

Ασθενείς με το σύνδρομο Tourette οι οποίοι και αναφέρονται σε εξειδικευμένες κλινικές εμφανίζουν ένα υψηλό ποσοστό συννοσηρότητας ΔΕΠΥ. Οι ασθενείς που έχουν ΔΕΠΥ μαζί με ακούσιες μυικές συσπάσεις ή διαταραχές αυτών, μπορεί επίσης να έχουν προβλήματα με διασπαστικές συμπεριφορές, συνολική λειτουργία και γνωστική λειτουργία, που εξηγούνται από την ύπαρξη συννοσηρότητας ΔΕΠΥ. Η αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ παρουσία των διαταραχών ακούσιων μυικών σπασμών αποτελεί ένα αμφιλεγόμενο θέμα εδώ και πολύ καιρό. Η φαρμακευτική πρακτική του παρελθόντος έκρινε ότι τα διεγερτικά (όπως το Ritalin) δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν παρουσία των ακούσιων μυικών σπασμών, λόγω της ανησυχίας ότι η χρήση τους μπορεί να τα χειροτέρευε. Ωστόσο, πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι τα διεγερτικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν με επιφύλαξη παρουσία των διαταραχών ακούσιων μυικών σπασμών. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι τα διεγερτικά δεν οξύνουν τις ακούσιες μυικές συσπάσεις περισσότερο απ' ότι τα εικονικά φάρμακα (placebo) κάνουν, και προτείνουν ότι μπορεί ακόμα και να τα μειώσουν την σφοδρότητα των ακούσιων μυικών σπασμών. Η αμφισβήτηση παραμένει και το έντυπο PDR συνεχίζει να φέρει μια προειδοποίηση ότι τα διεγερτικά δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται παρουσία των διαταραχών ακούσιων μυικών σπασμών, έτσι ώστε οι γιατροί μπορεί να είναι διστακτικοί στην χρήση τους. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα όσον αφορά την χρήση τους και ακόμα συνηγορούν υπέρ μιας δοκιμής όταν η ΔΕΠΥ συνυπάρχει με τους ακούσιους μυικούς σπασμούς, γιατί τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ μπορεί να πιο βλαβερά απ' ότι οι ακούσιοι μυικοί σπασμποί. Τα διεγερτικά είναι η πρώτη γραμμή αγωγής για την ΔΕΠΥ, με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα, αλλά όντως αποτυγχάνουν στο 20% των περιπτώσεων, ακόμη και σε ασθενείς χωρίς διαταραχές ακούσιων μυικών σπασμών. Οι τρέχουσες φαρμακευτικές αγωγές που συνταγογραφούνται περιλαμβάνουν: μεθυλφαινιδάτη (εμπορικά ονόματα Ritalin, Metadate, Concerta), δεξτροαμφεταμίνη (Dexedrine), και μεικτά άλατα αμφεταμίνης (Adderall). Όταν τα διεγερτικά δεν αποτελούν επιλογή, άλλες φαρμακευτικές αγωγές μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Αυτά περιλαμβάνουν τους ανταγωνιστές άλφα-2 (κλονιδίνη και γκουανφακίνη), τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά (δεσυπραμίνη και νορετριπτυλίνη), και νεότερα αντικαταθλιπτικά (βουπροπιόνη και βενλαφαξίνη). Υπάρχουν κάποιες σπάνιες αναφορές επιδείνωσης ακούσιων μυικών συσπάσεων με την χρήση της βουπροπιόνης (εμπορικό όνομα Wellbutrin). Υπάρχει μια καλή εμπειρική απόδειξη όσον αφορά την βραχυπρόθεσμη ασφάλεια και αποτελεσματικότητα στην χρήση της δεσυπραμίνης, της βουπροπιόνης και της ατομοξετίνης (Strattera).

Ανησυχίες σχετικά με την χρήση των διεγερτικών φαρμάκων

Το Εθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Υγείας δηλώνει ότι, “τα διεγερτικά φάρμακα, όταν χρησιμοποιούνται με ιατρική εποπτεία, συνήθως θεωρούνται αρκετά ασφαλή”. Ακόμα, κάποιοι γονείς και επαγγελματίες έχουν εγείρει ερωτήματα όσον αφορά τις παρενέργειες των φαρμάκων και της μακροπρόθεσμης χρήσης τους. Μια πρόσφατη έρευνα αναφέρει ότι οι σπουδές επί της ΔΕΠΥ “έχουν μείζονα μεθοδολογικά ελαττώματα που επιδεινώνονται από τον περιορισμό τους στα παιδιά σχολικής ηλικίας, τον σχετικά σύντομη συνέχεια τους, και τα ελάχιστα δεδομένα επί των δυσμενών παρενεργειών”. Η Αμερικάνικη Ένωσης Καρδιάς νιώθει ότι είναι συνετό τα παιδιά πρώτα να εκτιμηθούν για καρδιακές παθήσεις και μετά να τους δοθεί αγωγή με διεγερτικά φάρμακα.

