Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση16  Νοεμβρίου 1894[1][2][3]
Πόλη του Τόκιο
Θάνατος27  Ιουλίου 1972[1][2][3]
Schruns
Τόπος ταφήςGruben
Χώρα πολιτογράφησηςΑυστρία (έως 1918)
Τσεχοσλοβακία (1919–1939)
Γαλλία (από 1939)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Γερμανικά[4][5]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Βιέννης
Theresianum
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
συγγραφέας
φιλόσοφος
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης
Οικογένεια
ΣύζυγοςIda Roland (1915–1951)[6]
Melanie Hoffmann (από 1969)[7]
Alexandra Bally (1952–1968)[7]
ΓονείςHeinrich von Coudenhove-Kalergi και Mitsuko Aoyama[8]
ΑδέλφιαGerolf Coudenhove
Ida Friederike Görres
Johannes Coudenhove-Kalergi
ΣυγγενείςErika Coudenhove-Kalergi (θετή κόρη)
ΟικογένειαCoudenhove-Kalergi family
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσειςβραβείο Καρλομάγνος (18  Μαΐου 1950)[9]
Μεγαλός Ταξιάρχης του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με αστέρα
Μέγα Αργυρό Μετάλιο με Άστρο για τις υπηρεσίες προς τη Δημοκρατία της Αυστρίας
επίτιμος πολίτης της Φρανκφούρτης
Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής
Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας
Sonning Prize (1965)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ρίχαρντ Κουντενχόβε-Καλέργκι (16 Νοεμβρίου 1894-27 Ιουλίου 1972) ήταν Αυστριακός-Ιάπωνας πολιτικός, φιλόσοφος και κόμης. Πρωτοπόρος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, υπηρέτησε ως ιδρυτικός πρόεδρος της Πανευρωπαϊκής Ένωσης για 49 χρόνια. Οι γονείς του ήταν ο Χάινριχ Κουντενχόβε-Καλέργκι, Αυστρο-Ούγγρος διπλωμάτης, και η Μιτσούκο Αγιοάμα, κόρη ενός εμπόρου πετρελαίου, αρχαιοκαπήλου και γαιοκτήμονος στο Τόκυο.[10] Γεννήθηκε με στην Ιαπωνία με το όνομα Αογιάμα Εϊγίρο. Έγινε Τσεχοσλοβακός πολίτης το 1919 και στη συνέχεια πήρε τη γαλλική υπηκοότητα από το 1939 την οποία κράτησε μέχρι τον θάνατό του.

ο Καλέργκι, στο έργο του που εξέδωσε, το Πανευρωπαϊκό Μανιφέστο το 1923[11], διατύπωσε την ιδέα μίας πολιτικά ενωμένης Ευρώπης. Ήταν ο ίδιος που πρότεινε το έργο του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, Ωδή στη Χαρά, ως ύμνο της Ευρώπης. Το 1950 υπήρξε ο πρώτος παραλήπτης του Βραβείου Καρλομάγνου.