Νικολάι Γιεζόφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Νικολάι Γιεζόφ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση19  Απριλίου 1895[1]
Αγία Πετρούπολη[2]
Θάνατος4  Φεβρουαρίου 1940[1][3]
Μόσχα[4]
Αιτία θανάτουτραύμα από πυροβολισμό[5]
Συνθήκες θανάτουθανατική ποινή[5]
Τόπος ταφήςκοιμητήριο Ντονσκόι
Χώρα πολιτογράφησηςΡωσική Αυτοκρατορία
Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία (έως 1922)
Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Θρησκείααθεϊσμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
στρατιωτικός[6]
Επηρεάστηκε απόΙωσήφ Στάλιν
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΚομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης
Οικογένεια
ΣύζυγοςAntonina Titova (1919–1930)
Yevgenia Ezhova (1930–1938)
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΓενικός Επίτροπος Κρατικής Ασφάλειας/πεζικό
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος του Ανώτατου Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης
member of the Supreme Soviet of the Byelorussian SSR of the 1st convocation
Βραβεύσειςτάγμα του Λένιν
Ιωβηλαίο μετάλλιο για την 20ή επέτειο του Κόκκινου Στρατού των εργατών και των αγροτών
Τάγμα του Ερυθρού Λαβάρου (Μογγολία)
επίτιμο μέλος της Κα Γκε Μπε
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Νικολάι Ιβάνοβιτς Γιεζόφ (ρωσικά: Николай Ивaнович Ежов, ΔΦΑ:[nʲɪkɐˈlaj jɪˈʐof] 1 Μάιου, 1895 – 4 Φεβρουαρίου, 1940) ήταν σοβιετικός στρατιωτικός και πολιτικός που έφτασε στα ανώτατα κλιμάκια του μπολσεβίκικου κόμματος. Την περίοδο 1936-1940 ήταν επικεφαλής της NKVD και υπό την καθοδήγησή του έλαβαν χώρα οι σταλινικές εκκαθαρίσεις κατά την περίοδο 1936-39.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Νικολάι Γιεζόφ γεννήθηκε την 1η Μαΐου 1895 στην Αγία Πετρούπολη. Εντάχθηκε σε νεαρή ηλικία στο κόμμα των Μπολσεβίκων (ΠΚΚ) και συμμετείχε στην Οχτωβριανή επανάσταση μέσα από τις τάξεις του Κόκκινου Στρατού. Τα χρόνια που ακολούθησαν ανήλθε σε ηγετικές θέσεις του ΠΚΚ, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Στάλιν. Το 1936 τέθηκε με εντολή του Στάλιν επικεφαλής της NKVD (Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων της Σοβιετικής Ένωσης) αντικαθιστώντας τον Γκένριχ Γιάκοντα.

Στην ηγεσία της NKVD έμεινε μέχρι το 1940. Το δεύτερο μισό της θητείας του συνέπεσε με την περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων. Η ηγεμονία του ήταν ενίοτε γνωστή και ως "Γιεζόβσινα" (ρωσικά:Ежовщина), ή "Περίοδος Γιεζόφ" ή επίσης η "Περίοδος του σκαντζόχοιρου," αφού η λέξη "γιoζ" (ρωσικά:ёж) σημαίνει τον σκαντζόχοιρο.[7]

Τον Οκτώβριο του 1937 με διατάγματα του Γιεζόφ ξεκίνησαν οι συλλήψεις σοβιετικών πολιτών με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ καπιταλιστικών χωρών, αντεπαναστατικής και τρομοκρατικής δράσης και υπονόμευσης του έργου της Σοβιετικής Ένωσης.[8] Οι συλλήψεις και οι καταδίκες ακόμα και σε θάνατο κορυφώθηκαν κατά το 1938. Το 1939 οι διώξεις μειώθηκαν και στα τέλη του ίδιου έτους τα διατάγματα του Γιεζόφ αποσύρθηκαν.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1937 εξέδωσε το διάταγμα 50215 της NKVD με τίτλο "Ελληνική Επιχείρηση" που ήταν το έναυσμα των διώξεων κατά των Ελλήνων που ζούσαν στη Σοβιετική Ένωση.[9][10]

Ο Γιεζόφ τελικά έπεσε και αυτός θύμα των σταλινικών εκκαθαρίσεων. Στις αρχές του 1940 συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 4 Φεβρουαρίου ως αντεπαναστάτης και υπονομευτής της ΕΣΣΔ. Στην ηγεσία της NKVD αντικαταστάθηκε από τον Λαβρέντι Μπέρια

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
  2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  3. (Αγγλικά) Find A Grave. 86241089. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  5. 5,0 5,1 www.katiousa.gr/istoria/nikolai-giezof-o-nanos-tis-nkvd-kai-oi-ekkathariseis-tou-1936-1938/.
  6. Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  7. NKVD.ORG: The Memorial Page
  8. Παπαδάτος (2021), σελ. 96-97
  9. Παπαδάτος (2021), σελ. 96-97 & 140-142
  10. Μαρκοβίτης (2017), σελ. 199-201

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μάριος Μαρκοβίτης "Όχι, δεν είμαι εχθρός του Λαού", Εκδόσεις Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2017
  • Νίκος Παπαδάτος, "Ο Μπεζεντάκος μας άφησε γεια", Εκδόσεις ΚΨΜ, Αθήνα 2021