Εξαήμερη Εκστρατεία του Ναπολέοντα
| Εξαήμερη Εκστρατεία του Ναπολέοντα | |||
|---|---|---|---|
| Ναπολεόντειοι πόλεμοι | |||
 Ο Ναπολέων ως διοικητής του στρατού σε μια από τις μάχες της Εξαήμερης Εκστρατείας | |||
| Χρονολογία | 9 - 14 Φεβρουαρίου 1814 | ||
| Τόπος | ποταμός Μάρνης, Γαλλική Αυτοκρατορία | ||
| Έκβαση | Γαλλική Νίκη | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απώλειες | |||
| |||
.svg){kind=small}
Η Εξαήμερη Εκστρατεία του Ναπολέοντα (ρωσ. Шестидневная война Наполеона, γαλλ. Campagne des Six-Jours) είναι η εκστρατεία κατά την οποία ο Ναπολέοντας διέλυσε τη ρωσο-πρωσική Στρατιά της Σιλεσίας, υπό την ηγεσία του Στρατάρχη Μπλύχερ, σε τέσσερεις μάχες, οι οποίες διεξήχθησαν στη Γαλλία από τις 10 μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου 1814.
Ο Ναπολέοντας εκμεταλλεύτηκε τη δύσκολη κατάσταση των Σωμάτων Στρατού της συμμαχικής Στρατιάς της Σιλεσίας, τα οποία κινούνταν προς το Παρίσι, και επιτέθηκε σε κάθε Σώμα Στρατού της Σιλεσίας στον ποταμό Μάρνη (100 χμ. ανατολικά από το Παρίσι), και μόνο η επίθεση του κύριου στρατού των Συμμάχων στο Παρίσι, υπό την ηγεσία του Στρατάρχη Σβάρτσενμπεργκ, έσωσε το στρατό του Μπλύχερ από την απόλυτη καταστροφή.
Πρώιμη ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μέχρι τις 26 Ιανουαρίου 1814, τα αυστριακά, τα ρωσικά και τα γερμανικά σώματα των Συμμάχων, τα οποία εισέβαλαν στη Γαλλία με στόχο την ανατροπή του Ναπολέοντα, συγκεντρώθηκαν στους ποταμούς Σηκουάνα και Μάρνη, περίπου 200 χμ. ανατολικά από το Παρίσι.
Στις 29 Ιανουαρίου 1814, ο Ναπολέοντας επιτέθηκε στον στρατό του Μπλύχερ, τον πιο αδύνατο από τον στρατό των Συμμάχων, τον οδήγησε στη Βριέννη και τον ανάγκασε να υποχωρήσει μερικά χιλιόμετρα στα νότια, στους λόφους Τράννα, όπου ο Μπλύχερ ενώθηκε με τον αρχηγό της Στρατιάς της Βοημίας (ο κύριος στρατός) του Αυστριακού Στρατάρχη Σβάρτσενμπεργκ. Στη μάχη της Βριέννης σκοτώθηκαν συνολικά 3.000 στρατιώτες.
Η ισορροπία των δυνάμεων ήταν υπέρ του Έκτου Συνασπισμού, και ο Ρώσος Αυτοκράτορας Αλέξανδρος Α' πίεζε για επίθεση. Την 1 Φεβρουαρίου, ο Μπλύχερ ανάγκασε τον Ναπολέοντα να υποχωρήσει μετά τη μάχη στο Λα-Ροτερέ. Οι αντίπαλοι έχασαν 6.000 στρατιώτες. Ο Ναπολέοντας υποχώρησε στην Τρουά στους ποταμούς Ομπ και Σηκουάνα.
Οι Σύμμαχοι μετά τη νίκη, αποφάσισαν να κινηθούν προς το Παρίσι. Η κύρια Στρατιά του Σβάρτσενμπεργκ έπρεπε να κινηθεί στον Σηκουάνα, όπου βρισκόταν οι κύριες δυνάμεις του Ναπολέοντα. Η Στρατιά της Σιλεσίας του Μπλύχερ κινήθηκε προς το Παρίσι, δια μέσου του ποταμού Μάρνη, όπου βρίσκονταν τα σώματα στρατού των Γάλλων Στραταρχών Μακντόναλντ και Μαρμόν.
