Ρομπέρ Γκαρνιέ

Ρομπέρ Γκαρνιέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Robert Garnier (Γαλλικά)
Γέννηση	1545 (περίπου) La Ferté-Bernard
Θάνατος	20  Σεπτεμβρίου 1590 Λε Μαν
Τόπος ταφής	chapelle du cimetière du Luart
Χώρα πολιτογράφησης	Βασίλειο της Γαλλίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ποιητής θεατρικός συγγραφέας ποιητής-νομικός συγγραφέας
Σχετικά πολυμέσα

Ο Ρομπέρ Γκαρνιέ (γαλλικά: Robert Garnier) (1544 - 20 Σεπτεμβρίου 1590) ήταν Γάλλος νομικός, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Τα θεατρικά του έργα θεωρούνται το απόγειο της ανθρωπιστικής τραγωδίας κατά τη Γαλλική Αναγέννηση. Έντονα επηρεασμένα από τις καταστροφές των Θρησκευτικών πολέμων, άσκησαν μεγάλη επιρροή στην εποχή τους, ιδιαίτερα στο Ελισαβετιανό Θέατρο.

Εργοβιογραφία

Ο Ρομπέρ Γκαρνιέ γεννήθηκε στη Λα Φερτέ-Μπερνάρ, στον σημερινό νομό Σαρτ, γύρω στο 1545. Δημοσίευσε το πρώτο του έργο ενώ ήταν ακόμη φοιτητής νομικής στην Τουλούζη, όπου κέρδισε βραβείο (1565) σε ετήσιο διαγωνισμό ποίησης με μια συλλογή λυρικών ποιημάτων, που τώρα χάθηκαν, με τίτλο Plaintes amoureuses de Robert Garnier (Ερωτικά παράπονα του Ρομπέρ Γκαρνιέ, 1565). Μετά από νομική πρακτική, το 1567 έγινε Γενικός βασιλικός εισαγγελέας στο Κοινοβούλιο του Παρισιού (ανώτερο δικαστήριο), κατόπιν σύμβουλος στο δικαστήριο του Μαιν, της περιοχής καταγωγής του, και αργότερα (το 1586) διορίσθηκε από τον Ερρίκο Β΄ μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου. Αναφέρεται ότι είχε μεγάλη φήμη ως ρήτορας. Ήταν διακεκριμένος δικαστής σημαντικού κύρους στην επαρχία του και αφιέρωσε τον ελεύθερο χρόνο του στη λογοτεχνία, η αξία του αναγνωρίστηκε πλήρως από την εποχή του.

Το 1567, δημοσίευσε τον Ύμνο της Μοναρχίας, όπου ως ένθερμος υπερασπιστής της βασιλείας, υποστήριζε ότι μια ισχυρή βασιλική δύναμη, μόνη της είναι ικανή να αποκαταστήσει την τάξη και την εσωτερική ειρήνη, καθώς η Γαλλία βρισκόταν εν μέσω των Θρησκευτικών πολέμων. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που έζησε στο Παρίσι γνώρισε και ανέπτυξε συμπάθεια προς τους ποιητές της Πλειάδας, αλλά ο ίδιος προσανατολίστηκε προς το θέατρο. Το 1568, δημοσίευσε την πρώτη του τραγωδία με ρωμαϊκό θέμα, την Πόρτσια.

Στα πρώτα έργα του — Πόρτσια (1568), Ιππόλυτος (1573) και Κορνηλία (1574) - είναι εμφανής η επίδραση του Σενέκα. Στις επόμενες τραγωδίες του - Μάρκος-Αντώνιος (1578), Η Τρωάδα ή Η καταστροφή της Τροίας (1579) και Αντιγόνη (1580) - δείχνει μια πρόοδο στην τεχνική του επηρεασμένος από τα έργα του Ετιέν Ζοντέλ και του Ζακ Γκρεβέν, καθώς το ρητορικό στοιχείο συνοδεύεται από περισσότερη δράση.

Το 1582 και το 1583 έγραψε τα δύο αριστουργήματά του, Βραδαμάντη και Οι Εβραίες. Στη Βραδαμάντη, η πρώτη σημαντική γαλλική τραγική κωμωδία, της οποίας το θέμα εμπνεύστηκε από τον Μαινόμενο Ορλάνδο του Αριόστο, η ρομαντική ιστορία έγινε ένα πραγματικό δράμα, αν και οι εραστές, η Βραδαμάντη και ο Ροζέ, δεν συναντιούνται ποτέ στη σκηνή. Οι Εβραίες, το δεύτερο μεγάλο έργο του Γκαρνιέ, είναι η συγκινητική ιστορία της βάρβαρης εκδίκησης του Ναβουχοδονόσορα Β΄ στον Εβραίο βασιλιά Σεδεκία και τα παιδιά του.

