Θεοδόσιος Γ´

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Θεοδόσιος Γ´
Χρυσός σόλιδος του Θεοδοσίου Γ´. επιγραφή D N THEODOSIUS MUL A
Περίοδος715 - 717
ΠροκάτοχοςΑναστάσιος Β΄
ΔιάδοχοςΛέων Γ´
ΘάνατοςΈφεσος
ΕπίγονοιΘεοδόσιος
ΟίκοςΔυναστεία του Ηρακλείου
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π  σ  ε )

Ο Θεοδόσιος Γ΄ ήταν Βυζαντινός αυτοκράτορας από το 715 έως το 717. Ο Θεοδόσιος Γ΄ καταγόταν από το Αδραμύττιο της Μυσίας και ήταν εισπράκτορας φόρων στη πατρίδα του.

Ανάληψη της εξουσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν την άνοιξη του 715 ο αυτοκράτορας Αναστάσιος Β' προετοιμαζόμενος να φέρει αποφασιστικό χτύπημα εναντίον των Αράβων, αφού συγκέντρωσε τον Βυζαντινό στόλο στη Ρόδο από όπου θα εξορμούσε για τα παράλια της Φοινίκης, διέταξε την επιβίβαση στα Βυζαντινά πλοία ταγμάτων από το Θέμα του Οψικίου το οποίο περιελάμβανε την Μυσία, Βιθυνία και Φρυγία. Τα τάγματα όμως αυτά στασίασαν και κήρυξαν έκπτωτο τον αυτοκράτορα Αναστάσιο Β΄ και αναγόρευσαν στο Αδραμύττιο αυτοκράτορα τον φοροεισπράκτορα Θεοδόσιο. Αφού στρατολόγησαν πολλούς Γοτθογραικούς -εξελληνισμένους Οστρογότθους, από την Φρυγία και την Λυκία- ξεκίνησαν κατά της Κωνσταντινούπολης συλλαμβάνοντας κατά τον πλού τους και όσα εμπορικά πλοία συναντούσαν. Στόλος και στρατός των στασιαστών έφθασαν μπροστά από την Πρωτεύουσα το καλοκαίρι του 715 και τελικά την κατέλαβαν τα Παλάτια με προδοσία τον Φεβρουάριο του 716. Ο Θεοδόσιος τήρησε την συμφωνία με τον Αναστάσιο Β΄ και τον άφησε να ζήσει εξορίζοντάς τον στην Θεσσαλονίκη. Ήταν όμως άνθρωπος ανάξιος για να κυβερνήσει. Το κράτος παρέλυσε. Φοβερή αναρχία επικράτησε σε όλους τους κλάδους της διοίκησης, η πειθαρχία του στρατού εξαφανίστηκε και οι εχθροί της Αυτοκρατορίας άρχισαν να λεηλατούν τις επαρχίες. Ο στρατηγός των ανατολικών επαρχιών Λέων – ο μετέπειτα αυτοκράτορας Λέων Γ' ο Ίσαυρος – μαζί με τον στρατηγό των Αρμενίων Ατράβασδο, δεν αναγνώρισαν την κυριαρχία του Θεοδοσίου.

Η προέλαση των Αράβων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εν τω μεταξύ οι Άραβες ολοκλήρωσαν τις ετοιμασίες τους και αφού συγκέντρωσαν μία τεράστια για την εποχή τους στρατιωτική δύναμη ξεκίνησαν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Το πρώτο κύμα του στρατού τους υπό τον στρατηγό Σουλαϋμάν πέρασε στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, ενώ ακολουθούσε άλλος στρατός υπό την αρχηγία του Μασλαμά, αδελφού του Χαλίφη. Ο στόλος υπό την αρχηγία του Ουμάρ παράπλεε τα Μικρασιατικά παράλια. Ο στρατηγός Λέων διαβλέποντας τον κίνδυνο της φοβερής αυτής αραβικής επέλασης οχύρωσε το μεγάλο φρούριο της Φρυγίας Αμόριο, αναγκάζοντας τους Άραβες να κατευθυνθούν προς την Καππαδοκία οι κάτοικοι της οποίας κάτω από την πίεση του πολυάριθμου στρατού συνθηκολόγησαν. Στη συνέχεια οι Άραβες κατευθύνθηκαν μέχρι τη Βιθυνία και την Μυσία και κατέλαβαν την Έφεσο όπου και αποφάσισαν να περάσουν τον χειμώνα του 716 αναβάλλοντας την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης για την επόμενη άνοιξη.

Νόμισμα με τη μορφή του Θεοδοσίου Γ´. Επιγρ.: D N THEODOSIUS MUL.

Παραίτηση από τον Θρόνο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκμεταλλευόμενος ο Λέων την στρατοπέδευση των Αράβων στην Έφεσο και φοβούμενος ότι εάν ο Θεοδόσιος συνέχιζε να βρίσκεται στον Θρόνο, η Κωνσταντινούπολη θα έπεφτε στα χέρια των Μωαμεθανών, κατά τα τέλη του 716 προήλασε μέχρι την Νικομήδεια όπου κατατρόπωσε τον γιο του Θεοδοσίου ο οποίος είχε σταλεί για να αναχαιτίσει τον Λέοντα. Στην συνέχεια φθάνει στην Χρυσούπολη όπου ήλθε σε συνεννόηση με την Σύγκλητο και τον Πατριάρχη Γερμανό, υποσχόμενος να αφήσει αβλαβή τον Θεοδόσιο και τον γιο του. Έτσι εισέρχεται στην Κωνσταντινούπολη όπου στέφεται στην Αγία Σοφία αυτοκράτορας στις 25 Μαρτίου 717. Ο Θεοδόσιος που ποτέ δεν είχε την φιλοδοξία να γίνει αυτοκράτορας, αλλά προήχθη στο ανώτατο αξίωμα από τον στρατό ο οποίος τον ήθελε υποχείριό του, παραιτήθηκε αμέσως και μαζί με τον γιο του έγιναν μοναχοί και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του στην Έφεσο όπου μετά τον θάνατό του τάφηκε στον Ναό του Αγίου Φιλίππου. Στο μνήμα του διέταξε να γραφεί μία μόνο λέξη : <ΥΓΕΙΑ>

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είχε τέκνο:

  • Θεοδόσιος.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου : Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Αθήνα 1886
Προηγούμενος
Αναστάσιος Β΄
Αυτοκράτορας του Βυζαντίου
715 – 717
Επόμενος
Λέων Γ΄