Σεκού Τουρέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σεκού Τουρέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		ߊߤߊߡߊߘ ߛߋߞߎ߬ ߕߎ߬ߙߋ (Ν’Κο)
Προφορά
Γέννηση9  Ιανουαρίου 1922
Φαράνα
Θάνατος26  Μαρτίου 1984
Κλίβελαντ[1]
Αιτία θανάτουέμφραγμα του μυοκαρδίου[1]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΜεγάλο Τζαμί του Κονακρί[1]
Χώρα πολιτογράφησηςΓουινέα[1]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαMandinka[1]
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[1]
Αξιοσημείωτο έργοd:Q114074817[1]
d:Q114074737[1]
d:Q114074126
d:Q114073879
d:Q114075024[1]
d:Q114075203[1]
d:Q114075355[1]
d:Q114075461[1]
d:Q114076538[1]
d:Q114076818[1]
d:Q114077123[1]
d:Q114077484
d:Q114077730
d:Q114077788
d:Q114077910
d:Q114077988[1]
d:Q114078215[1]
d:Q114078243[1]
d:Q114078286[1]
d:Q114078997[1]
d:Q114079030[1]
d:Q114079051[1]
d:Q114079095[1]
d:Q114079107[1]
d:Q114079130[1]
d:Q114079164[1]
d:Q114079188[1]
d:Q114079216
d:Q114079234
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΔημοκρατικό Κόμμα της Γουινέας - Αφρικανικός Δημοκρατικός Συναγερμός
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑντρέ Τουρέ (1953–1984)[2]
ΣύντροφοςMargueitte Colle[3]
ΤέκναΑμινάτα Τουρέ
Μοχάμεντ Τουρέ
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΕθνικό Τάγμα της Αξίας
Τάγμα της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Τάγμα της Πολιτικής Αξίας (Ισπανία)
Αστέρας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ρουμανίας
Μεγαλόσταυρος της Λεγεώνας της Τιμής
τάγμα των πρωτθητών του Όλιβερ Ρέτζιναλντ Τάμπο
Τάγμα του Λευκού Λέοντος
βραβείο Ειρήνης Λένιν
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αχμέτ Σεκού Τουρέ (Ahmed Sékou Touré και Ahmed Sheku Turay, 9 Ιανουαρίου 1922 - 26 Μαρτίου 1984) ήταν πολιτικός ηγέτης της Γουινέας, ο οποίος εξελέγη ως ο 1ος πρόεδρος της χώρας του, υπηρετώντας από το 1958 έως τον θάνατό του, το 1984. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους εθνικιστές και πρωτεργάτες της ανεξαρτησίας της Γουινέας από τη Γαλλία το 1958. Το 1960 επέβαλε μονοκομματικό καθεστώς και εν συνεχεία κυβέρνησε σαν δικτάτορας. Κατέστειλε την αντιπολίτευση και σύμφωνα με υπολογισμούς επί καθεστώτος του σκοτώθηκαν 50.000 άτομα.[4]

Πρώιμη καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τουρέ γεννήθηκε στο χωριό Φαρανά της Γαλλικής Γουινέας στις 9 Ιανουαρίου 1922 και καταγόταν από μουσουλμανική οικογένεια γεωργών. Γιος του Αλφά και της Αμινατά Τουρέ, είχε άλλα έξι αδέρφια.[5] Ανήκε στην αριστοκρατική φυλή των Μαντίνκα.[6] Ο πρόπαππός του ήταν ο ονομαστός Μουσουλμάνος βασιλιάς των Μαντίνκα Σαμορί Τουρέ, ιδρυτής της αυτοκρατορίας Ουασουλού (1861-1890) στο έδαφος της Γουινέας και του Μαλί, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε από τις γαλλικές δυνάμεις το 1898 και απεβίωσε στην εξορία στην Γκαμπόν.[7]

