Μινιμαλιστική μουσική

Η μινιμαλιστική μουσική εμφανίστηκε αρχικά στην Αμερική, ως ένα παρακλάδι της Πειραματικής Μουσικής, ή αλλιώς Downtown, όπως την αποκαλούσαν στη δεκαετία του 1960. Βασίζεται στη λεγόμενη διατονική αρμονία (αρμονία που χρησιμοποιεί μόνο σύμφωνες συγχορδίες), που χαρακτηρίζεται από στασιμότητα (δεν βασίζεται δηλαδή στον αρμονικό ρυθμό που προκύπτει από διαδοχές συγχορδιών), και που δίνει την εντύπωση ενός στατικού ισοκράτη, μιας έμμονης συνωδίας, η οποία δημιουργείται με την επανάληψη ή έστω με πολύ στοιχειώδη και σταδιακό μετασχηματισμό μουσικών φράσεων (phrases), μοτίβων (motifs), στολιδιών (figures) και κυττάρων (cells).

Ξεκινώντας τη δεκαετία του ’60 από καταφρονημένες αντεργκράουντ μουσικές σκηνές του Σαν Φρανσίσκο, σε εναλλακτικούς χώρους, καθώς και σε πατάρια της Νέας Υόρκης, ο μινιμαλισμός κατέκτησε βαθμιαία μια τέτοια διάδοση, που τον ανέδειξε ως το πλέον δημοφιλές είδος πειραματικής μουσικής του 20ού αιώνα. Αν και στο μινιμαλιστικό ρεύμα είτε εξ αρχής, είτε αργότερα, εντάχθηκαν δεκάδες συνθέτες, ουσιαστικά μόνον τέσσερεις κατάφεραν να γίνουν δημοφιλείς στην Αμερική: ο Τέρυ Ράιλυ (Terry Riley), ο Στηβ Ράιχ (Steve Reich), ο Φίλιπ Γκλας και λιγότερο ο κατά τα άλλα δημιουργικότατος Λα Μόντε Γιανγκ (La Monte Young). Στην Ευρώπη επικεφαλής του ρεύματος τέθηκαν οι Λούις Αντρίσεν (Louis Andriessen), Karel Goeyvaerts, Μάικλ Νάυμαν (Michael Nyman), Γκάβιν Μπράιαρς (Gavin Bryars), Steve Martland, Χένρυκ Γκόρετσκι (Henryk Górecki), Άρβο Περτ και Τζων Τάβενερ.

Ο όρος «μινιμαλιστική μουσική» (minimalist music) καθιερώθηκε από τον Μάικλ Νάυμαν (Michael Nyman). Προέρχεται από τον όρο μινιμαλισμός (minimalism), του οποίου οι ιδέες πρωτοεφαρμόστηκαν στον χώρο των εικαστικών τεχνών. Ειδικά στη μουσική, για το παρακλάδι εκείνο του μινιμαλισμού που εφαρμόζει αυστηρούς κανόνες μετασχηματισμού του συνθετικού υλικού, χρησιμοποιείται και ο όρος procces music. Παρόλα αυτά, ορισμένοι συνθέτες χρησιμοποιούν μεθόδους οργάνωσης που παράγουν απρόβλεπτα αποτελέσματα. Οι συνθέσεις αυτές ανήκουν στην κατηγορία της "μουσικής των αφηρημένων μετασχηματισμών" ή και της λεγόμενης "διαισθητικής μουσικής" (intuitive music).