Οτέλ ντε λα Μαρίν

Οτέλ ντε λα Μαρίν
Είδος	κτήριο
Αρχιτεκτονική	Ρυθμός Λουδοβίκου ΙΕ΄
Γεωγραφικές συντεταγμένες	48°52′0″N 2°19′23″E
Διοικητική υπαγωγή	8ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού
Χώρα	Γαλλία
Ιδιοκτήτης	Κέντρο εθνικών μνημείων
Αρχιτέκτονας	Ανζ-Ζακ Γκαμπριέλ
Προστασία	κατηγοριοποιημένο ιστορικό μνημείο στη Γαλλία (από 1923)
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Οτέλ ντε λα Μαρίν (φωνητική μεταγραφή του γαλλικού Hôtel de la Marine, που σημαίνει «Μέγαρο τού Ναυτικού»), επίσης γνωστό ως «Μέγαρο της Διαφύλαξης Επίπλων» (Hôtel du Garde-Meuble), είναι ιστορικό κτήριο στην Πλατεία Κονκόρντ στο Παρίσι, ανατολικά της Βασιλικής οδού (rue Royale). Σχεδιάστηκε και κτίστηκε μεταξύ 1757 και 1774 από τον αρχιτέκτονα Ανζ-Ζακ Γκαμπριέλ (Ange-Jacques Gabriel), στη νεοδημιουργηθείσα πλατεία, που αρχικά ονομάστηκε πλατεία Λουδοβίκου ΙΕ΄ (Place Louis XV). Το πανομοιότυπο κτίριο στα δυτικά του, που κατασκευάστηκε την ίδια εποχή, στεγάζει τώρα το μέγαρο ντε Κριγιόν (hôtel de Crillon) και τη Λέσχη Αυτοκινήτου (Club Automobile) της Γαλλίας.

Το οτέλ ντε λα Μαρίν ήταν αρχικά το μέγαρο της βασιλικής Διαφύλαξης Επίπλων, τού γραφείου που διαχειριζόταν την επίπλωση όλων των βασιλικών κτηρίων. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση έγινε Υπουργείο τού Γαλλικού Ναυτικού, το οποίο κατείχε το μέγαρο μέχρι το 2015. Αυτό ανακαινίστηκε πλήρως μεταξύ 2015 και 2021. Τώρα εμφανίζει τα ανακαινισμένα διαμερίσματα του 18ου αι. του Μαρκ-Αντουάν Τιερύ ντε Βιλ-ντ'Αβραί (Marc-Antoine Thierry de Ville-d'Avray), του βασιλικού επόπτη της Διατήρησης Επίπλων, καθώς και τις αίθουσες και τα δωμάτια που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από το Γαλλικό Ναυτικό. Ένα ξεχωριστό μέρος παρουσιάζει τη Συλλογή Aλ Θάνι, που εκθέτει διεθνή και διαπολιτισμικά έργα τέχνης από τη συλλογή τού σεΐχη Χαμάντ μπιν Αμπντουλάχ Αλ Θάνι.

Ιστορία

Η απόφαση για τη δημιουργία της σημερινής πλατείας Κονκόρντ ελήφθη αρχικά το 1748, ως ο χώρος για έναν έφιππο ανδριάντα τού Λουδοβίκου ΙΕ΄. Το άγαλμα εόρταζε την ανάρρωση τού βασιλιά από μία σοβαρή ασθένεια. Η τοποθεσία ήταν σε βαλτώδη γη, δίπλα στον Σηκουάνα στην άκρη τού Παρισιού, ανάμεσα στις πύλες τού κήπου τού ανακτόρου τού Κεραμεικού και των κήπων των Ηλυσίων Πεδίων. Αυτή η κατασκευή έγινε πολύ πριν από την κατασκευή της οδού Ριβολί, της Βασιλικής οδού ή της γέφυρας επάνω από τον Σηκουάνα σε εκείνο το σημείο.