Ο Τουρέ σπούδασε στη Σχολή Κορανίου (École Coranique) της γενέτειράς του και στη συνέχεια σε γαλλικό δημοτικό σχολείο στην Κανκάν. Το 1936 εγγράφηκε στο Τεχνικό Κολέγιο Ζορζ Πουαρέ του Κονακρί, όμως λιγότερο από έναν χρόνο μετά, σε ηλικία 15 ετών, αποβλήθηκε από εκεί, επειδή ηγήθηκε φοιτητικής εξέγερσης κατά της ποιότητας του φαγητού. Σύντομα ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση.[5] Στα νιάτα του, ο Τουρέ μελέτησε έργα του Καρλ Μαρξ και του Βλαντιμίρ Λένιν, μεταξύ άλλων.

Το 1940 απέκτησε θέση υπαλλήλου στην Campagnie du Niger Français και παράλληλα έδωσε εξετάσεις για την Ταχυδρομική, Τηλεγραφική και Τηλεφωνική Υπηρεσία της Γαλλίας (Postes, télégraphes et téléphones) ή PTT. Έχοντας πετύχει στις εξετάσεις, εργάστηκε στην PTT στο Κονακρί το 1941. Κατά την περίοδο εκείνη, συνδέθηκε με γαλλικές κομουνιστικές οργανώσεις εργαζομένων.[5]

Πολιτική και συνδικαλιστική δράση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

O Τουρέ άρχισε να ασχολείται με την πολιτική από τότε που εργαζόταν στην PTT. Το 1945, ίδρυσε την Ένωση Ταχυδρομείων και Τηλεπικοινωνιών (SPTT), που ήταν το πρώτο συνδικάτο στη Γαλλική Γουινέα και έγινε γενικός γραμματέας της το 1946.[8]Την ίδια χρονιά υπήρξε ιδρυτικό μέλος της πολιτικής συμμαχίας κομμάτων στη Γαλλική και στην Ισημερινή Αφρική με την ονομασία Δημοκρατικός Αφρικανικός Συναγερμός (Rassemblement Démocratique Africain ή RDA).[9]

Το 1952 έγινε αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος της Γουινέας, τοπικού τμήματος του Αφρικανικού Δημοκρατικού Συναγερμού (RDA), ενός κόμματος που στόχευε στην αποαποικιοποίηση της Αφρικής. Ο Τουρέ εξελέγη γενικός γραμματέας του κόμματος, το οποίο σύναψε συμμαχία με τις εργατικές ενώσεις.[10]

Η μεγαλύτερη συνδικαλιστική επιτυχία του ήταν η διεξαγωγή της 71ήμερης γενικής απεργίας σε όλη τη Γαλλική Γουινέα το 1953 προκειμένου να αναγκαστούν οι Γάλλοι να εισαγάγουν εργατική νομοθεσία. Αργότερα εξελέγη βουλευτής στην Εδαφική Συνέλευση της Γουινέας.[9]

Ως ηγέτης του RDA, συνεργάστηκε στενά με τον Φελίξ Ουφουέ-Μπουανί, μετέπειτα πρόεδρο της Ακτής Ελεφαντοστού. Το 1956 ο Τουρέ εξελέγη αντιπρόσωπος στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας και δήμαρχος της Κονακρί, αξιώματα τα οποια χρησιμοποίησε για να επικρίνει την αποικιοκρατική πολιτική από τη Γαλλία.[9]

Το 1958 στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία ή μη της Γουινέας από τη Γαλλία, το οποίο διοργανώθηκε από το Παρίσι, το RDA τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας και ο πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ Ντεγκόλ δήλωσε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουν οι πολίτες ήταν να ψηφίσουν "όχι".[11] Η Γουινέα ήταν η μόνη από τις αφρικανικές αποικίες της Γαλλίας που ψήφισε για άμεση ανεξαρτησία και όχι για να συνεχιστεί το καθεστώς σύνδεσης με τη Γαλλία. Έπειτα από την ανεξαρτησία της το 1958 ήταν επίσης η μόνη που αρνήθηκε να γίνει μέλος της Γαλλικής Κοινότητας στην Αφρική. Η ανεξαρτησία επιτεύχθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1958 και πρώτος πρόεδρος της χώρας ανέλαβε ο Τουρέ.[9]

