Νάταλι Μπάρνεϋ
| Νάταλι Κλίφορντ Μπάρνεϋ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Natalie Clifford Barney (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 31 Οκτωβρίου 1876[1][2][3] Ντέιτον |
| Θάνατος | 2 Φεβρουαρίου 1972[1][2][4] 1ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο του Πασί |
| Παρατσούκλι | Amazone |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[5][6] Αγγλικά[6] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | θεατρική συγγραφέας[7] ποιήτρια[8][7] συγγραφέας[8][7] οικοδέσποινα λογοτεχνικού σαλονιού[8] μυθιστοριογράφος |
| Αξιοσημείωτο έργο | Quelques Portraits-Sonnets de Femmes |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ντόροθι Ουάιλντ[9] Olive Custance[9] Renée Vivien[9] Élisabeth de Gramont[9] |
| Σύντροφος | Romaine Brooks[8][9] |
| Γονείς | Άλμπερτ Κλίφορντ Μπάρνεϋ[9] και Άλις Πάικ Μπάρνεϋ[8][9] |
| Αδέλφια | Λόρα Κλίφορντ Μπάρνεϋ[9] |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Νάταλι Κλίφορντ Μπάρνεϋ (Natalie Clifford Barney, 31 Οκτωβρίου 1876 – 2 Φεβρουαρίου 1972) ήταν Αμερικανίδα μυθιστοριογράφος και ποιήτρια που έζησε ως ομογενής στην Γαλλία. Το σαλόνι της Μπάρνεϋ πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της στην οδό Ζακόμπ στην αριστερή όχθη του Παρισιού για περισσότερα από 60 χρόνια και συγκέντρωσε συγγραφείς και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Εργάστηκε για την προώθηση της γραφής από γυναίκες και δημιούργησε την «Ακαδημία των Γυναικών» (L'Académie des Femmes) ως απάντηση στη Γαλλική Ακαδημία που τότε ήταν αποκλειστικά για άνδρες, ενώ επίσης έδωσε υποστήριξη και έμπνευση σε άντρες συγγραφείς όπως τον Μαρσέλ Προύστ, Ζαν Κοκτώ, Έρνεστ Χέμινγουεϊ και άλλους.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Νάταλι γεννήθηκε το 1876 στο Ντέιτον του Οχάιο, πατέρας της ήταν ο Άλμπερτ Κλίφορντ Μπάρνεϋ και μητέρα της η ζωγράφος Άλις Πάικ Μπάρνεϋ. Η μητέρα της ήταν γαλλικής, ολλανδικής και γερμανικής καταγωγής και ο πατέρας της ήταν αγγλικής καταγωγής, γιος ενός πλούσιου κατασκευαστή σιδηροδρομικών αυτοκινήτων. Ο προπάππος της από τη μεριά της μητέρας της ήταν Εβραίος.
Όταν η Νάταλι ήταν πέντε ετών, η οικογένειά της πέρασε το καλοκαίρι στο Long Beach Hotel της Νέας Υόρκης, όπου έτυχε να μιλούσε ο Όσκαρ Ουάιλντ στην αμερικανική περιοδεία του. Ο Ουάιλντ την μάζεψε καθώς έτρεχε δίπλα του, προσπαθώντας να αποφύγει μια ομάδα μικρών αγοριών και την κράτησε μακριά από την αγριότητα τους. Μετά την τοποθέτησε στο γόνατό του και της είπε μια ιστορία.
Φοίτησε στο γαλλικό οικοτροφείο Les Ruches, μαζί με την αδελφή της Λώρα. Ως ενήλικας μιλούσε και έγραφε άπταιστα γαλλικά. Η ίδια δήλωσε ότι γνώριζε ότι ήταν ομοφυλόφιλη από την ηλικία των δώδεκα. Κατά την διάρκεια της ζωής της είχε πολλές ερωμένες. Κάποιες από αυτές ήταν η ποιήτρια Renée Vivien, η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, η Ρομέιν Μπρούκς, η Ντόλυ Ουάιλντ (ανιψιά του Όσκαρ Ουάιλντ), η Liane de Pougy κ.α.
Η Νάταλι Μπάρνεϋ απεβίωσε στις 2 Φεβρουαρίου 1972 από καρδιακή ανεπάρκεια. Τάφηκε στο νεκροταφείο Passy, Παρίσι, Île-de-France, Γαλλία.
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1900, η Μπάρνεϋ δημοσίευσε το πρώτο της βιβλίο, μια συλλογή ποιημάτων που ονομάζεται Quelques Portraits-Sonnets de Femmes (Μερικά Πορτρέτα-Σονέτα Γυναικών). Τα ποιήματα γράφτηκαν σε παραδοσιακό γαλλικό στίχο και σε επίσημο, παλιομοδίτικο ύφος αφού η Μπάρνεϋ δεν νοιαζόταν για τον ελεύθερο στίχο. Οι κριτικές ήταν γενικά θετικές αλλά όταν ο πατέρας της έμαθε για το θέμα των ποιημάτων, αγόρασε και κατέστρεψε το υπόλοιπο απόθεμα.