Λόγω της καθυστέρησης του Σβάρτσενμπεργκ, ο γαλλικός στρατός ανακατέλαβε τις θέσεις του στην Τρουά πριν τις 6 Φεβρουαρίου και μετά κινήθηκε στο Νοζάν, αφού άφησαν 40.000 στρατιώτες, υπό την ηγεσία των Στραταρχών Κλοντ-Βικτόρ Περρέν και Νικολά Σαρλ Ουντινό απέναντι στον Σβάρτσενμπεργκ.
Παράλληλα ο Μπλύχερ επιτέθηκε στη στρατιά του Μακντόναλντ, με στόχο να τον απομακρύνει από το Ναπολέοντα. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης ο Μπλύχερ έδιωχνε τον στρατό του Μακντόναλντ, αλλά λόγω έλλειψης ιππικού, ο Μπλύχερ δεν ήξερε που βρίσκονται οι Γάλλοι. Δημιουργήθηκε ένα κενό μεταξύ της κύριας Στρατιάς και του Μπλύχερ, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να μη λαμβάνει ο Μπλύχερ την κατάλληλη βοήθεια από αυτή.
Ο Ναπολέοντας αποφάσισε να επιτεθεί στη Στρατιά του Μπλύχερ, η οποία ήταν και η πιο αδύναμη και βρισκόταν στον ποταμό Μάρνη. Στις 10 Φεβρουαρίου, ο Ναπολέοντας ενώθηκε με το Μαρμόν και επιτέθηκε στο Μπλύχερ. Έτσι άρχισε η εκστρατεία του Ναπολέοντα κατά της Στρατιάς της Σιλεσίας, η οποία έγινε γνωστή ως «Εξαήμερη Εκστρατεία» (καθώς και «Εξαήμερος Πόλεμος»).
Χρονολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 9 Φεβρουαρίου 1814 - ο Ναπολέοντας επιτέθηκε από το Νοζάν στη Στρατιά του Μπλύχερ.
- 10 Φεβρουαρίου 1814 - Μάχη του Σαμπομπέρ - καταστροφή του Σώματος Στρατού του Ολσούφιεφ. (3.700 στρατιώτες + 25 πυροβόλα)
- 11 Φεβρουαρίου 1814 - Μάχη του Μονμιράλ - ήττα του ρωσικού Σώματος Στρατού του Οστέν-Σακέν (14.000) και του πρωσικού Σώματος Στρατού του Γιορκ (4.000)
- 12 Φεβρουαρίου 1814 - Μάχη του Σατό-Τιερί - ήττα του Σώματος Στρατού του Γιορκ (18.000) και του Σώματος Στρατού του Οστέν-Σακέν (11.000)
- 13 Φεβρουαρίου 1814 - Ο Ναπολέοντας ξεκουράζει το στρατό του στο Σατό-Τιερί. Ο Μπλύχερ αναγκάζει σε υποχώρηση το Μαρμόν.
- 14 Φεβρουαρίου 1814 - Μάχη του Βοσάν - η καταστροφή του ρωσικού Σώματος Στρατού του Καπτσέβιτς και του πρωσικού Σώματος Στρατού του Κλάιστ (20.000)
Δυνάμεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου, το ρωσικό σώμα του στρατηγού Οστέν-Σακέν (14.000 στρατιώτες) από τον στρατό του Μπλύχερ βρισκόταν στα δυτικά από τα άλλα σώματα, κοντά στο Λαφερτέ (75 χμ. ανατολικά από το Παρίσι), όπου σύμφωνα με το σχέδιο απομάκρυνε τον Μακντόναλντ από τον Ναπολέοντα. Το πρωσικό σώμα του στρατηγού Γιόρκ (18.000 στρατιώτες), ο οποίος βρισκόταν πίσω από τον στρατό του Μακντόναλντ, έφθασε τελικά στο Σατό-Τιερί.