Άυξηση στην χρήση των διεγερτικών φαρμάκων στα παιδιά

Τα τελευταία χρόνια οι ρυθμοί αγωγής σε εξωτερικούς ασθενείς νοσοκομείου έχουν κρατηθεί σε σταθερά επίπεδα στις ΗΠΑ. Πριν από αυτό, η αγωγή της ΔΕΠΥ για εξωτερικούς ασθενείς νοσοκοκείου στις ΗΠΑ ανέβηκε από το 0,9 παιδιά ανά 100 το 1987 σε 3,4 παιδιά στα 100 το 1997. Υπάρχει ανησυχία αναφορικά με την αυξανόμενη χρήση μεθυλφενιδάτης (Ritalin), κυριώς για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ και παρόμοιων διαταραχών, στην Μεγάλη Βρετανία. Τα περιστατικά της ΔΕΠΥ εκτιμώνται στα 3-5% του συνολικού πληθυσμού, ενώ ο αριθμός των παιδιών στις ΗΠΑ που λαμβάνει το Ritalin εκτιμάται στα 1-2%. Σε μια μικρή έρευνα 4 Αμερικάνικων κοινοτήτων, η αναφερόμενη εμφάνιση της ΔΕΠΥ ποικίλε μεταξύ 1,6 και 9,4%. Επίσης αυτή έρευνα βρήκε ότι μόνο το 12,5% των παιδιών που αναφορικά πληρούσε τα κριτήρια DSM-III-R ΔΕΠΥ είχε λάβει ως φαρμακευτική αγωγή διεγερτικά κατά το προηγούμενο έτος.

Κατάχρηση των διεγερτικών

Υπάρχει χρήση των διεγερτικών άνευ συνταγογράφησης. Μια έρευνα του 2003 βρήκε ότι η χρήση άνευ συνταγής από μαθητές κολλεγίου στις ΗΠΑ ήταν 6,9% με το 4,1% εξ' αυτών να τα χρησιμοποιούν εντός του τελευταίου έτους. Μια έρευνα του 2006 σε έφηβους μεταξύ των Τάξεων 7 και 12 έδειξε ότι ένα 2% ανέφερε μη-φαρμακευτική χρήση συνταγογραφημένης διεγερτικής αγωγής κατά τους 12 προηγούμενους μήνες, με ένα 2% επίσης να αναφέρει μη-φαρμακευτική χρήση συνταγογραφημένων ηρεμιστικών φαρμάκων ή/και φαρμάκων διαχείρισης του άγχους, ένα 3% κάνοντας χρήση φαρμάκων διαχείρισης του ύπνου και ένα 12% ανέφερε μη-φαρμακευτική χρήση συνταγογραφημένων παυσίπονων.

Χρήση φαρμακευτικής αγωγής σε παιδιά προ-σχολικής ηλικίας

Πιστεύεται ότι η ΔΕΠΥ επιδρά σε ένα 7% των συνολικού πληθυσμού παιδιών προ-σχολικής ηλικίας. Ο Michael J. Manos του νοσοκομείου του Cleveland δηλώνει ότι, “η εμφάνιση βαριάς μορφής ΔΕΠΥ σε παιδιά ηλικίας 2-4 ετών είναι ιδιαίτερα προβληματική. Τα νέα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να κάνουν χρήση ή να αντιδράσουν στην γλώσσα για να τροποποιήσουν την συμπεριφορά τους, κάτι που τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν την δυνατότητα να το κάνουν.” Τα αποδεικτικά στοιχεία υποδεικνύουν ότι 40% των παιδιών που παρουσιάζουν σημάδια της ΔΕΠΥ διακόπτουν την παρουσία τους από τους παιδικούς σταθμούς, ενώ ένα περίπου 16% καταλήγει να αποβάλλεται από αυτά. Η διαταραχή, η οποία καθιστά δύσκολο για τα παιδιά να ελέγξουν την συμπεριφορά τους και να δώσουν προσοχή, επηρεάζει περίπου 7% του συνολικού προ-σχολικού πληθυσμού. Οι γονείς παιδιών με ΔΕΠΥ σημειώνουν ότι συνήθως εμφανίζουν τα συμπτώματα σε μια νεαρή ηλικία. Ο γιατρός John Van Brakle έχει δηλώσει, “οι παιδίατροι εδώ και καιρό έχουν εγείρει το ερώτημα κατά πόσο τέτοια παιδιά είναι σε θέση να αναγνωρισθούν με ακρίβεια, δεδομένης της ταυτόχρονης επικάλυψης με φυσιολογικές συμπεριφορές που απαντώνται σε νεαρά παιδιά.” Η χρήση διεγερτικών φαρμάκων για παιδιά κάτω των 6 ετών δεν έχει εγκριθεί από τον FDA. Μια αυξανόμενη τάση είναι η διάγνωση των νεότερων παιδιών με ΔΕΠΥ. Συνταγές για παιδιά κάτω των 5 ετών αυξήθηκαν κατά περίπου 50% από το 2000 μέχρι το 2003. Η έρευνα σε αυτό το θέμα έχει δείξει ότι η φαρμακευτική αγωγή με διεγερτικά μπορεί να βοηθήσει τα νεώτερα παιδιά με “συμπτώματα βαριάς μορφής ΔΕΠΥ” αλλά τυπικά σε μια χαμηλότερη δόση απ' ότι στα μεγαλύτερα παιδιά. Επίσης βρέθηκε ότι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι πιο ευαίσθητα στις παρενέργειες και θα έπρεπε να παρακολουθούνται στενά. Ο Manos δηλώνει ότι, “είναι συνετό εκ μέρους των γιατρών να είναι επιφυλακτικοί”, με τις φαρμακευτικές αγωγές. Τα αποδεικτικά στοιχεία καταδεικνύουν ότι η προσέκτικη εκτίμηση και η υψηλά ατομικευμένη παρέμβαση σε επίπεδο συμπεριφοράς βελτιώνουν σημαντικά αμφότερα τις κοινωνικές και ακαδημαϊκές δεξιότητες, ενώ η φαρμακευτική αγωγή αντιμετωπίζει μονάχα τα συμπτώματα της διαταραχής. Ο Manos προτείνει ότι, “ένας από τους κύριους λόγους που μνημονεύεται όσον αφορά την αυξανόμενη χρήση των ψυχοτροπικών παρεμβάσεων ήταν ότι πολλοί γιατροί συνειδητοποιούν ότι οι ψυχολογικές παρεμβάσεις ήταν δαπανηρές και δύσκολες στην διατήρησή τους”. Μια μελέτη που εξεδόθη τον Νοέμβριο του 2006 στο Περιοδικό για την Αμερικάνικη Ακαδημία της Παιδικής και της Εφηβικής Ψυχιατρικής παρακολουθούσε ένα πλήθος 300 παιδιών ηλικίας 3-5 ετών με βαριά μορφή ΔΕΠΥ (υπερκινητικά/παρορμητικά, απρόσεκτα ή συνδυασμός αυτών). Ένα-τρίτο αυτών των παιδιών βιώσε μειωμένα συμπτώματα της ΔΕΠΥ αφότου απασχολήθηκαν σε τεχνικές τροποποίησεις της συμπεριφοράς διάρκειας 10 εβδομάδων όπου οι γονείς προσέφεραν αδιάκοπους επαίνους, αγνόησαν αρνητικές συμπεριφορές και χρησιμοποίησαν διαλειμματά. Το υπόλοιπο ποσοστό (2/3) έδειξε βελτίωση μέσω μια συνδυασμένης αγωγής τροποποίησης της συμπεριφοράς και χαμηλών δόσεων του φαρμάκου Ritalin. Ένα 11% των παιδιών σταμάτησαν την αγωγή λόγω παρενεργειών μεταξύ των οποίων μείωση της όρεξής τους, αυπνίες και άγχος.

