Σεγόβια
Συντεταγμένες: 40°57′00″N 4°07′00″W / 40.95°N 4.1167°W
| Η παλιά πόλη της Σεγόβια και το υδραγωγείο της | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
 | |
 | |
| Χώρα μέλος |  Ισπανία |
| Τύπος | Πολιτισμικό |
| Κριτήρια | i,iii, iv |
| Ταυτότητα | 311 |
| Περιοχή | Ευρώπη |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 1985 (9η συνεδρίαση) |
Η Σεγόβια (ισπανική προφορά ΔΦΑ: [seˈɣoβja]), είναι πόλη στην Αυτόνομη Περιοχή Καστίλλη και Λεόν της Ισπανίας και πρωτεύουσα της επαρχίας Σεγόβια με 56.660 κατοίκους και έκταση 350 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Ετυμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομά της Σεγόβια είναι Κελτιβεριανής προέλευσης. Οι πρώτοι κάτοικοι ονόμασαν την πόλη Σεγομπρίγκα (Segobriga). Αυτό το όνομα προέρχεται από δύο όρους της Κελτιβεριανής γλώσσας του Κέλτικου παρακλαδιού της Ινδοευρωπαϊκής γλώσσας.Ο όρος sego σημαίνει "νίκη" ενώ η κατάληξη -briga θα μπορούσε να σημαίνει "πόλη" ή "δύναμη". Έτσι το όνομα μπορεί να μεταφραστεί ως "Πόλη της νίκης" ή "Νικηφόρος πόλη".
Κάτω από το ζυγό των Ρωμαίων και των Αράβων, η πόλη ονομάζονταν Σεγουβία (Πτολεμαίος ii. 6. § 56) και Σικούμπια, λατ. Šiqūbiyyah (Αράβικα شقوبية) αντίστοιχα.
Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τοποθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σεγόβια βρίσκεται στην Ιβηρική χερσόνησο, κοντά στην πόλη Βαγιαδολίδ και την πρωτεύουσα Μαδρίτη.
Η Σεγόβια είναι μία από τις εννιά επαρχίες που αποτελούν την αυτόνομη περιοχή Καστίλλη και Λεόν. Γειτνιάζει με τις πόλεις Μπούργος και Βαγιαδολίδ στα βόρεια, με την πόλη Άβιλα στα δυτικά, με τη Μαδρίτη και τη Γουαδαλαχάρα στα νότια και με την πόλη Σόρια στα ανατολικά. Το υψόμετρο της επαρχίας ξεκινά από τα 750 μέτρα και φτάνει στα βορειοδυτικά μέχρι και 2.430 μέτρα στην κορυφή Πενιαλάρα.
Η πόλη βρίσκεται πάνω στον κύριο δρόμο της διαδρομής του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα.
Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το κλίμα είναι ηπειρωτικό μεσογειακό,κρύο και ξερό, το οποίο προέρχεται από το υψηλό υψόμετρο και τη μεγάλη απόσταση από την ακτή. Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι 11,5 βαθμοί Κελσίου με τη χαμηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί να είναι οι -14 βαθμοί Κελσίου και η υψηλότερη οι 39 βαθμοί Κελσίου. Η ετήσια βροχόπτωση είναι 520 χιλιοστόμετρα το χρόνο, κάνοντας την επαρχία μία υγρή γωνία στην ξηρότητα της περιοχής.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Σεγόβια αρχικά καταγράφεται ως Κέλτικη κτήση, με τον έλεγχο της πόλης να πέφτει τελικά στα χέρια των Ρωμαίων. Η πόλη είναι πιθανό να ήταν τοποθεσία μάχης το 75 π.Χ. όπου ο Μέτελος νίκησε τον στρατηγό του Σερτόριου, Χερτούλιο.[1]
Κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής περιόδου η αποικία ανήκε σε ένα από τα πολλά μοναστήρια των Λατίνων. Πιστεύεται πως η πόλη εγκαταλείφθηκε μετά την Ισλαμική εισβολή στην Ισπανία αιώνες αργότερα. Μετά την κατάκτηση του Τολέδο από τον Αλφόνσο ΣΤ' της Καστίλλης και Λεόν, τον γιο του Αλφόνσου ΣΤ', η Σεγόβια ξεκίνησε να ξαναγεμίζει με Χριστιανούς από τα βόρεια της χερσονήσου και πέρα από τα Πυρηναία Όρη, παρέχοντας τη με μια πολύ σημαντική σφαίρα επιρροής που τα όρια της διέσχιζαν τη Σιέρα ντε Γκουανταράμα και τον Τάγο.