Το επιτελείο του Μπλύχερ βρισκόταν στη Μπέρζ, κοντά στο Βερτ, όπου περίμενε την άφιξη από τον Ρήνο του πρωσικού σώματος του Κλάιστ και του ρωσικού 10ου σώματος πεζικού του Κάπτσεβιτς. Σύμφωνα με το σχέδιο, τα σώματα αυτά έπρεπε να ενωθούν στις 10 Φεβρουαρίου μαζί με το σώμα του Ολσούφιεφ, δημιουργώντας μια μονάδα από 19.000 στρατιώτες. Αλλά, στις 9 Φεβρουαρίου, ο Ναπολέοντας νίκησε τους κοζάκους του Κάρποφ στη Σεζάν, ενώ ο Κλάιστ και ο Κάπτσεβιτς καθυστερούσαν λόγω της κακής κατάστασης των δρόμων και της κούρασης των στρατών τους.[1]
Κοντά στο Σαμπομπέρ, όπου βρισκόταν το επιτελείο του Μπλύχερ, έφθασε το ρωσικό 9ο σώμα πεζικού του Ολσούφιεφ, το οποίο βρισκόταν σε κακή κατάσταση λόγω των προηγούμενων μαχών. Το σώμα του Ολσούφιεφ είχε στη κατοχή του 3700 στρατιώτες με 54 πυροβολικά[2].
Ο στρατός του Ναπολέοντα αποτελούταν από 2 μονάδες της Παλιάς Φρουράς (Αντόλφ Εντουάρντ Καζιμίρ Ζοζέφ Μορτέ, 8.000 στρατιώτες), 2 μονάδες της Νεαρής Φρουράς (Μισέλ Νεΰ, 6.000 στρατιώτες), τα σώματα του Μαρμόν (6.000 στρατιώτες): συνολικά 20.000 πεζοί. Στο ιππικό διέθετε 10.000 στρατιώτες: η φρουρά ιππικού του Εμμανουήλ Γκρουσί (6.000 στρατιώτες), το 1ο σώμα ιππικού (2.000 στρατιώτες) και το σώμα του Ντεφράνς (2.000 στρατιώτες). Συνολικά, ο Ναπολέοντας είχε 30.000 στρατιώτες και 120 πυροβολικά, όπως κατέγραψε ο ίδιος ο Ναπολέοντας σε γράμμα στον αδερφό του, Ζοζέφ, στις 9 Φεβρουαρίου[3]:
Θεωρώ πως ο Στρατός της Σιλεσίας διαθέτει 45.000 στρατιώτες, ενώ ο Σβάρτσενμπεργκ, 150.000 στρατιώτες. Αν καταφέρω να καταστρέψω τον Μπλύχερ, θα μπορέσω με 70 ή 80 χιλιάδες στρατιώτες να ξεφύγω από τον στρατό του Σβάρτσενμπεργκ ... Αν δεν είμαι αρκετά δυνατός για να επιτεθώ, θα προσπαθήσω τουλάχιστον να αμυνθώ εναντίον του 3 εβδομάδες, μέχρι να έρθει νέα ευκαιρία για εκστρατείες
10 Φεβρουαρίου: Μάχη του Σαμπομπέρ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
«Η εκστρατεία των 6 ημερών» του Ναπολέοντα
Στο γράμμα του, από τις 9 Φεβρουαρίου, στον αδερφό του Ζοζέφ, ο Ναπολέοντας γράφει πως υπολογίζει να καταστρέψει το σώμα του Οστέν-Σακέν (15.000 στρατιώτες), στο Μονμιράιγ. Αλλά, στις 9 Φεβρουαρίου, το σώμα του Οστέν-Σακέν έφυγε από το Μονμιράιγ και κατευθύνθηκε δυτικά, στο Σαμπομπέρ (γαλλ. Champaubert), όπου ο Ναπολέοντας βρήκε το σώμα του Ολσούφιεφ.