Δυσμενείς παρενέργειες

Ένας αριθμός πιθανών πιθανών παρενεργειών λαμβάνονται υπόψη με ανησυχία σε σχέση με τις αγωγές για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ.

Ακούσιοι μυικοί σπασμοί (τικ)

Η εμφάνιση της επιδείνωσης των ακούσιων μυικών σπασμών έχει ληφθεί υπόψη ότι συμβαίνει. Παρά την πεποίθεση για το αντίθετο, σημαντικές επιδράσεις έχουν επισημανθεί με την εμφάνιση των ακούσιων μυικών σπασμών.

Καθυστέρηση στην ανάπτυξη και απώλεια σωματικού βάρους

Η αναστολή της ανάπτυξης στα παιδιά αποτελεί ένα ανησυχητικό ζήτημα. Έρευνες του παρελθόντος υπέδειξαν ότι “η μακροπρόθεσμη χρήση των φαρμάκων μπορούν να επιδράσουν αρνητικά στην ανάπτυξη του παιδιού”. Ωστόσο, πιο πρόσφατες μελέτες υπαινίσσονται ότι τελικά τα παιδιά όντως αποκτούν φυσιολογική ανάπτυξη και ύψος. Σύμφωνα με τον Wilens (2004), τα παιδιά με ΔΕΠΥ που έλαβαν θεραπευτική αγωγή τείνουν να αναπτύσσονται με αργότερους ρυθμούς αλλά καλύπτουν το χαμένο έδαφος κατά την διάρκεια της εφηβείας και της ενηλικίωσης. Μια ιδέα είναι ότι μια ψυχοδιεγερτική αγωγή μπορεί να μειώσει την όρεξη κάτι το οποίο μπορεί να καταλήξει σε απώλεια βάρους και μπορεί να αποτελεί παράγοντα στην καταστολή της ανάπτυξης.

Καρδιαγγειακές παρενέργειες

Υπάρχει ένα ανησυχητικό ζήτημα ότι τα διεγερτικά και την ατομοξετίνη, τα οποία αυξάνουν τον καρδιακό ρυθμό και την πίεση του αίματος, μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά καρδιαγγειακά προβλήματα. Το 2007 ο FDA απαίτησε όλοι οι κατασκευαστές φαρμάκων για την ΔΕΠΥ να ειδοποιήσουν τους ασθενείς για σοβαρές καρδιαγγειακές παρενέργειες. Αυτό έγινε λόγω αναφορών για αιφνίδιους θανάτους σε παιδιά που λάμβαναν τέτοια φάρμακα και τα οποία είχαν υποκείμενα καρδιακά προβλήματα και παρόμοιων αναφορών για ενηλίκους υψηλού κινδύνου που υπέφεραν από εμφράγματα και εγκεφαλικά επεισόδια. Οι έρευνες υπέδειξαν ότι, “ο ρυθμός των αιφνίδιων θανάτων σε παιδιά που λάμβαναν φάρμακα για την ΔΕΠΥ δεν φαίνεται να υπερέχει του βασικού ρυθμού αιφνίδιων θανάτων επί του γενικού πληθυσμού”. Ο Matthew Smith υποτίθεται ότι πέθανε σε ηλικία 14 ετών κατόπιν μακροχρόνιας χρήσης του φαρμάκου Ritalin. Ο ιατροδικαστής απεφάνθη ότι ο Smith πέθανε από την χρήση του Ritalin, αλλά άλλοι ιατρικοί εμπειρογνώμονες διαφωνούν επ' αυτού. Ο ιατροδικαστής επίσης υποστήριξε ότι ήταν πιθανό τα διαβητικά παιδιά να είχαν υψηλότερο κίνδυνο για εμφάνιση καρδιακών προβλημάτων.

Ψυχιατρικές παρενέργειες

Το 2006 ο FDA εξέτασε την περίπτωση των ψυχιατρικών παρενεργειών στην αγωγή για την ΔΕΠΥ. Βρήκαν αυξημένα επίπεδα ψύχωσης ή/και μανίας έχοντας εξετάσει όλες τις φαρμακευτικές αγωγές, συμπεριλαμβανομένων και των: Concerta, Ritalin LA, d-MPH, Ατομοξετίνη, XR, Modafinil, MTS και Metadate. Υπάρχει η πιθανότητα για εμφάνιση προβλημάτων σχετικών με τον ύπνο. Πολλά από αυτά τα φάρμακα σχετίζονται με φυσική και ψυχολογική εξάρτηση.

