Ούγκο Φόσκολο
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Ούγκο Φόσκολο | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 6 Φεβρουαρίου 1778[1][2][3] Ζάκυνθος[4][5][1] |
| Θάνατος | 10 Σεπτεμβρίου 1827[1][2][3] Turnham Green[6][7][8] |
| Τόπος ταφής | Tomb of Ugo Foscolo |
| Ψευδώνυμο | Didimo Chierico[5] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία[5] |
| Θρησκεία | αθεϊσμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ιταλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[9][10] λατινική γλώσσα[5] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Πάδοβας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιητής[11][12][13] συγγραφέας[12][13][14] θεατρικός συγγραφέας μεταφραστής[15] κριτικός λογοτεχνίας[16] |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο της Παβίας |
| Αξιοσημείωτο έργο | The Last Letters of Jacopo Ortis Dei Sepolcri |
| Οικογένεια | |
| Σύντροφος | Antonietta Fagnani Arese Ιζαμπέλα Αλμπρίτζι-Θεοτόκη Isabella Roncioni Fanny Emerytt-Hamilton Quirina Mocenni Magiotti |
| Τέκνα | Floriana Foscolo |
| Αδέλφια | Giulio Foscolo Giovanni Foscolo |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ούγκο Φόσκολο (Ugo Foscolo, πραγματικό βαπτιστικό Niccolò, γνωστός στην Ελλάδα ως Ούγος Φώσκολος, 6 Φεβρουαρίου 1778 - 10 Σεπτεμβρίου 1827) ήταν Ελληνοιταλός ποιητής.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο και ήταν γιος του γιατρού Αντρέα Φόσκολο, Ενετού γεννημένου στην Κέρκυρα, και της Ελληνίδας Διαμαντίνας Σπαθή.
Το 1794 εγκαταστάθηκε στη Βενετία, παρακολούθησε μαθήματα κλασσικής παιδείας και άρχισε να συναναστρέφεται μέλη των φιλολογικών κύκλων στους οποίους πρωταγωνιστούσε η κόμισσα Ιζαμπέλα Αλμπρίτζι-Θεοτόκη. Η Κόμισσα επιμελήθηκε της εκπαίδευσης του Φόσκολο σε όλους τους τομείς, του ερωτικού συμπεριλαμβανομένου, παρά το ότι το 1795 είχε τα διπλάσια χρόνια του.
Το 1797 απέκτησε φήμη όταν παραστάθηκε η τραγωδία του Tieste (Θυέστης). Το 1799 χαιρέτισε την κατάλυση της Ενετικής Δημοκρατίας από τον Ναπολέοντα σαν μια νίκη της αληθινής δημοκρατίας έναντι της ολιγαρχίας με την ωδή του Στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ελευθερωτή. Πλην όμως ο Ναπολέων παραχώρησε τα ενετικά εδάφη στους Αυστριακούς με τη συνθήκη του Κάμπο-Φόρμιο και ο Φόσκολο κατήγγειλε την αισχρή συναλλαγή στο μυθιστόρημά του Τελευταίες επιστολές του Γιάκοπο Όρτις στα 1803. Παρ’ όλα αυτά πολέμησε στο πλευρό των Γάλλων εναντίον Αυστριακών και Ρώσων και μετά τη μάχη του Μαρένγκο (1800) έγινε λοχαγός της ιταλικής μεραρχίας του γαλλικού στρατού.
Διορίστηκε σε διάφορες θέσεις και φρουρές στην Ιταλία και στη Γαλλία ζώντας μια μάλλον έκλυτη ζωή, και το 1808 έγινε καθηγητής Ρητορικής στο Πανεπιστήμιο της Παβίας. Έπεσε όμως στη δυσμένεια των γαλλικών αρχών για κάποιους σατιρικούς του στίχους κατά του Ναπολέοντα και περιπλανήθηκε στη Φλωρεντία, το Μιλάνο και, μετά την πτώση του Ναπολέοντα, στην Ελβετία, για να καταλήξει στην Αγγλία το 1816. Οι Άγγλοι φιλελεύθεροι του επιφύλαξαν θερμή υποδοχή, σύντομα όμως αποξενώθηκε λόγω του δύσκολου χαρακτήρα του και της άσωτης ζωής του. Εξοικονομούσε τα προς το ζην παραδίδοντας μαθήματα και γράφοντας σε περιοδικά και πέρασε τα τελευταία του χρόνια μέσα στη φτώχεια. Πέθανε το 1827.
Ο Φόσκολο στέκεται στο μεταίχμιο του νεοκλασσικισμού και του πρώιμου ρομαντισμού. Αριστούργημά του θεωρείται το ποίημά του Dei sepolcri (Οι τάφοι): με αφορμή ένα διάταγμα του Ναπολέοντα περί δημοκρατικής ομοιομορφίας των τάφων, ο Φόσκολο ανατρέχει στους μεγάλους νεκρούς της Ελλάδος, της Ιταλίας και της Φλωρεντίας ειδικότερα. Ήταν έργο που επηρέασε το κίνημα του Risorgimento (Ιταλική ενοποίηση) και παραμένει αγαπητό μέχρι σήμερα.
Το 1871 η σορός του μεταφέρθηκε στην Ιταλία και ενταφιάστηκε δίπλα στους μεγάλους νεκρούς που ύμνησε, στη Βασιλική του Σάντα Κρότσε της Φλωρεντίας, «σ’ ένα ναό που όλες μάζεψε τις δόξες / της Ιταλίας για να τις διαφυλάξει».
Επιλογή έργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- A Napoleone Bonaparte liberatore (Στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, ελευθερωτή, 1799, ωδή)
- A Zacinto (σονέτο, 1803) - ελλην. μετάφραση Άρης Δικταίος (Ανθολογία παγκοσμίου ποιήσεως, "ΦΕΞΗΣ")
- Ultime lettere di Jacopo Ortis (Τελευταίες επιστολές του Γιάκοπο Όρτις, 1802-1803, επιστολικό μυθιστόρημα)
- Dei sepolcri (Οι τάφοι, ποίημα, 1807) - ελλην. μετάφραση Γ. Καλοσγούρος ("Νέα Εστία" 1978 Β΄ και "Φιλολογική Πρωτοχρονιά" 1965) και Άρης Δικταίος (Ανθολογία παγκοσμίου ποιήσεως, "ΦΕΞΗΣ")
- Le Grazie (Oι Χάριτες, ποίημα, 1803-1822).
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Dizionario Biografico degli Italiani». (Ιταλικά) Dizionario Biografico degli Italiani. 1960. ugo-foscolo. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6sq9sr0. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) Find A Grave. 5888174. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. catalogue
.bnf .fr /ark: /12148 /cb120155069. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2016. - ↑ www
.rivistadistudiitaliani .it /filecounter2 .php?id=1595. - ↑ Άντριου Μπελ: «Encyclopædia Britannica». (Βρετανικά αγγλικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα. Encyclopædia Britannica Inc.. Ανακτήθηκε στις 21 Απριλίου 2016.
- ↑ «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb120155069. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 9994595.
- ↑ «Foscolo, Hugo» (Γερμανικά) σελ. 302.
- ↑ 12,0 12,1 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 11959. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ 13,0 13,1 BeWeB. 1375. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «BnF catalogue général» (Γαλλικά) Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας. Παρίσι. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2016.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