Ο Ολσούφιεφ δεν είχε στη κατοχή του μονάδες ιππικού και για αυτό δεν ήξερε τις θέσεις του αντιπάλου. Το πρωί, στις 10 Φεβρουαρίου, έγινε γνωστό για τη παρουσία των Γάλλων από τον νότο, από τη πλευρά του Σηκουάνα. Οι πρώτες επιθέσεις των Γάλλων δεν είχαν αποτέλεσμα, αλλά ο Ολσούφιεφ αναγκάστηκε να λάβει θέση μεταξύ των χωριών Μπάι και Μπάννη, όπου μέχρι το μεσημέρι απέκρουε τις επιθέσεις του Ναπολέοντα.
Το μεσημέρι, στο πεδίο της μάχης έφθασε η φρουρά του Ναπολέοντα. Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν, και στις 13.30 το χωριό Μπάι έπεσε στα χέρια των Γάλλων. Σε στρατιωτικό συνέδριο, οι Ρώσοι στρατηγοί πρότειναν υποχώρηση στο Βερτ, για να ενωθούν με τον Μπλύχερ. Αλλά, έφθασε διαταγή από τον Μπλύχερ, ο οποίος δίεταξε τον Ολσούφιεφ να αμύνεται μέχρι το τέλος στο Σαμπομπέρ. Σύμφωνα με τη διαταγή του Μπλύχερ, ο Γιόρκ και ο Οστέν-Σακέν έπρεπε να φθάσουν στο πεδίο της μάχης και να βοηθήσουν τον Ολσούφιεφ.
Η σθεναρή αντίσταση των Ρώσων έκανε τον Ναπολέοντα να σκέφτεται ότι ο Μπλύχερ είχε μεγάλες δυνάμεις. Μάλιστα, ο Ναπολέοντας εσφαλμένα αύξησε τον αριθμό των Ρώσων στρατιωτών κατά 18.000 άνδρες. Λόγω αυτού, ο Ναπολέοντας αποφάσισε να μην καταστρέψει το ρωσικό σώμα από τα πλευρά, αλλά να κλείσει τους δρόμους προς τα ανατολικά (Ετόζ) στον Μπλύχερ και στα δυτικά (Μονμιράιγ) στον Οστέν-Σακέν. Σε μια από τις μάχες, ο Ολσούφιεφ αιχμαλωτίστηκε. Τη διοίκηση των Ρώσων ανέλαβε ο στρατηγός Κορνίλοφ, διοικητής της 15ης μονάδας. Περίπου 1700 στρατιώτες από το σώμα του Ολσούφιεφ μετέφεραν τους τραυματίες τους και μεταφέρθηκαν στο σώμα του Μπλύχερ.
Σύμφωνα με την αναφορά του Κορνίλοφ, το 9ο σώμα του Ολσούφιεφ έχασε 2 χιλιάδες στρατιώτες (νεκροί και αιχμάλωτοι), ενώ άλλοι 270 τραυματίστηκαν. Στη μάχη χάθηκαν 9 από τα 24 πυροβολικά. Ως αποτέλεσμα, το 9ο σώμα του Ολσούφιεφ ενώθηκε με το 10ο σώμα του Καπτσέβιτς.
11 Φεβρουαρίου. Μάχη του Μονμιράλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
«Η εκστρατεία των 6 ημερών» του Ναπολέοντα
Μετά τη καταστροφή του σώματος του Ολσούφιεφ, ο Ναπολέοντας την επόμενη μέρα (11 Φεβρουαρίου) κατευθύνθηκε στα δυτικά, αφήνοντας το σώμα του Μαρμόν απέναντι σε αυτό του Μπλύχερ, και κατέλαβε το Μονμιράιγ.