Ζητήματα που προκύπτουν από την μακροχρόνια χρήση διεγερτικών φαρμάκων

Η βραχυχρόνια χρήση των διεγερτικών φαρμάκων έχει δείξει ότι είναι αποτελεσματική ωστόσο η μακρυχρόνια χρήση τους μένει ακόμα να ξεκαθαριστεί. Η Μελέτη Πολύτροπης Αγωγής Παιδιών με ΔΕΠΥ κατέληξε ότι ενώ φάρμακα όπως τα Ritalin και Concerta (μια μορφή καθυστερημένης έκλυσης του Ritalin) βραχυπρόθεσμα δούλεψαν, από την άλλη δεν υπήρχε έκδηλη βελτίωση στην συμπεριφορά των παιδιών μετά από τρία χρόνια τέτοιας αγωγής.” Ο Wilens και άλλοι επαγγελματίες έδειξαν ότι η ελεγχόμενη χρήση των φαρμάκων μπορεί να μειώσει την πιθανότητα να υπάρξει χρηση ουσιών αργότερα. Ο Biederman και συνάδελφοι ανέφεραν σε μια διαχρονική έρευνα ότι βρήκαν ότι τα παιδιά με ΔΕΠΥ που δεν λάμβαναν φαρμακευτική αγωγή βρίσκονταν σε μεγαλύτερο κίνδυνο να κάνουν χρήση ουσιών αργότερα. Τα παιδιά που ελάμβαναν φαρμακευτική αγωγή για την ΔΕΠΥ τους ήταν λιγότερο πιθανά αργότερα να κάνουν χρήση ουσιών. Μια έρευνα του 2007 από την κλινική του Mayo βρήκε ότι, “η αγωγή με διεγερτικά φάρμακα κατά την παιδική ηλικία σχετίζονταν με περισσότερα μακροχρόνια αποτελέσματα στο σχολείο”.

Μακροπρόθεσμη χρήση και σχιζοφρένεια και ψύχωση προκαλούμενη από φάρμακα

Αν και το πλαίσιο ασφάλειας της βραχυπρόθεσμης αγωγής με μεθυλφενιδάτη έχει καθιερωθεί για τα καλά σε κλινικές δοκιμές, η επαναλαμβανόμενη χρήση των ψυχοδιεγερτικών όπως η μεθυλφενιδάτη είναι λιγότερο ξεκάθαρη. Οι μακρυπρόθεσμες παρενέργειες επί τοξικομανίας, σύνδρομου στέρησης, ψύχωσης, κατάθλιψης και εγκυμοσύνης δεν έχουν τύχει της αντίστοιχης έρευνας και ως εκ τούτου οι μακροχρόνιες επιδράσεις των διεγερτικών για την ΔΕΠΥ παραμένουν ως επί τον πλείστον άγνωστες. Οι βραχυπρόθεσμες κλινικές μελέτες έχουν δείξει ότι μια επίπτωση ψύχωσης 0,1%. Η ψύχωση λαμβανει χώρα πιο συχνά ως αποτέλεσμα χρόνιας χρήσης που επιδρά στο περίπου 6% των παιδιών επί της μακροπρόθεσμης λήψης μεθυλφεδινάτης. Οι μακροπρόθεσμες παρενέργειες σε διαταραχές της ψυχικής υγείας όσον αφορά την μελλοντική πορεία της χρόνιας χρήσης της μεθυλφεδινάτης είναι άγνωστες. Ανησυχητικά ζητήματα έχουν προκύψει αναφορικά με την πιθανότητα η μακροπρόθεσμη αγωγή να προκαλεί τοξικομανία, παράνοια, σχιζοφρένεια και ευαισθητοποίηση της συμπεριφοράς, παρόμοια με τα άλλα διεγερτικά. Τα ψυχωτικά συμπτώματα από την χρήση μεθυλφενιδάτης μπορούν να περιλαμβάνουν οπτικοακουστικές ψευδαισθήσεις, τάσεις αυτο-τραυματισμού, σοβαρό άγχος, ευφορία, αίσθηση μεγαλείου, παρανοϊκές παραισθήσεις, σύγχυση, αυξημένη επιθετικότητα και ευερεθιστότητα. Η ψύχωση που προκαλείται από την χρήση μεθυλφενιδάτης είναι απρόβλεπτη όσον αφορά σε ποιόν θα εμφανιστεί. Το οικογενειακό ιστορικό ψυχικών νοσημάτων δεν προβλέπει την περίπτωση της εμφάνισης τοξίκωσης διεγερτικών σε παιδιά με ΔΕΠΥ. Υψηλά επίπεδα χρήσης διεγερτικών στην παιδική ηλικία βρίσκονται σε ασθενείς ΔΕΠΥ οι οποίοι εν τέλει θα διαγνωσθούν με συννοσηρή σχιζοφρένεια και διπολική διαταραχή. Άτομα με διάγνωση διπολικής διαταραχής ή σχιζοφρένειας και στα οποία είχαν χορηγηθεί διεγερτικά κατά την παιδική τους ηλικία έχουν μια σημαντικά νωρίτερη εκδήλωση της ψυχωτικής διαταραχής και υποφέρουν απο μια πιο βαριά κλινική πορεία αυτής της ψυχωτικής διαταραχής.