Πρόεδρος της Γουινέας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τουρέ επισκεπτόμενος τη Γιουγκοσλαβία το 1961
Ο Τουρέ σε επίσκεψη στη Ρουμανία το 1979

Το 1960 ο Τουρέ ανακήρυξε μοναδικό νόμιμο κόμμα το δικό του, το Δημοκρατικό Κόμμα της Γουινέας (PDG) και επί 24 χρόνια κυβέρνησε τη χώρα. Το 1961 εξελέγη πρόεδρος για επταετή θητεία. Ως αρχηγός του PDG ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Επανεξελέγη χωρίς αντίπαλο το 1968, το 1974 και το 1982.

Κατά την περίοδο της προεδρίας του, άσκησε μαρξιστική πολιτική με την εθνικοποίηση των ξένων εταιρειών. Τιμήθηκε με βραβείο Λένιν το 1961. Οι περισσότεροι από εκείνους που αντιτάχθηκαν στο σοσιαλιστικό του καθεστώς συνελήφθησαν και στη συνέχεια φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν.

Από το 1965 έως το 1975 το καθεστώς Τουρέ τερμάτισε κάθε δεσμό με τη Γαλλία. Ωστόσο, το 1978 η χώρα παρουσίασε προβλήματα στις διπλωματικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, με αποτέλεσμα να γίνει η πρώτη επίσημη επίσκεψη Γάλλου αρχηγού κράτους (από τον Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν) στη Γουινέα.

Η Αντρέ Τουρέ, σύζυγος του Σεκού και Πρώτη Κυρία της Γουινέας.

Η πολιτική του είχε κύριους συμμάχους τους προέδρους Κουάμε Νκρούμαχ της Γκάνα και Μοντίμπο Κεϊτά του Μάλι. Μετά την ανατροπή του Νκρούμαχ σε πραξικόπημα το 1966, ο Τουρέ του παραχώρησε άσυλο και του απένειμε τον τίτλο του συμπροέδρου.[12] Ως επικεφαλής του παναφρικανικού κινήματος, ο Τουρέ καταδίκασε την αποικιοκρατία και σύναψε φιλίες με ακτιβιστές ΄πως ο Μάλκολμ Χ και ο Στόουκλι Καρμάικλ.[13]

Κατά καιρούς, ο Τουρέ φυλάκισε πολλούς ύποπτους πολιτικούς αντιπάλους του σε στρατόπεδα, όπως το διαβόητο Στρατόπεδο Μπουαρό. Με βάση την ανακάλυψη μαζικών τάφων το 2002, υπολογίζεται ότι περί τα 50.000 άτομα σκοτώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Μπουαρό επί καθεστώτος του Τουρέ.[4][14][15][16][17]

Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Watch, (έκθεση του 2007) κατά την περίοδο διακυβέρνησης από τον Τουρέ, δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικών από τη Γουινέα κατέφυγαν στην εξορία.[18]

Το 1978 ο Τουρέ αποκήρυξε επίσημα τον μαρξισμό και αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Δύση.[19]

Ο Τουρέ επανεξελέγη χωρίς αντίπαλο στις 9 Μαΐου 1982. Τον ίδιο μήνα τέθηκε σε ισχύ ένα νέο σύνταγμα και ο Τουρέ επισκέφτηκε τις ΗΠΑ το καλοκαίρι.

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απεβίωσε από πιθανή καρδιακή προσβολή στις 26 Μαρτίου 1984 ενώ νοσηλευόταν στην Κλινική Κλίβελαντ του Οχάιο για άμεση καρδιακή χειρουργική επέμβαση.[11] Είχε μεταφερθεί εσπευσμένα στην Αμερική καθώς μία ημέρα νωρίτερα είχε υποστεί έμφραγμα στη Σαουδική Αραβία. Ετάφη στο Μαυσωλείο του Καμαγιάνε, στο Μεγάλο Τζαμί της Κονακρί.