Το ρωσικό σώμα του στρατηγού Οστέν-Σακέν, το οποίο στάλθηκε για να βοηθήσει τον Ολσούφιεφ, είχε 14.000 στρατιώτες[4]. Αργότερα, κατά τη διάρκεια της μάχης, ενώθηκε με το σώμα του Γιόρκ, το οποίο είχε 4.000 στρατιώτες[4].
Ο Ναπολέοντας, χωρίς το σώμα του Μαρμόν, είχε στη κατοχή του 20.000 στρατιώτες φρουράς, σύμφωνα με το γράμμα του, από τις 10 Φεβρουαρίου, από το Σαμπομπέρ[5].
Μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου, ο Μπλύχερ είχε στη κατοχή του στη Μπέρζ 14.000 στρατιώτες (συμπεριλαμβανομένου 400 ιππέων) από το πρωσσικό σώμα του Κλέιστ και του ρωσικού 10ου σώματος πεζικού του Κάπτσεβιτς, αλλά, λόγω των γρήγορων κινήσεων του γαλλικού στρατού, ο Πρώσος Στρατάρχης έμεινε στη θέση του, ετοιμάζοντας να αμυνθεί. Όπως είπε αργότερα ο βαρώνος Μύφλινγκ, από το επιτελείο του Μπλύχερ, ο Μπλύχερ θεωρούσε πως ο Γιόρκ και ο Οστέν-Σακέν θα ενωθούν και χωρίς κινδύνους θα φθάσουν στον ποταμό Μάρνη.[6]
Ο Οστέν-Σακέν αποφάσισε να αρχίσει τη μάχη στις 9 το πρωί. Μόνο μια πρώσικη μονάδα από το σώμα του Γιόρκ, χωρίς πυροβολικό, κατάφερε να φθάσει στις 3, στο αριστερό άκρο του Σακέν. Κατά τη διάρκεια της μάχης, η μονάδα της Παλαιάς Φρουράς, με αρχηγό τον Λουί Φριάν, διαπέρασε το χωριό Μαρς και κατέλαβε το χωριό Επίν, και λόγω αυτού έκοψε τον δρόμο της υποχώρησης για τους Ρώσους. Παράλληλα, το σώμα του Ρικάρ αντεπιτέθηκε στο Μάρς και κατέλαβε τις θέσεις των Ρώσων. Οι στρατιώτες του Οστέν-Σακέν αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν στον βορρά, στο Σατό-Τιέρρι. Ο Ναπολέοντας προσπάθησε να καταστρέψει το δεξί άκρο του Σακέν, για αυτό και επιτέθηκε στο κέντρο του μετώπου των Ρώσων, αλλά οι τελευταίοι κατάφεραν να υποχωρήσουν. Εκείνη τη μέρα, οι Ρώσοι έχασαν 3-4 χιλιάδες στρατιώτες, ενώ ο Ναπολέοντας έχασε 2-3 χιλιάδες στρατιώτες.
12 Φεβρουαρίου. Μάχη του Σατό-Τιερί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
.png)
«Η εκστρατεία των 6 ημερών» του Ναπολέοντα
Το πρωί, στις 12 Φεβρουαρίου, οι Σύμμαχοι κατέλαβαν το Λες-Κακουρέτ. Ο Γιόρκ έλαβε βοήθεια από το πρωσικό ιππικό του στρατηγού Γιουγκράτς, ενώ ο Ναπολέοντας έλαβε 2500 ιππείς του στρατηγού Ζερμέν, τους οποίους έστειλε ο Στρατάρχης Μακντόναλντ.
Ο Ναπολεόντας έστειλε τον Στρατάρχη Νεΰ στον δρόμο Μονμιράιγ - Σατό-Τιερί, ενώ ο ίδιος κινήθηκε από τον δρόμο Μπιέ-Μεζόν - Σατό-Τιερρί, όπου δεν συνάντησε αντίσταση. Ο Ναπολέοντας επιτέθηκε με 4 σώματα ιππικού τα ρωσικά σώματα, αλλά οι Ρώσοι υποχώρησαν στο δάσος, όπου οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να τους ακολουθήσουν. Ο Γιόρκ διέταξε τον συμμαχικό στρατό να υποχωρήσει στο Σατό-Τιερρί, διασχίζοντας τον ποταμό Μάρνη.
