Λουδοβίκος Β΄ της Ουγγαρίας
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Λουδοβίκος Β΄ (τσεχικά: Ludvík, κροατικά: Ludovik, ουγγρικά: Lajos, σλοβακικά: Ľudovít, 1 Ιουλίου 1506 – 29 Αυγούστου 1526) ήταν Βασιλιάς της Ουγγαρίας, της Κροατίας και της Βοημίας από το 1516 ως το 1526. Σκοτώθηκε κατά τη Μάχη του Μόχατς πολεμώντας τους Οθωμανούς, η νίκη των οποίων οδήγησε στην οθωμανική προσάρτηση μεγάλων τμημάτων της Ουγγαρίας.[3]
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την πρόωρη γέννησή του στη Βούδα την 1η Ιουλίου 1506 οι αυλικοί γιατροί τον κράτησαν στη ζωή σκοτώνοντας ζώα και τυλίγοντάς τον στα ζεστά κουφάρια τους ως πρωτόγονη θερμοκοιτίδα.[4] Ήταν μοναχογιός του Βλαδίσλαου Β΄ Γιαγκελλόνου και της τρίτης συζύγου του Άννα της Φουά-Καντάλ.[5]
Στέψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Βλαδίσλαος Β΄ έλαβε μέτρα για να εξασφαλίσει μια ομαλή διαδοχή, κανονίζοντας να στεφθεί ο γιος του όσο ζούσε ο ίδιος. Η στέψη του Λουδοβίκου ως βασιλιά της Ουγγαρίας έγινε στις 4 Ιουνίου 1508 στη Βασιλική του Σέκεσφεχερβαρ και η στέψη του ως βασιλιά της Βοημίας στις 11 Μαρτίου 1509 στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Βίτου στην Πράγα.
Βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1515 ο Λουδοβίκος Β' παντρεύτηκε τη Μαρία της Αυστρίας, εγγονή του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α', όπως είχε οριστεί από το Πρώτο Συνέδριο της Βιέννης το 1515. Η αδερφή του Άννα παντρεύτηκε τον αδελφό της Μαρίας Φερδινάνδο, τότε κυβερνήτη για λογαριασμό του αδελφού του Καρόλου Ε', και αργότερα Αυτοκράτορα Φερδινάνδο Α΄. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του ήταν μαριονέτα των αρχόντων και ήταν τόσο ενδεής, που συχνά υποχρεωνόταν να ενεχυριάζει τα κοσμήματά του για να παίρνει φαγητό και ρούχα. Οι κηδεμόνες του, ο Καρδινάλιος Θωμάς Μπάκοτς και ο Κόμης Γεώργιος του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ, τον παραμέλησαν επαίσχυντα, σπατάλησαν τα βασιλικά έσοδα και αποσπούσαν την προσοχή ολόκληρου του βασιλείου με τις ατελείωτες διαφωνίες τους. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα με το θάνατο του Καρδινάλιου Μπάκοτς, όταν οι άρχοντες Ιστβαν Μπάτορυ, Ιωάννης Ζαπόλυα και Ιστβαν Βέρμπετσυ συγκρούστηκαν με μανία και χρησιμοποίησαν τις Δίαιτες ως εργαλεία τους.[6]
Βασιλιάς της Βοημίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ως Βασιλιάς της Βοημίας ο Λουδοβίκος έγινε γνωστός ως «Λουδοβίκος το Παιδί».[7] Τα πρώτα νομίσματα τάληρα κόπηκαν επί της βασιλείας του στη Βοημία, δίνοντας αργότερα το όνομα στα δολάρια που χρησιμοποιούνται σε διάφορες χώρες. Σε αυτά προσαγορεύεται ως "LVDOVICVS•PRIM•D:GRACIA•REX•BO*" (Λουδοβίκος ο Πρώτος, με τη χάρη του Θεού Βασιλιάς της Βοημίας).
Πόλεμος με τους Τούρκους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1516 ο ανήλικος Λουδοβίκος Β' ανέβηκε στο θρόνο της Ουγγαρίας και της Κροατίας. Ο Λουδοβίκος υιοθετήθηκε από τον Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Μαξιμιλιανός Α' το 1515. Όταν ο Μαξιμιλιανός Α' πέθανε το 1519 την ανατροφή του ανέλαβε ο νόμιμος κηδεμόνας του, ξάδερφός του Γεώργιο, Μαργράβο του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ.
Μετά την άνοδο του στο θρόνο ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Α' έστειλε έναν πρεσβευτή στον Λουδοβίκο Β' για να εισπράξει τον ετήσιο φόρο για τον οποίο η Ουγγαρία ήταν υποτελής. Ο Λουδοβίκος αρνήθηκε να πληρώσει τον ετήσιο φόρο και διέταξε να εκτελέσουν τον Οθωμανό πρέσβη και έστειλε το κεφάλι του στο Σουλτάνο..[8] Ο Λουδοβίκος πίστευε ότι τα Παπικά και άλλα χριστιανικά κράτη, συμπεριλαμβανομένου του Καρόλου Ε', αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα τον βοηθούσαν. Αυτό το γεγονός επιτάχυνε την πτώση της Ουγγαρίας.