Αποτελέσματα στέρησης από διεγερτικές ουσίες και υποτροπής

Η στέρηση από διεγερτικά ή οι αντιδράσεις υποτροπής μπορεί να συμβούν και θα έπρεπε να ελαχιστοποιούνται όσον αφορά την έντασή τους, δηλαδή μέσω μιας σταδιακής μείωσης της χορηγούμενης φαρμακευτικής αγωγής επί μια περίοδο εβδομάδων ή μηνών. Μια πολύ μικρή μελέτη πάνω στην απότομη στέρηση διεγερτικών πρότεινε ότι οι επιδράσεις της στέρησης δεν είναι τυπικές. Ωστόσο αυτές μπορεί ακόμη να εμφανίζονται σε ευπαθή άτομα. Τα συμπτώματα στέρησης ή υποτροπής της μεθυλφενιδάτης μπορεί να περιλαμβάνει την ψύχωση, την ευερεθιστικότητα και την κατάθλιψη και μια επανεμφάνιση των συμπτωμάτων της ΔΕΠΥ σε μια υπερβολική μορφή. Η μεθυλφενιδάτη μπορεί να είναι χειρότερη για την εμφάνιση επιδράσεων στέρησης ή υποτροπής λόγω του κάπως μεγαλύτερου χρόνου ημιζωής. Μέχρι και το 1/3 των παιδιών με ΔΕΠΥ βιώνουν μια επιδραση υποτροπής όσον αφορά τα συμπτώματα ΔΕΠΥ όταν η δόση της μεθυλφενιδάτης εξαφανιστεί σταδιακά.

Ερωτήματα αναφορικα με την πιθανότητα η φαρμακευτική αγωγή διεγερτικών να προκαλεί καρκίνο

Μια έρευνα μικρής κλίμακας του 2005 στο Τέξας υποδεικνύει ότι η μεθυλφεδινάτη μπορεί να προκαλέσει αποκλίσεις στα χρωμοσώματα. Εκείνη την περίοδο αυτή η έρευνα προκάλεσε ανησυχία λόγω της σχέσης μεταξύ των αποκλισεων στα χρωμοσώματα και του καρκίνου. Οι δημιουργοί αυτής της έρευνας δήλωσαν ότι όλα τα παιδιά αυτής της έρευνας έδειξαν ύποπτες μεταβολές στο DNA εντός ενός πολύ μικρού χρονικού διαστήματος και πρότειναν ότι δικαιολογείται περαιτέρω έρευνα. Μια ομάδα από τον FDA, το Εθνικό Ίδρυμα Υγείας (NIH) και ο Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA) πηγε στο Τέξας το 2005 για να εκτιμήσει την μεθοδολογία της μελέτης. Ο Δρ. David Jacobson-Kram από τον FDA είπε η έρευνα παρουσίαζε ψεγάδια στις μεθόδους της αλλά τα αποτελέσματά της δεν μπορούσαν να απορριφθούν. Τα λάθη τα οποία επισημαίνονται είναι 1) ότι η έρευνα δεν συμπεριέλαβε μια ομάδα ελέγχου που έπαιρνε εικονικό φάρμακο (placebo), και 2) ότι η συγκεκριμένη έρευνα είναι πολύ μικρής κλίμακας. Μια αμέσως επόμενη έρευνα που επακολούθησε με επικεφαλής μια ομάδα από 6 επιστήμονς από την Υπηρεσία Παιδικής και Εφηβικής Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπείας και από την Υπηρεσία Τοξικολογίας, από το Πανεπιστήμιο του Wurzburng της Γερμανίας, επιλήφθη αυτού του θέματος με μια μελέτη εις βάθος. Επεδίωξαν να ανταποκριθούν στην προαναφερθείσα πρόκληση σε μια απόπειρα να αναπαράγουν τα αποτελέσματα του El-Zein και άλλων σε μια ευρύτερη μελέτη. Η εργασία τους ολοκληρώθηκε το 2006 και εκδόθηκε το 2007 στο περιοδικό Προοπτικές Περιβαντολλογικής Υγείας (EHP), που διαβάζεται από τους συναδέλφους τους στο Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών Περιβαντολλογικής Υγείας στις ΗΠΑ. Αυτή η μελέτη χρησιμοποίησε ένα μεγαλύτερο πλήθος ατόμων και μια μεγαλύτερη περίοδος μεταπαρακολούθησης και συμπεριέλαβε μια μικρή ομάδα μακροχρόνιων χρηστών, άλλα διαφορετικά χρησιμοποίησε αυτό που οι ερευνητές πίστευαν ότι ήταν μια πανομοιότυπη μεθοδολογία με αυτή που χρησιμοποιήθηκε από τον El-Zein και άλλους. (επισημαίνουν ότι ο El-Zein και οι άλλοι δημοσίευσαν την αναφορά μιας μικρής σε έκταση μελέτης και δεν δημοσίευσαν λεπτομερείς περιγραφές της μεθοδολογίας τους). Μετά από συνεπακόλουθες μελέτες επί 6 μήνες, οι ερευνητές δεν βρήκαν αποδεικτικά στοιχεία ότι η μεθυλφενιδάτη μπορεί να προκαλέσει καρκίνο, δηλώνοντας ότι, “η ανησυχία όσον αφορά μια δυνητική αύξηση στον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου σε βάθος χρόνου κατόπιν μακροπρόθεσμης αγωγής με μεθυλφενιδάτη δεν έχει στήριγμα”.