Για τη κάλυψη της υποχώρησης στην απέναντι ακτή του Μάρνη στάλθηκαν 4 ρωσικά και 3 πρωσσικά σώματα. Ο Ναπολέοντας επιτέθηκε στο Σατό-Τιερρί, όπου οι μάχες συνεχίστηκαν μέχρι να καταστραφεί η γέφυρα του Μάρνη. Οι Ρώσοι, οι οποίοι βρισκόνταν στο Σατό-Τιερρί, σταμάτησαν την αντίσταση, αλλά τα σώματα του Γιόρκ και του Οστέν-Σακέν κατάφεραν να υποχωρήσουν.
Ο Ναπολέοντας έστειλε διαταγή στον Στρατάρχη Μακντόναλντ να επιστρέψει στο Σατό-Τιερρί για να συνεχίσει την επίθεση. Ο Μακντόναλντ δεν έλαβε στην ώρα τη διαταγή, για αυτό και τα σώματα του Γιόρκ και του Σακέν ανεμπόδιστα κινήθηκαν για να ενωθούν με τον Μπλύχερ.
Στη μάχη του Σατό-Τιερί οι Ρώσοι έχασαν 1500 στρατιώτες, οι Πρώσοι έχασαν 1250 στρατιώτες, ενώ οι Γάλλοι έχασαν 600 στρατιώτες, σύμφωνα με τον σύγχρονο ιστορικό Ν. Τσάντλερ.[7]
13 Φεβρουαρίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκείνη την ημέρα, ο Ναπολέοντας και ο στρατός του ξεκουράζονταν, καθώς περίμεναν να διορθωθεί η γέφυρα στον ποταμό Μάρνη.
Ο Μπλύχερ, ο οποίος αποκόπηκε από τον υπόλοιπο στρατό, μαζί με το επιτελείο του στο Μπέρζ, ετοίμαζε τον στρατό του. Στις 11 Φεβρουαρίου, έφθασαν τα σώματα του Κλέιστ και του Καπτσέβιτς (15-17 χιλιάδες στρατιώτες), καθώς και τα απομεινάρια του σώματος του Ολσούφιεφ (1500 στρατιώτες). Ο Μπλύχερ φοβόταν να επιτεθεί στον Ναπολέοντα χωρίς δυνατό ιππικό, και όταν στις 13 Φεβρουαρίου έλαβε 2 σώματα ιππικού, αποφάσισε να επιτεθεί στο σώμα του Στρατάρχη Μαρμόν (6-8 χιλιάδες στρατιώτες).
Ο Μαρμόν άρχισε να υποχωρεί χωρίς μάχη. Ο Μπλύχερ ετοιμάζοταν να χτυπήσει τον Ναπολέοντα στο μέτωπο του, καθώς υπολόγιζε πως ο τελευταίος έψαχνε τα σώματα του Γιόρκ και του Οστέν-Σακέν. Ο Μπλύχερ, όμως, δεν ήξερε για τη μάχη της προηγούμενης μέρας, στο Σατό-Τιερί.