Ο βασιλιάς κατείχε το μεγαλύτερο μέρος της γης, και το δώρισε στην πόλη για τη νέα πλατεία. Διεξήχθη διαγωνισμός για το σχέδιο, ο οποίος προσέλκυσε δεκαεννέα διαφορετικά σχέδια, αλλά κανένα από αυτά δεν έγινε αποδεκτό από τον βασιλιά. Αντίθετα, ανέθεσε στον βασιλικό του αρχιτέκτονα, Ανζ-Ζακ Γκαμπριέλ, ο οποίος είχε διαδεχθεί στον τίτλο τού Πρώτου Αρχιτέκτονα τού Βασιλιά τον πατέρα του, Ζακ V Γκαμπριέλ, να κάνει μία συγχώνευση των καλύτερων ιδεών. Ο Γκαμπριέλ δανείστηκε χαρακτηριστικά των προτάσεων των Ζερμαίν Μποφράν, Πιέρ Κοντάν ντ'Ιβρύ, και άλλων. Το πιο διακριτό χαρακτηριστικό, την πρόσοψη των κιόνων (στοά) που βλέπουν στην πλατεία, την εμπνεύστηκε σε μεγάλο βαθμό από την κιονοστοιχία του Λούβρου, που σχεδιάστηκε από τον Κλωντ Περώ το 1667-1674. Το νέο σχέδιο εγκρίθηκε από τον βασιλιά τον Δεκέμβριο τού 1755 και η κατασκευή ξεκίνησε το 1758. Τότε δεν είχαν οριστικοποιηθεί τα σχέδια χρήσης των συγκεκριμένων κτιρίων. Το 1768 ο βασιλιάς αποφάσισε, ότι το βορειοδυτικό κτίριο θα έπρεπε να γίνει το μέγαρο Διαφύλαξης Επίπλων τού Στέμματος και τού επόπτη της βασιλικής επίπλωσης.

Το νέο κτίριο ήταν ένα από τα δύο κτίσματα με πανομοιότυπες νεοκλασικές προσόψεις στη βόρεια πλευρά της πλατείας. Στα δυτικά της Βασιλικής οδού υπάρχουν τέσσερα ξεχωριστά κτίρια πίσω από μία ενιαία πρόσοψη, τα οποία αρχικά ήταν κατοικίες των ευγενών. Ο αριθμός 10 στεγάζει τώρα το Οτέλ Κριγιόν, ενώ η "Λέσχη Αυτοκινήτου της Γαλλίας" καταλαμβάνει τους αριθμούς 6-8. Το άλλο κτίριο, στα ανατολικά της Βασιλικής οδού, ονομάστηκε το βασιλικό μέγαρο Διατήρησης Επίπλων, ή αποθήκη για τα βασιλικά έπιπλα, την τέχνη και άλλα υπάρχοντα τού στέμματος.

Το οτέλ ντυ Γκαρντ-Μεμπλ

Η Διαφύλαξη Επίπλων τού Στέμματος είχε δημιουργηθεί από τον Ερρίκο Δ΄ της Γαλλίας τον 17ο αι. και στον επικεφαλής της ανατέθηκαν πιο συγκεκριμένα καθήκοντα από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ , υπό τον πρώτο υπουργό του Ζαν-Μπατίστ Κολπέρ. Ο επόπτης της Διαφύλαξης Επίπλων ήταν ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος, που αναφερόταν απευθείας στον βασιλιά. Υπό τον Κολμπέρ, τού ανατέθηκε να επιβλέπει και να συντηρεί όλα τα έπιπλα και τα διακοσμητικά αντικείμενα των βασιλικών κατοικιών, συμπεριλαμβανομένων των ταπισερί, και να προστατεύει και να συντηρεί ιδιαίτερα ωραία έπιπλα, που ονομάζονται «Έπιπλα του Στέμματος». Αυτά τα κομμάτια θεωρήθηκαν εθνική, όχι προσωπική ιδιοκτησία. Το 1772, το μέγαρο Διαφύλαξης Επίπλων έγινε το πρώτο μουσείο διακοσμητικών τεχνών στο Παρίσι. Οι γκαλερί του ήταν ανοιχτές για το κοινό την πρώτη Τρίτη κάθε μήνα, μεταξύ τού Πάσχα και της Ημέρας των Αγίων Πάντων.

Το μέγαρο Διατήρησης Επίπλων περιείχε ένα παρεκκλήσι, μία βιβλιοθήκη, εργαστήρια, στάβλους και διαμερίσματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων τού επόπτη της Διατήρησης Επίπλων: αρχικά τού Πιέρ-Ελιζαμπέτ ντε Φοντανιέ (1767-1784), στη συνέχεια τού Mαρκ-Αντουάν Τιερύ ντε Βιλ-ντ'Αβραί (1784–1792), του οποίου το διαμέρισμα έχει ανακαινιστεί και είναι επισκέψιμο. Η Mαρία-Αντουανέτα είχε επίσης ένα διαμέρισμα εκεί, το οποίο χρησιμοποιούσε όταν επισκεπτόταν το Παρίσι ερχόμενη από το Ανάκτορο των Βερσαλλιών.

