Στην αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο εβραϊκός πληθυσμός του Ποντεμπίτσε αριθμούσε περίπου 1.400 άτομα. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ήταν περιορισμένοι σε ένα γκέτο και υποβλήθηκαν σε καταναγκαστική εργασία. Το 1942, πέντε απαγχονίστηκαν δημόσια και τον Απρίλιο, 1.800 Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένων πολλών εκατοντάδων που μετεγκαταστάθηκαν βίαια από τη Γουεντσίτσα, κλείστηκαν σε μια εκκλησία για δέκα ημέρες χωρίς κανένα απολύτως εφόδιο, συμπεριλαμβανομένου του φαγητού μέχρι να υπάρξει μια δωροδοκία. 10 άτομα πέθαναν εκεί. Μετά από λίγες μέρες, οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι δολοφονήθηκαν εκεί κοντά. Μετά από δέκα ημέρες, κάποιοι ειδικευμένοι εργάτες στάλθηκαν στο Γκέτο του Λοτζ. Όλοι οι υπόλοιποι στάλθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Χέλμνο, όπου τους δολοφόνησαν αμέσως με αέρια. Λίγοι από τους Εβραίους του Ποντεμπίτσε επέζησαν του πολέμου. Ο Γερμανός διαχειριστής του Ποντεμπίτσε (πιθανώς ο Φραντς Χάινριχ Μποκ) κράτησε ένα μυστικό ημερολόγιο που δημοσιεύτηκε μετά τον πόλεμο. Το ημερολόγιό του ήταν επικριτικό για τις αντιεβραϊκές πολιτικές. Είχε προσπαθήσει να βοηθήσει τον εβραϊκό πληθυσμό όταν μπορούσε και απολύθηκε από τη θέση του κατά τη διάρκεια του πολέμου.[3]
↑Megargee, Geoffrey (2012). Encyclopedia of Camps and Ghettos. Μπλούμινγκτον (Ιντιάνα): University of Indiana Press. σελ. Volume II, 94–95. ISBN978-0-253-35599-7.