Πόλεμος της Ανεξαρτησίας της Ανγκόλας
| Πόλεμος ανεξαρτησίας της Ανγκόλας | |||
|---|---|---|---|
| Μέρος του Πορτογαλικού Αποικιακού Πολέμου, της Αποαποικιοποίησης της Αφρικής και του Ψυχρού Πολέμου | |||
 Πορτογάλοι στρατιώτες σε περιπολία | |||
| Χρονολογία | 4 Φεβρουαρίου 1961 – 25 Απριλίου 1974 | ||
| Τόπος | Ανγκόλα | ||
| Έκβαση | Νίκη των MPLA, FNLA, και UNITA
| ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Συνολικά 30.000–50.000 νεκροί | |||
| |||
Ο πόλεμος ανεξαρτησίας της Ανγκόλας έλαβε χώρα μεταξύ 1961 και 1975 στο έδαφος της σημερινής Ανγκόλας, η οποία τότε ήταν ακόμη αποικία της Πορτογαλίας. Οι πορτογαλικές δυνάμεις έπρεπε να αντιμετωπίσουν τις εχθροπραξίες μιας σειράς κινημάτων ανεξαρτησίας της Ανγκόλας, τα σημαντικότερα από τα οποία ήταν το Λαϊκό Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (MPLA) του Αγκοστίνιο Νέτο και το Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας (FNLA) του Χόλντεν Ρομπέρτο. Από τη διάσπαση εντός του FNLA το 1966 γεννήθηκε ένα τρίτο κίνημα ανεξαρτησίας, η Εθνική Ένωση για την Ολική Ανεξαρτησία της Ανγκόλας (UNITA) του Τζόνας Σαβίμπι, ενώ το Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Ενκλαβίου της Καμπίντα (FLEC) έπαιζε πάντα έναν μικρό ρόλο.[1]
Η σύγκρουση ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1961 με μια σειρά εξεγέρσεων που οργανώθηκαν από το MPLA στην πρωτεύουσα Λουάντα και από την FNLA στις βόρειες περιοχές που κατοικούνται από τη φυλή Κονγκό, ενέργειες οι οποίες κατεστάλησαν σκληρά από τις πορτογαλικές δυνάμεις ασφαλείας. Συνεπώς, τα κινήματα ανεξαρτησίας έπρεπε να επιστρέψουν στα ανεξάρτητα αφρικανικά κράτη που συνορεύουν με την Ανγκόλα, όπου έλαβαν όπλα και βοήθεια από τις τοπικές αρχές. Το FNLA εγκαταστάθηκε στη Δημοκρατία του Κονγκό (αργότερα στο Ζαΐρ), ενώ το MPLA στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και μετά στη Ζάμπια. Τα κινήματα ανεξαρτησίας έλαβαν ευρεία υποστήριξη από τα έθνη του Οργανισμού Αφρικανικής Ενότητας, καθώς και προμήθειες όπλων και εκπαιδευτών από τη Σοβιετική Ένωση, την Κίνα και την Κούβα. Αντίθετα, η Πορτογαλία έλαβε τη στρατιωτική υποστήριξη του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής.[2]
Η σύγκρουση συνεχίστηκε με αργούς ρυθμούς για αρκετά χρόνια, ιδιαίτερα στις ανατολικές και βόρειες περιοχές της Ανγκόλας. Οι αυτονομιστές κατάφεραν να αποκτήσουν μερικό έλεγχο πάνω από ορισμένες απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, αλλά υπέστησαν τις αποτελεσματικές αντιεξεγερτικές δραστηριότητες των πορτογαλικών δυνάμεων ασφαλείας οι οποίες, ωστόσο, δεν κατάφεραν ποτέ να εξαλείψουν πλήρως τον ανταρτοπόλεμο. Το κίνημα ανεξαρτησίας χτυπήθηκε επίσης από τη βαθιά σύγκρουση μεταξύ των διαφόρων ομάδων που το αποτελούσαν, που ήταν εχθρικές μεταξύ τους.[1]
Μετά την Επανάσταση των Γαριφάλων της 25ης Απριλίου 1974 και την ανατροπή του κορπορατιστικού και αυταρχικού καθεστώτος του Νέου Κράτους στην Πορτογαλία, η νέα πορτογαλική κυβέρνηση προσέφερε κατάπαυση του πυρός ενόψει των διαπραγματεύσεων για την παραχώρηση πλήρους ανεξαρτησίας στην Ανγκόλα. Οι μακρές διαπραγματεύσεις οδήγησαν στην υπογραφή στις 15 Ιανουαρίου 1975 της συμφωνίας του Αλγκάρβε για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αλλά η σύγκρουση μεταξύ των διαφόρων κινήσεων ανεξαρτησίας της Ανγκόλας εμπόδισε ουσιαστικά την πλήρη εφαρμογή της και στις 11 Νοεμβρίου 1975 τα τελευταία πορτογαλικά στρατεύματα αποχώρησαν μονομερώς από την Ανγκόλα. Ο πόλεμος της ανεξαρτησίας στη συνέχεια μετατράπηκε σε αιματηρό εμφύλιο πόλεμο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Angola: War of Independence | Mass Atrocity Endings». sites.tufts.edu (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ «Angola - Independence and civil war». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2021.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Abbott, Peter (2011). Le guerre africane d'indipendenza 1961-1980. RBA Italia/Osprey Publishing. ISSN 2039-1161.
- Black, Jeremy (2006). Le guerre nel mondo contemporaneo. il Mulino. ISBN 88-15-11082-8.
- Edward, George (2005). The Cuban Intervention in Angola, 1965-1991. New York: Frank Cass Publishing Co. ISBN 0-415-35015-8.
|