Διαδοχή και πραξικόπημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον θάνατο του Τουρέ, ανέλαβε υπηρεσιακός πρόεδρος ο Λουί Λανσανά Μπεαβογκί, μέχρι να διεξαχθούν εκλογές σε διάστημα εντός 45 ημερών. Το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα της Γουινέας επρόκειτο να επιλέξει τον διάδοχο του Τουρέ σε συνάντηση που θα ελάμβανε χώρα στις 3 Απριλίου 1984. Με βάση το σύνταγμα, ο νέος ηγέτης του PDG θα εκλεγόταν αυτόματα πρόεδρος για επταετή θητεία και ως το τέλος της άνοιξης η εκλογή του θα επιβεβαιωνόταν από τη λαϊκή ψήφο. Λίγες ώρες πριν διεξαχθεί η σύσκεψη, ο στρατός κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα. Η ισχύς του συντάγματος ανεστάλη, η εθνοσυνέλευση διαλύθηκε και το κόμμα PDG καταργήθηκε. Ο επικεφαλής του πραξικοπήματος, συνταγματάρχης Λανσανά Κοντέ, ανέλαβε πρόεδρος στις 5 Απριλίου ως επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής για την Εθνική Αποκατάσταση (Comité Militaire de Redressement National—CMRN). Ο στρατός απελευθέρωσε περί τους 1.000 πολιτικούς κρατουμένους.

Το 1985 ο Κοντέ εκμεταλλεύτηκε μια φερόμενη απόπειρα πραξικοπήματος για να συλλάβει και να εκτελέσει αρκετούς στενούς συνεργάτες του Σεκού Τουρέ, ανάμεσα σρτους οποίους ήταν ο Ισμαήλ Τουρέ, ο Σεϊντού Κεϊτά, ο πρώην διοικητής του στρατοπέδου Μπουαρό Σιακά Τουρέ και ο Μουσά Ντιακιτέ.[20]

Επιλεγμένα έργα του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ahmed Sékou Touré. 8 novembre 1964 (Conakry) : Parti démocratique de Guinée, (1965)
  • A propos du Sahara Occidental : intervention du président Ahmed Sékou Touré devant le 17e sommet de l'OUA, Freetown, le 3 juillet 1980. (S.l. : s.n., 1980)
  • Address of President Ahmed Sékou Touré, President of the Republic of Guinee (sic) : suggestions submitted during the West Africa consultative regional meeting held at Conakry, during 19 and 20 November 1971. (Cairo : Permanent Secretariat of the Afro-Asian Peoples' Solidarity Organization, 1971)
  • Afrika and imperialism. Newark, N.J. : Jihad Pub. Co., 1973.
  • Conférences, discours et rapports, Conakry : Impr. du Gouvernement, (1958-)
  • Congres général de l'U.G.T.A.N. (Union général des travailleurs de l'Afrique noire) : Conakry, 15-18 janvier 1959 : rapport d'orientation et de doctrine. (Paris) : Présence africaine, c1959.
  • Discours de Monsieur Sékou Touré, Président du Conseil de Gouvernement des 28 juillet et 25 aout 1958, de Monsieur Diallo Saifoulaye, Président de l'Assemblée territoriale et du Général de Gaulle, Président du Gouvernement de la Républ (Conakry) : Guinée Française, (1958)
  • Doctrine and methods of the Democratic Party of Guinea (Conakry 1963).
  • Expérience guinéenne et unité africaine. Paris, Présence africaine (1959)
  • 'Guinée-Festival / commentaire et montage, Wolibo Dukuré dit Grand-pére. Conakry : Commission Culturelle du Comité Central, 1983.
  • Guinée, prélude à l'indépendance (Avant-propos de Jacques Rabemananjara) Paris, Présence africaine (1958)
  • Hommage à la révolution Cubaine ; Message du camarade Ahmed Sekou Toure au peuple Cubain à l'occasion du 20e anniversaire de l'attaque de la Caserne de Moncada (Juillet 1973). Conakry : Bureau de Presse de la Presidence de la Republique, (1975).
  • Ahmed Sékou Touré. International policy and diplomatic action of the Democratic Party of Guinea; extracts from the report on doctrine and orientation submitted to the 3d National Conference of the P.D.G. (Cairo, Société Orientale de Publicité-Press, 1962)
  • Ahmed Sékou Touré. Opening speech of the Summit of Heads of State and Government by President Ahmed Sékou Touré, chairman of the Summit (November 20, 1980). (S.l. : s.n., 1980)
  • Ahmed Sékou Touré. Poèmes militants. (Conakry, Guinea) : Parti démocratique de Guinée, 1972
  • Ahmed Sékou Touré. Political leader considered as the representative of a culture. (Newark, N. J. : Jihad Productions, 19--)
  • Ahmed Sékou Touré. Pour l'amitié algéro-guinéenne. (Conakry, Guinea : Parti démocratique de Guinée, 1972)
  • Rapport de doctrine et de politique générale, Conakry : Imprimerie Nationale, 1959.
  • Strategy and tactics of the revolution, Conakry, Guinea : Press Office, 1978.
  • Unité nationale, Conakry, République de Guinée (B.P. 1005, Conakry, République de Guinée) : Bureau de presse de la Présidence de la République, 1977.

