Ρούσσος Ι. Κούνδουρος
| Ρούσσος Ι. Κούνδουρος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1923 Άγιος Νικόλαος Λασιθίου |
| Θάνατος | 3 Μαρτίου 1990 |
| Αιτία θανάτου | έμφραγμα του μυοκαρδίου |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιατρός |
| Εργοδότης | Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ιωσήφ Κούνδουρος |
| Αδέλφια | Νίκος Κούνδουρος |
Ο Ρούσσος Ι. Κούνδουρος (Άγιος Νικόλαος Κρήτης, 1923 - 3 Μαρτίου 1990) ήταν Έλληνας γιατρός, αντιστασιακός και πρωτοπόρος της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Πατέρας του ήταν ο Ιωσήφ Κούνδουρος, νομικός και βουλευτής, που είχε υπηρετήσει και ως υπουργός. Ασχολήθηκε επίσης με τον κινηματογράφο και σκηνοθέτησε πολλές ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, όπως το "Στα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου".
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αφού ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στον Άγιο Νικόλαο, γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή. Πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση (στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ) κατά τη γερμανική Κατοχή[1]. Ήταν πρωτοπόρος στην ίδρυση του κόμματος της ΕΔΑ και κατά την εξορία του στη Μακρόνησο ήταν γνωστός ως "ο γιατρός της Μακρονήσου"[2].
Το 1953 ίδρυσε το Ινστιτούτο Μορφωτικού και Επιστημονικού Κινηματογράφου και γύρισε μια σειρά από επιστημονικές ταινίες σε 16 χιλιοστά και με χρώμα, με θέμα τη χειρουργική. Βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Επιστημονικού Κινηματογράφου στις Κάννες (1956). Λίγα χρόνια αργότερα, το 1958, τέθηκε επικεφαλής μιας ομάδας μαζί με το Ροβήρο Μανθούλη, το Φώτη Μεσθεναίο, το Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και τον Ηρακλή Παπαδάκη που αποσκοπούσε στο να διαδοθεί και να αναπτυχθεί το ντοκιμαντέρ.[3] Η Πολιτεία θα τον εμπιστευτεί τη διεύθυνση του κινηματογράφου. Το 1961 ανέλαβε ειδικός σύμβουλος στον τομέα του κινηματογράφου στο υπουργείο Προεδρίας και έργο του ήταν η οργάνωση της Υπηρεσίας Κινηματογραφικών Επικαίρων και Ντοκιμαντέρ.[2] Η λειτουργία της υπηρεσίας διακόπηκε το 1967, εξαιτίας της χούντας.
Κατά την περίοδο της δικτατορίας ο Κούνδουρος έφυγε στη Γαλλία και εργάστηκε στην UNESCO ως σύμβουλος σε θέματα ΜΜΕ. Μετά το πραξικόπημα του 1974 εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρου, ανέλαβε την οργάνωση πλωτού ραδιοφωνικού σταθμού, που μετέδωσε μεταξύ άλλων και τη φωνή του Μακαρίου που ανέφερε ότι ήταν ζωντανός.[2]
Έπειτα από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα επέστρεψε στη γενέτειρά του και ανέλαβε την έκδοση του μαχητικού περιοδικού "Πολιτικά Θέματα". Στα τέλη της δεκαετίας του ' 80 διηύθυνε το Κανάλι 15[4] , μια συμβολική ομάδα που εξέπεμπε συμβολικά και της οποίας τα μέλη συνελήφθησαν[5] και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ο αγώνας του Κούνδουρου για τη νομιμοποίηση των ραδιοφωνικών σταθμών βρήκε τελικά απήχηση και στις 25 Ιανουαρίου 1988 δημοσιεύτηκε το Προεδρικό Διάταγμα με το οποίο επιβλήθηκε η κατάργηση στο κρατικό μονοπώλιο στα ΜΜΕ.
Πέθανε το Μάρτιο του 1990 από ανακοπή καρδιάς.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Πληροφορίες για το Ρούσσο Ι. Κούνδουρο, Σφακιά, η ρίζα της Κρήτης, ανάκτηση 4-8-2013.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Έφυγε ένας πρωτοπόρος της ελεύθερης ραδιοφωνίας, εφημερίδα Ανατολή, φ. 6/3/1990, σελ. 3.
- ↑ Αλίντας Δημητρίου, Λεξικό Ταινιών Μικρού Μήκους (1939 - 1992), εκδόσεις Καστανιώτη 1993.
- ↑ Βιογραφία Κατερίνας Σχοινά. Biblionet.gr
- ↑ Ανδρέα Ρουμελιώτη, Είμαστε στον Αέρα. Κεφάλαιο «Χρονολόγιο της ελεύθερης ραδιοφωνίας», εκδόσεις Παρατηρητής, ανάκτηση μέσω ιστολογίου MetaJournalism 5/9/2016