Η Επανάσταση – Υπουργείο Ναυτικών

• 
  Το τελετουργικό κανόνι που ελήφθη από το Οτέλ ντε λα Μαρίν έριξε τις πρώτες βολές κατά την κατάληψη της Βαστίλης, 14 Ιουλίου 1789.
• 
  Η εκτέλεση του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στη μελλοντική πλατεία Κονκόρντ στις 21 Ιανουαρίου 1793, με το Οτέλ ντε λα Μαρίν στα δεξιά.

Το 1789 το μέγαρο είχε μία μεγάλη συλλογή όπλων, ως επί το πλείστον τελετουργικά, όπως ξίφη, μεσαιωνικές λόγχες και δύο περίτεχνα κανόνια, που ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ είχε λάβει ως δώρα από τον βασιλιά τού Σιάμ. Στις 13 Ιουλίου 1789 ένα μεγάλο πλήθος, θυμωμένο με την απόφαση τού βασιλιά να απολύσει τον υπουργό Οικονομικών του Ζακ Νεκέρ, παρέλασε προς το κτίριο, ενθαρρυνόμενο από τον ριζοσπάστη ρήτορα Καμίγ Ντεμουλέν. Ο επόπτης της Διαφύλαξης Επίπλων, Tιερύ ντε Βιλ-ντ΄Αβραί, έτυχε να απουσιάζει εκείνη την ημέρα. Ο υπεύθυνος, φοβισμένος από το θυμωμένο πλήθος, κάλεσε το πλήθος μέσα στο κτίριο να πάρει τα όπλα και δύο κανόνια, αλλά τους προέτρεψε να φεισθούν τα πολύτιμα έργα τέχνης, όπως ταπισερί και έπιπλα. Το επόμενο πρωί 14 Ιουλίου 1789, τα δύο κανόνια από το Οτέλ ντε λα Μαρίν έριξαν τις πρώτες βολές στη Βαστίλη, ξεκινώντας τη Γαλλική Επανάσταση.

Καθώς η Επανάσταση αυξανόταν, ο βασιλιάς αναγκάστηκε να μετακομίσει με την οικογένειά του από τις Βερσαλλίες στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 1789, στο ανάκτορο τού Κεραμεικού, ενώ μερικά από τα πολύτιμα υπάρχοντά του μεταφέρθηκαν στο Conciergerie. Σύντομα το μέγαρο ανέλαβε άλλη λειτουργία: ο υπουργός τού Ναυτικού Σεζάρ Ανρί ντε λα Λουζέρν, μετέφερε τα γραφεία του στο μέγαρο Διατήρησης Επίπλων και από το 1789 αυτό στέγασε το υπουργείο Ναυτικών. Μετά από μερικά Ναυτικά Διατάγματα, το Πολεμικό Ναυτικό επέκτεινε σταδιακά τα γραφεία του, έως ότου το 1798 κατέλαβε ολόκληρο το κτίριο.

Το 1792 έγινε ένα αξιοσημείωτο κακούργημα. Το σύνολο διαμαντιών που χρησιμοποιούνταν στα στέμματα τού Λουδοβίκου ΙΕ΄ και ΙΣΤ΄, συμπεριλαμβανομένου τού περίφημου διαμαντιού Ρητζέντ, είχαν μεταφερθεί για ασφαλή αποθήκευση στο κτίριο. Τη νύχτα της 16ης προς τη 17η Σεπτεμβρίου 1792, τα διαμάντια εξαφανίστηκαν. Οι κλέφτες Καμπόν (Cambon) και Ντουλινύ (Douligny), πιάστηκαν αργότερα και εκτελέστηκαν με γκιλοτίνα μπροστά στο κτίριο (οι πρώτες εκτελέσεις από τη γκιλοτίνα στην πλατεία Κονκόρντ).

Το 1793, κατά τη διάρκεια της Τρομοκρατίας, το τμήμα της σύγχρονης πλατείας Κονκόρντ μπροστά από το γειτονικό κτίριο, το παλαί ντε Γκαμπριέλ (Palais de Gabriel, τώρα Οτέλ Κριγιόν), έγινε ο τόπος εκτέλεσης του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και της Μαρίας-Αντουανέτας, και το 1794 των επαναστατικών ηγετών Νταντόν και Ροβεσπιέρου.

