Σέρχιο ντε Κάστρο
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Σέρχιο ντε Κάστρο | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Sergio de Castro (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 15 Σεπτεμβρίου 1922[1][2][3] Μπουένος Άιρες |
| Θάνατος | 31 Δεκεμβρίου 2012[4][2] Σαιντ-Ετιέν |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία Αργεντινή |
| Ιδιότητα | καλλιτέχνης[5] και ζωγράφος[6] |
| Είδος τέχνης | ποίηση |
| Βραβεύσεις | Αξιωματικός του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σέρχιο ντε Κάστρο (15 Σεπτεμβρίου 1922-31 Δεκεμβρίου 2012) ήταν Αργεντίνος καλλιτέχνης, που είχε επίσης την γαλλική υπηκοότητα.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σέρχιο ντε Κάστρο γεννήθηκε στην Αργεντινή, σε μια αριστοκρατική οικογένεια με ισπανικές καταβολές (από τη Γαλικία και τη Χώρα των Βάσκων), τον Οίκο των Κάστρο. Ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης, και για το λόγο αυτό, από το 1923 μέχρι το 1932, ο Κάστρο έζησε στην Ελβετία με τους γονείς του και τις δύο του αδελφές. Κατά τη δίαρκεια αυτής της περιόδου επισκέφθηκε πόλεις όπως η Λωζάννη, η Γενεύη και το Τορίνο.
Το 1933 εισήχθη σ’ένα σχολείο Ιησουιτών στο Μοντεβιδέο και ξεκίνησε να σπουδάζει μουσική. Ανακάλυψε τη ποίηση μαθαίνοντας να γράφει και να διαβάζει στα ισπανικά. Τον άγγιξε κυρίως το έργο του Σέσαρ Βαγιέχο. Κατα τη διάρκεια της ζωής του ο Κάστρο συνήψε φιλίες με συγγραφείς όπως ο Οκτάβιο Πας, ο Χούλιο Κορτάσαρ, ο Σάμιουελ Μπέκετ, ο Κώστας Παπαιωάννου και ο Ζωρζ Σεαντέ. Αργότερα, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Ουρουγουάη, συνάντησε τον Χοακίν Τόρες Γκαρσία, δίπλα στον οποίο σπούδασε ζωγραφική και μνημειακή τέχνη από το 1941 μέχρι το 1949. Το 1942 μετακόμισε στην Αργεντινή όπου θα έμενε μέχρι το 1949. Ο Κάστρο ήταν επίσης φίλος με προσωπικότητες όπως ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, η Μαρία Έλενα Βιέιρα ντα Σίλβα και ο Αρπάντ Ζένες.
Το 1945 βρήκε δουλειά ως γραμματέας στο Αστρονομικό Παρατηρητήριο της πόλης Κόρδοβα, όπου επίσης δούλεψε ως βοηθός του συνθέτη Μανουέλ ντε Φάλια στην Άλτα Γκράσια, μέχρι το θάνατό του το 1946. Το 1945 και το 1946 σπούδασε μουσική σύνθεση με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης. Κατά τη διάρκεια του έτους 1946 συμμετείχε σε μια έκθεση στη Νέα Υόρκη ανάμεσα σε άλλα μέλη του ατελιέ του Τόρες Γκαρσία. Την ίδια χρονιά ταξίδεψε στη βορειοανατολική Αργεντινή και στο νότιο Περού για να μελετήσει την προ-Κολομβιανή τέχνη δίπλα στον Γκονζάλο Φονσέκα, τον Χούλιο Ουρουγουάι Αλπούι και τον Χόνιο Μοντιέλ.
Το 1949 ξεκίνησε να διδάσκει Ιστορία της Μουσικής στο καινούργιο μουσικό σχολείο της πόλης Λα Πλάτα. Η δουλειά του ως μουσικού απέσπασε τη προσοχή σημαντικών προσωπικοτήτων όπως του Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ, του Άαρον Κόπλαντ και του Χουάν Χοσέ Κάστρο. Παραιτήθηκε από αυτή τη δουλειά όταν η Γαλλική κυβέρνηση του χορήγησε μια υποτροφία για να βέλτιώσει τις μουσικές του σπουδές στο Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε το 1949. Από το 1951 αφιερώθηκε αποκλειστικά στη ζωγραφική.