14 Φεβρουαρίου. Μάχη του Βοσάν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
«Η εκστρατεία των 6 ημερών» του Ναπολέοντα
Μαθαίνοντας για την επίθεση του Μπλύχερ, ο Ναπολέοντας, το πρωί στις 14 Φεβρουαρίου, κινήθηκε με τον στρατό του για να βοηθήσει τον Μαρμόν και στις 9 το πρωί, ενώθηκε μαζί του στο Μονμιράιγ. Ακριβώς στις 3 το πρωί, ο Ναπολέοντας, από το Σατό-Τιερί, έστειλε γράμμα στον αδερφό του, Ζοζέφ, στο Παρίσι:
Τώρα είναι 3 το πρωί... Ο Στρατάρχης Μαρμόν ήταν εχθές στο Ετόζ και υποχωρεί στο Φρομεντιέρ... Αρχίζε αμέσως. Στις 8 θα είμαι εκεί. Σκοπεύω να επιτεθώ στον αντίπαλο και να διαλύσω ακόμα ένα σώμα του.[8]
Ο Ναπολέοντας βρήκε το σώμα του Μαρμόν κοντά στο Βοσάν, καθώς το χωριό καταλήφθηκε από τους Πρώσσους, υπό την ηγεσία του Τσιτέν. Από τις 11 το πρωί, η γαλλική μονάδα του Ρικάρντ δύο φορέ επιτέθηκε στο χωριό, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο Ναπολέοντας έστειλε το ιππικό του Στρατάρχη Γκρουσί να περάσει το χωριό από τα αριστερά, ενώ διέταξε τη μονάδα του Λαγκράνζ να περάσει το χωριό από το δεξιά. Πέντε μονάδες του Τσιτέν υποχώρησαν από το χωριό. Μετά τις επιθέσεις, είχαν στη κατοχή τους 500 στρατιώτες.
Την αποφασιστική στιγμή, έφθασε από την Ισπανία η μονάδα του Λεβάντ. Ο Μπλύχερ, αφού κατάλαβε την υπεροχή του αντιπάλου, ετοίμαζε την υποχώρηση του πεζικού. Το πρωσσικό ιππικό κάλυπτε την υποχώρηση από τα άκρα. Στην ανατολή του ήλιου, ο Μπλύχερ είχε φθάσει στο Σαμπομπέρ.
Αλλά, το ιππικό του Γκρουσί πέρασε το Σαμπομπέρ και κατέλαβε τον δρόμο της υποχώρησης στο Ετόζ. Οι στρατιώτες του Μπλύχερ αποφάσισαν να σπάσουν το μέτωπο του αντιπάλου. Το γαλλικό πυροβολικό έμεινε στον δρόμο, αλλά δεν κατάφερε να αντισταθεί το πεζικό του Μπλύχερ. Δύο ρωσικά σώματα καταστράφηκαν, ενώ άλλα δύο πρωσσικά σώματα παραδόθηκαν. Μέχρι τη νύχτα, οι Συμμάχοι έφθασαν στο Ετόζ και συνέχισαν για το Μπέρζ.
Στις 10 τη νύχτα, ο Στρατάρχης Μαρμόν έστειλε τη μονάδα του Λεβάντ, για να διασχύσει το Ετόζ από τα αριστερά και να επιτεθεί στον στρατό του Μπλύχερ. Η επίθεση των Γάλλων τελείωσε με επιτυχία. Κατά τη διάρκεια της μάχης, η γέφυρα στον ποταμό καταστράφηκε και έτσι οι στρατιώτες, που δεν κατάφεραν να φύγουν με τον υπόλοιπο στρατό του Μπλύχερ, βρέθηκαν παγιδευμένοι. Ο διοικητής της 8ης ρωσικής μονάδας, Ουρούσοφ, αιχμαλωτίστηκε. Επίσης, οι Γάλλοι είχαν αιχμαλωτίσει 600 ανθρώπους και 4 πυροβολικά.
Οι απώλειες των Συμμάχων ανέρχονται στους 6-8 χιλιάδες στρατιώτες. Σύμφωνα με την επιγραφή στο 52ο τείχος της πινακοθήκης της στρατιωτικής δόξας του Ναό του Σωτήρα Χριστού, το σώμα του Καπτσέβιτς στο Βοσάν έχασε 2.000 στρατιώτες. Σύμφωνα με γαλλικές πηγές, ο Ναπολέοντας έχασε 1200 στρατιώτες.[9]
Ο Μπλύχερ κατάφερε να οργανώσει άμυνα στο Μπέρζ, από όπου υποχώρησε στο Σαλόν, όπου στις 17 Φεβρουαρίου ενώθηκε με τα σώματα του Γιόρκ και του Οστέν-Σακέν.
Αποτελέσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ναπολέοντας σχεδίαζε να αναγκάσει τον Μπλύχερ να υποχωρήσει εώς το Σαλόν, να καταστρέψει τα απομεινάρια του στρατού του, και μετά να επιτεθεί στον Κύριο Στρατό των Συμμάχων. Η επίθεση των τελευταίων στο Παρίσι ανάγκασαν τον Ναπολέοντα να αφήσει τον Μπλύχερ και να επιστρέψει.
Ο Σβάρτσενμπεργκ επανέλαβε τα λάθη του Μπλύχερ, κάτι που επέτρεψε στον Ναπολεόντα να νικήσει τους Συμμάχους σε αρκετές μάχες[10]. Η μεγαλύτερη νίκη του Ναπολέοντα, αυτές τις ημέρες, αποτέλεσε η νίκη στο Μοντρό, στις 18 Φεβρουαρίου. Οι Συμμάχοι προτείναν ειρήνη στον Ναπολέοντα, αλλά αυτός αρνήθηκε. Ο Σβάρτσενμπεργκ υποχώρησε στη Τρούα, όπου ενώθηκε με τον Μπλύχερ, και μετέπειτα υποχώρησαν στις περιοχές Μπάρ-Σιούρ-Όμπ και Μπάρ-Σιούρ-Σέν.
Στις 23 Φεβρουαρίου 1814, ο Ναπολέοντας έφθασε στη Τρουά, την οποία άφησε 18 ημέρες νωρίτερα, λόγω της ήττας στο Λα Ροτιέρ. Ως αποτέλεσμα της Εξαήμερης Εκστρατείας, την υπεροχή στον πόλεμο πήρε ο Γάλλος Αυτοκράτορας.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Passages from My Life: Together with Memoirs of the Campaign of 1813 and 1814 — by Friedrich Karl Ferdinand Müffling, Philip James York. 1853(Αγγλικά)
- ↑ Бантыш-Каменский, 43-й генерал-фельдмаршал князь Фабиан Вильгельмович фон дер Остен-Сакен(Ρωσικά)
- ↑ The Confidential Correspondence of Napoleon Bonaparte with His Brother Joseph, published 1856 by D. Appleton and Co. [1](Αγγλικά)
- ↑ 4,0 4,1 Д. Н. Бантыш-Каменский, 43-й генерал-фельдмаршал князь Фабиан Вильгельмович фон дёр Остен-Сакен Αρχειοθετήθηκε 2003-12-10 στο Wayback Machine.(Ρωσικά)
- ↑ The Confidential Correspondence of Napoleon Bonaparte with His Brother Joseph, published 1856 by D. Appleton and Co. [2](Αγγλικά)
- ↑ Passages from My Life: Together with Memoirs of the Campaign of 1813 and 1814 — by Friedrich Karl Ferdinand Müffling, Philip James York. 1853, p. 126(Αγγλικά)
- ↑ D. Chandler, Dictionary of the Napoleonic wars. Wordsworth editions, 1999, p. 90— 91(Αγγλικά)
- ↑ The Confidential Correspondence of Napoleon Bonaparte with His Brother Joseph, pub. in 1856, p. 294(Αγγλικά)
- ↑ Archibald Alison, Lives of Lord Castlereagh and Sir Charles Stewart, pub. in 1861, p. 289(Αγγλικά)
- ↑ Στις μάχες, οι οποίες διεξήχθησαν από τις 17 μέχρι τις 18 Φεβρουαρίου 1814, σκοτώθηκαν συνολικά 11.000 στρατιώτες
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Le combat de Champaubert (Γαλλικά)
- Edward Cust, Annals of the wars of the nineteenth century, 1863, p.194—196(Αγγλικά)
- F.Müffling, Passages from My Life: Together with Memoirs of the Campaign of 1813 and 1814, pub. in 1853, p.128(Αγγλικά)
- A. Alison, Lives of Lord Castlereagh…, London, 1861, v.(Αγγλικά)