Κατά τη διάρκεια του 19ου αι. το κτίριο τροποποιήθηκε για τις διάφορες ανάγκες τού Πολεμικού Ναυτικού. Πίσω από το αρχικό κτίριο κατασκευάστηκαν νέες πτέρυγες και το 1855 αγοράστηκε ένα γειτονικό κτίριο στην οδό Σαιν-Φλορεντίν 5 και προστέθηκε στο μέγαρο. Οι εσωτερικοί χώροι μετατράπηκαν επίσης: οι αίθουσες που έβλεπαν στην πλατεία Κονκόρντ παρέμειναν στη θέση τους, αλλά η μεγάλη αίθουσα για την έκθεση μεγάλων βασιλικών επίπλων αντικαταστάθηκε το 1843 από δύο νέες αίθουσες, που τιμούσαν μεγάλες στιγμές της γαλλικής ναυτικής ιστορίας. Ένα μεγάλο μέρος ή η αρχική διακόσμηση των δωματίων αφαιρέθηκε ή καλύφθηκε από νέα έργα.

Η εσωτερική διακόσμηση τού Ζακ Γκοντουέν, εμπνευσμένη από τον Πιρανέζι, ήταν ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός στο γούστο τού 18ου αι., αλλά αλλοιώθηκε βαθιά από τις αλλαγές κατά τη Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, αν και οι μεγάλες αίθουσες τελετών και η Επίχρυση Γκαλερί διατηρούν ακόμη μερικά από τα πρωτότυπα στοιχεία. Το κτίριο έγινε το σκηνικό πολλών ιστορικών γεγονότων: εδώ έγινε μία χοροεσπερίδα προς τιμήν της στέψης τού Ναπολέοντα Α΄ το 1804, ο εορτασμός της αφιέρωσης τού Οβελίσκου στην πλατεία Κονκόρντ από τον βασιλιά Λουδοβίκο-Φίλιππο το 1836 και η σύνταξη τού διατάγματος τού Γάλλου Προέδρου που κατάργησε τη δουλεία τον Απρίλιο τού 1848

Μετά την πτώση της Γαλλίας τον Ιούνιο του 1940, οι Kρήγκσμαρινε, οι ναυτικές δυνάμεις της Ναζιστικής Γερμανίας, έστησαν εδώ το αρχηγείο τους. Παρέμειναν στη θέση τους έως ότου το Kρήγκσμαρινε χρειάστηκε να εκκενώσει το μέγαρο λόγω της προσέγγισης των αμερικανικών και των ελεύθερων γαλλικών δυνάμεων τον Αύγουστο του 1944. Το 1989 ο Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν κάλεσε ξένους ηγέτες στη στοά (loggia) τού μεγάρου, για να δουν την παρέλαση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της Γαλλικής Επανάστασης.

Εθνικό μνημείο

Το 2015 η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να ενοποιήσει το σύνολο των γαλλικών στρατιωτικών αρχηγείων σε μία ενιαία τοποθεσία, το Εξάγωνο στο Μπαλάρ στο 15ο διαμέρισμα. Το ναυτικό εγκατέλειψε οριστικά το κτίριο το 2015. Πριν από την αναχώρησή του, η κυβέρνηση σκέφτηκε να εκμισθώσει 12.700 τ.μ. τού κτιρίου σε άλλους ενοικιαστές, αλλά, μετά από μελέτη τού θέματος από μία επιτροπή υπό την ηγεσία του πρώην προέδρου Ζισκάρ ντ' Εστέν, αποφασίστηκε να παραμείνει ολόκληρο το κτίριο ως δημόσιο μνημείο, υπό τη διεύθυνση τού Κέντρου Εθνικών Μνημείων.

• 
  Η πλατεία Λουδοβίκου ΙΕ΄ (τώρα πλατεία Κονκόρντ) περί το 1791, με το Οτέλ ντε λα Μαρίν στα δεξιά.
• 
  Το Οτέλ ντε λα Μαρίν το 1872.

Το εξωτερικό

• 
  Πρόσοψη τού Οτέλ ντε λα Μαρίν με θέα στην πλατεία Κονκόρντ, άποψη από τον κήπο τού Κεραμεικού
• 
  Η στοά (loggia) τού Οτέλ ντε λα Μαρίν.
• 
  Η οροφή της στοάς, με γλυπτά μετάλλια.

Η πρόσοψη τού οτέλ ντε λα Μαρίν ξεκίνησε το 1755, σύμφωνα με το σχέδιο τού Ανζ-Ζακ Γκαμπριέλ. Ως διευθυντής της Βασιλικής Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής, ο Γκαμπριέλ έδωσε τις ιδέες και το σχέδιο, ενώ τις λεπτομέρειες και την κατασκευή διεύθυνε ο αναπληρωτής του Ζακ-Ζερμαίν Σουφλό, δεκαπέντε χρόνια νεότερός του.

