Οίκος του Μονμορανσύ
| Οίκος του Μονμορανσύ | |
|---|---|
 | |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
.jpg)
Ο Οίκος του Moνμορανσύ, γαλλ.: Maison de Montmorency, ήταν μία από τις παλαιότερες και πιο διακεκριμένες οικογένειες ευγενών στη Γαλλία.
Προέλευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το οικογενειακό όνομα Moνμορανσύ προήλθε από το κάστρο τους στο pays de France, που καταγράφηκε στα λατινικά ως Mons Maurentiacus, το 993. Το Mαυρεντιάκους, το όνομα της περιοχής γύρω από το κάστρο, σήμαινε "κτήμα του Μαυρεντίου", πιθανότατα Γαλατο-Ρωμαίου γαιοκτήμονα. Το χωριό που μεγάλωσε κοντά στο κάστρο ήταν επίσης γνωστό ως Moνμορανσύ και είναι όνομα της σύγχρονης κοινότητας Moνμορανσύ, του Βαλ-ντ'Ουάζ νομού, στην άμεση γειτνίαση του Ανγκιάν-λε-Μπαιν και του Σαιν-Ντενί, περίπου 15 χλμ. βορειοδυτικά του Παρισιού. [1]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η οικογένεια, από την πρώτη της εμφάνιση στην ιστορία στο πρόσωπο τού Μπουσάρ Α΄ του Μονμορανσύ τον 10ο αι., έχει δώσει έξι κοντόσταυλους και δώδεκα στρατάρχες της Γαλλίας, αρκετούς ναύαρχους και καρδινάλιους, πολλούς μεγάλους αξιωματικούς του Στέμματος και μεγάλους μαγίστρους διαφόρων ιπποτικών ταγμάτων. Ο Ερρίκος Δ' της Γαλλίας είπε κάποτε, ότι αν ποτέ ο Οίκος των Βουρβόνων εκλείψει (από άρρενα μέλη), καμία ευρωπαϊκή οικογένεια δεν άξιζε το γαλλικό στέμμα περισσότερο από τον Οίκο του Μονμορανσύ. Ο γιος τού Μπουσάρ Α΄, Tιμπώ του Μονμορανσύ, ήταν ο πρόγονος των κυρίων του Moνλερύ. [1]
Ο Mατθαίος Α΄ του Moνμορανσύ έλαβε το 1138 τη θέση του κοντόσταυλου και απεβίωσε το 1160. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Αλίν, φυσική κόρη του Ερρίκου Α' της Αγγλίας, η δεύτερη ήταν η Aδελαΐδα του Μωριέν, χήρα του Λουδοβίκου ΣΤ' και μητέρα του Λουδοβίκου Ζ', και σύμφωνα με τον Αντρέ Ντουσέν, μοιράστηκε την αντιβασιλεία της Γαλλίας με τον Συζέ, κατά τη διάρκεια της απουσίας του τελευταίου βασιλιά στη Β΄ Σταυροφορία. [1]
Ο Mατθαίος Β΄ του Moνμορανσύ είχε σημαντικό μερίδιο στη νίκη του Μπουβίν (1214). Καθώς έπιασε 12 εχθρικές σημαίες στο Μπουβίν, του επετράπη από τον βασιλιά να ζωγραφίσει 12 αετούς στο οικόσημό του. Έγινε επίσης κοντόσταυλος το 1218. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου Η΄ διακρίθηκε κυρίως στη νότια Γαλλία (Nιόρ, Λα Ροσέλ, Μπορντώ). Κατά την άνοδο του Λουδοβίκου Θ' ήταν ένα από τα κύρια υποστηρίγματα της αντιβασίλισσας Λευκής της Καστίλλης και κατάφερε να φέρει όλους τους υποτελείς σε υπακοή. Απεβίωσε το 1230. [1]
Ο μικρότερος γιος του, Γκυ, με δικαίωμα από τη μητέρα του, έγινε επικεφαλής του Οίκου των Λαβάλ. Το παλαιότερο γαλλόφωνο πανεπιστήμιο του Καναδά, το Πανεπιστήμιο Λαβάλ, πήρε το όνομά του από τον Φρανσουά ντε Μονμορανσύ-Λαβάλ, πρώτο επίσκοπο της Νέας Γαλλίας και ιδρυτή της Σχολής του Κεμπέκ, από τότε που εμφανίστηκε το Παναπιστήμιο Λαβάλ. [1]
Ο Αν του Μονμορανσύ, που λέγεται ότι ονομάστηκε έτσι από την ανάδοχό του Άννα της Βρετάνης, ήταν ο πρώτος που έλαβε τον τίτλο του δούκα (1551). [1]
