Πιότρ Κρασνόφ
Ο Πιότρ Νικολάγιεβιτς Κρασνόφ (Ρωσικά: Пётр Николаевич Краснов, 22 Σεπτεμβρίου [10 Σεπτεμβρίου] 1869 – 17 Ιανουαρίου 1947), ο οποίος μερικές φορές αναφέρεται στα Αγγλικά ως Πήτερ Κρασνόφ, ήταν ένας ιστορικός και αξιωματικός Κοζάκος του Ντον, που προήχθη σε Αντιστράτηγο του Ρωσικού στρατού όταν ξέσπασε η επανάσταση το 1917, και ένας από τους ηγέτες του αντεπαναστατικού Λευκού κινήματος στη συνέχεια.
Ρωσικός Στρατός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πιότρ Κρασνόφ που γεννήθηκε το 1869 στην Αγία Πετρούπολη, ήταν γιός του αντιστρατήγου Νικολάι Κρασνόφ και εγγονός του στρατηγού Ιβάν Κρασνόφ. Το 1888, ο Κρασνόφ αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Παβλόφσκ και αργότερα υπηρέτησε στο Σύνταγμα Αταμάνων της Αυτοκρατορικής Φρουράς. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διοίκησε μια Κοζάκικη Ταξιαρχία και μια Μεραρχία, τον Αύγουστο-Οκτώβριο 1917, του 3ου Σώματος Ιππικού. Κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο Αλέξανδρος Κερένσκι τοποθέτησε τον Κρασνόφ αρχηγού του στρατού, ο οποίος στάλθηκε στην Πετρούπολη από το μέτωπο για να καταστείλει την επανάσταση των Μπολσεβίκων (δες Εξέγερση Κερένσκι-Κρασνόφ). Ωστόσο, ο Κρασνόφ ηττήθηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος. Απελευθερώθηκε από τις Σοβιετικές αρχές με τον όρο ότι δεν θα συνεχίσει τον αγώνα του κατά της επανάστασης. Συμφώνησε με αυτό, αλλά παρέβη την υπόσχεσή του να το κάνει.
Ρωσικός Εμφύλιος πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Κρασνόφ κατέφυγε στην περιοχή του Ντον και τον Μάιο του 1918, στο Νοβοτσερκάσσκ, όπου εξελέγη Αταμάνος των Κοζάκων του Ντον. Με υποστήριξη από τη Γερμανία, εξόπλισε τον στρατό, ο οποίος θα έδιωχνε του Σοβιετικούς από την περιοχή του Ντον τον Μάιο-Ιούνιο 1918. Έως τα μέσα Ιουνίου, ο Στρατός του Ντον ήταν στο πεδίο της μάχης με 40.000 άνδρες, 56 πυροβόλα και 179 πολυβόλα. Στο δεύτερο μισό του 1918, ο Κρασνόφ κινήθηκε προς Ποβορίνο-Καμίσιν-Τσαρίτσιν, με πρόθεση να βαδίσει κατά της Μόσχας, αλλά ηττήθηκε. Μετά την ήττα της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, απόθεσε τις ελπίδες του στις δυνάμεις της Αντάντ για αναζήτηση συμμάχων. Τον Ιανουάριο του 1919, ο Κρασνόφ αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την εξουσία του Στρατηγού Ντενίκιν επί του Λευκού κινήματος, παρά την έχθρα του προς αυτόν.
Εξορία σε Γαλλία και Γερμανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 19 Φεβρουαρίου 1919, ο Κρασνόφ διέφυγε στη Δυτική Ευρώπη αφού έχασε τις εκλογές για τη θέση του Ντον Αταμάν.[9] Φτάνοντας πρώτα στη Γερμανία, μετακόμισε στη Γαλλία το 1923, όπου συνέχισε τις αντι-Σοβιετικές δραστηριότητές του. Στη Γαλλία ο Κρασνόφ ήταν ένας από τους ιδρυτές της Αδελφότητας της Ρωσικής Αλήθειας, μιας αντι-κομμουνιστικής οργάνωσης με μυστικό δίκτυο στη Ρωσία.[10]
Στην εξορία, ο Κρασνόφ έγραψε απομνημονεύματα και αρκετά μυθιστορήματα. Η περίφημη τριλογία του Από τον Δικέφαλο Αετό στην Ερυθρά Σημαία, εκτός από την κύρια πλοκή, με τον ήρωά του, Στρατηγό Σάμπλιν, έχει αρκετές υπο-πλοκές οι οποίες περιλαμβάνουν πολλές τοποθεσίες, γεγονότα και προσωπικότητες. Παρουσιάζει ένα τεράστιο πανόραμα της Επανάστασης και του Εμφυλίου Πολέμου σε όλη τη χώρα. Τα γεγονότα αποκαλύπτονται μέσω της μοίρας πολλών χαρακτήρων, οι οποίοι, με τη σειρά τους, δίνουν τις δικές τους ερμηνείες στα γεγονότα. Ακόμη και οι επαναστάτες έχουν την ευκαιρία να εκφράσουν τις απόψεις τους, αν και, σε γενικές γραμμές, οι πολιτικές τους εξηγήσεις φαίνεται να είναι τα πιο αδύναμα τμήματα του μυθιστορήματος. Η ιδεολογία του βιβλίου παρουσιάζεται έτσι πολυφωνικά. Ο συγγραφέας, αν και τείνει να ευθυγραμμιστεί με τους συντηρητικούς χαρακτήρες του, δεν διατυπώνει καμιά προσωπική άποψη. Όλα τα σημαντικά ζητήματα, όπως η εξουσία vs αναρχία, ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας vs βία, η δημιουργική εργασία vs καταστροφή, καθώς επίσης η σκληρότητα και ο τρόμος, αντιμετωπίζονται με αυτόν τον πολυφωνικό τρόπο.[11]
Τα μυθιστορήματα του Κρασνόφ μεταφράστηκαν στα Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Σερβικά και άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες.