Το 1955, η φίλη του Έντιθ Άρον, Γερμανίδα συγγραφέας και μεταφράστρια, τον σύστησε στον Χούλιο Κορτάσαρ, με τον οποίο θα γίνονταν στενοί φίλοι. Ο Κάστρο ήταν η πηγή έμπνευσης για τον χαρακτήρα Ετιέν στο μυθιστόρημα του Κορτάσαρ Rayuela (Το κουτσό). Στο βιβλίο γίνεται λόγος για την στενή φιλία μεταξύ του πρωταγωνιστή, Οράσιο Ολιβέιρα, με τον φίλο του στο Serpent Club, τον οποίο επισκεπτόταν συχνά στο στούντιό του στο Παρίσι. Το 1960 ο Κάστρο κέρδισε το βραβείο Hallmark στη Νέα Υόρκη. Το 1979 αποκτά τη Γαλλική υπηκοότητα.
Το 1980 εξέθεσε τα έργα του στο Αργεντίνικο κιόσκι στην 39η Μπιενάλε της Βενετίας. Υπήρξε επίκουρος καθηγητής στον τομέα Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου από το 1981 μέχρι το 1986. Το 1997 αναγορεύτηκε Αξιωματούχος του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων.
Το 2006, ο Σέρχιο ντε Κάστρο δώρισε 220 έργα στο Μουσείο Καλών Τεχνών του Σαιν Λο.
Ήταν επίσης καλός φίλος του μουσικού Αλμπέρτο Τζιναστέρα, ο οποίος έκανε αναφορά στον Σέρχιο ντε Κάστρο στα πρώτα του έργα καθώς και στις σημειώσεις του πάνω στην σύγχρονη Αργεντίνικη μουσική.
Ο Κάστρο πέθανε στις 31 Δεκεμβρίου 2012 στο Παρίσι. Είναι θαμμένος στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς, στο Παρίσι, κοντά στο στενό του φίλο Σάμιουελ Μπέκετ.
Mνημειώδη έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δύο τοιχογραφίες στο κιόσκι Martirené του νοσοκομείου Saint-Bois (1942), στο Μοντεβίδεο (Ουρουγουάη), σε συνεργασία με τον Χοακίν Τόρρες Γκαρσία και τους μαθητευόμενούς του, από τους οποίους ο Κάστρο ήταν ο νεώτερος.
- Η Δημιουργία του Σύμπαντος (1956-1958), βιτρό 6 x 20 μέτρα. Ο Κάστρο συνεργάστηκε με τον ζωγράφο και υαλουργό J. J. K. Ray (1898-1979) στο Παρίσι. Το παράθυρο αυτό βρίσκεται στην εκκλησία του Μοναστηριού των Βενεδικτίνων στην συνοικία Λα Φολί-Κουβρεσέφ (Καέν). Αρχιτέκτονας: Jean Zunz.
- Λύτρωση (1968-1969), βιτρό 4,5 x 17 μέτρα για τον Λουθηρανικό ναό Dietrich Bonhoeffer Kirche στη συνοικία Dulsberg του Αμβούργου (Γερμανία). Αρχιτέκτονας: Gerhart Laage.
- Οι Προφήτες (1978-1981), πέντε βιτρό σε προυπάρχοντα παράθυρα στην Συλλογική εκκλησία της πόλης Ρομόντ (15ος αιώνας), Φρίμπουργκ, Ελβετία.
- Τοιχογραφία για τη δημόσια βιβλιοθήκη του διαμερίσματος Ιόν, στη περιοχή Σεν-Ζωρζ- σουρ-Μπολς, στη πόλη Οσέρ (Γαλλία).
- Τοιχογραφίες με θέμα τη χημεία (αριθμοί και γράμματα) για την εταιρεία Atochem στο Παρίσι (περιοχή Λα Ντεφάνς), μετονομασμένη σήμερα σε Arkema.
-
Η Δημιουργία του Σύμπαντος, Μοναστήρι των Βενεδικτίνων, Λα Φολί-Κουβρεσέφ, Καέν, 1956-59. -
Η 7η Μέρα της Δημιουργίας από το παράθυρο στο Κουβρεσέφ. -
Η Φλεγόμενη Βάτος, από το παράθυρο με θέμα τον Μωυσή, Συλλογική εκκλησία της Ρομόντ, Ελβετία, 1980. Φωτογραφία της Ντομινίκ Σους. -
Παράθυρο αφιερωμένο στον Ιωνά (λεπτομερεια), Συλλογική εκκλησία της Ρομόντ, Ελβετία, 1980. Φωτογραφία της Ντομινίκ Σους. -
Το Δένδρο του Ιεσσαί, παράθυρο αφιερωμένο στον προφήτη Ησαία (λεπτομέρεια). Συλλογική εκκλησία της Ρομόντ, Ελβετία, 1980. Φωτογραφία της Ντομινίκ Σους. -
Παράθυρο αφιερωμένο στον προφήτη Ηλία (λεπτομέρεια). Συλλογική εκκλησία της Ρομόντ, Ελβετία, 1980. Φωτογραφία της Ντομινίκ Σους.