Η πρόσοψη που βλέπει στην πλατεία είναι εμπνευσμένο από το μεγάλο κλασικό στυλ τού Λουδοβίκου ΙΔ΄, ιδιαίτερα από την ανατολική πρόσοψη τού Ανακτόρου τού Λούβρου, που ξεκίνησε το 1667 από τον Λουί Λε Βω αρχιτέκτονα τού Λουδοβίκου ΙΔ΄, τον Σαρλ Λε Μπρυν και τον Σαρλ Περώ. Το μπροστινό μέρος είναι διακοσμημένο με γλυπτά μετάλλια και γιρλάντες, ένα άλλο χαρακτηριστικό δανεισμένο από το Λούβρο. Η μακριά πρόσοψη (στοά) έχει εκατέρωθεν στις άκρες της δύο τμήματα με τριγωνικά αετώματα και κορινθιακούς κίονες.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πρόσοψης, διαφορετικό από το Λούβρο, είναι η στοά (loggia) ή διάβαση. Η κεντρική πρόσοψη, ελαφρώς ως εσοχή, έχει ένα στενό διάδρομο με δώδεκα κορινθιακούς κίονες εξωτερικά. Το πίσω μέρος της στοάς και οι κίονες δημιουργούν μοτίβα φωτός και σκιάς, απαραίτητο στοιχείο τού σχεδιασμού.

Η οροφή της στοάς είναι διακοσμημένη με γλυπτά οκταγωνικά μετάλλια, που αντιπροσωπεύουν τα οφέλη που λέγεται ότι ο βασιλιάς έφερε στο έθνος: υπάρχουν αλληγορικά σύμβολα της μουσικής, των τεχνών, της βιομηχανίας, της γεωργίας, της άμυνας και τού εμπορίου. Αρχικά εμφανιζόταν και το μονόγραμμα τού βασιλιά, αλλά τα μονογράμματα καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της Επανάστασης.

Η αυλή του επόπτη

• 
  Ο φεγγίτης της αυλής τού επόπτη.

Ένα από τα πιο πρωτότυπα στοιχεία της ανακαίνισης του κτιρίου είναι ο νέος υάλινος φεγγίτης επάνω από την αυλή τού επόπτη, το σημείο εισόδου για τους επισκέπτες. Αυτός δημιουργήθηκε από τον αρχιτέκτονα Υγκ Ντυτόν (Hugh Dutton) και στηρίζεται σε ένα πλαίσιο από χάλυβα βάρους τριάντα πέντε τόνων. Οι νευρώσεις του σε σχήμα V, από γυαλισμένο ανοξείδωτο χάλυβα, λειτουργούν ως καθρέπτες, οι οποίοι αιχμαλωτίζουν και ανακατευθύνουν το φως στη βέλτιστη κατεύθυνση. Αν και ολόκληρο το άνοιγμα καλύπτεται με νευρώσεις, ρίχνουν ελάχιστες σκιές, λόγω της κάλυψής των νευρώνων με καθρέφτη, και δίνουν στην πολύ βαριά οροφή μία ελαφριά εμφάνιση. Το αποτέλεσμα ενισχύεται με τη χρήση γυαλιού κατασκευασμένου με καθαρό οξείδιο σιδήρου, το οποίο δεν αλλάζει χρώμα στο φως. Η διάχυση τού φωτός είναι παρόμοια με αυτή, που δημιουργείται από τις όψεις των κομματιών τού κρυστάλλου στους πολυελαίους τού 18ου αι.

Διαμερίσματα του επόπτη

• 
  Γραφείο τού επόπτη Βιλ ντ'Αβραί.
• 
  Γωνιακό σαλόνι ή αίθουσα παιχνιδιών τού επόπτη Βιλ ντ'Αβραί.
• 
  Τραπεζαρία τού επόπτη Βιλ ντ'Αβραί.

Ένα μεγάλο τμήμα της ανατολικής πλευράς τού κτιρίου στον πρώτο όροφο καταλαμβάνεται από το γραφείο και τα διαμερίσματα τού επόπτη της Διατήρησης Επίπλων, όπως διακοσμήθηκε ξεκινώντας το 1786 από τον επόπτη της εποχής, Mαρκ-Αντουάν Τιερύ ντε Βιλ ντ'Αβραί. Περιέχει μία αίθουσα υποδοχής, το τελετουργικό γραφείο τού επόπτη, τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο τού επόπτη και της συζύγου του, μία τραπεζαρία, και ένα δωμάτιο για διασκέδαση. Οι εργασίες αποκατάστασης αφαίρεσαν δεκαοκτώ στρώματα μπογιάς από δύο αιώνες, πριν έρθουν στην πρωτότυπη διακόσμηση.