Η θέση της Σεγόβια στους δρόμους του εμπορίου την έκανε ένα σημαντικό κέντρο εμπορίου μαλλιού και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. Το τέλος του Μεσαίωνα βρήκε την πόλη στην απόλυτη ακμή της, με τον εβραϊκό πληθυσμό σταδιακά να αυξάνεται και τη δημιουργία μιας πανίσχυρης βιομηχανίας υφασμάτων. Μερικά εκπληκτικά έργα της Γοτθικής αρχιτεκτονικής ολοκληρώθηκαν εκείνη την περίοδο. Αξιοσημείωτο το γεγονός πως η Ισαβέλλα Α' ανακηρύχθηκε βασίλισσα της Καστίλης στην εκκλησία του Σαν Μιγκέλ της Σεγόβια στις 13 Δεκεμβρίου 1474.
Όπως τα περισσότερα κλωστοϋφαντουργικά κέντρα της Καστίλλης, έτσι και η Σεγόβια συμμετείχε στην Επανάσταση των Κομουνέρος κάτω από τις διαταγές του Χουάν Μπράβο. Παρά την ήττα των Κομουνέρος, η οικονομική άνθιση της πόλης συνεχίστηκε και τον 16ο αιώνα. Ο πληθυσμός της αυξήθηκε σε 27.000 κατοίκους το 1594. Έπειτα, όπως όλες οι πόλεις της Καστίλλης, έτσι και η Σεγόβια μπήκε σε περίοδο παρακμής. Μόνο έναν αιώνα αργότερα,το 1694, ο πληθυσμός της είχε μειωθεί σε 8.000 κάτοικους. Στις αρχές του 18ου αιώνα, η πόλη προσπάθησε να αναζωογονήσει τη βιομηχανία υφασμάτων της, με μικρή επιτυχία ωστόσο. Στο δεύτερο μισό του αιώνα, ο Κάρολος Γ' της Ισπανίας έκανε ακόμη μία προσπάθεια να αναγεννήσει το εμπόριο της περιοχής. Πήρε τη μορφή της βασιλικής Σεγοβιανής εταιρείας κατασκευής μαλλιού. Παρ' όλα αυτά, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας στην παραγωγή προκάλεσε τη βασιλική οικογένεια να αποσύρει τη χορηγία της το 1779. Το 1764 άνοιξε η βασιλική σχολή πυροβολικού, η πρώτη στρατιωτική ακαδημία στην Ισπανία. Η ακαδημία υπάρχει ακόμη και σήμερα στην πόλη. Το 1808, η πόλη λεηλατήθηκε από Γαλλικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Κατά τη διάρκεια του πρώτου Καρολικού πολέμου, στρατεύματα κάτω από τις διαταγές του Δον Κάρλος επιτέθηκαν στην πόλη ανεπιτυχώς. Κατά τη διάρκεια του 19ου και του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, η Σεγόβια βίωσε μια δημογραφική ανόρθωση που ήταν το αποτέλεσμα μιας σχετικής οικονομικής σταθερότητας.
Δημογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η αύξηση του πληθυσμού άρχισε να επιταχύνεται σταθερά από το 1920, που η πόλη αριθμούσε 16.013 κάτοικους. Το 1960 οι κάτοικοι ανέρχονταν σε 33.360, σε 53.237 το 1981. Μετά το 1980 ο ρυθμός αύξησης μειώθηκε σημαντικά: 55.586 κάτοικοι το 2004 και 56.047 το 2007.
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πόλη Παγκόσμιας Κληρονομιάς
Το 1985 η παλαιά πόλη της Σεγόβια και το υδραγωγείο της ανακηρύχθηκαν παγκόσμια κληρονομιά από την UNESCO. Μέσα στο περιβάλλον της παλαιάς πόλης στέκονται κτήρια διαφόρων πολιτισμών και θρησκειών,όχι μόνο καθολικών αλλά και Εβραίων στις συνοικίες που έμενε αυτή η μειονότητα. Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα αυτής της πολιτισμικής ποικιλίας είναι η πρώην συναγωγή,πλέον εκκλησία του Κόρπους (corpus) και το εβραϊκό κοιμητήριο που βρίσκεται στο Ελ Πιναρίγιο, συνοικία στης οποίας το κέντρο ακόμα εορτάζονται κάποιες επέτειοι.Μνημεία που βρίσκονται στην πόλη είναι τα παρακάτω:
Το υδραγωγείο της Σεγόβια, το οποίο βρίσκεται στην πολυεπισκεπτόμενη Πλάθα δελ Αθογκέχο (Plaza del Azoguejo), είναι το μνημείο που ορίζει τα ιστορικά χαρακτηριστικά της πόλης. Η κατασκευή του χρονολογείται από τα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ. μέχρι τις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ..[2] Είναι αναγνωρισμένο ως το πιο σπουδαίο έργο της Ρωμαϊκής μηχανικής στην πόλη. Αποτελείται από 25.000 γρανιτένια τούβλα που κρατιούνται σε αυτή τη θέση χωρίς λάσπη. Επεκτείνεται σε μήκος 818 μέτρων με πάνω από 170 κάμαρες και το υψηλότερο του σημείο βρίσκεται σε απόσταση 29 μέτρων από το έδαφος.
Το Αλκαζάρ της Σεγόβια, το βασιλικό παλάτι που βρίσκεται στην κορυφή ενός βράχου ανάμεσα στους ποταμούς Ερέσμα και Κλαμόρες, καταγράφεται για πρώτη φορά το 1122, ωστόσο μπορεί να είχε κτιστεί νωρίτερα. Ήταν μία από τις αγαπημένες κατοικίες όλων των βασιλέων της Καστίλης. Το κτίσμα είναι δομημένο γύρω από δύο αυλές και έχει και δυο πύργους. Ήταν η αγαπημένη κατοικία του βασιλιά Αλφόνσου Ι΄ του Σοφού και του Ερρίκου Δ'. Καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1862 αλλά αργότερα ξαναχτίστηκε. Πλέον φιλοξενεί τα στρατιωτικά αρχεία της Σεγόβια και το μουσείο της βασιλικής σχολής πυροβολικού.
Ο Καθεδρικός της Σεγόβια είναι ο τελευταίος ναός Γοτθικής αρχιτεκτονικής που κτίστηκε στην Ισπανία.Θεωρείται το αριστούργημα της Βασκοκαστιλιανής Γοτθικής και είναι γνωστός ως "η κυρία των καθεδρικών". Είναι ο τρίτος μεγαλύτερος καθεδρικός ναός στην πόλη και διατηρεί το μοναστήρι του δευτέρου, που βρίσκεται απέναντι από το κάστρο και καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Κομουνέρος το 1520. Εργάστηκαν για αυτόν ο Χουάν και ο Ροντρίγκο Τζιλ ντε Χοντανιόν, και άλλοι δάσκαλοι της Ισπανικής αρχιτεκτονικής. Εγκαινιάστηκε το 1768 και έχει 105 μέτρα μήκος, 50 μέτρα πλάτος και 33 μέτρα ύψος, έχουν κτιστεί 18 παρεκκλήσια γύρω του ενώ έχει τρεις πόρτες: Την Ελ Πέρντον, τη Σαν Φρούτος και τη Σαν Γκερότεο.