Η Ουγγαρία βρισκόταν σε κατάσταση σχεδόν αναρχίας το 1520 υπό την κυριαρχία των αρχόντων. Τα οικονομικά του βασιλιά ήταν απελπιστικά. Δανειζόταν για να καλύψει τα έξοδά του παρά το γεγονός ότι ήταν συνολικά περίπου το ένα τρίτο του εθνικού εισοδήματος. Η άμυνα της χώρας αποδυναμώθηκε καθώς οι συνοριοφύλακες έμεναν απλήρωτοι, τα φρούρια ερήμωσαν και οι πρωτοβουλίες για αύξηση των φόρων για την ενίσχυση της άμυνας καταπνίγηκαν. Το 1521 ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής γνώριζε καλά την αδυναμία της Ουγγαρίας.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κήρυξε τον πόλεμο στο Βασίλειο της Ουγγαρίας, ο Σουλεϊμάν ανέβαλε το σχέδιό του να πολιορκήσει τη Ρόδο και εκστράτευσε προς το Βελιγράδι. Ο Λουδοβίκος και η σύζυγός του Μαρία ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο θείος του, Βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος, και ο κουνιάδος του, ο Αρχιδούκας Φερδινάνδος, ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Ο Φερδινάνδος έστειλε 3.000 στρατιώτες πεζικού και λίγο πυροβολικό ενώ ετοιμαζόταν να κινητοποιήσει τις αυστριακές τάξεις, ενώ ο Σιγισμούνδος υποσχέθηκε να στείλει πεζούς.[9] Ωστόσο η διαδικασία συντονισμού απέτυχε εντελώς. Η Μαρία, αν και αποφασιστική ηγέτις, προκάλεσε δυσπιστία βασιζόμενη σε μη Ούγγρους συμβούλους, ενώ ο Λουδοβίκος δεν είχε σθένος, κάτι που οι ευγενείς του αντιλαμβάνονταν.[10][11] Η αυστριακή στρατιωτική βοήθεια, αν και φαινομενικά ενίσχυε τα σύνορα, είχε ακόμη και το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα να διαλύσει την ενοποιημένη ηγεσία που είχε μέχρι τότε ο μπαν..[12]
Το Βελιγράδι και πολλά στρατηγικά κάστρα στη Σερβία καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς. Αυτό ήταν καταστροφικό για το βασίλειο του Λουδοβίκου. Χωρίς τις στρατηγικά σημαντικές πόλεις του Βελιγραδίου και του Σάμπατς η Ουγγαρία, συμπεριλαμβανομένης της Βούδας, ήταν ανοιχτή σε περαιτέρω τουρκική κατάκτηση.
Μετά την πολιορκία της Ρόδου το 1526 ο Σουλεϊμάν έκανε μια δεύτερη εκστρατεία για να υποτάξει όλη την Ουγγαρία. Γύρω στα μέσα Ιουλίου ο νεαρός Βασιλιάς αναχώρησε από τη Βούδα, αποφασισμένος «ή να πολεμήσει τους εισβολείς ή να συντριβεί μια για πάντα».[13] Ο Λουδοβίκος έκανε ένα τακτικό λάθος όταν προσπάθησε να σταματήσει τον Οθωμανικό στρατό σε μια μάχη ανοιχτού πεδίου με ένα μεσαιωνικό στρατό, ανεπαρκή πυροβόλα όπλα και απαρχαιωμένες τακτικές. Στις 29 Αυγούστου 1526 ο Λουδοβίκος οδήγησε τις δυνάμεις του εναντίον του Σουλεϊμάν στην καταστροφική Μάχη του Μόχατς. Ο Ουγγρικός στρατός περικυκλώθηκε από το Οθωμανικό ιππικό σε μια κίνηση λαβίδας, στο κέντρο της οποίας οι Ούγγροι βαρείς ιππότες και το πεζικό απωθήθηκαν και υπέστησαν μεγάλες απώλειες, ειδικά από τα καλά τοποθετημένα οθωμανικά κανόνια και τους καλά οπλισμένους και εκπαιδευμένους μουσκετοφόρους γενίτσαρους.
Σχεδόν ολόκληρος ο Ουγγρικός βασιλικός στρατός καταστράφηκε σε σχεδόν 2 ώρες στο πεδίο της μάχης. Κατά την υποχώρησή του ο εικοσάχρονος βασιλιάς πέθανε όταν έπεσε προς τα πίσω από το άλογό του ενώ προσπαθούσε να ανέβει σε μια απότομη χαράδρα του ρέματος Τσέλε. Έπεσε στο ρέμα και, λόγω του βάρους της πανοπλίας του, δεν μπόρεσε να σταθεί όρθιος και πνίγηκε.[14] Καθώς ο Λουδοβίκος δεν είχε νόμιμα τέκνα ο Φερδινάνδος εξελέγη διάδοχός του στα Βασίλεια της Βοημίας και της Ουγγαρίας, αλλά ο ουγγρικός θρόνος αμφισβητήθηκε από τον Ιωάννη Ζαπόλυα, που κυβέρνησε τις περιοχές του βασιλείου που κατακτήθηκαν από τους Τούρκους ως υποτελής τους.
Απόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αν και από το γάμο του ο Λουδοβίκος Β' παρέμεινε άτεκνος, πιθανότατα είχε ένα νόθο παιδί με την πρώην κυρία επί των τιμών της μητέρας του, Ανγκελιτα Βας. Αυτός ο γιος ονομαζόταν Ιωάννης (Γιάνος στα ουγγρικά). Αυτό το όνομα εμφανίζεται σε πηγές στη Βιέννη είτε ως János Wass είτε ως János Lanthos. Το πρώτο επώνυμο είναι το πατρικό όνομα της μητέρας του. Το δεύτερο μπορεί να αναφέρεται στο επάγγελμά του. '΄Lanthos' σημαίνει «λαουτίστας», ή «βάρδος». Λάμβανε τακτικά εισοδήματα από το Βασιλικό Ταμείο και απέκτησε απογόνους.
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βόρεια της πόλης Mόχατς υπάρχει ένα μνημείο ύψους 5 μέτρων στη μνήμη του Λουδοβίκου (Lajos II). Βρίσκεται κοντά στον τόπο του θανάτου του στο Ρέμα Τσέλε. Στο μνημείο υπάρχει μια χάλκινη πλάκα που τον απεικονίζει να πέφτει από το άλογό του. Στην κορυφή του μνημείου υπάρχει η μορφή ενός λιονταριού που κοιμάται. Ο Σόμα Τούρκσανι, Ουσάρος υπολοχαγός, με δικά του έξοδα κατασκεύασε την αρχική αναμνηστική στήλη το 1864. Ανακατασκευάστηκε το 1897. Το μνημείο αναστηλώθηκε από την τοπική κυβέρνηση το 1986.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Takings, Endorser: II. Lajos kinkily fiat (A Son of King Louis II Jagiellon), Salado (Periodical Centuries), pp.& NBS;183–185, 1903.
- Chisholm, Hugh, ed. (1911). "Louis II. of Hungary". Encyclopædia Britannica. 17 (11th ed.). Cambridge University Press. pp. 49–50.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ p11203.htm#i112023. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Zsuzsa Gáspár, Jenő Horváth: «Királyok könyve» (Ουγγρικά) Officina Nova. Βουδαπέστη. 1997. σελ. 86. ISBN-10 963-548-580-8.
- ↑ Johnson 2011, σελ. 75.
- ↑ Rady 2015, σελ. 76.
- ↑ Cazacu 2017, σελ. 204.
- ↑
Bain, Robert Nisbet (1911) «Louis II. of Hungary» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 17 (11η έκδοση), σσ. 49–50
- ↑ http://www.dejepis.com/ucebnice/cesky-stat-za-jagelloncu/ Czech State under Jagellonian Dynasty
- ↑ That has not any evidence that the Ottoman envoy, Behran chiaus/Çavuş had been executed. But he had been kept waiting years (almost imprisoned in Buda) because of revenge for Suleiman's father, Selim I. enforced the Hungarian envoy(1513-19)the ban of Serim, Barnabás Bélay to travel with him to his champaigns into Persia and Egypt, and find time to ask finance help from western countries against Ottomans. Bárány, Attila: A szulejmani ajánlat[Suleiman's offers to Hungary 1521-1526] . Máriabesenyő, 2014, Attractor kiadó https://issuu.com/dorian07/docs/b__r__ny_attila_-_szulejm__ni_aj__n
- ↑ Pálosfalvi, Tamás (24 Σεπτεμβρίου 2018). From Nicopolis to Mohács: A History of Ottoman-Hungarian Warfare, 1389-1526 (στα Αγγλικά). BRILL. σελ. 385. ISBN 978-90-04-37565-9. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ Hamann, Brigitte (1988). Die Habsburger: ein biographisches Lexikon (στα Γερμανικά). Piper. σελ. 284. ISBN 978-3-492-03163-9. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ Kohler, Alfred (2003). Ferdinand I., 1503-1564: Fürst, König und Kaiser (στα Γερμανικά). C.H.Beck. σελ. 110. ISBN 978-3-406-50278-1. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ Fodor, Pál· David, Geza (26 Ιουλίου 2021). Ottomans, Hungarians, and Habsburgs in Central Europe: The Military Confines in the Era of Ottoman Conquest (στα Αγγλικά). BRILL. σελ. 15. ISBN 978-90-04-49229-5. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2021.
- ↑ Pálosfalvi 2018, σελ. 385.
- ↑ Agnew 2013, σελ. 59.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Agnew, Hugh (2013). The Czechs and the Lands of the Bohemian Crown.
- Cazacu, Matei (2017). Reinert, Stephen W. (ed.). Dracula. Brill.
- Johnson, Lonnie (2011). Central Europe: Enemies, Neighbors, Friends. Oxford University Press.
- Rady, Martyn (2015). Customary Law in Hungary: Courts, Texts, and the Tripartitum. Oxford University Press.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Louis II of Hungary στο Wikimedia Commons
|