Ιστορικό

Χρήση φαρμακευτικής αγωγής

Τα πρώτα αναφερόμενα αποδεικτικά στοιχεία όσον αφορά την χρήση των διεγερτικών φαρμάκων για την αντιμετώπιση παιδιών με προβλήματα υπερκινητικότητας και προσοχής εμφανίστηκαν το 1937. Ο Δρ. Charles Bradley στο Providence, Rhode Island, ανέφερε ότι μια ομάδα παιδιών με προβλήματα συμπεριφοράς έδειξε σημάδια βελτίωσης αφότου έγινε χορήγηση του διεγερτικού Βενζεδρίνη. Το 1957, το διεγερτικό μεθυλφενιδάτη (Ritaliln, το οποίο παράχθηκε το 1950) έγινε διαθέσιμο από διάφορα εμπορικά ονόματα (περιλαμβανομένων των Focalin, Concerta, Metadate και Methylin). Παραμένει ακόμα ένα από τα πιο ευρέως συνταγογραφημένα φάρμακα για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Αρχικά το φάρμακο χρησιμοποιούνταν για την αντιμετώπιση της ναρκοληψίας, της χρόνιας κόπωσης, της κατάθλιψης και για να εξουδετερώσει τις κατασταλτικές επιδράσεις άλλων φαρμάκων. Το φάρμακο άρχισε να χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ στην δεκαετία του 1960 και έκτοτε σταθερά αυξήθηκε η χρήση του. Το 1975, η πεμολίνη (Cylert) εγκρίθηκε από τον FDA για χρήση στην ΔΕΠΥ. Αν και ήταν ένα αποτελεσματικό δραστικό μέσο για την διαχείριση των συμπτωμάτων, η εμφάνιση ηπατικής ανεπάρκειας σε 14 περιπτώσεις επί των επόμενων 27 ετών θα κατέληγε στην απόφαση του κατασκευαστή να αποσύρει αυτό το φάρμακο από την αγορά. Νέα συστήματα χορήγησης για τα φάρμακα επινοήθηκαν το 1999 που εξουδετέρωναν την ανάγκη για πολλαπλές δόσεις κατά την διάρκεια της ημέρας ή την ανάγκη τα φάρμακα να χορηγούνται στο σχολείο. Αυτά τα νέα συστήματα περιλαμβάνουν σβόλοι του φαρμάκου επικαλυμμένοι με διάφορες χρονικά- αποδεσμευμένες ουσίες που επέτρεπαν σε αυτά τα φάρμακα να διαλύονται ωριαία σε μια περίοδο 8-12 ωρών. (Metadate CD, Adderall XR, Focalin XR) και μια αντλία ώσμωσης που διαχεει έναν πολτό υγρής μεθυλφενιδάτης σε μια περίοδο 8-12 ωρών κατόπιν κατάποσης (Concerta). To 2003, η ατομοξετίνη (Strattera) έλαβε από τον FDA την έγκριση ως μη-διεγερτικό φάρμακο για χρήση ειδικά για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Το 2007, η λυσδεξαμφεταμίνη (Vyvanse) γίνεται το πρώτο προφάρμακο που παίρνει έγκριση από τον FDA για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ. Το 1999 η μεγαλύτερη έρευνα για την αγωγή της ΔΕΠΥ δημοσιεύθηκε στο Αμερικάνικο Περιοδικό της Ψυχιατρικής. Γνωστή ως η Μελέτη Πολύτροπης Αγωγής της ΔΕΠΥ (Έρευνα MTA), συμπεριλάμβανε πάνω από 570 παιδιά με ΔΕΠΥ σε 6 τοποθεσίες στις ΗΠΑ και στον Καναδά τοποθετημένα εντελώς τυχαία σε 4 ομάδες αγωγής. Και όλες οι 4 ομάδες αγωγής επέδειξαν αξιοσημείωτη βελτίωση από την στιγμή των βασικών-αρχικών μετρήσεων μέχρι και την ολοκλήρωση της μελέτης 14 μήνες αργότερα. Η αγωγή μέσω τροποποίησης της συμπεριφοράς ήταν εξίσου αποτελεσματική όσο και η φαρμακευτική αγωγή από μόνη της σε 16 από τις εξαγόμενες μετρήσεις. Αυτό ήταν ειδικά καλό για την ομάδα τροποποίησης της συμπεριφοράς, εφόσον τα πρωτόκολλα συμπεριφοράς εξασθένισαν 3 μήνες πρίν την τελευταία μέτρηση-εκτίμηση και η ομάδα των διεγ