Θρησκευτική αρχιτεκτονική
Η πόλη διατηρεί αρκετές Ρωμαϊκές εκκλησίες χτισμένες με πέτρες και τούβλα.Σε αυτές τις εκκλησίες συμπεριλαμβάνονται οι ναοί του Σαν Εστεμπάν, του Σαν Μιγιάν, του Σαν Μαρτίν, του Σαν Αντρές, του Σαν Κλεμέντε και του Σαν Σαλβαδόρ. Επίσης διατηρούνται πολλά μοναστήρια όπως αυτά του Σαν Αντόνιο ελ Ρεάλ και του Σαν Βισέντε ελ Ρεάλ.
Η παλαιά εβραϊκή συναγωγή επίσης διατηρείται στη Σεγόβια
Αστική αρχιτεκτονική
- Το καστιλιανό παλάτι της Αγιάλα Βεργάνθα που χρονολογείται από τα τέλη του 15ου αιώνα,που έχει ανακηρυχθεί ιστορικό-καλλιτεχνικό μνημείο, έχει μετατραπεί σε τουριστικό μέρος διαμονής και βρίσκεται στην οδό Καρέτας 5. Λόγω μιας πολλαπλής δολοφονίας που έγινε σε αυτό στα τέλη του 19ου αιώνα είναι γνωστό στην πόλη ως "το σπίτι του εγκλήματος.
- Η αστική αρχιτεκτονική,με πολλά παλάτια,μεσαιωνικές προσόψεις,πύλες,πλακόστρωτες αυλές,στήλες,ασπίδες και πυργίσκους,απεικονίζεται στην οδό Νταόιζ, την Κάσα ντε Σέγιο στην οδό Σαν Φρανθίσκο, την Κάσα-Μουσέο ντελ Τορρεόν ντε Λοθόγια στην Πλάτσα του Σαν Μαρτίν, την Κάσα ντελ Σίλιο 15 (ή Χουάν Μπράβο), το σπίτι του δημοτικού συμβουλίου, την Κάσα ντε λος Πίκος και άλλα στην Κάγιε Ρεάλ.
- Η παραδοσιακή αστική αρχιτεκτονική στη Σεγόβια είναι οι στέγες με κεραμίδια διακοσμημένες με τα παραδοσιακά γκράφιτι.
- Η παλαιότερη ταβέρνα στην πόλη είναι η Λα Ταμπέρνα Ρούμπι και χρονολογείται από το 1861. Δεν απέχει πολύ από την Πλάτσα Μαγιόρ.
- Η Κάσα ντε λα Μοντέδα είναι το παλαιότερο βιομηχανικό κτήριο της Ευρώπης.
Αστική γλυπτική
Τα έργα της αστικής γλυπτικής στη Σεγόβια απεικονίζουν επιφανή άτομα στενά συνδεδεμένα με την πόλη,που τιμήθηκαν μέσω αυτών. Μπορούμε να βρούμε όμως και μερικά έργα θρησκευτικού χαρακτήρα.Ένα από τα πιο εικονικά γλυπτά είναι αυτό της Λόμπα Καπιτολίνα που βρίσκεται μπροστά από το υδραγωγείο. Ένα αντίγραφο του λύκου του Καπιτωλίου διατηρείται στο μουσείο του καπιτωλίου και είναι ένα δώρο που έδωσε η Ρώμη στην πόλη το 1974 κατά τη διάρκεια των εορτασμών της επετείου των 2.000 χρόνων του υδραγωγείου.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ From the Gracchi to Nero, H. H. Scullard, p 91 however Philip Spann disagreed - Quintus Sertorius and the Legacy of Sulla, p110
- ↑ «Arquitectura romana: Acueducto de Segovia». Historia de la Arquitectura en España. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2009.
|