Για να ξεφύγει από την κυριαρχία του πατέρα της, η Μπάρνεϋ δημοσίευσε το επόμενο βιβλίο της, Cinq Petits Dialogues Grecs (Πέντε μικροί ελληνικοί διάλογοι, 1901), με το ψευδώνυμο Tryphé. Το όνομα προήλθε από τα έργα του Πιέρ Λουί, ο οποίος βοήθησε στην επεξεργασία και την αναθεώρηση του χειρογράφου και στον οποίο είναι αφιερωμένο το βιβλίο. Ο θάνατος του πατέρα της το 1902 της άφησε μια σημαντική περιουσία, απελευθερώνοντάς την από κάθε ανάγκη να κρύψει την συγγραφή των βιβλίων της. Δεν χρησιμοποίησε ποτέ ξανά ψευδώνυμο.
Το Je Me Souviens εκδόθηκε το 1910, μετά τον θάνατο της Ρενέ Βιβιάν. Την ίδια χρονιά, δημοσίευσε το Actes et Entr'actes, μια συλλογή από μικρά θεατρικά έργα και ποιήματα.
Το Éparpillements (1910) ήταν η πρώτη συλλογή pensées - δηλαδή, σκέψεων - της Μπάρνεϋ. Αυτή η λογοτεχνική μορφή είχε συνδεθεί με την κουλτούρα των σαλονιών στη Γαλλία από τον 17ο αιώνα, όταν το είδος τελειοποιήθηκε στο σαλόνι της Μαντάμ ντε Σαμπλέ.
Η λογοτεχνική της καριέρα πήρε ώθηση όταν έστειλε ένα αντίγραφο του Éparpillements στον Ρεμί ντε Γκουρμόν, έναν Γάλλο ποιητή, κριτικό λογοτεχνίας και φιλόσοφο, ο οποίος είχε γίνει ερημίτης αφού προσβλήθηκε από την παραμορφωτική ασθένεια lupus vulgaris στα τριάντα του χρόνια και εντυπωσιάστηκε αρκετά ώστε να την προσκαλέσει σε μια από τις κυριακάτικες συγκεντρώσεις στο σπίτι του, στις οποίες συνήθως δεχόταν μόνο μια μικρή ομάδα παλιών φίλων. Ο ντε Γκουρμόν την ερωτεύτηκε και στις επιστολές που της έστελνε την αποκαλούσε «Αμαζόνα» (l'Amazone). Εκείνος πέθανε το 1915, αλλά το παρατσούκλι που της έδωσε θα μείνει μαζί της σε όλη της τη ζωή –ακόμη και η ταφόπλακά της την προσδιορίζει ως «η Αμαζόνα του Ρεμί ντε Γκουρμόν»– και τα Γράμματά του στην «Αμαζόνα» έκαναν τους αναγνώστες του να θέλουν να μάθουν περισσότερα για τη γυναίκα που τον είχε εμπνεύσει.
Η Μπάρνεϋ δημοσίευσε το Pensées d'une Amazone (Σκέψεις μιας Αμαζόνας) το 1920, το πιο φανερά πολιτικό της έργο. Στην πρώτη ενότητα, «Σεξουαλικές αντιξοότητες, πόλεμος και φεμινισμός», ανέπτυξε φεμινιστικά και ειρηνιστικά θέματα, περιγράφοντας τον πόλεμο ως μια "ακούσια και συλλογική αυτοκτονία που διατάχθηκε από τον άνθρωπο". Ένα άλλο τμήμα του Pensées d'une Amazone , «Παρεξήγηση, ή η μήνυση της Σαπφούς», συγκέντρωσε ιστορικά κείμενα για την ομοφυλοφιλία μαζί με τα δικά της σχόλια. Κάλυψε επίσης θέματα όπως το αλκοόλ, τη φιλία, τα γηρατειά και τη λογοτεχνία, γράφοντας «Τα μυθιστορήματα είναι μεγαλύτερα από τη ζωή» και «Ο ρομαντισμός είναι μια παιδική πάθηση· όσοι τον είχαν νέοι είναι οι πιο δυνατοί». Ένας τρίτος τόμος, Nouvelles Pensées de l'Amazone (Νέες σκέψεις της Αμαζόνας), εμφανίστηκε το 1939.
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Quelques Portraits-Sonnets de Femmes (Paris: Ollendorf, 1900)
- Cinq Petits Dialogues Grecs (Paris: La Plume, 1901; as "Tryphé")
- Actes et entr'actes (Paris: Sansot, 1910)
- Je me souviens (Paris: Sansot, 1910)
- Eparpillements (Paris: Sansot, 1910)
- Pensées d'une Amazone (Paris: Emile Paul, 1920)
- Poems & Poèmes: Autres Alliances (Paris: Emile Paul, New York: Doran, 1920) – bilingual collection of poetry
- Aventures de l'Esprit (Paris: Emile Paul, 1929)
- The One Who Is Legion (London: Eric Partridge, Ltd., 1930
- Nouvelles Pensées de l'Amazone (Paris: Mercure de France, 1939)
- Souvenirs Indiscrets (Paris: Flammarion, 1960)
- Traits et Portraits (Paris: Mercure de France, 1963)
- Amants féminins ou la troisième (Paris: ErosOnyx, 2013)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb118902708. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6z32c6j. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 7157. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Natalie-Barney. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb118902708. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 6,0 6,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jcu2015882177. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /157777. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Virginia Blain, Isobel Grundy, Patricia Clements: «The Feminist Companion to Literature in English» (Αγγλικά) 1990. σελ. 66.
- ↑ 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 «Kindred Britain»