Επιλεγμένες εκθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1952 Galerie Jean Castel, Παρίσι
- 1954 Galeria Bonino, Μπουένος Άιρες και Galerie Pierre Loeb, Παρίσι
- 1956 Galerie Rive Gauche, Παρίσι
- 1958 Matthiesen Gallery, Λονδίνο
- 1959 documenta 2 Kunst nach 1945, Κάσσελ
- 1961 Matthiesen Gallery, Λονδίνο
- 1963-64 Galeria Lorenzelli, Μπέργκαμο και Μιλάνο
- 1964 Galeria Bettie Thommen, Βασιλεία
- 1965 Kunstverein Hamburg Retrospective
- 1966 Musée d’Art et d’Histoire, Φρίμπουργκ, Ελβετία (αναδρομική)
- 1966 Recklinhausen, Variationen über ein Thema, Städtische Kunsthalle
- 1970 Retrospektiven στο Όσλο, Kunstforering, και Kunst Industriemuseet, Κοπενγχάγη, Kunstforening, Όσλο, Kunstforening, Χόλστεμπρο
- 1972 Wildestein Gallery, Λονδίνο Landscapes of light
- 1974 Galerie Jacob, Παρίσι
- 1975 Kunsthalle Bremen, Retrospektive, Βερολίνο Τέμπελχοφ, Kunstamt (Φεστιβάλ Βερολίνου)
- 1975-76 Αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Καλών Τεχνών της πόλης Καέν (68 έργα από το 1956 μέχρι το 1966), Γαλλία
- 1979 Hommage à Pierre Loeb, Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris
- 1980 39η Μπιενάλε της Βενετίας
- 1987 French Institute London. Museo de Arte Moderno, Μπουένος Άιρες
- 1988 Galerie des Ambassades y Galerie Galarte, Sergio de Castro, Natures Mortes, 1958-1965. Παρίσι/Μπαγιέ, Diocesan Museum of Sacred Art
- 1989 Galerie des Ambassades, Παρίσι
- 1991-92 Ρομόντ, Swiss Stained Glass Museum (δωρεά του Κάστρο)
- 1995 Παρίσι, Galarté Gallery
- 1997 Παρίσι, Λα Ντεφάνς, Atochem
- 1998 Punta De Este, Sur Gallery, Πούντα ντελ Έστε, Ουρουγουάη
- 2006-07 Σαιν Λο, Νορμανδία, έκθεση της δωρεάς Κάστρο
- 2008 Château de Gruyères, Ελβετία, Sergio de Castro
- 2009 Museo Gurvich, Μοντεβίδεο, Ουρουγουάη, Εργαστήριο της Francine Del Pierre και του Fance Franck, Παρίσι
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Denys Sutton, Sergio de Castro, Le Musée de Poche, Paris, 1963.
- Jacques Thuillier, Les Prophètes, Madrid, Ediciones El Viso, 1984.
- (es) Jacques Thuillier, Los Profetas, Madrid, Ediciones El Viso, 1984.
- Étienne Chatton, Nouveaux signes du sacré : Le vitrail contemporain, Lausanne, Fribourg, Coédition Loisirs et Pédagogie, Fragnière, 1985.
- (es) Marie-Pierre Colle-Corcuera, Artistas latinoamericanos en su estudio, México, Noriega Editores, 1994.
- Jacques Thuillier, Sergio de Castro : 60 ans de création, 1944–2004, Paris, Somogy, 2006.
- Véronique David, « Castro et le défi du vitrail », dans In Situ, revue des patrimoines, 2009, no 123.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Sergio de Castro». (Ολλανδικά) RKDartists. 15908.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Discogs. 2235822. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0008552. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2019.
- ↑ «Sergio De Castro». SIKART. 12604621.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 19 Μαρτίου 2015.
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 7 Αυγούστου 2021. 500004974. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2024.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Sergio de Castro (επίσημη ιστοσελίδα)
- Vimeo - Sergio de Castro επίσημο προφίλ
- Henri Raynal, « Innombrables sont les voies », in Revue du MAUSS permanente, 11 décembre 2012. Άρθρο αφιερωμένο σε κάποιους σύγχρονους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένου και του Castro.
- Jacques Poloni-Simard, « Le muralisme des années 1930 et 1940 dans les pays du Río de la Plata », in Nuevo Mundo Mundos Nuevos, 2014.
- Jacques Poloni-Simard, « Le “voyage des Andes” des artistes du Río de la Plata au XXe siècle » Αρχειοθετήθηκε 2014-10-26 στο Wayback Machine., in Artelogie, 2014.
- Ιστοσελίδα του Denis Krieger αφιερωμένη στα βιτρό, παρουσιάζοντας τα έργα του Sergio de Castro για το Μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Κουβρεσεφ-Λα Φολί (Καέν).
|