Σημειώσεις και παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 1,26 1,27 1,28 perspective.usherbrooke.ca/bilan/servlet/BMBiographie?codeAnalyse=96.
  2. ↑ www.imdb.com/name/nm9642370/bio?ref_=nm_ov_bio_sm.
  3. ↑ www.nouvelledeguinee.com/article.php?langue=fr&type=rub2&code=calb8973.
  4. ↑ 4,0 4,1 «'Mass graves' found in Guinea». BBC News. 22-1-2002. http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/africa/2349639.stm. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 N. Magill, Frank (5 Μαρτίου 2014). The 20th Century Go-N: Dictionary of World Biography, Volume 8. Routledge. σελ. 3711. ISBN 978-1-317-74060-5. 
  6. ↑ «Radio-kankan - la première radio internet de guinée !!!». www.radio-kankan.com. 
  7. ↑ Webster, James & Boahen, Adu (1980), The Revolutionary Years; West Africa since 1800, p. 324.
  8. ↑ Martin, G. (23 Δεκεμβρίου 2012). African Political Thought (στα Αγγλικά). Springer. ISBN 9781137062055. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Dictionary of African Biography. OUP USA. 2 Φεβρουαρίου 2012. σελ. 49. ISBN 9780195382075. 
  10. ↑ Schmidt, Elizabeth (2007). «Cold War in Guinea: The Rassemblement Démocratique Africain and the Struggle over Communism, 1950-1958». The Journal of African History 48 (1): 95–121. doi:10.2307/4501018. https://www.jstor.org/stable/4501018. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Pace, Eric (1984-03-28). «Ahmed Sekou Toure, a Radical Hero». The New York Times. https://www.nytimes.com/1984/03/28/obituaries/ahmed-sekou-toure-a-radical-hero.html. 
  12. ↑ Webster, James & Boahen, Adu (1980), The Revolutionary Years; West Africa since 1800, p. 377.
  13. ↑ Molefi K. Asante, Ama Mazama. Encyclopedia of Black Studies. pp78-80
  14. ↑ «Camp Boiro». Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2015. 
  15. ↑ «RFI – Les victimes du camp Boiro empêchées de manifester». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2015. 
  16. ↑ «From military politization to militarization of power in Guinea-Conakry». Journal of Political and Military Sociology. 2000. http://findarticles.com/p/articles/mi_qa3719/is_200001/ai_n8899100/pg_3. 
  17. ↑ «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2008. 
  18. ↑ Guinea Background note, Human Rights Watch, 2007. Numbers fleeing remain controversial. Anti-Toure activists and the United States government say a million fled, HRW say tens of thousands.
  19. ↑ Johnson, Elliott· Walker, David· Gray, Daniel (9 Σεπτεμβρίου 2014). «Historical Dictionary of Marxism». Rowman & Littlefield – μέσω Google Books. 
  20. ↑ André Lewin (2009). «20 à 30, le député français Sékou Touré conduit la Guinée à l'indépendance, et séduit en premier les pays communistes». Ahmed Sékou Touré, 1922-1924: président de la Guinée de 1958 à 1984. 1956-1958 (στα Γαλλικά). Editions L'Harmattan. σελ. 27. ISBN 2-296-09528-3. 

