Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός

Ο όρος ελληνορωμαϊκός πολιτισμός χρησιμοποιείται ευρύτατα στην ιστοριογραφία και δηλώνει τον σύνθετο πολιτισμό που προέκυψε κατά την αρχαιότητα από τη συνάντηση και συγχώνευση του ρωμαϊκού και του ελληνικού πολιτισμού. Στη συνέχεια, η κουλτούρα αυτή εξαπλώθηκε σε όλον τον μεσογειακό κόσμο και στην Εγγύς Ανατολή, όπου ήδη από την ελληνιστική εποχή ο ελληνικός πολιτισμός είχε ισχυρή επιρροή, μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο είναι εμφανής η διάδοση, συστηματοποίηση και εξέλιξη της ελληνικής τέχνης, της φιλοσοφίας και της ρητορικής, της νομικής αλλά και της τεχνολογίας, στον ευρύτερο χώρο της ρωμαϊκής επικράτειας και με την προσθήκη λατινικών επιρροών. Οι επιτεύξεις σε αυτούς τους τομείς βασίστηκαν στη διάχυση της γνώσης, η οποία στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στα επιτεύγματα της κλασικής και ελληνιστικής εποχής, μέσα στη σχετική πολιτική και οικονομική σταθερότητα και τις ασφαλείς επικοινωνίες που επέβαλλε η Ρωμαϊκή Ειρήνη (Pax Romana).

Ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός διατηρήθηκε κυρίαρχος στον μεσογειακό χώρο μέχρι τον εκχριστιανισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ. Παλιότερα, συνηθιζόταν να λέγεται ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι το θεμέλιο του νεότερου δυτικού πολιτισμού, σήμερα όμως δείχνει ορθότερη η θέση ότι ο δυτικός πολιτισμός βασίστηκε στη ρωμαϊκή εκδοχή του ελληνικού^[1].