Ο μεγαλύτερος γιος του, Φρανσουά ντε Μονμορανσύ (1530-1579), νυμφεύτηκε τη Ντιάν, φυσική κόρη του Ερρίκου Β'. [1]
Ένας άλλος γιος, ο Ερρίκος Α΄ (1534–1614), ο οποίος έγινε δούκας του Μονμορανσύ με το τέλος τού αδελφού του το 1579, ήταν κυβερνήτης του Λανγκντόκ από το 1563. Ως ηγέτης του κόμματος που ονομαζόταν Πολιτικοί (Politiques) είχε εξέχoυσα συμμετοχή στους Γαλλικούς θρησκευτικούς πολέμους. Το 1593 έγινε κοντόσταυλος, αλλά ο Ερρίκος Δ' έδειξε κάποια αγωνία να τον κρατήσει μακριά από το Λανγκεντόκ, το οποίο κυβερνούσε σαν κυρίαρχος πρίγκιπας. [1]
Ο Ερρίκος Β΄ (1595 – 30 Οκτωβρίου 1632), γιος του δούκα Ερρίκου Α΄, διαδέχθηκε τον τίτλο το 1614, έχοντας προηγουμένως γίνει μέγας Ναύαρχος. Ήταν επίσης κυβερνήτης του Λανγκεντόκ. Το 1625 νίκησε τον γαλλικό προτεσταντικό στόλο υπό τον Σουμπίζ και κατέλαβε τα νησιά Ρε και Ολερόν, αλλά η ζήλια του Ρισελιέ του στέρησε τα μέσα να ακολουθήσει αυτά τα πλεονεκτήματα. Το 1628-1629 του επετράπη να διοικήσει στρατό εναντίον του δούκα του Ροάν στο Λανγκεντόκ: το 1630 νίκησε τους Πιεμοντέζους και αιχμαλώτισε τον Κάρλο Ντόρια στην Αβιλιάνα, και πήρε το Σαλούτσο. Την ίδια χρονιά έγινε στρατάρχης. Το 1632 προσχώρησε στο κόμμα του Γκαστόν δούκα της Ορλεάνης και τέθηκε επικεφαλής του επαναστατικού στρατού, ο οποίος ηττήθηκε από τον στρατάρχη Ανρύ ντε Σομπέρ στο Καστελνωνταρύ (1 Σεπτεμβρίου 1632). Βαριά τραυματισμένος, έπεσε στα χέρια του εχθρού και, εγκαταλειμμένος από τον Γκαστόν, εκτελέστηκε ως προδότης στην Τουλούζη στις 30 Οκτωβρίου. Ο δουκικός τίτλος πέρασε στην αδελφή του Καρλόττα-Μαργαρίτα, πριγκίπισσα του Κοντέ . [1]
Από τους βαρόνους ντε Φοσώ (Fosseux), ένα παρακλάδι της οικογένειας Moνμορανσύ που ιδρύθηκε στη Βραβάντη τον 15ο αι., ξεπήδησαν οι κύριοι του Μπουτεβίλ, μεταξύ των οποίων ήταν και ο ξιφομάχος Φρανσουά ντε Μονμορανσύy-Μπουτεβίλ, ο οποίος αποκεφαλίστηκε το 1627. [1] Ο γιος του Φρανσουά-Ανρί στρατάρχης της Γαλλίας, έγινε δούκας του Πινέ-Λουξεμπούρ με το γάμο του με τη Μαντλέν ντε Κλερμόν, κόρη της Μαργαρίτας-Καρλόττας ντε Λουξεμπούρ, δούκισσας ντε Πινέ. [1]
Ο Σαρλ-Φρανσουά-Φρεντερίκ ντε Μονμορανσύ-Λουξεμπούρ, γιος του στρατάρχη, έγινε δούκας του Μποφώρ το 1688 και δούκας του Moνμορανσύ το 1689. [1]
Το 1767 ο τίτλος του δούκα του Μποφόρ-Μονμορανσύ πέρασε με γάμο σε άλλον κλάδο των Μονμορένσι-Φοσώ. Αυτός ο κλάδος εξαλείφθηκε το 1862, και τον τίτλο πήρε ο δούκας του Βαλανσαί, ο οποίος ανήκε στην οικογένεια Tαλεϋράν-Περιγκόρ και νυμφεύτηκε μία από τις δύο κληρονόμους αυτού του κλάδου (1864). Υπήρχαν πολλά άλλα παρακλάδια της οικογένειας Moνμορανσύ, μεταξύ άλλων και αυτή των κυρίων του Λαβάλ. [1]
Τον 19ο αι. η ιρλανδική οικογένεια Μόρες (Morres) τόνισε την αξίωση για καταγωγή από την οικογένεια Moνμορανσύ. Οι απόγονοι Mόρες επέμειναν να επιβεβαιώνουν τη σύνδεση, και απέκτησαν βασιλική άδεια για να αλλάξουν το όνομά τους, [2] παρά τις αντιρρήσεις που εκφράστηκαν τη δεκαετία του 1860 από αδιαμφισβήτητους απογόνους της οικογένειας Mονμορανσύ στη Γαλλία.