Μετά από έναν απλό προθάλαμο, το πρώτο δωμάτιο των διαμερισμάτων είναι το τελετουργικό γραφείο τού επόπτη, πολυτελώς επιπλωμένο και διακοσμημένο με πίνακες και ένα δάπεδο από πολύχρωμο μαρκετερί. Το πραγματικό του γραφείο εργασίας, πολύ πιο απλό, είναι δίπλα. Κοντά στο υπνοδωμάτιό του είχε επίσης ένα μικρό γραφείο, εξοπλισμένο με συσκευές για την εργασία με πολύτιμους λίθους και την κατασκευή κοσμημάτων, ένα χόμπι τού Βιλ ντ'Αβραί.

• 
  Το υπνοδωμάτιο τού επόπτη Βιλ ντ'Αβραί.
• 
  Το υπνοδωμάτιο της κυρίας τού Βιλ ντ'Αβραί.
• 
  Ένα φόρεμα της κυρίας του Βιλ ντ'Αβραί.

Ενώ ο επόπτης Τιερύ ντε Βιλ ντ'Αβραί ήταν πολύ θρησκευόμενος, όπως αντικατοπτρίζεται στη λιτή αρχιτεκτονική τού υπνοδωματίου του, ο προκάτοχός του, Πιέρ Ελιζαμπέτ ντε Φοντανιέ, που υπηρετούσε μεταξύ 1770 και 74, είχε πολύ διαφορετικό γούστο. Ήταν ελευθεριάζων και διασκέδαζε με μία μεγάλη ποικιλία γυναικών στην κατοικία του. Το γούστο του απεικονίζεται από τη διακόσμηση τού δικού του υπνοδωματίου και τού δωματίου των κατόπτρων, με εικόνες χερουβείμ ζωγραφισμένες στους καθρέπτες. Ο ντε Βιλ ντ'Αβραί έβαλε να ξαναβάψουν μερικά από τα χερουβείμ, για να τους δώσει έναν πιο αναζωογονητικό τόνο.

Κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης τού κτιρίου που ξεκίνησε το 2015, το αρχικό γραφείο τού επόπτη Φοντανιέ ανακαλύφθηκε κρυμμένο πίσω από τους τοίχους των πιο πρόσφατων ναυτικών γραφείων. Έχει ακόμη τα αυθεντικά δύο τζάκια του και δύο αξιοσημείωτα κομμάτια από τα αυθεντικά του έπιπλα: ένα τραπέζι και ένα γραφείο κατασκευασμένα από τον διάσημο τεχνίτη επίπλων Ζαν-Ανρί Ρηζενέρ (1771), τα οποία είχαν προηγουμένως δανειστεί στο Μουσείο τού Λούβρου και στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών, και τώρα επέστρεψαν στην αρχική τους θέση.

Ένα άλλο αξιοπερίεργο από το γραφείο τού επόπτη Φοντανιέ είναι το δωμάτιο Φυσικής του, όπου ασκούσε το χόμπι του, τη γεωλογία. Δημιουργούσε ψεύτικους πολύτιμους λίθους, με τεχνητά χρωματισμένους κρυστάλλους, και χρησιμοποιούσε τον εξοπλισμό που υπάρχει στο δωμάτιο για να χαράξει γραμμές, καμπύλες και σχέδια στα κοσμήματα που έφτιαχνε.

Τα διαμερίσματα περιλαμβάνουν επίσης το λουτρό τού επόπτη Φοντανιέ, σε κλασικό στιλ Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, με φυτικά μοτίβα στα έπιπλα που έγιναν δημοφιλή από τη Mαρία-Αντουανέτα. Η μπανιέρα διέθετε ζεστό νερό, που τροφοδοτούνταν από μία μεγάλη δεξαμενή, κρυμμένη επάνω από την οροφή.

• 
  Το δωμάτιο με τους καθρέπτες στα διαμερίσματα τού επόπτη Πιέρ-Ελιζαμπέτ ντε Φοντανιέ (1770-1774).
• 
  Λεπτομέρεια τού δωματίου των Καθρεπτών.
• 
  Το επίχρυσο δωμάτιο, γραφείο τού επόπτη ντε Φοντανιέ (1770-1774).
• 
  Το Γραφείο Φυσικής τού επόπτη Φοντανιέ.
• 
  Το λουτρό τού επόπτη Φοντανιέ, σε κλασικό στιλ Λουδοβίκου ΙΣΤ΄.

