Φραάτης Α΄ της Παρθίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φραάτης Α’ της Παρθίας
Αργυρή δραχμή π.185-132, 20 χλστ., 3,78 γραμ. Εμπρός όψη: κεφαλή Φραάτη Α΄(;) με μπασλύκ. Πίσω όψη: ο Αρσάκης Α΄ επί ομφαλού κρατεί τόξο, επιγρ.: ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΡΣΑΚΟΥ. Κόπηκε στην Εκατόμπυλο.
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος171 π.Χ.
ΚατοικίαΥρκανία
ΘρησκείαΖωροαστρισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης
Οικογένεια
ΓονείςΠριαπάτιος των Πάρθων
ΑδέλφιαΜιθριδάτης Α΄ της Παρθίας
Αρτάβανος Α’
ΟικογένειαΔυναστεία των Αρσακιδών της Παρθίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαβασιλιάς
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Φραάτης Α΄ της Παρθίας ήταν βασιλιάς της παρθικής αυτοκρατορίας από τη δυναστεία των Αρσακιδών μεταξύ του 176 π.Χ. και του 171 π.Χ. μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά των Πάρθων Πριαπάτιου.[1] Οι τρεις μικρότεροι αδελφοί του ήταν οι μετέπειτα βασιλείς Μιθριδάτης Α΄ της Παρθίας, Αρτάβανος Β΄ της Παρθίας και ο Μπαγάσης.[2] Κάποιες αρχαιολογικές επιγραφές αναφέρουν ότι τον Πριαπάτιο διαδέχθηκε κάποιος άλλος βασιλιάς ο Αρσάκης Δ΄ που κυβέρνησε δύο χρόνια.[3][4] Την άποψη αυτή απέρριψε ο ιστορικός Μάρεκ Ζον Όλμπριχτ ως "εικασία".[5] Μετά την ήττα του παππού του Αρσάκη Β΄ από την Αυτοκρατορία των Σελευκιδών (208 π.Χ.) οι Πάρθοι έγιναν υποτελείς τους.[6] Μετά την παρακμή των Σελευκιδών την δεκαετία του 180 π.Χ. οι Πάρθοι ήταν έτοιμοι να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους.[7]

Από την αρχή της βασιλείας του σχεδίασε να επιτεθεί στους Αμαρδιανούς έναν φτωχό αλλά πολύ πολεμικό λαό στα ανατολικά της οροσειρά Ελβούρζ νότια της Κασπίας Θάλασσας που είχαν δημιουργήσει πολλά προβλήματα στη χώρα του. Ο αγώνας του με τους Αμαρδιανούς διήρκεσε ολόκληρο σχεδόν το χρονικό διάστημα της σύντομης βασιλείας του. Kατάφερε να τους νικήσει και να τους υποτάξει αλλά παρ'όλα αυτά βρήκε από αυτούς τον θάνατο. Την εποχή πριν τον Φραάτη οι Αμαρδί ήταν υπήκοοι των Σελευκιδών αλλά η αυτοκρατορία τους είχε εξασθενήσει σημαντικά μετά τις ήττες του κορυφαίου τους βασιλιά Αντίοχου Γ’ του Μέγα στους πολέμους του με τους Ρωμαίους. Ο γιος και διάδοχος του Σέλευκος Δ΄ Φιλοπάτωρ με αρκετά εξασθενημένο τον στρατό έψαχνε εναγωνίως χρήματα να πληρώσει τις πολεμικές του αποζημιώσεις στους Ρωμαίους, αυτό έδωσε την ευκαιρία στους Αμαρδί να ανεξαρτητοποιηθούν. Οι Σελευκίδες δεν προκάλεσαν τους Πάρθους σε πόλεμο λόγω εξασθένισης αλλά αυτό το έκαναν οι Αμαρδί με επιδρομές νότια της Κασπίας. Ο Φραάτης αφού τους συνέτριψε ετοιμαζόταν να ανακαταλάβει τμήματα της Μηδίας αλλά οι Αμαρδί συμμαχώντας με Σκύθες κατάφεραν να τον ρίξουν στην παγίδα και να τον τραυματίσουν θανάσιμα με ένα βέλος το 171 π.Χ.

Διαδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λίγο πριν τον θάνατό του προς μεγάλη έκπληξη των υπηκόων του δεν όρισε διάδοχο κανέναν από τους γιους του παρόλο που είχε πολλούς ακόμα και ενήλικους αλλά τον δεύτερο αδελφό του Μιθριδάτη. Διαισθανόμενος την ανάγκη για έναν ισχυρό άνθρωπο να αντιμετωπίσει τις επιδρομές των νομάδων ώστε να σωθεί το Παρθικό βασίλειο ο Φραάτης αναγνώρισε ότι δεν μπορούσε να το κάνει κανένας γιος του παρά μονάχα ο αδελφός του Μιθριδάτης. Ξεπέρασε όλα τα συναισθηματικά απέναντι στους γιους του βάζοντας πρώτα από όλα σαν καθήκον του την επιβίωση του κράτους, λόγω παραχώρησης της διαδοχής στον αδελφό του πήρε τον τίτλο του Φιλάδελφου. Η μεγάλη αγάπη του για τον αδελφό του Μιθριδάτη ήταν αναγνωρισμένη από την αρχή της βασιλείας του χάρη στα νομίσματα που είχε κόψει τα οποία τους παρίσταναν μαζί.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Olbrycht 2021, σ. 223
  2. Overtoom 2020, σ. 153
  3. Overtoom 2020, σ. 153
  4. Ellerbrock 2021, σ. 28
  5. Olbrycht 2021, σ. 223
  6. Overtoom 2020, σ. 129
  7. Overtoom 2020, σσ. 146, 152

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Rawlinson, George (1875). "Chapter IV - Consolidation of Parthian Kingdom. Death of Tiridates and accession of Arsaces III. Attack on Media. War of Artabanus (Arsaces III) with Antiochus the Great. Period of inaction. Great development of Bactrian powers. Reigns of Priapatus (Arsaces IV) and Phraates I (Arsaces V)". The Seven Great Monarchies of the Ancient Eastern World (in three volumes). 3. Parthia & New Persia. New York, Philadelphia & Chicago: The Nottingham Society. Archived from the original on 1 July 2005.
  • This article incorporates text from a publication now in the public domain: Chisholm, Hugh, ed. (1911). Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
  • Junianus Justinus, Historiarum Philippicarum, xli, 5
  • Isidore of Seville, Chronica, 7