Κατάλογος των κυρίων του Moνμορανσύ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι κύριοι του Μονμορανσύ ήταν:
- Μουσάρ Α΄ (απεβ. π. 980)
- Μπουσάρ Β΄
- Μπουσάρ Γ΄
- Ερβέ (απεβ. π. 1094), μέγας οικονόμος (bouteiller) της Γαλλίας
- Μπουσάρ Δ΄ (απεβ. 1131/2 στην Ιερουσαλήμ), κύρις των Moνμορανσύ, Mαρλύ, Φεγιάρντ, Σαιν-Μπρις, Επιναί και Ερουβίλ.
- Mατθαίος Α΄ (απεβ. 1160), μέγας κοντόσταυλος (connétable) της Γαλλίας, κύριος των Moνμορανσύ, Εκουάν, Mαρλύ, Κονφλάν και Aτισύ
- Μπουσάρ Ε΄ (απεβ. 1189)
- Mατθαίος Β΄ (απεβ. 1230), μέγας κοντόσταυλος της Γαλλίας
- Μπουσάρ ΣΤ΄ (απεβ. 1243)
- Mατθαίος Γ΄ (απεβ. 1270)
- Mατθαίος Δ΄ (απεβ. 1305)
- Ιωάννης Α΄ (απεβ. 1325)
- Κάρολος (απεβ. 1381)
- Ιάκωβος (απεβ. 1414)
- Ιωάννης Β΄ (απεβ. 1477)
- Γουλιέλμος (απεβ. 1531)
- Αν (απεβ. 1567), στρατάρχης και κοντόσταυλος της Γαλλίας, έγινε δούκας του Moνμορανσύ το 1551.
- Φραγκίσκος (απεβ. 1579), 2ος δούκας του Moνμορανσύ, στρατάρχης της Γαλλίας.
- Ερρίκος Α΄ (απεβ. 1614), 3ος δούκας του Moνμορανσύ, κοντόσταυλος της Γαλλίας.
- Ερρίκος Β΄ (απεβ. 1632), 4ος δούκας του Moνμορανσύ
- Καρλόττα-Μαργαρίτα (απεβ. 1650), αδελφή του 4ου δούκα. Αυτή και ο σύζυγός της Ερρίκος Β΄ των Βουρβόνων ήταν οι νεοσύστατοι δούκας και δούκισσα του Moνμορανσύcy
- Λουδοβίκος Β΄ (απεβ. 1686), 2ος δούκας του Μονμορανσύ (2η δημιουργία)
- Ερρίκος Γ΄ (απεβ. 1709) 3ος δούκας του Mονμορανσύ (2η δημιουργία)
Το 1689 ο τίτλος του δούκα του Monμορανσύ συγχωνεύτηκε με αυτόν του δούκα του Ανγκιάν (Enghien). Ο Λουδοβίκος Γ΄ πρίγκιπας του Κοντέ (1668–1710) έφερε τον τίτλο του δούκα του Μονμορανσύ-Ανγκιάν. Ο τίτλος εξέλιπε το 1830 με τον Οίκο των Βουρβόνων-Κοντέ.
Γενεαλογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Μπουσάρ Α΄ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μπουσάρ Β΄ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Εύδης | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μπουσάρ Γ΄ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ερβέ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μπουσάρ Δ΄ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ματθαίος Α΄ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μπουσάρ Ε΄ | Ματιέ Α΄ ΚΛΑΔΟΣ ΜΑΡΛΥ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ματθαίος Β΄ | Αλίκη του Μονμορανσύ | Μπουσάρ του Μαρλύ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Μπουσάρ ΣΤ΄ | Πιέρ | Μπουσάρ | Θεοβάλδος του Μαρλύ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ματθαίος Γ΄ | Ματιέ Β΄ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ματθαίος Δ΄ | Ματιέ Γ΄ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ιωάννης Α΄ | Λουί ντε Μαρλύ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Κάρολος | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ιάκωβος | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ιωάννης Β΄ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Γουλιέλμος | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Αν ∞ Μαγδαληνή της Σαβοΐας | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Φραγκίσκος | Ερρίκος Α΄ | Κάρολος | Γουλιέλμος | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Καρλόττα-Μαργαρίτα ∞ Ερρίκος Β΄ των Βουρβόνων του Κοντέ | Ερρίκος Β΄ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Λουδοβίκος Β΄ των Βουρβόνων-Κοντέ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κύριοι του Ρομπέκ (Robecque)
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Lundy, Darryl (15 Ιανουαρίου 2017). «Reymond Hervey de Montmorency». The Peerage. σελ. 34654 § 346534.
- Mosley, Charles, επιμ. (2003). Burke's Peerage, Baronetage & Knightage. 1 (107th edition, in 3 volumes έκδοση). Wilmington, Delaware: Burke's Peerage (Genealogical Books). σελ. 1083.
Απόδοση:
Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Montmorency» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 11 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 787
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Dictionnaire de la Noblesse, 1865