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Henry Louis Gates, Anthony Appiah (eds). Africana: The Encyclopedia of the African and African, "Ahmed Sékou Touré," pp1857–58. Basic Civitas Books (1999). (ISBN 0-465-00071-1)
  • Molefi K. Asante, Ama Mazama. Encyclopedia of Black Studies. Sage Publications (2005) (ISBN 0-7619-2762-X)
  • (Γαλλικά) Ibrahima Baba Kake. Sékou Touré. Le Héros et le Tyran. Paris, 1987, JA Presses. Collection Jeune Afrique Livres. 254 p
  • Lansiné Kaba. "From Colonialism to Autocracy: Guinea under Sékou Touré, 1957–1984;" in Decolonization and African Independence, the Transfers of Power, 1960-1980. Prosser Gifford and William Roger Louis (eds). New Haven: Yale University Press, 1988.
  • Phineas Malinga. "Ahmed Sékou Touré: An African Tragedy"
  • Baruch Hirson. "The Misdirection of C.L.R. James", Communalism and Socialism in Africa, 1989.
  • John Leslie. Towards an African socialism, International Socialism (1st series), No.1, Spring 1960, pp. 15–19.
  • (Γαλλικά) Alpha Mohamed Sow, "Conflits ethnique dans un État révolutionnaire (Le cas Guinéen)", in Les ethnies ont une histoire, Jean-Pierre Chrétien, Gérard Prunier (ed), pp. 386–405, KARTHALA Editions (2003) (ISBN 2-84586-389-6)