Εξωτερικοί σύνδεσμοι


Δείτε επίσης

Παραπομπές

  1. ↑ Jensen, et al.; Garcia, JA; Glied, S; Crowe, M; Foster, M; Schlander, M; Hinshaw, S; Vitiello, B και άλλοι. (2005). «Cost-Effectiveness of ADHD Treatments: Findings from the Multimodal Treatment Study of Children With ADHD». American Journal of Psychiatry 162 (9): 1628–1636 (Page:1633). doi:10.1176/appi.ajp.162.9.1628. PMID 16135621.  Free full text
  2. ↑ Arnold, L.E.; Chuang, S.; Davies, M.; Abikoff, H.B; Conners, C.K.; Elliott, G.R.; Greenhill, L.L.; Hechtman, L. και άλλοι. (2004). «Nine Months of Multicomponent Behavioral Treatment for ADHD and Effectiveness of MTA Fading Procedures». Journal of Abnormal Child Psychology 32 (1): 39–51. doi:10.1023/B:JACP.0000007579.61289.31. PMID 14998110. 
  3. ↑ http://www.nimh.nih.gov/science-news/2009/short-term-intensive-treatment-not-likely-to-improve-long-term-outcomes-for-children-with-adhd.shtml
  4. ↑ Molina, BS; Hinshaw, SP; Swanson, JM; Arnold, LE; Vitiello, B; Jensen, PS; Epstein, JN; Hoza, B και άλλοι. (2009). «The MTA at 8 years: Prospective follow-up of children treated for combined type ADHD in the multisite study». Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry 48 (5): 484–500. doi:10.1097/CHI.0b013e31819c23d0. PMID 19318991. 
  5. ↑ Stephen V. Faraone, P. (2003, September 18). Retrieved from Medscape Today: http://www.medscape.com/viewarticle/461543
  6. ↑ «Atomoxetine (marketed as Strattera) Information». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2009. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Stein MA (July 2004). «Innovations in attention-deficit/hyperactivity disorder pharmacotherapy: long-acting stimulant and nonstimulant treatments». Am J Manag Care 10 (4 Suppl): S89–98. PMID 15352535. http://www.ajmc.com/supplement/managed-care/2004/2004-07-vol10-n4Suppl/Jul04-1821pS089-S098. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Christman AK, Fermo JD, Markowitz JS (August 2004). «Atomoxetine, a novel treatment for attention-deficit-hyperactivity disorder». Pharmacotherapy 24 (8): 1020–36. doi:10.1592/phco.24.11.1020.36146. PMID 15338851. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Hazell P (October 2005). «Do adrenergically active drugs have a role in the first-line treatment of attention-deficit/hyperactivity disorder?». Expert Opin Pharmacother 6 (12): 1989–98. doi:10.1517/14656566.6.12.1989. PMID 16197353. http://www.informapharmascience.com/doi/abs/10.1517/14656566.6.12.1989. 
  10. ↑ Bloh, C. (2010). «Assessing Self-Control Training in Children with Attention Deficit Hyperactivity Disorder». The Behavior Analyst Today 10: 357–363. http://findarticles.com/p/articles/mi_6884/is_3-4_10/ai_n56218058/. 
  11. ↑ Barry, Leasha M.; Haraway, Dana L. (2005). «Self-Management and ADHD: A Literature Review». The Behavior Analyst Today 6 (1): 48–53. http://findarticles.com/p/articles/mi_6884/is_1_6/ai_n28321089/. 
  12. ↑ Fabianoa, G.A.; Pelham, W.E. Jr.; Colesb, E.K.; Gnagya, E.M.; Chronis-Tuscanoc, A.; O'Connora, B.C. (2008). «A meta-analysis of behavioral treatments for attention-deficit/hyperactivity disorder». Clinical Psychology Review 29 (2): 129–140. doi:10.1016/j.cpr.2008.11.001. PMID 19131150. 
  13. ↑ King S, Griffin S, Hodges Z, et al. (July 2006). «A systematic review and economic model of the effectiveness and cost-effectiveness of methylphenidate, dexamfetamine and atomoxetine for the treatment of attention deficit hyperactivity disorder in children and adolescents». Health Technol Assess 10 (23): iii–iv, xiii–146. PMID 16796929. http://www.hta.ac.uk/execsumm/summ1023.htm. 
  14. ↑ Murphy, Kevin R.; Barkley, Russell A. (2005). Attention-Deficit Hyperactivity Disorder, Third Edition : A Clinical Workbook. New York: The Guilford Press. ISBN 1-59385-227-4. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  15. ↑ Lerner M, Wigal T (January 2008). «Long-term safety of stimulant medications used to treat children with ADHD». Pediatric annals 37 (1): 37–45. doi:10.3928/00904481-20080101-11. PMID 18240852. 
  16. ↑ Stern HP, Stern TP (September 2002). «When children with attention-deficit/hyperactivity disorder become adults». South. Med. J. 95 (9): 985–91. PMID 12356139. http://meta.wkhealth.com/pt/pt-core/template-journal/lwwgateway/media/landingpage.htm?issn=0038-4348&volume=95&issue=9&spage=985. 
  17. ↑ «CG72 Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD): full guideline» (PDF). NHS. 24 Σεπτεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 2008. 
  18. ↑ «www.fda.gov» (PDF). 
  19. ↑ http://psych.umb.edu/faculty/adams/fall%202006/MTA%20-%20growth.pdf
  20. ↑ http://www.sciencedirect.com/science?_ob=ArticleURL&_udi=B987N-4XKH91T-F&_user=10&_coverDate=08%2F31%2F2007&_rdoc=13&_fmt=high&_orig=browse&_srch=doc-info(%23toc%2359159%232007%23999539991%231550322%23FLA%23display%23Volume&_cdi=59159&_sort=d&_docanchor=&_ct=21&_acct=C000050221&_version=1&_urlVersion=0&_userid=10&md5=8b46dfb4260165bb2a3051e581263cd4
  21. ↑ Greydanus DE, Pratt HD, Patel DR (February 2007). «Attention deficit hyperactivity disorder across the lifespan: the child, adolescent, and adult». Dis Mon 53 (2): 70–131. doi:10.1016/j.disamonth.2007.01.001. PMID 17386306. http://linkinghub.elsevier.com/retrieve/pii/S0011-5029(07)00002-8. 
  22. ↑ Schlamp D (March 2007). «[My child is so restless]» (στα German). MMW Fortschr Med 149 (10): 39–40. PMID 17408047. 
  23. ↑ «Update on drugs for hyperactivity in childhood». Drug Ther Bull 45 (5): 37–40. May 2007. doi:10.1136/dtb.2007.45537. PMID 17536494. 
  24. ↑ Barkley, R. (2005) Take Charge of ADHD: The Complete Authoritative Guide for Parents NY: Guilford Publications