Αίθουσες του Ναυτικού (1793-2015)

• 
  Ο επίχρυσος διάδρομος που συνδέει τις αίθουσες τού Υπουργείου Ναυτικών.
• 
  Η αίθουσα των Ναυάρχων.
• 
  Διακόσμηση τοίχου προς τιμή του ναύαρχου Πιέρ-Αντρέ ντε Συφρέν στην Αίθουσα των Ναυάρχων.
• 
  Τζάκι στην Αίθουσα των Ναυάρχων.

Το 1793, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, η βασιλική Διατήρηση Επίπλων καταργήθηκε και το γαλλικό Ναυτικό κατέλαβε πλήρως το κτίριο. Ξεκινώντας το 1843, και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Ιουλιανής μοναρχίας, ορισμένα από τα δωμάτια που είχαν χρησιμοποιηθεί για την έκθεση των βασιλικών επίπλων μετατράπηκαν σε γραφεία, ενώ τα δωμάτια κατά μήκος της πρόσοψης τού κτιρίου, με θέα στην πλατεία Κονκόρντ, μετατράπηκαν σε αίθουσες για ναυτικές λειτουργίες. Τα δύο κύρια δωμάτια ήταν η αίθουσα της Τιμής (Salon d'Honneur) και τη αίθουσα των Ναυάρχων (Salon des Amiraux). Οι τοίχοι, οι οροφές και οι θύρες ήταν πολυτελώς επιχρυσωμένα και διακοσμημένα με γλυπτά, καθρέπτες και σκαλίσματα με ναυτικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων πλωρών πλοίων, αγκυρών, ψαριών και σειρήνων. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας τού Λουδοβίκου-Φιλίππου προστέθηκε μία σειρά από μεγάλα μετάλλια, τα οποία απεικόνιζαν λαμπρές προσωπικότητες της γαλλικής ναυτικής ιστορίας, συμπεριλαμβανομένων των Πιέρ-Αντρέ ντε Συφρέν, Ζαν Μπαρ και Λουί-Αντουάν ντε Μπουγκαινβίλ. Αυτά τα δωμάτια χρησιμοποιήθηκαν επίσης μερικές φορές τον 19ο αι. για μη ναυτικές εκδηλώσεις: ο Ναπολέων Α΄ Βοναπάρτης πραγματοποίησε μία χοροεσπερίδα εκεί το 1804 για να εορτάσει τη στέψη του ως αυτοκράτορα και το 1836 ο Λουδοβίκος-Φίλιππος εόρτασε την αφιέρωση της στήλης τού Λούξορ (οβελίσκου) στην πλατεία Κονκόρντ.

Η αίθουσα των Διπλωματών χρησιμοποιήθηκε για πιο οικείες διπλωματικές συναντήσεις μέχρι το 2015. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, το 1792, ήταν ο τόπος κλοπής των διαμαντιών τού βασιλικού στέμματος, που είχαν κατατεθεί εκεί (αργότερα ανακτήθηκαν). Ήταν επίσης εξοπλισμένη με μία κρυφή θέση ακρόασης πίσω από έναν τοίχο, έτσι ώστε οι ιδιωτικές συζητήσεις να μπορούν να ακουστούν διακριτικά.

• 
  Η Αίθουσα των Διπλωματών.

Τέχνη, Διακόσμηση, Αποκατάσταση

Η αρχική λειτουργία τού κτηρίου ήταν μία αποθήκη διακοσμητικών αντικειμένων και το μέγαρο αντικατοπτρίζει αυτή την κληρονομιά· διατηρεί μία πολύ πλούσια συλλογή από πίνακες, γλυπτά, ταπισερί, πολυελαίους, έπιπλα και άλλες διακοσμητικά έργα τέχνης, κυρίως από τον 18ο και τον 19ο αι. Ευτυχώς, τα δωμάτια τού κτιρίου υπέστησαν λιγότερες λεηλασίες και καταστροφές κατά τη διάρκεια της Επανάστασης από πολλά άλλα τοπόσημα του Παρισιού. Οι επιμελητές μπόρεσαν να βρουν πολλά από τα αυθεντικά έπιπλα και τη διακόσμηση σε άλλες τοποθεσίες, όπως το Ανάκτορο των Βερσαλλιών και το Ανάκτορο των Ηλυσίων.

