Δημοχάρης
Ο Δημοχάρης (περ. 355 - 275 π.Χ.), γιός του Λάχη από την Λευκονόη, ανιψιός του Δημοσθένη, ήταν Αθηναίος ρήτορας και πολιτικός, ένας από τους τελευταίους επιφανείς άνδρες της αθηναϊκής πολιτικής σκηνής κατά τα χρόνια της παρακμής της.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά σε αυτόν αφορά ένα περιστατικό του έτους 322 π.Χ., όταν προσπάθησε μάταια να αποτρέψει την παράδοση του Δημοσθένη και των άλλων ρητόρων με αντιμακεδονικά αισθήματα, την οποία είχε διατάξει ο Αντίπατρος. Τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια έζησε πιθανότατα στην εξορία. Όταν στην Αθήνα επανήλθε το δημοκρατικό πολίτευμα χάρις στο Δημήτριο τον Πολιορκητή το 307 π.Χ., ο Δημοχάρης κατέλαβε σημαντικά αξιώματα. Εντούτοις εκδιώχθηκε και πάλι το 303 π.Χ., όταν περιγέλασε το διάταγμα του Στρατοκλή, το οποίο ήταν γεμάτο κολακείες προς το πρόσωπο του Δημητρίου.
Ο Δημοχάρης ανακλήθηκε το 298 π.Χ., και κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ετών ενίσχυσε και εξόπλισε την πόλη με προμήθειες και πολεμοφόδια. Το 296 π.Χ. (ή το 295 π.Χ.) εξορίστηκε και πάλι, επειδή σύναψε συμμαχία με τους Βοιωτούς, και δεν επέστρεψε πριν από το 287 π.Χ. (ή το 286 π.Χ.) Το 280 π.Χ. προέτρεψε τους Αθηναίους να κατασκευάσουν ένα μνημείο προς τιμήν του θείου του με ανάλογη επιγραφή. Μετά το θάνατό του, περίπου πέντε χρόνια αργότερα, ο γιος του Δημοχάρη, Ο Λάχης, πρότεινε και πέρασε ένα διάταγμα [1] ώστε να στηθεί μνημείο προς τιμήν του, το οποίο θα τιμούσε τις υπηρεσίες του προς το Δήμο. Οι τελευταίες πρέπει να περιελάμβαναν τη μείωση των δημόσιων δαπανών, την καλύτερη διαχείριση των κρατικών πόρων (μετά την επιστροφή του το 287) και τις επιτυχημένες διπλωματικές σχέσεις με τους ηγεμόνες της Μακεδονίας και της Αιγύπτου.
Παρόλο που ήταν φίλος με τον στωικό Ζήνωνα, ο Δημοχάρης θεωρούσε όλους τους άλλους φιλοσόφους εχθρούς της ελευθερίας, και το 306 π.Χ. υποστήριξε την πρόταση κάποιου Σοφοκλή, να εκδιωχθούν όλοι από την Αττική. Σύμφωνα με τον Κικέρωνα,[2] ο Δημοχάρης συνέγραψε μια ιστορία των καιρών του, γραμμένη με ρητορικό πάρα ιστορικό ύφος. Ως ομιλητής ήταν γνωστός για την ελευθερία με την οποία χρησιμοποιούσε τη γλώσσα.[3] Δέχτηκε σφοδρή επίθεση από τον Τιμαίο, αλλά βρήκε ένθερμη υποστήριξη στο πρόσωπο του Πολύβιου.[4] Άλλες αναφορές συναντούμε στα έργα του Πλουτάρχου, «Δημοσθένης» [5], «Δημήτριος» [6] και «Vitae decem oratorum» [7].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Πλούταρχος, «Vitae decem oratorum», 851
- ↑ Κικέρων, «Brutus», 83
- ↑ Σενέκας, «De ira», iii. 23
- ↑ Πολύβιος, xii. 13
- ↑ Πλούταρχος, «Δημοσθένης», 30
- ↑ Πλούταρχος, «Δημήτριος» 24
- ↑ Πλούταρχος, «Vitae decem oratorum» 847
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|