Ο Γκαρνιέ, μαζί με τον Ετιέν Ζοντέλ, θεωρείται ως ο μεγαλύτερος Γάλλος τραγικός ποιητής της Γαλλικής Αναγέννησης και πρόδρομος του γαλλικού θεάτρου του 17ου αιώνα. Άσκησε επίσης σημαντική επιρροή στην ανάπτυξη της τραγωδίας της Ελισαβετιανής εποχής στην Αγγλία.

Ο Ρομπέρ Γκαρνιέ πέθανε στο Λε Μαν στις 20 Σεπτεμβρίου 1590, σε ηλικία 45 ετών.

Αποτίμηση

Το ταλέντο του Ρομπέρ Γκαρνιέ αναγνωρίσθηκε από συγχρόνους του ποιητές και μορφωμένους αναγνώστες, που τον θεωρούσαν ως τον μεγαλύτερο Γάλλο θεατρικό συγγραφέα μετά τον Ετιέν Ζοντέλ. Η φήμη του έφτασε ακόμη και στην Αγγλία, καθώς φαίνεται ότι δύο από τις τραγωδίες του, η Κορνηλία και ο Μάρκος-Αντώνιος, μεταφράστηκαν και άσκησαν κάποια επιρροή στην τραγωδία της Ελισαβετιανής εποχής.

Μετά τον Ετιέν Ζοντέλ, ο Γκαρνιέ επαναφέρει την αρχαία τραγωδία στη Γαλλία. Τα έργα του ενσωματώνουν, στα μάτια των λογοτεχνικών ιστορικών, το απόγειο της ανθρωπιστικής τραγωδίας τόσο από την άποψη της ομορφιάς του στίχου όσο και της ρητορικής, της ηθικής και διδακτικής φιλοδοξίας των έργων του. Γράφει στα πρότυπα του Σενέκα και του Αριόστο, όπου βασίζονται και οι περισσότερες τραγωδίες της Γαλλικής Αναγέννησης.

Τα θεατρικά του έργα χαρακτηρίζονται έντονα από ρητορική και οι δραματικοί διάλογοι εναλλάσσονται με τα χορικά που σχολιάζουν τη δράση, η οποία έχει σημασία μικρότερη από τις λέξεις. Τη σκηνή καταλαμβάνουν οι ομιλίες, εναλλασσόμενες επιχειρηματολογίες, ρητορικοί και λυρικοί θρήνοι. Οι μονόλογοι είναι πάρα πολλοί και οι διάλογοι περιορίζονται συνήθως σε δύο χαρακτήρες. Οι τραγωδίες του Γκαρνιέ διέπονται από μια οδυνηρή στατικότητα στη μορφή. Φαίνονται περισσότερο σαν μια αφήγηση συνοδευόμενη με ανάλογες χειρονομίες. Οι ήρωες είναι παθητικοί, υποταγμένοι στην παντοδυναμία των δημίων τους και ενσαρκώνουν μια συλλογική μοίρα, όπου αντανακλώνται τα σύγχρονα γεγονότα.

Ο Γκαρνιέ ήταν Ρωμαιοκαθολικός και πατριώτης: χρησιμοποίησε τις τραγωδίες του για να μεταφέρει ηθικά και θρησκευτικά επιχειρήματα στους συγχρόνους του. Τα «ρωμαϊκά έργα», που ασχολούνται με τους εμφύλιους πολέμους της αρχαίας Ρώμης, παραπέμπουν άμεσα στους Θρησκευτικούς πολέμους της Γαλλίας.

Ο λεπτός στίχος του αντικατοπτρίζει την επιρροή του φίλου του Πιέρ ντε Ρονσάρ. Τα έργα του συχνά αφορούσαν σε θέματα βιβλικής αλλά και ανθρωπιστικής έμπνευσης και αντικατόπτριζαν τον πόνο όλων εκείνων που έχουν παγιδευτεί στη βία της εποχής τους.

Έργα

• Porcie, tragédie humaniste, 1568 (Πόρτσια)
• Hippolyte, tragédie humaniste, 1573 (Ιππόλυτος)
• Cornélie, tragédie humaniste, 1574 (Κορνηλία)
• Marc Antoine, tragédie humaniste, 1578 (Μάρκος-Αντώνιος)
• La Troade, tragédie humaniste, 1579 (Η Τρωάδα ή Η καταστροφή της Τροίας)
• Antigone ou la Piété, tragédie humaniste, 1580 (Αντιγόνη)
• Bradamante, tragicomédie, 1582 (Βραδαμάντη)
• Les Juives, tragédie humaniste, 1583 (Οι Εβραίες)