• 
  Κιγκλίδωμα της Σκάλας της Τιμής στον πρώτο όροφο, με ναυτικό θέμα.
• 
  Λεκάνη από μάρμαρο Καράρα και επιχρυσωμένη βρύση νερού στην είσοδο τού διαμερίσματος τού επόπτη (18ος αι.).
• 
  Ταπισερί στην αίθουσα καλεσμένων τού επόπτη.
• 
  Λεπτομέρεια διακόσμησης οροφής, στην επιχρυσωμένη γκαλερί.

Η αποκατάσταση τού κτιρίου τελικά κόστισε συνολικά 135 εκατομμύρια ευρώ. Δέκα εκατομμύρια προήλθαν από τη γαλλική κυβέρνηση, 6,7 εκατομμύρια από ιδιώτες δωρητές και 20 εκατομμύρια από διαφημιστικά έσοδα. Το υπόλοιπο ποσό δανείστηκε από το Κέντρο Εθνικών Μνημείων, το οποίο ελπίζει να ανακτήσει το κόστος μέσω μελλοντικών εισπράξεων. Το έργο θα λάβει επίσης χρηματοδότηση από την ενοικίαση γραφείων στον 3ο και 4ο όροφο. Αυτά τα δωμάτια, πρώην διαμερίσματα και αποθήκες στο παλαιό κτίριο, αποκαταστάθηκαν στην αρχική τους εμφάνιση, αλλά δεν έχουν περίτεχνη διακόσμηση ή μεγάλη ιστορική αξία.

• 
  Επιχρυσωμένο μουσικό κουτί και αυτόματο με Νουμιδική φιγούρα στην αίθουσα καλεσμένων τού επόπτη (18ος αι.)
• 
  Ρολόι από τον κατασκευαστή χρονομέτρων για το Γαλλικό Ναυτικό (18ος αι.)
• 
  Πτυσσόμενο γραφείο του 18ου αιώνα στο επίχρυσο δωμάτιο τού Ζαν-Ανρί Ρηζενέρ (1771)
• 
  Λεπτομέρεια από το πτυσσόμενο γραφείο Ρηζενέρ, με μπρούτζινο διάκοσμο (1771)

Συλλογή Αλ Θάνι

• 
  Είσοδος στη συλλογή Αλ Θάνι στο Οτέλ ντε λα Μαρίν.
• 
  Προτομή του αυτοκράτορα Αδριανού 13ου αι. σε πανοπλία με μαργαριτάρια από τον 16ο αι., Συλλογή Αλ Θάνι.
• 
  Ένα χρυσό και τιρκουάζ πιάτο από τη δυναστεία Yarlung του Θιβέτ (600-800 μ.Χ.) στη συλλογή Aλ Θάνι.
• 
  Έργα στη συλλογή Αλ Θάνι.

Από τα τέλη του 2021 το οτέλ ντε λα Μαρίν είναι ο χώρος για τη συλλογή Aλ Θάνι, ένα σύνολο αντικειμένων τέχνης από όλο τον κόσμο που συγκεντρώθηκαν από τον Χαμάντ μπιν Καλίφα αλ Θάνι της βασιλικής οικογένειας του Κατάρ. Βάσει συμφωνίας με το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού, η γκαλερί θα παρουσιάζει μία εναλλαγή αντικειμένων από την τεράστια συλλογή της οικογένειας Αλ Θάνι για μία περίοδο είκοσι ετών. Η έκθεση περιέχει 120 έργα κάθε φορά, από το σύνολο της συλλογής που ξεπερνά τις 5000 έργα. Παρουσιάζει πολύτιμα αντικείμενα από αρχαίους πολιτισμούς στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, την Αμερική και τη Μέση Ανατολή, που σχετίζονται μεταξύ τους από τη χρήση τους ή το θέμα τους. Ένα αξιοσημείωτο αντικείμενο είναι η μαρμάρινη προτομή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αδριανού, που κατασκευάστηκε για τον Φρειδερίκο Β΄ βασιλιά της Γερμανίας το 1240 περίπου, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε αιώνες αργότερα στη Βενετία, όπου τοποθετήθηκε επάνω σε πανοπλία από επιχρυσωμένο σμάλτο, πολύτιμους λίθους και μαργαριτάρια.

Βιβλιογραφία (στα γαλλικά)

• Hillairet, Jacques (1978). Connaissance du Vieux Paris. Paris: Editions Princesse. ISBN 2-85961-019-7. 
• Pommereau, Claude, "Hôtel de la Marine" (June 2021), Beaux Arts Éditions, Paris ((ISBN 979-10-204-0646-0))
• "Connaissance des arts" special edition, "L'Hôtel de la Marine", (in French), published September, 2021

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημος ιστότοπος
• Επίσημος ιστότοπος συλλογής Αλ Θανί