  25. ↑ American Academy of Pediatrics. Subcommittee on Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder and Committee on Quality Improvement. (October 2001). «Clinical practice guideline: treatment of the school-aged child with attention-deficit/hyperactivity disorder». Pediatrics 108 (4): 1033–44. doi:10.1542/peds.108.4.1033. PMID 11581465. http://pediatrics.aappublications.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=11581465. 
  26. ↑ Klingberg, T.; Fernell, E.; Olesen, P.J.; Johnson, M.; Gustafsson, P.; Dahlstrom, K.; Gillberg, Christopher G; Forssberg, Hans και άλλοι. (2005). «Computerized training of working memory in children with ADHD--A randomized, controlled trial». Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry 44 (2): 177–186. doi:10.1097/00004583-200502000-00010. 
  27. ↑ Schlander M (October 2007). «Long-acting medications for the hyperkinetic disorders. A note on cost-effectiveness». Eur Child Adolesc Psychiatry 16 (7): 421–9. doi:10.1007/s00787-007-0615-2. PMID 17401606. 
  28. ↑ Weiss MD, Gadow K, Wasdell MB (2006). «Effectiveness outcomes in attention-deficit/hyperactivity disorder». J Clin Psychiatry 67 Suppl 8: 38–45. PMID 16961429. 
  29. ↑ «Treatment of Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder». 
  30. ↑ Department of Health and Human Services Mental Health: A Report of the Surgeon General PDF (1.01 MB) Page 142. Accessed 04/14/07
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 Arnold (2000). «Methylphenidate vs Amphetamine: Comparative Review». Journal of Attention Disorders 3 (4): 200–211. doi:10.1177/108705470000300403. 
  32. ↑ Rapoport JL, Inoff-Germain G (2002). «Responses to methylphenidate in Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder and normal children: update 2002». J Atten Disord 6 Suppl 1: S57–60. PMID 12685519. 
  33. ↑ Dusan Kolar, Amanda Keller, Maria Golfinopoulos, Lucy Cumyn, Cassidy Syer, and Lily Hechtman (February 2008). «Treatment of adults with attention-deficit/hyperactivity disorder». Neuropsychiatr Dis Treat 4 (1): 107–121. PMID 18728812. PMC 2515906. http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?tool=pubmed&pubmedid=18728812. 
  34. ↑ Spencer TJ. (April 2007). «Pharmacology of adult ADHD with stimulants.». CNS Spectr 12 (4(supplement 6)): 8–11. PMID 17715564. http://www.cnsspectrums.com/aspx/articledetail.aspx?articleid=1671. 
  35. ↑ Rostain, Anthony L. (September 2008). «ADHD in Adults: Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder in Adults: Evidence-Based Recommendations for Management». Postgraduate Medicine 120 (3): 27–38. doi:10.3810/pgm.2008.09.1905. PMID 18824823. http://www.postgradmed.com/index.php?art=pgm_09_2008?article=1905. 
  36. ↑ Spencer, Thomas. Biederman, Joseph. Wilens, Timothy (June 2004). «Stimulant treatment of adult attention-deficit/hyperactivity disorder». Psychiatric Clinics of North America 27 (2). http://www.mdconsult.com/das/article/body/138353191-2/jorg=journal&source=&sp=14616830&sid=0/N/410882/1.html?issn=0193-953X. 
  37. ↑ Higgins ES (January 1999). «A comparative analysis of antidepressants and stimulants for the treatment of adults with attention-deficit hyperactivity disorder». J Fam Pract 48 (1): 15–20. PMID 9934377. 
  38. ↑ Verbeeck W, Tuinier S, Bekkering GE. (February 2009). «Antidepressants in the treatment of adult attention-deficit hyperactivity disorder: a systematic review.». Adv Ther 26 (2): 170–184. doi:10.1007/s12325-009-0008-7. PMID 19238340. http://www.springerlink.com/content/ph82718338384515/fulltext.pdf. 
  39. ↑ Vendantam, Shankar. "Debate Over Drugs For ADHD Reignites." The Washington Post 27 Mar. 2009. 2009. Web. 2 Mar. 2010.
  40. ↑ National Toxicology, Program (July 2005). «NTP-CERHR monograph on the potential human reproductive and developmental effects of amphetamines». Ntp Cerhr Mon (16): vii–III1. PMID 16130031. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Glaser, et al.; Thomas, TC; Joyce, BM; Castellanos, FX; Gerhardt, GA (2005). «Differential Effects of Amphetamine Isomers on Dopamine in the Rat Striatum and Nucleus Accumbens Core». Psychopharmacology 178 (2-3): 250–258 (Page: 255). doi:10.1007/s00213-004-2012-6. PMID 15719230. 
  42. ↑ Schepers RJ et al. (2003). «Methamphetamine and Amphetamine Pharmacokinetics in Oral Fluid and Plasma after Controlled Oral Methamphetamine Administration to Human Volunteers». Clin Chemistry 49 (1): 121–132 (Pages:121,130). doi:10.1373/49.1.121. PMID 12507968.  Free full text
  43. ↑ Shoblock, et al.; Sullivan, EB; Maisonneuve, IM; Glick, SD (2003). «Neurochemical and Behavioral Differences Between D-Methamphetamine and D-Amphetamine in Rats». Psychopharmacology 165 (4): 359–369 (Page:366). doi:10.1007/s00213-002-1288-7. PMID 12491026. 
  44. ↑ Williams, C. Donald (21 Απριλίου 1996). «Methamphetamine for ADHD». Psychopharmacology Tips. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2007. 
  45. ↑ Heal DJ, Pierce DM (2006). «Methylphenidate and its isomers: their role in the treatment of attention-deficit hyperactivity disorder using a transdermal delivery system». CNS Drugs 20 (9): 713–738 (Page:730). doi:10.2165/00023210-200620090-00002. PMID 16953648. 
  46. ↑ Allen AJ, Kurlan RM, Gilbert DL, Coffey BJ, Linder SL, Lewis DW, Winner PK, Dunn DW και άλλοι. (December 2005). «Atomoxetine treatment in children and adolescents with ADHD and comorbid tic disorders.». Neurology 65 (12): 1941–9. doi:10.1212/01.wnl.0000188869.58300.a7. PMID 16380617. 
  47. ↑ «Atomoxetine (marketed as Strattera) Information». 
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Attention-deficit hyperactivity disorder management της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Διαχείριση_της_Διαταραχής:_Ελλειμματική_Προσοχή_/_Υπερκινητικότητα&oldid=2543514"