Ειδησεογραφικά άρθρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • "New West Africa Union Sealed By Heads of Ghana and Guinea" By THOMAS F. BRADY, The New York Times. 2-5-1959, p. 2
  • GUINEA SHUNS TIE TO WORLD BLOCS; But New State Gets Most Aid From East—Toure Departs for a Visit to the U. S. By JOHN B. OAKES, The New York Times, 25-10-1959, p. 16,
  • Red Aid to Guinea Rises By HOMER BIGART, The New York Times. 6-3-1960, p. 4
  • HENRY TANNER. REGIME IN GUINEA SEIZES 2 UTILITIES; Toure Nationalizes Power and Water Supply Concerns—Pledges Compensation, The New York Times. 2-2-1961, Thursday, p. 3
  • TOURE SAYS REDS PLOTTED A COUP; Links Communists to Riots by Students Last Month. (UPI), The New York Times. 13-12-1961, Wednesday, p. 14
  • Toure's Country--'Africa Incarnate'; Gui'nea embodies the emphatic nationalism and revolutionary hopes of ex-colonial Africa, but its energetic President confronts handicaps that are also typically African. Toure's Country--'Africa Incarnate' By David Halberstam, 8-7- 1962, Sunday The New York Times Magazine, p. 146
  • GUINEA RELAXES BUSINESS CURBS; Turns to Free Enterprise to Rescue Economy. (Reuters), The New York Times,8-12-1963, Sunday p. 24
  • U.S. PEACE CORPS OUSTED BY GUINEA; 72 Members and Dependents to Leave Within a Week By RICHARD EDER, The New York Times, 9-11-1966, Wednesday, p. 11
  • Guinea Is Warming West African Ties, The New York Times, 26-1-1968, Friday, p. 52
  • ALFRED FRIENDLY Jr. TOURE ADOPTING A MODERATE TONE; But West Africa Is Skeptical of Guinean's Words. The New York Times. 28-4-1968, Sunday, p. 13
  • Ebb of African 'Revolution', The New York Times, 7-12-1968, Saturday p. 46
  • Guinea's President Charges A Plot to Overthrow Him, (Agence France-Presse), The New York Times, 16-1-1969, Thursday p. 10
  • Guinea Reports 2 Members Of Cabinet Seized in Plot, (Reuters), The New York Times, 22-3-1969, Saturday p. 14
  • 12 FOES OF REGIME DOOMED IN GUINEA, The New York Times, 16-5-1969, Friday p. 2
  • Guinea Reports Invasion From Sea by Portuguese; Lisbon Denies Charge U.N. Council Calls for End to Attack Guinea Reports an Invasion From Sea (Associated Press), The New York Times, 23-11-1970, Monday, p. 1
  • Guinea: Attack Strengthens Country's Symbolic Role, The New York Times, 29-11-1970, Sunday, p. 194
  • GUINEAN IS ADAMANT ON DEATH SENTENCES, The New York Times, 29-1-1971, Friday. p. 3
  • Guinea Wooing the West In Bauxite Development; GUINEA IS SEEKING HELP ON BAUXITE, The New York Times, 15-2-1971, Monday Section: BUSINESS AND FINANCE, p. 34
  • Political Ferment Hurts Guinea, The New York Times, 31-1-1972, Monday Section: SURVEY OF AFRICA'S ECONOMY, p. 46
  • GUINEAN, IN TOTAL REVERSAL, ASKS MORE U.S. INVESTMENT By BERNARD WEINRAUB, The New York Times, 2-7-1982, Friday Late City Final Edition, p. A3, Col. 5
  • GUINEA IS SLOWLY BREAKING OUT OF ITS TIGHT COCOON By ALAN COWELL, The New York Times, 3-12-1982, Friday, Late City Final Edition, p. A2, Col. 3
  • IN REVOLUTIONARY GUINEA, SOME OF THE FIRE IS GONE By ALAN COWELL, The New York Times, 9-12-1982, Thursday, Late City Final Edition, p. A2, Col. 3
  • GUINEA'S PRESIDENT, SEKOU TOURE, DIES IN CLEVELAND CLINIC By CLIFFORD D. MAY, The New York Times, Obituary, 28-3-1984, Wednesday, Late City Final Edition, p. A1, Col. 1
  • THOUSANDS MOURN DEATH OF TOURE By CLIFFORD D. MAY, The New York Times, 29-3-1984, Thursday, Late City Final Edition, p. A3, Col. 1
  • AHMED SEKOU TOURE, A RADICAL HERO By ERIC PACE, The New York Times, Obituary, March 28, 1984, Wednesday, Late City Final Edition, p. A6, Col. 1
  • IN POST-COUP GUINEA, A JAIL IS THROWN OPEN. CLIFFORD D. MAY. The New York Times, 12-4-1984, Thursday, Late City Final Edition, p.A1, Col. 4
  • TOPICS; HOW TO RUN THINGS, OR RUIN THEM, The New York Times, 29-3-1984.
  • Guinea Airport Opens; Capital Appears Calm, The New York Times,7-4-1984.
  • Guinea Frees Toure's Widow, (Reuters), The New York Times, 3-1-1988.
  • How France Shaped New Africa, HOWARD W. FRENCH, The New York Times, 28-2-1995.
  • Conversations/Kwame Ture; Formerly Stokely Carmichael And Still Ready for the Revolution, KAREN DE WITT, The New York Times, 14-4-1996.
  • Stokely Carmichael, Rights Leader Who Coined 'Black Power,' Dies at 57, MICHAEL T. KAUFMAN, The New York Times, 16-11-1998.
  • 'Mass graves' found in Guinea. BBC, 22-10-2002.
  • Stokely Speaks (Book Review), ROBERT WEISBROT, The New York Times Review of Books, 23-11-2003.

Λοιπά δευτερεύοντα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σεκού_Τουρέ&oldid=10281880"