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Κρασνόφ συνέχισε τον “Γερμανικό προσανατολισμό” του αναζητώντας συμμαχία με τη Ναζιστική Γερμανία. Συμφώνησε να οργανώσει και να διευθύνει Κοζάκικες Μονάδες από Λευκούς εμιγκρέδες και Σοβιετικούς (κυρίως Κοζάκους) αιχμαλώτους πολέμου, οπλισμένους από τους Ναζί. Οι Ναζί, με τη σειρά τους, ανέμεναν ο Κρασνόφ να ακολουθήσει την πολιτική τους γραμμή και να κρατήσει έναν αυτονομιστικό Κοζάκικο προσανατολισμό. Τον Νοέμβριο του 1944, ο Κρασνόφ αρνήθηκε την έκκληση του Στρατηγού Αντρέι Βλασόφ να ενταχθεί στον Ρωσικό Απελευθερωτικό Στρατό του τελευταίου. Στο τέλος του πολέμου, ο Κρασνόφ και οι άνδρες του παραδόθηκαν εθελοντικά στις Βρετανικές δυνάμεις στην Αυστρία. Όλοι κατά την παράδοση είχαν λάβει την υπόσχεση από τον Ταγματάρχη Ντέιβις ότι, σαν Λευκοί Ρώσοι εμιγκρέδες, δεν θα επαναπατρίζονταν στους Σοβιετικούς.
Επαναπατρισμός και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 28 Μαΐου 1945, ο Πιότρ Κρασνόφ παραδόθηκε στους Σοβιετικούς από τις Βρετανικές αρχές κατά την Επιχείρηση Κίλχουλ (Keelhaul). Καταδικάστηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο του Ανωτάτου Δικαστηρίου της ΕΣΣΔ, μαζί με τον Στρατηγό Αντρέι Σκούρο, τον Τιμοφέι Ντομανόφ και τον Χέλμουτ φον Πάνβιτς. Στις 17 Ιανουαρίου 1947, εκτελέστηκε δι’ απαγχονισμού.
Προσωπικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 17 Ιανουαρίου 2008, ο Βίκτορ Βοντολάτσκι, Αταμάνος των Κοζάκων του Ντον και βουλευτής του κόμματος Ενωμένη Ρωσία στη Ρωσική Δούμα, πρότεινε τη σύσταση κοινοβουλευτικής ομάδας εργασίας για την αποκατάσταση του Πιότρ Κρασνόφ.
Ο Κρασνόφ είναι μεγάλος θείος [αδελφός του παππού ή της γιαγιάς] του Μιγκέλ Κρασνόφ, ενός Χιλιανού γεννημένου στην Αυστρία, που καταδικάστηκε για πολυάριθμα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διαπράχθηκαν στη διάρκεια της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ.[12] Ο τελευταίος έχει πολλούς οπαδούς που αρνούνται αυτά τα εγκλήματα. Ανάμεσα σε άλλες κατηγορίες, ο Μιγκέλ Κρασνόφ καταδικάστηκε για “μόνιμη απαγωγή” πρώην κομμουνιστών αγωνιστών, για τους οποίους υπάρχει τώρα απόδειξη ότι είναι νεκροί.[13]
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- From Double Eagle To Red Flag. New York, Duffield and Company, 1926. 2 vols.
- The Unforgiven. New York, Duffield and Company, 1928. 444 p.
- The Amazon of the Desert. Trans. by Olga Vitali and Vera Brooke. New York, Duffield, 1929. 272 p.
- Napoleon And The Cossacks. Duffield & Green. 1931. σελ. 609.
- Largo: A Novel. New York, Duffield and Green, 1932. 599 p.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11287347g. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 «Литераторы Санкт-Петербурга. ХХ век». (Ρωσικά) Writers of St. Petersburg. XX century.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Русская литература XX века. Прозаики, поэты, драматурги» (Ρωσικά) 2005. ISBN-10 5-94848-262-6.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11287347g. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2015.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2019.
- ↑ John Ainsworth, "Sidney Reilly's Reports from South Russia, December 1918-March 1919," Europe-Asia Studies Vol. 50, No. 8 (1998): 1447-1470
- ↑ SV Volkov, Tragediya Russkogo Officerstva
- ↑ Ludmila A. Foster. The Revolution and the Civil War in Russian Emigre Novels. Russian Review, Vol. 31, No. 2 (Apr., 1972), pp. 153-162
- ↑ Krasnov family genealogy on Russian Wikipedia
- ↑ «BRIGADIER MIGUEL KRASSNOFF». miguelkrassnoff.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Απριλίου 2016.
|